Jesteśmy społecznością, która kocha książki

To mój pierwszy kontakt ze Scottem. W zasadzie większość starych powieści, które czytam, są to powieści "miejskie", więc przemytnicy wałęsający się po pieczarach szkockiego wygwizdowa stanowią, mimo wszystko, ciekawą odmianę (a poza tym ostatnio mam subiektywną fazę na rzeczy o morzu). Pod względem fabuły to trochę dziwnie się ocenia takie książki, bo znamy już te wszystkie twisty, które może kiedyś mogły zaskakiwać, ale dzisiaj już nie. Bohaterowie sympatyczni, ci źli nie są groteskowi, co na plus. Szkoda mi Lucy, bo dziewoja nie ma charakteru, ale to chyba zabieg w ramach utrzymywania równowagi we wszechświecie, bo te niedobory nadrabia Meg Merilles <3 <3 <3

Sympatyczna lektura, choć bez efektu "wow".

To mój pierwszy kontakt ze Scottem. W zasadzie większość starych powieści, które czytam, są to powieści "miejskie", więc przemytnicy wałęsający się po pieczarach szkockiego wygwizdowa stanowią, mimo wszystko, ciekawą odmianę (a poza tym ostatnio mam subiektywną fazę na rzeczy o morzu). Pod względem fabuły to trochę dziwnie się ocenia takie książki, bo znamy już te wszystkie...

Przeczytać jeden poradnik rozwoju osobistego, to pod względem samych porad jak przeczytać wszystkie, ale chyba nigdy nie czytałam czegoś tak niezamierzenie śmiesznego.

Ktokolwiek minimalnie zainteresował się tematem, nie znajdzie tu nic odkrywczego (na czele z arcykretyńską poradą o wczesnym wstawaniu). Dodatkowo autor do znudzenia stosuje regularne wtręty odnośnie własnej zajebistości i wyrwane z kontekstu anegdoty. Do rzeczy oryginalnych zaliczyć można uroczą wstawkę o kopaczach rowów, czyścicielach szamba i innych ludziach wykonujących trudne, średnio płatne zawody (notabene obiektywnie chyba pożyteczniejsze niż fach trenera rozwoju osobistego), którym autor najwyraźniej nie ma nic ciekawego do powiedzenia, poza stwierdzeniem, że kopanie rowów to ich wybór, bo sa zbyt leniwi, by skorzystać z jego błsykotliwych porad.

Ja się domyślam, że pracownicy fizyczni to jest grupa, która dla trenerów rozwoju osobistego nie istnieje, bo kogo obchodzi życie magazyniera czy sprzątaczki, którzy pewnie nie wykupią rewelacyjnego kursu motywacyjnego za 300 pln (nie mówiąc już o tym, że większość tych złotych rad jest kompletnie nieaplikowalna do ich pracy), ale więszkość trenerów jednak korzysta z okazji, by zastosować w praktyce powiedzenie Wittgensteina: "o czym nie można mówić, o tym należy milczeć". No ale tu mamy wyjątek; tu jeśli nie łapiecie się na klase korpośrednią 3k netto i pracujecie fizycznie, to ten autor po prostu da wam do zrozumienia, że jesteście leniwymi frajerami (mimo że wstajecie wcześniej od niego, codziennie w robocie macie lepszy fitness niż jego pitu-pitu na siłowni i choćby wam mózg bulgotał, nie macie pojęcia jak zastosować zasadę pareto do tych 20 palet/pokoi, które kazali ci dzisiaj przerobić).

ps. to już nie tyle wada tej książki, ale całego biznesu blogowego: otóż kto wymyślił tę koszmarną modę na zwracanie się do czytelnika per "ty"?

Przeczytać jeden poradnik rozwoju osobistego, to pod względem samych porad jak przeczytać wszystkie, ale chyba nigdy nie czytałam czegoś tak niezamierzenie śmiesznego.

Ktokolwiek minimalnie zainteresował się tematem, nie znajdzie tu nic odkrywczego (na czele z arcykretyńską poradą o wczesnym wstawaniu). Dodatkowo autor do znudzenia stosuje regularne wtręty odnośnie własnej...