Joanna Konopińska

Dla wrocławian lektura obowiązkowa, ale i osoby z innych regionów Polski powinny po nią sięgnąć. Książka pisana z perspektywy osoby z dobrego przedwojennego domu, starannie wykształconej i traktującej z powagą swoje powinności. Rzadko zdarzał się taki głos w czasach komuny, kiedy takie pochodzenie było obciążeniem, ale również w naszych czasach umniejsza się znaczenie klasy społecznej, z której się człowiek wywodzi. A właśnie ta klasa, obycie, znajomość świata wpływa na to jak odbieramy rzeczywistość i jak na nią wpływamy. Patrzenie na zniszczony, powojenny Wrocław oczyma narratorki jest doznaniem bardzo dojmującym, miasto podnosi się z gruzów, ale jest też zapleczem dla Warszawy. Zabytki, budynki, które można by było uratować, są traktowane jako rezerwuar cegieł dla stolicy. Komunistyczne myślenie nie dawało przestrzeni na piękno i zamysł architektoniczny, świat w komunie miał być siermiężny i praktyczny. Niestety we Wrocławiu, ale i w innych miastach, widać to bardzo wyraźnie. I choć turyści zachwycają się Wrocławiem, niewielu z nich zdaje sobie sprawę z tego, że gdyby nie jego skomplikowana historia, mógłby być jeszcze piękniejszy.