Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Biografia niewątpliwie wyczerpująca, acz bardziej w kwestii życia zawodowego Wintour, niż całokształtu. W istocie, o ile początek wciąga, to potem robi się coraz nudniej, gdyż tekst to tyle biografia naczelnej, co Vogue'a i Conde Nast. Za mało mi tu było ducha mody, za dużo kwestii biznesowych, związanych z prowadzeniem wydawnictwa. In plus na pewno - i jako powód tak długiego trwania na swoim stanowisku - jest godna podziwu umiejętność dostosowywania się do zmian, zgodnych z duchem czasu. Natomiast autorce chyba nie udało się przeniknąć tajemnicy osobowości i charyzmy Wintour, w tym na przykład zdolności do gwałtownego ucinania relacji, nawet długoletnich...

Biografia niewątpliwie wyczerpująca, acz bardziej w kwestii życia zawodowego Wintour, niż całokształtu. W istocie, o ile początek wciąga, to potem robi się coraz nudniej, gdyż tekst to tyle biografia naczelnej, co Vogue'a i Conde Nast. Za mało mi tu było ducha mody, za dużo kwestii biznesowych, związanych z prowadzeniem wydawnictwa. In plus na pewno - i jako powód tak...

Z tych dwóch powieści bardziej interesowało mnie Olśnienie, ale zacznijmy od Genesis. Koncept jest bardzo daleko idący, futurystyczny, opowiadający o życiu w dalekiej przyszłości w świecie (wszechświecie) kontrolowanym przez sztuczną inteligencję. Dla mnie to było zbyt dziwne (i też trudne z technicznego punktu widzenia), choć wywody na temat sztucznej inteligencji - interesujące. Widać, że tę książkę od Olśnienia dzieli 50 lat - i że w XXI wieku już było jasne, że przyszłość nie tkwi w zwiększaniu mocy naszego własnego umysłu, ale w rozwijaniu sztucznej inteligencji. Oceniłabym na 6/10.

Jeśli chodzi o Olśnienie, to bardzo intrygujący pomysł, ale sposób, w jaki autor go rozwinął - zupełnie nie przekonuje. Ludzie zachowują się tu bowiem, jakby postradali rozum, a nie jakby im go przybyło. Poza tym autor nie był w stanie przedstawić wizji tego świata po "olśnieniu" - bardzo dużo tu jest teoretyzowania, natomiast nie widać kompletnie jakie odzwierciedlenie w życiu ludzi ma ta zmiana. Naukowcy coś tam kombinują, po to, żeby polecieć w kosmos, ale poza tym, wydaje się, że niewiele się zmieniło. A przecież powinno: w relacjach społecznych, sprawowaniu władzy, tym jak ludzie pracują i jak "działa świat". Autor ciągle powtarza, że ludzie i tak pozostaną sobą, bo przecież nie zmienił im się charakter... tak, ale inteligencja ma wpływ na to, jak ten charakter wykorzystujemy, jak panujemy nad emocjami, itp. Wydaje mi się, że autor nie potrafił sobie tego wyobrazić, no bo ... niemożliwe jest wyobrazić sobie mając IQ powiedzmy 120, co by było, gdybyśmy mieli je na poziomie 300 ;) Efekt tego wszystkiego jest dalece rozczarowujący. Zwraca negatywnie uwagę stereotypowe potraktowanie postaci kobiecych - jako ledwie dodatku do mężczyzn - no ale trzeba brać poprawkę, że Olśnienie zostało napisane w 1954 roku, a tak wtedy wyglądały relacje damsko-męskie. Oceniłabym na 4/10, a nawet 3/10.

Obydwie powieści łączy kilka cech: to mnogość bohaterów i szybko zmieniające się wątki, czasem zdające się być bardzo słabo ze sobą powiązane. Tak mocne poszatkowanie treści, sprawia, że bardzo trudno śledzić tok wydarzeń i powiązać je w całość. Poza tym przy lekturze nie towarzyszyły mi żadne emocje, a z zakończenia tych powieści nie płyną dla mnie absolutnie żadne konkluzje.

Z tych dwóch powieści bardziej interesowało mnie Olśnienie, ale zacznijmy od Genesis. Koncept jest bardzo daleko idący, futurystyczny, opowiadający o życiu w dalekiej przyszłości w świecie (wszechświecie) kontrolowanym przez sztuczną inteligencję. Dla mnie to było zbyt dziwne (i też trudne z technicznego punktu widzenia), choć wywody na temat sztucznej inteligencji -...

Nie mam najmniejszych wątpliwości, że jesteśmy szowinistami gatunkowymi i ta teza jest dla mnie zupełnie intuicyjna - nie ma żadnej innej przyczyny dla której tak beztrosko i bez skrupułów traktujemy inne zwierzęta tak, jak traktujemy. Jaka inna przyczyna mogłaby stać za powszechnie przecież przyjętym poglądem, że dowolna ilość cierpienia zwierzęcia jest zawsze mniej ważna, niż najmniejsza ilość cierpienia człowieka? Trudno nam sobie wyobrazić, w jakim stopniu nasza egzystencja jest od nich uzależniona, gdyż cała nasza cywilizacja w zasadzie oparta jest na ich wyzysku. Branż, w których produkuje się coś ze zwierząt, albo wykorzystuje zwierzęta w jakichś sposób jest naprawdę ogrom. Stąd też trudno byłoby wszystko tak od razu odrzucić. Ale nie robienie niczego i argumenty w obronie tego stanu rzeczy to żałosne wymówki po to, byśmy mogli nadal zwierzęta wykorzystywać dla własnej wygody (Nie słyszałam jeszcze żadnego argumentu 'za", który byłby sensowny, no bo jak można sensownie uzasadnić torturowanie i zabijanie innych żywych istot?).

Zgadzam się zatem z poglądami Singera i nie trzeba mnie było do niczego przekonywać, ale chciałam przeczytać tę "biblię obrońców przyrody". I muszę stwierdzić, że ta książka mnie pokonała w kwestii drastyczności i skali okrucieństw, jakich się dopuszczamy. Autor skupia się tylko na dwóch aspektach - eksperymentach na zwierzętach (często zupełnie bezsensownych) i na przemysłowej hodowli - i już samo to jest straszne, a gdzie jeszcze inne rzeczy... Naprawdę trudno było mi przez to przebrnąć i ktoś może powiedzieć nawet, że opis tych wszystkich praktyk jest może niepotrzebny, ale z drugiej strony, czy same rozważania teoretyczne miałyby taką siłę rażenia? Wątpię. Teraz mięso stanie mi w gardle, jeśli kiedykolwiek jeszcze pomyślę, by zjeść choć kawałek. Ale i tak najbardziej chyba jest mi wstyd za psychologów.

Dodam, że poza ww. rozdziałami o "mięsie" nomen omen, autor zamieszcza kilka rozdziałów natury nawet nie filozoficznej (bo wielkiej filozofii w tym nie ma), ile etycznej. Wszystko jest logiczne, argumenty rozsądne, poparte danymi i po prostu nie widzę tam żadnego punktu, z którym można by się nie zgodzić. 50 lat minęło od pierwszego wydania tej pozycji, a jest ona niestety cały czas aktualna, bo tak mało się zmienia w tej kwestii (dobrze jednak sięgnąć po najnowsze, uaktualnione wydanie, ze wstępem m.in. Harariego). Owszem, coś tam się robi, ale przecież fermy przemysłowe mają się dobrze i zapotrzebowanie na mięso wręcz rośnie. Mimo tego, że nie tylko powoduje to cierpienie zwierząt, ale i realnie zagraża naszej planecie, przyczyniając się do katastrofy klimatycznej.

Nie oceniam, bo to nie jest książka do oceniania, tylko do głębokiego wzięcia sobie do serca.

Nie mam najmniejszych wątpliwości, że jesteśmy szowinistami gatunkowymi i ta teza jest dla mnie zupełnie intuicyjna - nie ma żadnej innej przyczyny dla której tak beztrosko i bez skrupułów traktujemy inne zwierzęta tak, jak traktujemy. Jaka inna przyczyna mogłaby stać za powszechnie przecież przyjętym poglądem, że dowolna ilość cierpienia zwierzęcia jest zawsze mniej ważna,...