Fanaberie

Stoi na półce i na mnie mruga zalotnie. Piękna i kształtna babeczka na okładce, aż chce się ją zjeść…tzn przeczytać. Moja intuicja podpowiadała – spróbuj, będzie smacznie
Mówię oczywiście o książce „Fanaberie” autorstwa Jolanty Wrońskiej. Było przepyszne…czytanie oczywiście:-)
Pogratulować autorce talentu i pomysłu. Dawno się tak nie ubawiłam i naśmiałam jak przy tej smacznej powieści.
Z niecierpliwością oczekuję kolejnych, równie udanych ‘wypieków’

Stoi na półce i na mnie mruga zalotnie. Piękna i kształtna babeczka na okładce, aż chce się ją zjeść…tzn przeczytać. Moja intuicja podpowiadała – spróbuj, będzie smacznie
Mówię oczywiście o książce „Fanaberie” autorstwa Jolanty Wrońskiej. Było przepyszne…czytanie oczywiście:-)
Pogratulować autorce talentu i pomysłu. Dawno się tak nie ubawiłam i naśmiałam jak przy tej...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książkę czytało się szybko, ale czy przyjemnie, to można nad tym polemizować. Oprócz giełdy akcji została tutaj pokazana także miłość dzieci do matki i to, że w ramach ratowania jej dobrego imienia w firmie, są w stanie podjąć drastyczne kroki, które mogą zagrozić całej ich rodzinie, gdyby coś poszło nie tak jak trzeba. Sięgając po tę książkę spodziewałam się raczej przyjemnej, lekkiej obyczajówki o cukierni i może jakimś romansie w tle, a dostałam tak trochę lekcję ekonomii, co nie było takie złe, bo jakieś pojęcie na ten temat z technikum mam, ale jednak nie porwała mnie jakoś szczególnie.

Książkę czytało się szybko, ale czy przyjemnie, to można nad tym polemizować. Oprócz giełdy akcji została tutaj pokazana także miłość dzieci do matki i to, że w ramach ratowania jej dobrego imienia w firmie, są w stanie podjąć drastyczne kroki, które mogą zagrozić całej ich rodzinie, gdyby coś poszło nie tak jak trzeba. Sięgając po tę książkę spodziewałam się raczej...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Lekko i szybki się czyta.

Lekko i szybki się czyta.

Pokaż mimo to

Moją fanaberią był zakup tej książki z uwagi na babeczkę na okładce (ciekawostka: nie mam tego wydania w twardej oprawie, które było dostępne chyba w każdym markecie, tylko w miękkiej, kupione w świętej pamięci outlecie mieszczącym się w Krakowie na ulicy Grodzkiej, naprzeciwko Dedalusa), natomiast fanaberią autorki było jej napisanie. Jeszcze na skrzydełku się odgrażała, że to nie jest jej ostatnia powieść... Chyba jednak jest, minęło 7 lat, a na rynku nic więcej spod pióra tej pani się nie ukazało, Bogu dzięki.

Miałam spory problem z językiem, jakim napisana jest ta pozycja. Choć lubię zabawy słowem, to moim zdaniem autorka stanowczo tutaj przesadziła z używaniem:
- dziwnych zdrobnień, w tym imion, np. Waldeczek (co miało być chyba żartobliwe, a wyszło pogardliwe)
- mało znanych słów (żeby się popisać, że sama je zna?) - stąd też kiedy widzę opinie, że język tutaj jest "prosty" - hmm, czy my na pewno czytałyśmy tę samą książkę?
- nawiązań do popkultury i nie wiadomo czego jeszcze, w tym wrzucania czyichś cytatów
- specyficznie zbudowanych zdań - tak jakoś koślawo, nie "po polsku"
- tekstów totalnie od czapy - jeśli bohaterki nie pociąga jakiś facet to mówi o nim, że "nie robi jej na macicę" (WTF?!), takich kwiatków było zresztą niemało
- bardzo potocznych określeń i kolokacji (o nie, to używanie dziwnych słów jest chyba zaraźliwe!), które chyba miały być cool, tylko coś nie wyszło
- gwary śląskiej (zwłaszcza na początku)
Co gorsza, autorka stosuje te wszystkie odjechane zabiegi nie tylko w opisach, ale przede wszystkim w dialogach. Ludzie tak nie rozmawiają! Dlatego czytając pierwszą połowę cierpiałam. Potem, na szczęście, więcej było akcji niż tych durnowatych rozmów między bohaterami. Choć i do fabuły można mieć zastrzeżenia. Historia jest totalnie nieprawdopodobna, kwestii giełdowych za dużo (a i tak zrozumiałam z tego piąte przez dziesiąte - jak wszyscy, którzy po nią sięgnęli), a smakołyków - za mało.

Przez pięć lat "Fanaberie" zdobiły moją biblioteczkę czekając na przeczytanie, ale na pewno do tej historii nie wrócę, więc już nie będą. Piękna okładka to stanowczo za mało.

Moją fanaberią był zakup tej książki z uwagi na babeczkę na okładce (ciekawostka: nie mam tego wydania w twardej oprawie, które było dostępne chyba w każdym markecie, tylko w miękkiej, kupione w świętej pamięci outlecie mieszczącym się w Krakowie na ulicy Grodzkiej, naprzeciwko Dedalusa), natomiast fanaberią autorki było jej napisanie. Jeszcze na skrzydełku się odgrażała,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Przeczytałam jakieś 60 stron. A raczej przemęczyłam. Język bardzo specyficzny, przeplatany śląską gwarą albo niepotrzebnymi porównaniami. Akcja nijaka. Babeczka z 3 dzieci ma firmę, którą chce przejąć ktoś tam w komitywie z jej kochankiem. Nie porwało mnie zupełnie. Okładka piękna i chyba tylko dlatego ją kupiłam, co utwierdza mnie teraz w przekonaniu, żeby nie oceniać książek po okładkach :(

Przeczytałam jakieś 60 stron. A raczej przemęczyłam. Język bardzo specyficzny, przeplatany śląską gwarą albo niepotrzebnymi porównaniami. Akcja nijaka. Babeczka z 3 dzieci ma firmę, którą chce przejąć ktoś tam w komitywie z jej kochankiem. Nie porwało mnie zupełnie. Okładka piękna i chyba tylko dlatego ją kupiłam, co utwierdza mnie teraz w przekonaniu, żeby nie oceniać...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Choć akcja jest dość przewidywalna, a fragmenty giełdowe potrafią trochę zmęczyć, "Fanaberie" czytało się szybko i przyjemnie.
Specyficzny język autorki, dający się polubić bohaterowie i sprawnie zbudowana wielowątkowość sprawiły, że dałam się wciągnąć, a cała książka zdecydowanie przyczyniła się do zażegnania osobistego kryzysu czytelniczego.

Choć akcja jest dość przewidywalna, a fragmenty giełdowe potrafią trochę zmęczyć, "Fanaberie" czytało się szybko i przyjemnie.
Specyficzny język autorki, dający się polubić bohaterowie i sprawnie zbudowana wielowątkowość sprawiły, że dałam się wciągnąć, a cała książka zdecydowanie przyczyniła się do zażegnania osobistego kryzysu czytelniczego.

Pokaż mimo to

Tak już mam ,że idę do sklepu po przysłowiowe bułki a wracam z książką. „ Fanaberie” to moja osobista fanaberia w czasie zakupów w Biedronce. Przyciągnęła mnie słodka okładka i solidne wydanie- ostatnio pochłaniałam wyłącznie bardzo mroczne kryminały lub literaturę ze zdradami w tle. Zapragnęłam czegoś słodkiego , szczęśliwego i pogodnego. „Fanaberie” mnie nie zawiodły.

I jeszcze w tle te Szombierki ( dla nie znających Śląska – to trochę niszczejąca dzielnica Bytomia) . Lokalny patriotyzm wziął górę . Wciągnęłam .

Bohaterka – śląsko- warszawska 42-letnia bizneswoman, matka trójki dzieci , właścicielka sieci ciastkarni o nazwie „Fanaberie” przeżywa kryzys ( jak to bywa) w życiu osobistym i zawodowym.
Kobieta kiedyś porzucona przez rodziców, wychowywana przez kochających dziadków wedle bardzo powszechnego na Śląsku „ordungu” i zasad, stwarza dom dla swoich córek i przygarniętego , niezwykle roztropnego młodzieńca. I tak mądrze dzieciaki się wspierają, wychodzi z tego coś fajnego.

W tle cały czas unosi się duch giełdy, przekrętów, wrogich przejęć , handlu głosami itp. Nie ukrywam ,że to wartość dodana książki – w prostych słowach objaśnia zasady rządzące giełdą , akcjami , wyborami akcjonariuszy.

Jasne ,że końcówka słodka jak jej okładka. Ale tylko końcówka. Wcześniejsza część zdecydowanie z wartką akcją, specyficznym humorem , „wtrętami” bliskimi każdemu ślązakowi, smaczek lokalny itp. Wszystko ładnie się splata w pogodny koniec, ale czy nie tego szukałam ? Nie zawiodłam się.
Lekka , weekendowa pozycja , odpręża po ciężkim tygodniu lub po zbyt wymagającej lub mrocznej literaturze.


Pani Jolanto – gratuluję udanego debiutu. Czekam na więcej.

Tak już mam ,że idę do sklepu po przysłowiowe bułki a wracam z książką. „ Fanaberie” to moja osobista fanaberia w czasie zakupów w Biedronce. Przyciągnęła mnie słodka okładka i solidne wydanie- ostatnio pochłaniałam wyłącznie bardzo mroczne kryminały lub literaturę ze zdradami w tle. Zapragnęłam czegoś słodkiego , szczęśliwego i pogodnego. „Fanaberie” mnie nie zawiodły.

I...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Ciekawa i bardzo wciągająca ksiazka. Polecam każdemu

Ciekawa i bardzo wciągająca ksiazka. Polecam każdemu

Pokaż mimo to

Czegóż to w tej powieści nie ma? Może najpierw co jest. Otóż jest piękna, bogata, czterdziestoletnia bizneswoman o niezwykle skomplikowanym rodowodzie, ideał nowoczesnej (według aktualnych, jak mniemam, poradników gazetowych) matki, jej wyjątkowo sprytne i kochające dziatki, pomiędzy nimi przyhołubiony syn, wyrwany z koszmaru skrajnej rodzinnej patologii, a - i młodsza córka koniecznie zagrożona niepełnosprawnością. Jest i kot, i pies uratowany przy szosie z kawałkiem drutu kolczastego zamiast obroży.
Jest wredny mąż, na szczęście już eks – syn jeszcze wredniejszej teściowej Jadwigi, katolickiej małpy, która przyhołubionego wnuka uznać nie chciała, bo „w głowie miała porządek świata podług więzów krwi. Ważne to je, co je moje. Jadzia naturalnie kochała dzieci. Wszystkie są nasze, ale tym cudzym trzeba nakopać do tornistra, aż im kredki wylecą.”
Są wspaniałe, rozumiejące, tolerancyjne i pełne cnót wszelakich przyjaciółki.
Oczywiście pojawia się i ON, który jako wiceprzewodniczący Komisji Nadzoru Finansowego pełni rolę bohaterskiego obrońcy naszej umiłowanej Ojczyzny przed finansowymi hochsztapleram, a do naszej bohaterki startuje z pytaniem „czy byłabyś ewentualnie zainteresowana trochę już przechodzonym Żydem z miejscami urazową pamięcią o przeszłości…?” Nie wiem, jak pozostali czytelnicy, ale ja ocierałam łzy wzruszenia…
Zaraz, zaraz, czegoś, lub kogoś zabrakło? Już wiem! Alkoholika! A nie, alkoholik też jest. Przecież „Leszek – były górnik, potem gastarbeiter w Anglii, trzeźwy od piętnastu lat alkoholik, z miłości do Mai (przyjaciółki – przypis mój) dwa lata temu zrobił zaocznie dyplom z psychologii.”
Są dzietni, ale są i „programowo bezdzietni”.

Uff… Wystarczy. Wracam do pytania „czego nie ma?”.

Przede wszystkim nie ma akcji. Ta książka to zbiór opisów. Najczęściej opisów dziejów, a czasem charakterów rozlicznych bohaterów. Charaktery są wyłącznie czarno-białe. Schemat na schemacie schematem pogania.

Dialogów niewiele, te które są trącą sztucznością. Jedna z młodszych czytelniczek forum już przede mną ostro skrytykowała „młodzieżowy” język powieściowych nastolatków. No cóż, autorka urodziła się 1954 roku. Ach i niewątpliwie czytała Chmielewską, np.: „W drzwiach czekała na nich lodowata furia. (…) Dziateczki wszakoż techniki pacyfikowania rozwścieczonej matki miały obcykane w tę i z powrotem.” Żebyż ten gniot miał chociaż dziesiątą część wdzięku wczesnych pozycji Pani Joanny…

Nie ma elementów rozwiązywania afery. Problemy giełdowe ze swej natury są raczej mało zajmujące, zatem wymagają jednak przebłysku talentu, żeby je wpleść udatnie w powieść. Tu wyszedł zakalec i rozwiązanie wyciągnięte z kapelusza mnie akurat nie porwało. Atam, zaraz porwało, nawet nie wybudziło z łagodnego stuporu, w jakim tkwiłam, kończąc to dzieło.:)

Nie bardzo jest kogo lubić i z kim się utożsamiać. Zbyt grubą krechą malowani bohaterowie nie budzą sympatii, są zbyt sztuczni. Najmilsza, siedemnastoletnia Zuzanna ma problem z czym? No oczywiście, zgadliście … „z samym sednem”. Nie żadną wielką, romantyczną miłością, o nie. Ona duma, że „ może z nią jest coś nie tak. Wszystkie dookoła dziewczyny w szkole chwaliły się, że już są po pierwszym razie, że ekstra… A ona co?” Och, nie mogę spoilerować, ale idę o zakład, że nikt nie będzie zaskoczony sposobem, w jaki nowoczesna autorka rozwiązała problem Zuzanny;)

Podsumowując, ta pseudo-powieść jest idealnym współczesnym odpowiednikiem socrealizmu. Według mnie napisanym albo na zlecenie, albo z wiarą na solidną reklamę przez GW i TVN. To ostatnie medium występuje zresztą w książce bezpośrednio.

Czegóż to w tej powieści nie ma? Może najpierw co jest. Otóż jest piękna, bogata, czterdziestoletnia bizneswoman o niezwykle skomplikowanym rodowodzie, ideał nowoczesnej (według aktualnych, jak mniemam, poradników gazetowych) matki, jej wyjątkowo sprytne i kochające dziatki, pomiędzy nimi przyhołubiony syn, wyrwany z koszmaru skrajnej rodzinnej patologii, a - i młodsza...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Kupując tą książkę wydawało mi się, że bedzie to słodka opowieść o babeczkowym biznesie tak samo smakowita jak okładka książki. Jakież byli moje zdziwienie gdy początek książki przywitał mnie gwarą a reszta była przepelniona biznesowo-giełdowym slangiem. Przyznam, że mi nie przypadła do gustu ale końcówka i wątek o grze planszowej uratował honor autorki, choć przed kolejnym zakupem jej książki zastanowię się dwa razy.

Kupując tą książkę wydawało mi się, że bedzie to słodka opowieść o babeczkowym biznesie tak samo smakowita jak okładka książki. Jakież byli moje zdziwienie gdy początek książki przywitał mnie gwarą a reszta była przepelniona biznesowo-giełdowym slangiem. Przyznam, że mi nie przypadła do gustu ale końcówka i wątek o grze planszowej uratował honor autorki, choć przed kolejnym...

więcej

mniej

Pokaż mimo to