Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nabokov I jego podróż w głąb własnej pamięci dostarczyły mi wrażeń czytelniczych, jakich nie odczułam dotąd przy najlepszych powieściach. Jego barwny, poetycki styl w wydaniu autobiograficznym prezentuje się niezwykle nowatorsko. Nabokov wciąga czytelnika w labirynt własnych wspomnień, polemizuje z istnieniem czasu, szykuje nań pułapki, niczym na rozwiązujących jego zadania szachowe... motyle, dawny Petersburg, okrutna rewolucja, kosmopolityczny styl życia i dokładne odkrywanie umysłu geniusza, który napisał tak świetne powieści!

Nabokov I jego podróż w głąb własnej pamięci dostarczyły mi wrażeń czytelniczych, jakich nie odczułam dotąd przy najlepszych powieściach. Jego barwny, poetycki styl w wydaniu autobiograficznym prezentuje się niezwykle nowatorsko. Nabokov wciąga czytelnika w labirynt własnych wspomnień, polemizuje z istnieniem czasu, szykuje nań pułapki, niczym na rozwiązujących jego zadania...

Cóż... "Wzbudzenie" zdecydowanie podbija wartość zbioru. Przyznam, że sama zakupiłam tomik jedynie dla tego wiersza, bo ujął mnie niesamowicie już dawno temu.

Cóż... "Wzbudzenie" zdecydowanie podbija wartość zbioru. Przyznam, że sama zakupiłam tomik jedynie dla tego wiersza, bo ujął mnie niesamowicie już dawno temu.

Momentami mam wrażenie, że Umberto Eco nie widzi żadnego większego sensu w pisaniu tych felietonów, poza chęcią zabłyśnięcia własną erudycją. Przebrnięcie przez większość treści była dość męcząca, zwłaszcza jeśli nie zna się zbyt dobrze literatury włoskiej ogólnie (choć tu już winę można zrzucić na czytelnika). Przyznać muszę, że rozbieżność tematyczna felietonów jest dość interesująca, nie wiadomo czego dotyczyć będzie kolejny tekst. Chyba tylko to trzymało mnie przy brnięciu przez lekturę.

Momentami mam wrażenie, że Umberto Eco nie widzi żadnego większego sensu w pisaniu tych felietonów, poza chęcią zabłyśnięcia własną erudycją. Przebrnięcie przez większość treści była dość męcząca, zwłaszcza jeśli nie zna się zbyt dobrze literatury włoskiej ogólnie (choć tu już winę można zrzucić na czytelnika). Przyznać muszę, że rozbieżność tematyczna felietonów jest dość...

To moja pierwsza styczność z twórczością Gombrowicza (po obowiązkowym w szkole "Ferdydurke"), i z pewnością nie ostatnia. Możliwy do odczytywania na wielu płaszczyznach "Kosmos" zachwyca skrupulatnością autora oraz zabawami słownymi. Czytelnik może wpaść w rodzaj dziwnego transu, kiedy próbuje nadążyć za kolejnymi słowami, które Gombrowicz rzuca nam jakby do zabawy. Niezwykły jest również klimat utworu - to jak podróż do Zakopanego sprzed lat. Polecam każdemu i proszę nie zrażać się ostrzeżeniami o trudności dzieła, bo można ją pokonać lub nie, ale wciąż czerpać satysfakcję z książki.

To moja pierwsza styczność z twórczością Gombrowicza (po obowiązkowym w szkole "Ferdydurke"), i z pewnością nie ostatnia. Możliwy do odczytywania na wielu płaszczyznach "Kosmos" zachwyca skrupulatnością autora oraz zabawami słownymi. Czytelnik może wpaść w rodzaj dziwnego transu, kiedy próbuje nadążyć za kolejnymi słowami, które Gombrowicz rzuca nam jakby do zabawy....

Całość świetna, ale zakończenie to wręcz genialne!

Całość świetna, ale zakończenie to wręcz genialne!

Mam strasznie mieszane odczucia.
Z jednej strony: no halo przecież Harry Potter to moja ukochana seria, dzieciństwo, no coś do czego jestem bardzo przywiązana. Od razu poleciałam i kupiłam, nie zważając na nieprzychylne opinie. Czytało się całkiem przyjemnie, szybko. Fabuła jest dosyć ciekawa i cudownie było powrócić do tego świata.

Z drugiej strony: Książka jest napisana w formie dramatu, na czym, według mnie, dużo traci. Nie ma miejsca na rozbudowane opisy, przez co czytelnik nie ma szans tak dokładnie wyobrazić sobie wszystkiego, wczuć się w tamte wydarzenia, jak w poprzednich częściach. Poza tym jest kilka nielogicznych fragmentów i takich mało Rowlingowych(?) Bardzo odczuwa się, że to nie ona napisała książkę. Mamy jedynie opisane przygody Albusa i Scorpiusa, troszkę problemów ich rodziców, ale to w zasadzie wszystko.

Zachęcam jednak do przeczytania, bo uważam, że jest całkiem dobra i warto znać jej treść. Albo chociaż przeczytać, żeby móc wyrobić sobie opinię...

Mam strasznie mieszane odczucia.
Z jednej strony: no halo przecież Harry Potter to moja ukochana seria, dzieciństwo, no coś do czego jestem bardzo przywiązana. Od razu poleciałam i kupiłam, nie zważając na nieprzychylne opinie. Czytało się całkiem przyjemnie, szybko. Fabuła jest dosyć ciekawa i cudownie było powrócić do tego świata.

Z drugiej strony: Książka jest napisana...

"Dziady" zawsze kojarzyły mi się z jakąś beznadziejną lekturą, której treści nawet nie znam, bo przeczytałam kiedyś w gimnazjum szybkie streszczenie i już po kilku dniach zapomniałam o tej książce. Nie powiem, że jakoś specjalnie dojrzałam, bo ponownie omawiamy tę książkę w drugiej liceum. Ale myślę, że już osiągnęłam ten etap, kiedy lektury przestały być dla mnie tylko przykrym obowiązkiem. Z jakiegoś powodu w końcu uznano, że polska młodzież szkolna powinna tę książkę przeczytać.
Uważam, że przekaz, idea i główna myśl jakie płyną z tej książki są po prostu piękne. Z każdej części "Dziadów" płynie jakaś nauka, przekaz.
Nie jest łatwa w odbiorze; Niektóre zdania, czy czasem kilka stron trzeba było przeczytać po kilka razy, żeby zrozumieć w ogóle co się czyta.
Myślę, że to piękne, jak wiele swoich przekonań, poglądów i samego siebie zawarł Mickiewicz w tym jednym dramacie.
Polecam tę lekturę każdemu i nalegam, aby nie oceniać jej po pierwszym przeczytaniu. Czasem trzeba się naprawdę zagłębić w biografię autora, jego motywy, aby docenić dany utwór :)

"Dziady" zawsze kojarzyły mi się z jakąś beznadziejną lekturą, której treści nawet nie znam, bo przeczytałam kiedyś w gimnazjum szybkie streszczenie i już po kilku dniach zapomniałam o tej książce. Nie powiem, że jakoś specjalnie dojrzałam, bo ponownie omawiamy tę książkę w drugiej liceum. Ale myślę, że już osiągnęłam ten etap, kiedy lektury przestały być dla mnie tylko...

Kocham tę książkę, kocham jej okładkę, kocham jej treść i kocham to, że czytałam te historię już milion razy, a nadal jest w stanie wzbudzić we mnie całą gamę emocji - począwszy od rozbawienia, po zaciekawienie, aż po łzy w oczach. Przeczytałam już naprawdę mnóstwo książek różnych autorów i różnych gatunków. Wiele z nich uznałam za rewelacyjne, ale jeszcze do żadnej nie wracałam tyle razy. Bardzo dziękuję pani Rowling za te wszystkie cudownie spędzone chwile na zagłębianiu się w te lekturę. :) ♥

Kocham tę książkę, kocham jej okładkę, kocham jej treść i kocham to, że czytałam te historię już milion razy, a nadal jest w stanie wzbudzić we mnie całą gamę emocji - począwszy od rozbawienia, po zaciekawienie, aż po łzy w oczach. Przeczytałam już naprawdę mnóstwo książek różnych autorów i różnych gatunków. Wiele z nich uznałam za rewelacyjne, ale jeszcze do żadnej nie...

Naprawdę nie mogłabym zasnąć, gdybym wystawiła niższą ocenę, niż 10 gwiazdek. Ta książka była re-we-la-cyj-na. Genialna, niesamowicie wciągająca, ciekawa... [tu wstawcie sobie wszelkie pozytywne epitety jakimi można określić książkę]
Kiedy ją kupiłam i ujrzałam jaka jest gruba trochę się przeraziłam. "O kurde prawie 900 stron to ja z miesiąc będę czytać"
Przeczytałam jednak wszystko w trzy dni, bo jak już zaczęłam rano, tak porzuciłam wszelkie swoje obowiązki i czytałam do wieczora. Nie mogłam się po prostu oderwać i iść wykonywać tak przyziemną czynność jak nauka, czy jedzenie.
A przechodząc do rzeczy: W czwartej części serii "Szklany Tron" wyjaśnia się naprawdę wiele wątków. Autorka dostarcza nam masę emocji, nieprzewidywalnych wydarzeń. Możemy znowu spotkać się z naszymi ulubionymi bohaterami i poznajemy kilku nowych. O dziwo najbardziej podobał mi się wątek Manon Czarnodziobej, której pojawienie się w poprzedniej części na początku było dla mnie jakimś nieporozumieniem. Okazuje się, że jej losy są nie mniej ciekawe, niż głównej bohaterki. Skoro o niej mowa, to wspomnę tylko, że trzyma poziom w kwestiach ciętej riposty, sprytu i arogancji. Bardzo cieszy mnie, że zaczęła jeszcze rozsądniej podchodzić do wielu spraw, niektórych z przeszłości.
Nie mówię nawet o książce, ale każdemu polecam tę serię. Myślę, że warto po nią sięgnąć, choćby z ciekawości skąd wziął się u mnie tak ogromny zachwyt.

Naprawdę nie mogłabym zasnąć, gdybym wystawiła niższą ocenę, niż 10 gwiazdek. Ta książka była re-we-la-cyj-na. Genialna, niesamowicie wciągająca, ciekawa... [tu wstawcie sobie wszelkie pozytywne epitety jakimi można określić książkę]
Kiedy ją kupiłam i ujrzałam jaka jest gruba trochę się przeraziłam. "O kurde prawie 900 stron to ja z miesiąc będę czytać"
Przeczytałam jednak...

O mój jezu to jak dotąd najlepsza część z tej serii. Podoba mi się, że w odróżnieniu od serii "Bogowie Olimpijscy", w tych nowszych książkach pan Riordan bardziej zagłębia się w psychikę bohaterów, wszystko jest lepiej przemyślane, mniej chaotyczne i nie zmniejsza to wcale tempa akcji i ilości przygód.
Zakończenie fantastyczne, po czymś takim aż trzeba sięgnąć po kolejną część, bo inaczej człowiek nie wytrzyma :D
(No i wreszcie Nico wkracza na scenę)♥

O mój jezu to jak dotąd najlepsza część z tej serii. Podoba mi się, że w odróżnieniu od serii "Bogowie Olimpijscy", w tych nowszych książkach pan Riordan bardziej zagłębia się w psychikę bohaterów, wszystko jest lepiej przemyślane, mniej chaotyczne i nie zmniejsza to wcale tempa akcji i ilości przygód.
Zakończenie fantastyczne, po czymś takim aż trzeba sięgnąć po kolejną...

Troszkę dziwnie się czytało na początku, bo nie mogłam się połapać, co się dzieje. Później już tylko czerpałam samą przyjemność z czytania tej książki. Choć według mnie w porównaniu z wcześniejszymi częściami była trochę nudna i wielu rzeczy, które się tam wydarzyły do tej pory nie rozumiem, ale mam nadzieję, że w Znaku Ateny się to powyjaśnia :D

Troszkę dziwnie się czytało na początku, bo nie mogłam się połapać, co się dzieje. Później już tylko czerpałam samą przyjemność z czytania tej książki. Choć według mnie w porównaniu z wcześniejszymi częściami była trochę nudna i wielu rzeczy, które się tam wydarzyły do tej pory nie rozumiem, ale mam nadzieję, że w Znaku Ateny się to powyjaśnia :D

"Zagubiony Heros" to pierwsza część nowej serii Ricka Riordana. Według mnie można ją traktować jako kontynuację poprzednich książek. Wydarzenia mają miejsce zaledwie pół roku później i po raz kolejny powracamy do Obozu Herosów.
Pan Riordan wprowadza trójkę nowych ważnych bohaterów: Leo, Piper i Jasona. Uważam, że są oni fantastyczni i wszystkich trzech od początku strasznie polubiłam. Ich obecność zrekompensowała mi brak Percy'ego, który z tego co wiem pojawi się już w kolejnym tomie.
Jeśli komuś spodobała się seria "Percy Jackson i bogowie olimpijscy" to bez wahania powinien sięgnąć o po olimpijskich herosów. Gwarantuję, że książka jest przezabawna, ciekawa i po prostu świetna!

"Zagubiony Heros" to pierwsza część nowej serii Ricka Riordana. Według mnie można ją traktować jako kontynuację poprzednich książek. Wydarzenia mają miejsce zaledwie pół roku później i po raz kolejny powracamy do Obozu Herosów.
Pan Riordan wprowadza trójkę nowych ważnych bohaterów: Leo, Piper i Jasona. Uważam, że są oni fantastyczni i wszystkich trzech od początku...

Oto ostatnia część z tej wspaniałej serii Ricka Riordana. Jestem naprawdę pod ogromnym wrażeniem. Z pierwszą częścią się trochę nie polubiłam, bo nie mogłam się jakoś wczuć w świat Percy'ego i herosów. Szybko zmieniłam jednak swoje nastawienie i delektowałam się tą przyjemną lekturą. Pełno w niej niesamowitych przygód, wspaniałych bohaterów,wiele mądrych pouczeń, choć wszystko napisane jest w lekki, zabawny sposób. Często śmiałam się na głos podczas czytania niektórych scen. Oto mała próbka:

"-(...) Są na pokładzie!
- Ha! Za to twojego mózgu nie ma na pokładzie!"

"Powarkiwał i mruczał, stukając w klawiaturę. Może pisał wiadomość do kumpla w serwisie Brzydale.com"

"- Podejdź, uklęknij przede mną!
- Jasne, już biegnę - wymamrotałem"

Jak widać pan Riordan nie funduje nam jakiejś ciężkiej powieści, która sprawi nam problemy podczas czytania. Myślę, że warto przeczytać tę serię i nie kierować się swoim wiekiem. Na takie książki nikt nie jest za stary. A ja zabieram się za "Olimpijskich Herosów", czyli dalszy ciąg przygód w świecie, gdzie wciąż mitologia grecka funkcjonuje.

Oto ostatnia część z tej wspaniałej serii Ricka Riordana. Jestem naprawdę pod ogromnym wrażeniem. Z pierwszą częścią się trochę nie polubiłam, bo nie mogłam się jakoś wczuć w świat Percy'ego i herosów. Szybko zmieniłam jednak swoje nastawienie i delektowałam się tą przyjemną lekturą. Pełno w niej niesamowitych przygód, wspaniałych bohaterów,wiele mądrych pouczeń, choć...

Jeju ta książka mnie tak pochłonęła, że zapomniałam o wszystkich swoich obowiązkach i przeczytałam ją w jeden dzień.
Pełno w niej humoru, świetnych bohaterów, nawiązań do mitologii (nieco odświeżyłam sobie moją znajomość mitów z podstawówki, a nawet poszerzyłam ją o nowe fakty). Przyda się pewnie na maturze :D
Największego plusa tej części daję za Nico di Angelo, bo szybko uzyskał miano mojej ulubionej postaci.
Nie dałam 10/10 tylko dlatego, bo boję się, że następna część okaże się jeszcze lepsza i braknie mi skali :)

Jeju ta książka mnie tak pochłonęła, że zapomniałam o wszystkich swoich obowiązkach i przeczytałam ją w jeden dzień.
Pełno w niej humoru, świetnych bohaterów, nawiązań do mitologii (nieco odświeżyłam sobie moją znajomość mitów z podstawówki, a nawet poszerzyłam ją o nowe fakty). Przyda się pewnie na maturze :D
Największego plusa tej części daję za Nico di Angelo, bo szybko...

To już jest trzecia (środkowa?) książka z serii przygód herosa Percy'ego Jacksona. Po raz kolejny dostajemy sporą dawkę emocji, zabawnych wydarzeń, zmagań bohaterów z potworami, bogami i innymi stworzeniami. Bardzo dobrze bawiłam się, czytając tę część. Pojawili się kolejni bohaterowie, mi.in rodzeństwo di Angelo, Artemida i Zoe Nightshade, których po prostu uwielbiam.
Podoba mi się naturalność w tej książce. A konkretnie motywy i myśli postaci. Cieszy mnie, że Percy nie jest jakimś niewiarygodnie przystojnym, utalentowanym i odważnym chłopakiem, ale często przyznaje, że boi się coś zrobić, że czegoś nie potrafi. Mimo to stara się, by chronić swoich przyjaciół.
Bardzo przyjemna lektura, można się przy niej odstresować.
Myślę, że każda kolejna książka z tej serii jest coraz lepsza. Nie mogę dać więcej, niż 8 gwiazdek, bo wierzę, że dwie pozostałe będą jeszcze wspanialsze.

To już jest trzecia (środkowa?) książka z serii przygód herosa Percy'ego Jacksona. Po raz kolejny dostajemy sporą dawkę emocji, zabawnych wydarzeń, zmagań bohaterów z potworami, bogami i innymi stworzeniami. Bardzo dobrze bawiłam się, czytając tę część. Pojawili się kolejni bohaterowie, mi.in rodzeństwo di Angelo, Artemida i Zoe Nightshade, których po prostu uwielbiam....

Jeeej, książka przeczytana w ciągu dwóch dni. Po poprzedniej części miałam nadzieję, że kolejna okaże się lepsza i bum! Moje oczekiwania się spełniły :D
Albo po prostu przyzwyczaiłam się do stylu pisania pana Riordana, albo druga część naprawdę prezentuje wyższy poziom.


Książka jest bardzo ciekawa, czyta się ją niesamowicie szybko. Potwory, mity, bogowie, Nowy York, Trójkąt Bermundzki,itd... o jejku ile tu się dzieje na niecałych 300 stronach powieści.
Żałuję tylko, że nie przeczytałam jej wcześniej, bo myślę, że skierowana jest ona raczej do młodszych odbiorców. Nie żebym była jakąś staruszką, ale noo wiecie :)

A tak na marginesie: Podczas czytania Percy'ego zauważam coraz więcej podobieństw do serii Harry Potter. Nawet sami bohaterowie: Annabeth mądra i oczytana odpowiedniczka Hermiony, gapowaty i sympatyczny Grover jako Ron, no i sam Percy podobny do Pottera. Jest też przepowiednia odnośnie głównego bohatera i te wszystkie potteropodobne rzeczy, co oczywiście jako wielkiej fance HP mi kompletnie nie przeszkadza!


Czytajcie, czytajcie tę serię. Polecam gorąco!

Jeeej, książka przeczytana w ciągu dwóch dni. Po poprzedniej części miałam nadzieję, że kolejna okaże się lepsza i bum! Moje oczekiwania się spełniły :D
Albo po prostu przyzwyczaiłam się do stylu pisania pana Riordana, albo druga część naprawdę prezentuje wyższy poziom.


Książka jest bardzo ciekawa, czyta się ją niesamowicie szybko. Potwory, mity, bogowie, Nowy York,...

Po tej książce mam tak straszliwego kaca książkowego, który trwa już kilka miesięcy. Przeczytałam ją już dawno, ale teraz mnie natchnęło, by ją zrecenzować, bo wychodzi kolejna część.

Ta książka jest takim hamulcem akcji. Nie ma tutaj żadnych spektakularnych wydarzeń. Choć książka jest bardzo gruba, to przez większą część nie ma żadnej walki, ani pozornie nic ciekawego.
No właśnie "pozornie"
Dziedzictwo ognia to książka pod każdym względem perfekcyjna. Poznajemy kolejnych bohaterów, wiele rzeczy się zmienia. Poznajemy lepiej główną bohaterkę oraz jej przeszłość. Mamy też małą niespodziankę, czyli wątek czarownicy, na który co prawda wielu się skarży, ale mi się on bardzo podobał.
Po zakończeniu czytania tej lektury człowiek po prostu nie wie co ma ze sobą zrobić, ponieważ urywa się w momencie, gdy tętno czytelnika przekracza 1000 uderzeń na minutę.

Warto po tę pozycję sięgnąć, warto zatracić się w tym niesamowitym świecie. Gorąco polecam!

Po tej książce mam tak straszliwego kaca książkowego, który trwa już kilka miesięcy. Przeczytałam ją już dawno, ale teraz mnie natchnęło, by ją zrecenzować, bo wychodzi kolejna część.

Ta książka jest takim hamulcem akcji. Nie ma tutaj żadnych spektakularnych wydarzeń. Choć książka jest bardzo gruba, to przez większą część nie ma żadnej walki, ani pozornie nic...

Pierwszy raz po zakupie książki mam poczucie, że straciłam pieniądze :(

Pierwszy raz po zakupie książki mam poczucie, że straciłam pieniądze :(

Na początku ta książka mnie lekko nudziła. Niezbyt obchodziła mnie dalsza część historii, nie chciało mi się jej czytać. Męczyłam ją przez cały tydzień mimo że miałam sporo wolnego czasu. Język, jakim została napisana jest jak dla mnie troszkę niedopracowany. Czasem gubię się i nie mam pojęcia, co się dzieje. Opisy miejsc i emocji bohaterów są bardzo krótkie i niedokładne. Mimo wszystko obiecałam sobie, że przebrnę przez tą książkę i zakończenie oceniam bardzo pozytywnie. Książka nie wywołała we mnie jakichś niesamowitych emocji, wzruszeń, itd., ale mam zamiar przeczytać kolejne części i mam nadzieję, że będą one lepsze.

Na początku ta książka mnie lekko nudziła. Niezbyt obchodziła mnie dalsza część historii, nie chciało mi się jej czytać. Męczyłam ją przez cały tydzień mimo że miałam sporo wolnego czasu. Język, jakim została napisana jest jak dla mnie troszkę niedopracowany. Czasem gubię się i nie mam pojęcia, co się dzieje. Opisy miejsc i emocji bohaterów są bardzo krótkie i niedokładne....

Totalna nuda. Bardzo ciężko się czyta, książka jest właściwie o niczym. Główna bohaterka to jakiś żart. Pozwala obmacywać się chłopakom, ale jest strasznie dumna z siebie, bo nie pozwala im na nic więcej. Nie polecam.

Totalna nuda. Bardzo ciężko się czyta, książka jest właściwie o niczym. Główna bohaterka to jakiś żart. Pozwala obmacywać się chłopakom, ale jest strasznie dumna z siebie, bo nie pozwala im na nic więcej. Nie polecam.