Dziedzictwo ognia

No i tu dostajemy prawdziwą Sarę J. Maas! Taką przez którą płaczemy, taką przez którą pojawia nam się gęsia skórka i taką przez którą zakochujemy się na zabój w bohaterach.

Trzeci tom wskakuje na zdecydowanie wyższy poziom niż dwie poprzednie. Tu akcja jest konkretna. Otrzymujemy coraz to więcej informacji na temat przeszłości Calaeny, jej dziedzictwa oraz samego kontynentu. Wiemy już mniej więcej jak działa magia i co sprawiło, że zanikła na długi czas. Intrygi znów się rozrastają, klaruje się kto jest sprzymierzeńcem, a kto jest wrogiem.

Dziedzictwo Ognia bardzo mocno skupia się na takich aspektach jak: przepracowanie straty, traumy oraz smutku po odejściu bliskiej osoby. Główna bohaterka ma przed sobą nie lada wyzwanie, ponieważ aby uratować tych, których kocha, musi uratować i uleczyć swoją duszę. Pomaga jej w tym pewien wojownik Fae, który ma za sobą stulecia wojaczki. Rowan to nowa postać i polubiłam go od pierwszego pojawienia się na kartkach powieści. Szczerze to czekałam na niego os pierwszego tomu. Rowan to arogancki niemilec, ale nie da się go nie lubić.

Kolejną nową postacią jest Manon, wiedźma z klanu Czarnoskrzydłych. Nie ma ona serca, więc nie czuje dobrych emocji, jest za to piekielnie skuteczna w walce. Manon to silnie krocząca kobieta, która zna swoją wartość i zrobi wszystko, aby być na szczycie.

Nie zabrakło również postaci z poprzednich tomów, czyli Chaola i Doriana. Co do tego pierwszego, to muszę z żalem stwierdzić, że mój stosunek do niego się nieco oziębił. Przede wszystkim przez jego niejednoznaczne zachowanie i to, że nie wie komu powinien być wierny. Ale za to Dorian zyskał bardzo wiele i naprawdę go polubiłam. W tej części Maas poświęca mu więcej czasu, poznajemy jego sekrety i miłość. Sama końcówka z jego udziałem jest rozrywająca serce!

Ta część zasługuje na 5 gwiazdek i jest jak na razie moją ulubioną!

No i tu dostajemy prawdziwą Sarę J. Maas! Taką przez którą płaczemy, taką przez którą pojawia nam się gęsia skórka i taką przez którą zakochujemy się na zabój w bohaterach.

Trzeci tom wskakuje na zdecydowanie wyższy poziom niż dwie poprzednie. Tu akcja jest konkretna. Otrzymujemy coraz to więcej informacji na temat przeszłości Calaeny, jej dziedzictwa oraz samego...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Historia Celaeny super ale bardzo męczyły mnie bardzo historie o czarownicach

Historia Celaeny super ale bardzo męczyły mnie bardzo historie o czarownicach

Pokaż mimo to

Książka bardzo dobra, ale... Nie rozumiałam co do tego wszystkiego mają te wiedźmy. Tak na prawdę czułam się jakbym była zmuszona czytać dwie różne książki.

I nie raz nie miałam pojęcia o czym są dialogi. Kto i co powiedział do kogo... Trudno mi w to uwierzyć, bo lubię Marcina Mortkę (ah Morza Wszeteczne), ale chyba w tej części coś nie do końca wyszło z tłumaczeniem...

Książka bardzo dobra, ale... Nie rozumiałam co do tego wszystkiego mają te wiedźmy. Tak na prawdę czułam się jakbym była zmuszona czytać dwie różne książki.

I nie raz nie miałam pojęcia o czym są dialogi. Kto i co powiedział do kogo... Trudno mi w to uwierzyć, bo lubię Marcina Mortkę (ah Morza Wszeteczne), ale chyba w tej części coś nie do końca wyszło z tłumaczeniem...

Pokaż mimo to

Z czystym sumieniem mogę powiedzieć, że to zdecydowanie moja ulubiona część serii "Szklany Tron". Dziedzictwo Aelin, Rowan, nowe miejsca, postacie zachowania i moce zdecydowanie urzekły moje serce. I więcej Rowana!

Z czystym sumieniem mogę powiedzieć, że to zdecydowanie moja ulubiona część serii "Szklany Tron". Dziedzictwo Aelin, Rowan, nowe miejsca, postacie zachowania i moce zdecydowanie urzekły moje serce. I więcej Rowana!

Pokaż mimo to

[Spoilery] Aelin na skutek intrygi Chaola przybywa do Wendlyn. Oficjalnie jest tam, by zgładzić rodzinę królewską (a w dodatku własnych krewnych), nieoficjalnie chce dowiedzieć się więcej o Kluczach Wyrda, a aby to osiągnąć, musi odnaleźć drogę do Doranelle, królestwa Fae rządzonego przez Maeve. Kogo tam pozna i czego się nauczy? Tymczasem w Adarlanie rosną niepokoje. Dorian stara się ukryć swą magię, relacja z Chaolem nadal pełna jest zgrzytów i nieufności, a co gorsza do stolicy przybywa Wilk Północy, generał królewskiej armii i… kuzyn władczyni Terrasenu. Jakby tego było mało, król Adarlanu szykując się do wojny, trenuje wyverny, których dosiadać mają krwiożercę wiedźmy.
Trzeci tom stanowi, według nas, swego rodzaju pomost. Ta część wydaje się być dojrzalsza i „zrzucać” młodzieżowe „piórka”, jakimi obleczone były jej poprzedniczki. Na naszych oczach dochodzi do stopniowej ewolucji – zarówno warsztatu pisarskiego Maas (co przekłada się na liczbę stron, każda kolejna część jest dłuższa i we like it!), jak i charakteru głównej bohaterki. Aelin powoli dojrzewa i z egoistki staje się przyszłą królową.
Kolejnym zdecydowanym plusem jest „poszerzenie” świata poznawanego w cyklu – akcja nie dzieje się już tylko w Rifthold, odwiedzamy nowe miejsca zachodniego kontynentu oraz poznajemy Wendlyn, zamieszkiwane nie tylko przez ludzi, ale i Fae. Co za tym idzie, mamy do czynienia nie tylko z perspektywą Aelin, lecz także Doriana, Chaola i Manon. To właśnie Żelaznozębna wiedźma spośród nowych bohaterów najmocniej podbiła nasze serca. To osoba silna, bezwzględna i nie pozwalająca sobie wejść na głowę. Chapeau bas za wykreowanie postaci, której tak żywo się kibicuje mimo świadomości, że, przynajmniej początkowo, jest antybohaterem.
Akcja nie zwalnia, tajemnice się piętrzą, a zaskoczeń przybywa z rozdziału na rozdział. Zdecydowanie nie chcemy zwalniać!

[Spoilery] Aelin na skutek intrygi Chaola przybywa do Wendlyn. Oficjalnie jest tam, by zgładzić rodzinę królewską (a w dodatku własnych krewnych), nieoficjalnie chce dowiedzieć się więcej o Kluczach Wyrda, a aby to osiągnąć, musi odnaleźć drogę do Doranelle, królestwa Fae rządzonego przez Maeve. Kogo tam pozna i czego się nauczy? Tymczasem w Adarlanie rosną niepokoje....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Sama w sobie książka jest w porządku. Akcja jest wartka, tylko momentami zwalnia, wątki rozdzielone na rozdziały, nie kończą się w pół zdania. Główna historia jest dobra, ale niezbyt pociągająca. Wątki poboczne są moim zdanie dużo ciekawsze. Stylistycznie nie mam zastrzeżeń.
Podstawową wadą są bohaterowie. Ja wiem, że Aelin przeżyła wielką traumę w zdecydowanie za młodym wieku, ale nie musi się z tym obnosić. Dziewczyna jest drażliwa, koszmarnie irytująca i łatwo pobada w przesadę. Nie wiem, może taki był zamysł autorki, ale dla mnie to trochę choroba dwubiegunowa. No i ładuje się wszystkim do łóżek. Bardzo na siłę.
Rowan jest mrukliwy, dużo o nim nie wiemy, jest twardy jak dąb i mało co go zaskakuje. Całkowicie wyprany z emocji. Przeciętny. Starzy bohaterowie wracają w pełnej krasie. Choal taki jak był zawsze, tylko jeszcze bardziej rozdarty między przyjaźnią a służbą. Dorian jest wspaniały, zależy mu na tym, żeby żyć swoim życiem. Jest zdecydowanie najlepszą postacią w całej serii.
Z nowych postaci mamy jeszcze Manon. I tu autorka bawi się przednio. Wiedźma jest agresywna, wybuchowa, arogancka, ale nie przesadza. Mimo że uważa, że nie ma serca, okazuje się bardzo ludzka. Niby nic nie czuje, a jednak. Mam nadzieję, że jej wątek zostanie dobrze rozwinięty w następnej książce. No i jeszcze są wiwerny, a gdzie są latające jaszczurki, tam jest prawdziwa zabawa. Trzymam kciuki za tę postać.
Król jest koszmarnym człowiekiem tak jak zawsze. Dostajemy tu trochę backstory, moim zdaniem mocno na siłę, choć w większości przypadków zostało to ładnie wplecione w akcję. Pojawia się też królowa Fae, która jest równie podła co król.
Więc podsumowując, książka jest dobra, mimo że bohaterowie są koszmarnie irytujący. Mam nadzieję, że w następnych tomach staną się przystępniejsi. A może to wynika tylko i wyłącznie z tego, że ta książka nie była pisana dla mnie, tylko dla młodszych dziewczyn. Ciężko stwierdzić. Polecam, jak ktoś ma czas i zaczął już czytać tę serię. Dla nowicjuszy radzę zajrzeć do pierwszego tomu i wtedy ocenić, czy to wasze klimaty.

Sama w sobie książka jest w porządku. Akcja jest wartka, tylko momentami zwalnia, wątki rozdzielone na rozdziały, nie kończą się w pół zdania. Główna historia jest dobra, ale niezbyt pociągająca. Wątki poboczne są moim zdanie dużo ciekawsze. Stylistycznie nie mam zastrzeżeń.
Podstawową wadą są bohaterowie. Ja wiem, że Aelin przeżyła wielką traumę w zdecydowanie za młodym...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Nie wiem o co chodzi z opiniami, że ten tom jest najgorszym ze wszystkich. Jak dla mnie część trzecia była super! Jest w niej mniej akcji i konspiracji niż w poprzednich dwóch, a akcja zdecydowanie zwalnia, ale pozwala nam to na poznanie Bohaterki od zupełnie innej strony. Moim zdaniem tom świetny, i bardzo ważny dla fabuły! A postać, którą tu poznajemy jest chyba moją ulubioną z dotychczas przeczytanych książek Maas.

Nie wiem o co chodzi z opiniami, że ten tom jest najgorszym ze wszystkich. Jak dla mnie część trzecia była super! Jest w niej mniej akcji i konspiracji niż w poprzednich dwóch, a akcja zdecydowanie zwalnia, ale pozwala nam to na poznanie Bohaterki od zupełnie innej strony. Moim zdaniem tom świetny, i bardzo ważny dla fabuły! A postać, którą tu poznajemy jest chyba moją...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Trochę przegadana, mocno rozwlekła. Zdecydowanie poprzednie tomy były lepsze.

Trochę przegadana, mocno rozwlekła. Zdecydowanie poprzednie tomy były lepsze.

Pokaż mimo to

W tej części fabuła przenosi się między trzema lokacjami. Rozwijają się tam różne wątki historii. Niestety historia wiedźm nie wciągnęła mnie tak jak pozostała część książki, przez co czytając te fragmenty rozpraszałem się i nie mogłem doczekać dalszych losów głównej bohaterki.

Mam nadzieję że to było tylko na potrzeby wprowadzenia i w kolejnych tomach akcja się rozwinie.

W tej części fabuła przenosi się między trzema lokacjami. Rozwijają się tam różne wątki historii. Niestety historia wiedźm nie wciągnęła mnie tak jak pozostała część książki, przez co czytając te fragmenty rozpraszałem się i nie mogłem doczekać dalszych losów głównej bohaterki.

Mam nadzieję że to było tylko na potrzeby wprowadzenia i w kolejnych tomach akcja się rozwinie.

Pokaż mimo to

Trzeci tom jak wspomniałam na początku, pokazuje nam o wiele bardziej mroczny i brutalny świat, którym rządzi Maeve. Królowa zamknięta w okowach granic swojego państwa, ustala nieludzkie zasady, dzieli społeczeństwo, a swym obrońcom karzę składać przysięgę krwi, aby byli jej bezwarunkowo posłuszni i spełniali każdej jej polecenie. Główna bohaterka musi się dostosować do reguł tam panujących, a żeby móc porozmawiać z królową, jest zmuszona opanować swą magię. Jednak to nie tak proste jak się nam zdaje. Celaena musi stanąć oko w oko ze swoją przeszłością. A to nie jedyna przeszkoda, gdyż pojawia się ich więcej (ale nie będę spojlerować). Przeszłość Celaeny zostaje nam przybliżona, przez co łatwiej możemy się z nią zżyć czy utożsamić. Pojawia się także Rowan, który jest mroczny, tajemniczy i śmiertelnie niebezpieczny. Jest księciem i należy do zastępów królowej Maeve, która zleciła mu wyszkolenie głównej bohaterki. Rowan jest postacią niejednoznaczną. Zdecydowanie stał się moim ulubieńcem – wybacz Chaol.
Bez żadnych wątpliwości „Dziedzictwo ognia” jest cudną kontynuacją. Książka wciąga całkowicie i nie mogę się doczekać kontynuacji. Choć mam lekkie wrażenie, że autorka odbiega od historii z pierwszej części... zobaczymy co będzie dalej - może poukłada się to w całość.

Trzeci tom jak wspomniałam na początku, pokazuje nam o wiele bardziej mroczny i brutalny świat, którym rządzi Maeve. Królowa zamknięta w okowach granic swojego państwa, ustala nieludzkie zasady, dzieli społeczeństwo, a swym obrońcom karzę składać przysięgę krwi, aby byli jej bezwarunkowo posłuszni i spełniali każdej jej polecenie. Główna bohaterka musi się dostosować do...

więcej

mniej

Pokaż mimo to