Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie ma książki, która w ostatnim czasie zrobiłaby na mnie takie wrażenie, jak ta. Prawdą jest też to, że przez maturalne zawirowanie, czyli przez niecały rok (choć może to były całe trzy lata?), przez moje ręce nie przeszło wiele książek. I choć do zbioru prawd należy wrzucić także to, że nie mogłam się oderwać od moich zbyt wcześnie rozpoczętych wakacji literackich, bo egzaminy wciąż trwają, jedyną książką godną naprawdę ogromnej uwagi, jest "Sunset Park" Paula Austera.

Piszę tę wypowiedź, którą trudno nazwać recenzją, po zbyt długim odpoczynku od pisania "nie-pod-klucz" i po zbyt krótkim odstępie czasu po przeczytaniu "Sunset Park". Zachwyciła mnie ta książka, zachwyciła mnie puenta i zachwyciły podziękowania, które, sama nie wiem, czy to nie one są puentą. Nie wiem na jak długą opinię starczą mi emocje i przemyślenia, które mam w sobie po przeczytaniu książki Paula Austera. Wiem natomiast, że po skończeniu stukania w klawiaturę, mam zamiar pobiec po encyklopedię literatury i przeczytać, co w niej napisano o Paulu Austerze, a jestem niemal pewna, że on tam jest, bo jego twarz już kiedyś przewinęła mi się na kartkach pewnej książki. Jestem pewna, że encyklopedia literatury była właśnie tą książką.

Historia, w której motywów przewodnich jest kilka, a narracja polifoniczna dopełnia mozaiki wszystkich bohaterów- to właśnie "Sunset Park". W pierwszych chwilach, gdy kończyłam lekturę sądziłam, że o tym, kto jest głównym bohaterem decyduje tylko to, z czyjego punktu widzenia rozpoczyna się książka. Lecz teraz wiem, że historia Milesa Hellera to tylko i aż napędzające lekturę 28. lat życia bohatera. Puenta, choć może niezbyt odkrywcza, jest sformułowaniem tego, co być może przeszło przez każdego, w zależności od jego doświadczeń. I choć z początku byłam zła na zbliżającą się formę zakończenia, już już sądziłam, że natknę się na swoistą kulistość czasu, a na stronę lub dwie przed zakończeniem, Paul Auster porządnie mnie zaskoczył. I wbił w fotel. Nawet nie powędrowałam po koc, po prostu zastygłam z zimna, rozkoszując się nim i rozkoszując się szokiem, w którym trwałam i trwam do teraz.

Opinia ta po prostu pełni formę igły, z którą styka się balonik napełniony emocjami. Zanim zapiszę w moim zeszycie kolejną książkę do kolekcji przeczytanych, chciałam opisać to, co się we mnie działo przez ostatnie trzy dni, z wyłączeniem egzaminu ustnego z polskiego.

Nie wiem, czy przeczytam coś jeszcze Paula Austera. Boję się, że wspaniałe wrażenie historii, którą zbudował w "Sunset Park", zniknie. I choć wiem, że wrażenie to zatrze się we mnie i być może jednak sięgnę po coś Austera, najpierw muszę do tego dojrzeć. Niech Auster choć przez chwilę zostanie dla mnie pisarzem, który doprowadził mnie do "nieodrywalności" od lektury.

Nie ma książki, która w ostatnim czasie zrobiłaby na mnie takie wrażenie, jak ta. Prawdą jest też to, że przez maturalne zawirowanie, czyli przez niecały rok (choć może to były całe trzy lata?), przez moje ręce nie przeszło wiele książek. I choć do zbioru prawd należy wrzucić także to, że nie mogłam się oderwać od moich zbyt wcześnie rozpoczętych wakacji literackich, bo...