Ahmet Hamdi Tanpınar

"Instytut Regulacji Zegarów" to powieść satyryczna, odnalazłam tam ducha Gombrowicza czy Kafki. Bohater żyje w absurdalnym świecie, który czyni z niego bezwolną marionetkę. Snuje rozważania o wolności i marazmie, o bezwolności i poddawaniu się biegowi wydarzeń, o marnotrawieniu czasu i bezmyślności, o smutku i przyczynach zadowolenia z życia, o szukaniu tzw. istoty życia, o zdziwieniach innością innych, o teatralnych pozach życiowych, nieumiejętności bycia sobą, okłamywaniu siebie i innych, świadomych i nieświadomych pragnieniach zmiany, przytłoczeniu racjami innych, o samotności, o wszechobecności kłamstwa i bierności, o priorytetach życiowych i ich braku. Świat na opak najpierw zaskakuje, a potem rozpoznajemy w nim obrazki z naszego życia i polskiej rzeczywistości. "Ostatnio często miałem wrażenie, że chodzę na głowie i coś mi się stało. Wszystko wokół działo się na opak i wedle logiki, której żadną miarą nie mogłem pojąć"