Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie rozumiem zachwytów nad tą książką. Wciągająca - rzeczywiście, ale przy tym banalna i przeciętna.

Nie rozumiem zachwytów nad tą książką. Wciągająca - rzeczywiście, ale przy tym banalna i przeciętna.

Depresyjna. Ciężka. Przygniatająca ciężarem słów.

Depresyjna. Ciężka. Przygniatająca ciężarem słów.

Czyta się świetnie. Bez zbędnych banałów. Inne spojrzenie na ludzi i świat.

Czyta się świetnie. Bez zbędnych banałów. Inne spojrzenie na ludzi i świat.

Najwspanialsza.

Najwspanialsza.

W Dwudziestoleciu międzywojennym powieść reportażowa Wańkowicza była bestsellerem, doczekała się wielu dodruków i wydań, nawet w Niemczech. Dzisiaj wydaje się mniej przystępna pod względem językowym - mnóstwo zwrotów w języku niemieckim, gwara mazurska i warmińska, nawiązania polityczne. Dla mniej oczytanych odbiorców może okazać się trudna do przebrnięcia. W moim przypadku było podobnie.

W Dwudziestoleciu międzywojennym powieść reportażowa Wańkowicza była bestsellerem, doczekała się wielu dodruków i wydań, nawet w Niemczech. Dzisiaj wydaje się mniej przystępna pod względem językowym - mnóstwo zwrotów w języku niemieckim, gwara mazurska i warmińska, nawiązania polityczne. Dla mniej oczytanych odbiorców może okazać się trudna do przebrnięcia. W moim przypadku...

Ciekawe i niezwykłe doświadczenie - nieukończona powieść, w wielu miejscach brak słów lub są niewyraźnie zapisane, na marginesach dopiski autora dotyczące treści, zmiany imion bohaterów itd - to wszystko sprawiło, że krok po kroku śledziłam powstawanie pięknej opowieści. Dzięki temu niedopracowaniu powieść stała się prawdziwsza i przemawiająca do mnie bardziej niż wszystkie inne, idealnie wykończone przez korektorów, redaktorów, wydawców. Pozostaje tylko żal, że autor nie zdążył jej ukończyć.

Upalna atmosfera Algierii. Ciepła plaża, przyjemne morze. Wąskie uliczki, dające odrobinę cienia i wytchnienia od skwaru lejącego się z nieba. I deszcz, cudownie ciepły i odżywczy deszcz. Uwielbiam powieści, które potrafią przenieść czytelnika do innego, egzotycznego świata. Pod tym względem "Pierwszy człowiek" przywołuje na myśl powieści Maria Vargasa Llosy, oddające atmosferę dalekiego Peru.

Zbyt szybko skończyła się moja podróż po Algierze...

Ciekawe i niezwykłe doświadczenie - nieukończona powieść, w wielu miejscach brak słów lub są niewyraźnie zapisane, na marginesach dopiski autora dotyczące treści, zmiany imion bohaterów itd - to wszystko sprawiło, że krok po kroku śledziłam powstawanie pięknej opowieści. Dzięki temu niedopracowaniu powieść stała się prawdziwsza i przemawiająca do mnie bardziej niż wszystkie...

Nic nowego.

Nic nowego.

Ach Witkacy, Witkacy.

"Szewcy" to moje pierwsze spotkanie z modnym w ostatnim czasie Witkacym. Uparłam się, że przeczytam ów dramat, aby sprawdzić, czy rzeczywiście jest tak cudowny i awangardowy, jak prezentują to facebookowe fanpage. I rzeczywiście, awangardowy jest, ale tylko poprzez język - byłam pod ogromnym wrażeniem wulgaryzmów w jego wydaniu! ("ty wandrygo, ty chałapudro, ty skierdaszony wądrołaju, ty chliporzygu odwantroniony, ty wszawy bum...")
Czy cudowny? Może tylko dlatego, że wulgarny. Niektórych to kręci, innych podnieca, mnie nie zachwyca.

Skoro trudno było przebrnąć przez "Szewców", to co byłoby, gdybym zabrała się za "Pożegnanie jesieni" lub "Nienasycenie" - "powieści worki"...

A może jestem tylko ignorantką?

Ach Witkacy, Witkacy.

"Szewcy" to moje pierwsze spotkanie z modnym w ostatnim czasie Witkacym. Uparłam się, że przeczytam ów dramat, aby sprawdzić, czy rzeczywiście jest tak cudowny i awangardowy, jak prezentują to facebookowe fanpage. I rzeczywiście, awangardowy jest, ale tylko poprzez język - byłam pod ogromnym wrażeniem wulgaryzmów w jego wydaniu! ("ty wandrygo, ty...