Szelmostwa niegrzecznej dziewczynki

To historia miłości i namiętności z pokroju tych, których prawdopodbnie nigdy nie zrozumiem. To relacja egoistyczna i toksyczna, daleka od zdrowego i partnerskiego związku. Z jednej strony podziwiamy pewność siebie bohaterki, a z drugiej strony współczujemy uwikłanemu w tę miłość Ricardo. Przez ponad 30 lat ten facet kochał jedną kobietę nie będąc w stanie zbudować niczego poważniejszego z nikim innym. Przez ponad 30 lat kochał bez wzajemności i bez szans na związek, karmiąc się takimi krótkimi epizodami namiętności z ukochaną. Ta zaś raz po raz zostawiała go goniąc za władzą, wpływem i pieniędzmi.

Główny wątek to jest wątek miłosny, ale nie można pominąć tła. Peru i Paryż XX wieku stanowią barwne i fascynujące tło wydarzeń z życia bohaterów. Do tego dochodzi oczywiście przepiękny warsztat autora, czyta się to płynnie. Historia fantastycznie wciąga.

Po tym pierwszym spotkaniu z Llosą z pewnością mam apetyt na więcej.

To historia miłości i namiętności z pokroju tych, których prawdopodbnie nigdy nie zrozumiem. To relacja egoistyczna i toksyczna, daleka od zdrowego i partnerskiego związku. Z jednej strony podziwiamy pewność siebie bohaterki, a z drugiej strony współczujemy uwikłanemu w tę miłość Ricardo. Przez ponad 30 lat ten facet kochał jedną kobietę nie będąc w stanie zbudować niczego...

Oh jak ta książka była piękna.
Słownictwo cudowne, taka ta wyniosłość.
Do tego miłość, ale nie byle jaka, miłość na całe życie.
Postać szelmowskiej dziewczyny to ideał. Jej pewność siebie i budowanie świata jaki chce. Jej pewność w zmianie siebie na inną zupełnie osobę.
Do tego życie Ricardo, dość schematyczne, bez szaleństw ale takie normalne.
Jedyna wada tej książki to elementy polityczne, ale to może dla tego, że po prostu ja nie lubię polityki.
Po za tym książka nie chce mi wyjść z głowy.

Oh jak ta książka była piękna.
Słownictwo cudowne, taka ta wyniosłość.
Do tego miłość, ale nie byle jaka, miłość na całe życie.
Postać szelmowskiej dziewczyny to ideał. Jej pewność siebie i budowanie świata jaki chce. Jej pewność w zmianie siebie na inną zupełnie osobę.
Do tego życie Ricardo, dość schematyczne, bez szaleństw ale takie normalne.
Jedyna wada tej książki to...

Przecież wszystkie wiemy, że mężczyźni lubią być kochani i dręczeni :)

Przecież wszystkie wiemy, że mężczyźni lubią być kochani i dręczeni :)

Po „Rozmowie w Katedrze” znów spodziewałem się grząskiej, lepkiej, dusznej fabuły, a tymczasem trafiło mi się erotyczne czytadło, którego lektura zajęła mi raptem parę krótkich wieczorów.

Główny bohater powieści Ricardo kończy studia, opuszcza rodzinną Limę, emigruje na długie lata z Peru i osiada w Paryżu, gdzie prowadzi skromne, nudne i przewidywalne życie tłumacza przy UNESCO. Co pewien czas w jego życiu pojawia się niespodziewanie kobieta – modliszka. Występuje pod różnymi imionami. Jest młodzieńczą miłością Ricarda. Miłością niespełnioną i nieodwzajemnioną. Miłością namiętną i wyuzdaną, ale też bardzo toksyczną i demolującą. Chilijeczka Lily, towarzyszka Arlette, madame Arnoux, Mrs. Robinson, Kuriko…. Kobieta pojawia się znikąd i wywraca egzystencję nudnego Ricarda do góry nogami, zwodzi go, mami, wykorzystuje i znika znów na jakiś czas. Po tych epizodach Ricardo czuje się jak zbity pies. Skamle, liże rany, złorzeczy, ale i tęskni beznadziejnie zakochany w „niegrzecznej dziewczynce”.

Historia toksycznego związku to jedno. Drugie to historyczne, obyczajowe i socjologiczne tło, które sprawia, że redukowanie „Szelmostw…” do rangi erotycznego czytadła jest dla powieści Llosy bardzo krzywdzące. Akcja toczy się w drugiej połowie XX wieku na przestrzeni trzydziestu lat. Jest targane rewolucjami i dyktaturą Peru, jest dekadencki Paryż, hippisowski Londyn, chaotyczne Tokio i wielokulturowy Madryt. Pod tym względem książkę Llosy czyta się jak pasjonujący dokument epoki. Przypomina mi się tu trochę Auster ze swoją cegłą „4321”.

„Szelmostwa niegrzecznej dziewczynki” to nie ten sam kaliber co „Rozmowa w Katedrze”, ale przekonuję się do tej powieści coraz bardziej. Zaczyna mącić mi w głowie, znaczy, że warto było…

Po „Rozmowie w Katedrze” znów spodziewałem się grząskiej, lepkiej, dusznej fabuły, a tymczasem trafiło mi się erotyczne czytadło, którego lektura zajęła mi raptem parę krótkich wieczorów.

Główny bohater powieści Ricardo kończy studia, opuszcza rodzinną Limę, emigruje na długie lata z Peru i osiada w Paryżu, gdzie prowadzi skromne, nudne i przewidywalne życie tłumacza przy...

Sięgając po książkę M. V. Llosy miałam wysokie oczekiwania — w końcu rozgłos, jaki przyniosły autorowi jego powieści jest niemały. Szczerze muszę przyznać, że "Ciotka Julia i skryba" niestety mi nie podeszły i odłożyłam książkę na półkę nieskończoną, postanowiłam jednak dać szansę "Szelmostwom niegrzecznej dziewczynki". Czy żałuję?

Tytułowa “niegrzeczna dziewczynka” pojawia się w historii pod wieloma różnymi postaciami. Zarówno czytelnicy, jak i główny bohater, pochodzący z Peru tłumacz Ricardo, nigdy nie mają pewności, czy jej zdumiewające szelmostwa wydarzyły się naprawdę, czy może są tylko fantazją, sposobem na urozmaicenie nudnej rzeczywistości. Losy głównych bohaterów przeplatają się na przestrzeni kilkudziesięciu lat w różnych miejscach na całym świecie. Ricardo, niczym wierny pies, podąża zakochany za niegrzeczną dziewczynką i nie rezygnuje z niej bez względu na jej wybryki—zafascynowany jej urokiem nie potrafi być wobec niej obojętny wbrew rozsądkowi.

Bezwzględność i egoizm tytułowej bohaterki jest szokujący. Bardzo łatwo już na samym początku historii stracić do niej sympatię, podobnie zresztą jak do uległego, naiwnego narratora Ricardo. Ich relacja jest dla czytelnika frustrująca, czasami wręcz irytująca, a ostatecznie łamie serce. “Szelmostwa niegrzecznej dziewczynki” to zadziwiająca powieść, trudno sobie wyobrazić, aby taki związek, jaki ukazuje noblista Mario Vargas Llosa mógłby istnieć naprawdę. Obydwie postacie są często na skraju wytrzymania psychicznego lub fizycznego, a jednak dalej pielęgnują swoją toksyczną więź aż do samego końca. Styl i plastyczny język autora są godne podziwu, pisarz bardzo zręcznie przedstawia całą historię i choć trudno powiedzieć, że tego typu powieści czyta się z największą przyjemnością, to jednak zaspokaja ona potrzebę zanurzenia się w literaturę na wysokim poziomie. Poza głównym wątkiem miłosnym oraz pobocznymi wątkami ukazującymi życie codzienne głównego bohatera, książka zawiera także liczne “wstawki” na temat polityki Peru, i choć są to niewątpliwie cenne spostrzeżenia, to jednak odnoszę wrażenie iż akcja powieści traci przez nie na dynamice. Pierwszą połowę książki czytałam dużo wolniej niż drugą—nie jestem pewna, czy wynikało to właśnie z faktu, że druga część powieści miała znacznie lepszą dynamikę i mniej wątków pobocznych, czy może dlatego, że napięcie między bohaterami stale rosło, a wraz z nim poziom moich emocji.

Powieść, choć frustrująca, zdecydowanie warta przeczytania. Autor zachęca do zastanowienia się gdzie leży granica między miłością, a szaleństwem, witalnością, a chorobą, wiernością, a obsesją. Serdecznie polecam!

Sięgając po książkę M. V. Llosy miałam wysokie oczekiwania — w końcu rozgłos, jaki przyniosły autorowi jego powieści jest niemały. Szczerze muszę przyznać, że "Ciotka Julia i skryba" niestety mi nie podeszły i odłożyłam książkę na półkę nieskończoną, postanowiłam jednak dać szansę "Szelmostwom niegrzecznej dziewczynki". Czy żałuję?

Tytułowa “niegrzeczna dziewczynka”...

Dobra książka, chociaż mnie bardzej urzekł styl pisania autora niż sama treść. Co do treści mogłabym się uczepić opisów seksualnych, które nie są do niczego potrzebne, a bohater powtarza je za każdym razem w taki sam sposób. Poza tym jest to książka o pogoni za trudną i nieodwzajemnioną miłością.

Dobra książka, chociaż mnie bardzej urzekł styl pisania autora niż sama treść. Co do treści mogłabym się uczepić opisów seksualnych, które nie są do niczego potrzebne, a bohater powtarza je za każdym razem w taki sam sposób. Poza tym jest to książka o pogoni za trudną i nieodwzajemnioną miłością.

"Szelmostwa niegrzecznej dziewczynki"stoją już mojej półce od 2009r. Szmat czasu,prawda ? Pamiętam że w wakacje, owego 2009 próbowałam ją przeczytać, ale utknęłam gdzieś w połowie i porzuciłam na kilkanaście lat. Mając na uwadze że recykling jest teraz bardzo na topie ja również postanowiłam że od czasu do czasu będę wracała do książek sprzed lat.
Po kilkunastu latach i kilkuset książkach później stwierdzam że nie jestem już tą studentką z 2009 r. A to dlatego że książka Llosy wywarła na mnie ogromny wpływ. Nie tylko sama historia grzecznego chłopczyka jak i niegrzecznej dziewczynki jest mistrzostwem sama w sobie, ale również język autora i jego kunszt słowny wprawiły mnie w zachwyt. Jasne, wielu może przyznać że opisywane tu wydarzenia są nierealne,te ciągłe zmiany tożsamości, ale ta toksyczna zależność między ludźmi,ta bezgraniczną i ślepa miłość do kobiety jest jak najbardziej realna. Chociaż niekiedy decyzje, które podejmują Ricardo i zachowania jego wybranki mocno mnie irytowały to w ostatecznym rozrachunku poczułam do tej dwójki niezwykłą tkliwość i sympatię.
Jest to opowieść o miłości,ale miłości niebanalnej, wychodzącej poza wszelkie schematy.

"Szelmostwa niegrzecznej dziewczynki"stoją już mojej półce od 2009r. Szmat czasu,prawda ? Pamiętam że w wakacje, owego 2009 próbowałam ją przeczytać, ale utknęłam gdzieś w połowie i porzuciłam na kilkanaście lat. Mając na uwadze że recykling jest teraz bardzo na topie ja również postanowiłam że od czasu do czasu będę wracała do książek sprzed lat.
Po kilkunastu latach i...

Nie spodziewałam się, że ta powieść zrobi na mnie tak wielkie wrażenie i wywoła aż tyle emocji. Czytając ją czułam złość, niedowierzanie, smutek, czasem przerażenie, ale także wzruszenie i swego rodzaju tęsknotę. Dostałam więcej niż się spodziewałam i takie zaskoczenie właśnie lubię w literaturze.
Jest to przepięknie napisana powieść, jedna z najważniejszych w literaturze latynoamerykańskiej. Oprócz wiodącego tematu toksycznej relacji z tytułową niegrzeczną dziewczynką znajdziemy tu też cudownie oddany klimat Paryża , motyw ataków paniki i terapii i wydarzenia polityczne, które są jednak tłem opowieści i odgrywają największą rolę w pierwszej części powieści. Czytajcie tę książkę, ponieważ na pewno nie pozostawi was obojętnymi. Naprawdę warto.

Nie spodziewałam się, że ta powieść zrobi na mnie tak wielkie wrażenie i wywoła aż tyle emocji. Czytając ją czułam złość, niedowierzanie, smutek, czasem przerażenie, ale także wzruszenie i swego rodzaju tęsknotę. Dostałam więcej niż się spodziewałam i takie zaskoczenie właśnie lubię w literaturze.
Jest to przepięknie napisana powieść, jedna z najważniejszych w literaturze...

Jak wspaniałą erudycją popisał się peruwiański pisarz, jakież fascynujące obrazy namalował słowami, tak rzadkimi że jednoznacznie wskazującymi na ogrom wiedzy jaką posiadł i którą z lingwistyczną swobodą i swadą się dzieli.

"Szelmostwa..." peruwiańskiego noblisty, są w mojej ocenie dziełem niezwykłym, zarówno dzięki zapierającemu dech w piersiach ładunkowi intelektualnemu jak i emocjom ściskającym serce.

Życie Ricarda, którego poznajemy jako limeńskiego piętnastolatka, zakochanego po uszy w Chilijeczce Lily (pierwszym wcieleniu, famme fatale całego jego życia), przeplata się z historią, jest naznaczone cierpieniem i samotnością.
Niedługo po szkole, jedzie do upragnionej Francji, pomaga tam komunistycznym partyzantom, wśród których znów spotyka Chilijeczkę tym razem w innym wydaniu.
Po każdym rendez vous w różnych częściach świata z tą fałszywą i okrutną egoistką, cierpi jeszcze głębiej i mocniej odczuwa samotność. Gdyż wciąż jej pragnie, a żaru jego miłości nic nie jest w stanie ugasić.

Powieść w perfekcyjny sposób przybliża mentalny, kulturowy i światopoglądowy obraz, wybranych krajów w drugiej połowie XX-tego wieku.
Z każdą stroną byłem oczarowany tym dziełem coraz mocniej i sporadycznie potrafiłem się od niego oderwać. Stawiam w pełni zasłużone 9/10, serdecznie polecam.

Jak wspaniałą erudycją popisał się peruwiański pisarz, jakież fascynujące obrazy namalował słowami, tak rzadkimi że jednoznacznie wskazującymi na ogrom wiedzy jaką posiadł i którą z lingwistyczną swobodą i swadą się dzieli.

"Szelmostwa..." peruwiańskiego noblisty, są w mojej ocenie dziełem niezwykłym, zarówno dzięki zapierającemu dech w piersiach ładunkowi intelektualnemu...

Kolejny raz świetnie spędzam czas czytając Vargasa Llosę. To jest styl pisania jaki mi odpowiada. Akurat "Szelmostwa..." to nic wybitnego, porywającego, ale czułem autentyczną przyjemność z obcowania z tą powieścią. O to w zasadzie chodzi w czytaniu.

Kolejny raz świetnie spędzam czas czytając Vargasa Llosę. To jest styl pisania jaki mi odpowiada. Akurat "Szelmostwa..." to nic wybitnego, porywającego, ale czułem autentyczną przyjemność z obcowania z tą powieścią. O to w zasadzie chodzi w czytaniu.