Przyzwoita. Książka, nie tytułowa bohaterka, choć paradoksalnie, naprawdę wkurzający jest Ricardito.
I bardzo mnie uwierał ten przydomek "niegrzeczna dziewczynka". Czy tylko po polsku to brzmi tak głupio?

Przyzwoita. Książka, nie tytułowa bohaterka, choć paradoksalnie, naprawdę wkurzający jest Ricardito.
I bardzo mnie uwierał ten przydomek "niegrzeczna dziewczynka". Czy tylko po polsku to brzmi tak głupio?

To niezła książka, nie żałuję jej przeczytania. Natomiast dla mnie była przegadana - bardzo dużo zajęły opowieści głównego bohatera o tym, co było wcześniej. Dotyczy to w szczególności tego, co eksponowało wiedzę autora o świecie, przez co nie potrafiłam docenić wartości tych informacji. Po prostu się nudziłam. Główny wątek tj. relacja z "niegrzeczną dziewczynką", był niesamowicie irytujący. Nie niewiarygodny, po prostu wkurzający. Nie polubiłam się z Ricardo ani z jego ukochaną, chociaż jej akurat nie mogę nazwać nudną. Nie jest to dla mnie historia o miłości, ale pewnie wcale nie miała taka być. Tak czy inaczej gdyby to był wątek poboczny, pewnie podobało mi się bardziej. Jednak czytanie o tym przez wiele stron nieco mnie nużyło... jednak nie na tyle, by podczas czytania się męczyć. Bo mimo wszystko książka poszła mi lekko, naturalnie, a to bardzo duży plus.

To niezła książka, nie żałuję jej przeczytania. Natomiast dla mnie była przegadana - bardzo dużo zajęły opowieści głównego bohatera o tym, co było wcześniej. Dotyczy to w szczególności tego, co eksponowało wiedzę autora o świecie, przez co nie potrafiłam docenić wartości tych informacji. Po prostu się nudziłam. Główny wątek tj. relacja z "niegrzeczną dziewczynką", był...

Na pewno niecodzienna... okazuje złożoność profilów głównych bohaterów. Z biegiem czasu trochę ją doceniłam, jednak czytając nie byłam nią aż nadto zafascynowana.

Na pewno niecodzienna... okazuje złożoność profilów głównych bohaterów. Z biegiem czasu trochę ją doceniłam, jednak czytając nie byłam nią aż nadto zafascynowana.

Mario Vargas Llosa dostarczył mi takiej bomby, takiej mieszanki uczuć niesamowicie skrajnych, jak żaden inny mężczyzna. Zamknęłam książkę i nie wiem. Po prostu nie wiem. Nic nie wiem.
Z niegrzeczną dziewczynką od początku ewidentnie było coś nie tak. Chyba tylko dobry psychiatra lub seksuolog mógłby tu się obiektywnie wypowiedzieć. Ja nie potrafię nawet subiektywnie. Bo w jednej chwili mogłabym ją ukatrupić, a za kilka sekund chciałabym ją chronić i usprawiedliwiać.
Niegrzeczna dziewczynka budzi się tylko wtedy, gdy dostaje od życia prawdziwego kopa. Wtedy zawsze w pobliżu jest święty Ricardo. Ricardo Niezłomny. Ale robi to tylko na krótką chwilkę i znów wszystko zaczyna się od początku.

Tytuł: "Szelmostwa niegrzecznej dziewczynki"... spodziewałam się lektury przyjemnej. Niekoniecznie lekkiej, ale przyjemnej, pozytywnych doznań.
Niektóre fragmenty wywołują traumę. Budziły gwałtowne i sprzeczne uczucia. Szok i niedowierzanie.
Według mnie to książka nie o miłości czy wyrachowaniu. To nie powieść o femme fatal, jakiej wyobrażenie mamy w głowach.
To przykład chorej miłości do chorego człowieka. Miłości do pięknej kobiety. Ta piękność była podkreślana na każdym kroku. Oczy barwy ciemnego miodu... czy gdyby nie była taka piękna, kochałby ją równie mocno? Czy gdyby nie była taka piękna byłaby bardziej wrażliwa? Ceniłaby bardziej ludzi wokół siebie? To historia miłości, która czyni Raj na ziemi i strąca na samo dno Piekła.
To miłość pasożytnicza. Ona była pasożytem, on żywicielem.

To książka o wariactwie. Bo tylko wariat może chodzić po tak cienkiej linie cierpliwości Ricarda, jak robiła to niegrzeczna dziewczynka. I tylko wariat może to wytrzymać.
Ale to książka również o braku akceptacji swojego pochodzenia i próbie odrzucenia wszelkiej z nim łączności. O nienawiści do biedy i wszystkiego co z nią związane. To książka o wielkim konflikcie wewnętrznym, który prowadzi do samozniszczenia.

Llosa poruszył tutaj ogrom problemów. Przedstawiłam te, które są według mnie najistotniejsze.
Dla mnie ta książka ma ogromną wartość jeszcze z jednego powodu - opisanie miłości do kobiety oczami mężczyzny. Zupełnie inny wymiar.

Ludzie. Nie wiem czy ta książka jest godna polecenia. Ta książka masakruje psychicznie.

Mario Vargas Llosa dostarczył mi takiej bomby, takiej mieszanki uczuć niesamowicie skrajnych, jak żaden inny mężczyzna. Zamknęłam książkę i nie wiem. Po prostu nie wiem. Nic nie wiem.
Z niegrzeczną dziewczynką od początku ewidentnie było coś nie tak. Chyba tylko dobry psychiatra lub seksuolog mógłby tu się obiektywnie wypowiedzieć. Ja nie potrafię nawet subiektywnie. Bo w...

Hejka 🤗
Dziś przychodzę do Was z recenzją książki, która bardzo zaistniała w mojej głowie,jednak nie w pełni pozytywnym znaczeniu 😔

Mowa o "Szelmostwach niegrzecznej dziewczynki ", czyli historii opisywanej jako ilustracja wielkiej miłości. Właśnie ten opis od początku bardzo mnie zaintrygował, a fabuła przykuła moją uwagę ze względu na bardzo wyrazisty charakter głównej bohaterki (która trochę przypominała mi Evelyn Hugo). Podobało mi się śledzenie rozwoju cech tej postaci,które w finalnej wersji były uosobieniem wyrachowania, siły, niezależności, pikanterii, charyzmy oraz zadziorności. Niestety ten element doprowadził również do rozczarowania tą książką,ponieważ liczyłam, że główna bohaterka sama przedstawi czytelnikom swoją osobę i uzewnętrzni swoją osobowość poprzez własne słowa.Niestety przyszło mi poznać ją jedynie z opowieści towarzyszącego jej niekiedy mężczyzny (co po poznaniu końcówki jest logicznym zabiegiem,jednak taka forma nie przypadła mi do gustu). Poza tym wraz z czasem dostrzegłam, że uczucie powstałe w sercu owego mężczyzny kreowane na czystą miłość jest jedynie pożądaniem i seksualną fascynacją. Nie wierzyłam w nazywanie tych emocji przez Ricarda i niesamowicie irytowałam się,gdy opisywał swoją ukochaną wielkimi słowami podczas,gdy skupiał się jedynie na rozkoszy (a inne aspekty "zakochania" przedstawiał sztucznie, jakby próbował wymusić w sobie ten prawdziwy rodzaj miłości). Końcówka nie poruszyła mną,bo nie byłam w stanie uwierzyć w siłę relacji bohaterów...

Po skończeniu tej książki mogę powiedzieć, że to niewykorzystany potencjał, gdyby zmienić narratora powieści na główną bohaterkę (dać jej przemówić) lub sposób ukazania uczucia przez jej kochanka ta historia bardziej by do mnie dotarła....

Hejka 🤗
Dziś przychodzę do Was z recenzją książki, która bardzo zaistniała w mojej głowie,jednak nie w pełni pozytywnym znaczeniu 😔

Mowa o "Szelmostwach niegrzecznej dziewczynki ", czyli historii opisywanej jako ilustracja wielkiej miłości. Właśnie ten opis od początku bardzo mnie zaintrygował, a fabuła przykuła moją uwagę ze względu na bardzo wyrazisty charakter głównej...

Uwielbiam Llosę, a to jedna z jego "łatwiejszych" książek. Taka bardziej "życiowa". O sprawach damsko-męskich, długiej, przedziwnej miłości, jakby mało prawdopodobnej. No i autor zabiera nas w prawdziwie globalne klimaty, choć peruwiańskich klimatów też nie zabrakło :)

Uwielbiam Llosę, a to jedna z jego "łatwiejszych" książek. Taka bardziej "życiowa". O sprawach damsko-męskich, długiej, przedziwnej miłości, jakby mało prawdopodobnej. No i autor zabiera nas w prawdziwie globalne klimaty, choć peruwiańskich klimatów też nie zabrakło :)

Wg himalaisty Artura Małka to najlepsza książka na bezczynne dni w bazie w Karakorum i jakże trafne studium ciemnej strony kobiecej natury. To chyba też najbardziej znana powieść Llosy, bo kontrowersyjna począwszy już od samego tytułu, więc łatwiej rozpycha się w mainstreamowym zakalcu. Jednocześnie jest to według mnie jedna ze słabszych pozycji w dorobku noblisty.
Opowieści o interesownej nimfomance i uzależnionym od niej chudopachołku towarzyszy tu barwna historia drugiej połowy XX wieku widziana oczami peruwiańskiego imigranta. Jest więc Lima na rewolucyjnym rozdrożu, jest paryska bohema, Londyn w erze dzieci kwiatów, czy otwierająca się na świat Japonia. Miejsca te są dla głównego bohatera niczym kolejne kręgi piekielnego rozczarowania. Towarzyszą mu zaś ciekawe postaci z drugiego planu i to ich historie stanowią największą siłę tej powieści.
A co z pierwszoplanową relacją? Llosa świntuszy, zasłaniając się cytatami z Nerudy i powiela w kółko jeden schemat, zbyt często wykorzystując zbiegi okoliczności i banalne wyznania. Szybko więc wpadamy w sidła bezrefleksyjnej popeliny. Toksyczna miłość w kulturze masowej pojawia się od wieków nader często i nic nowego w tej materii Autor „Święta Kozła” niestety nie wymyślił.

Wg himalaisty Artura Małka to najlepsza książka na bezczynne dni w bazie w Karakorum i jakże trafne studium ciemnej strony kobiecej natury. To chyba też najbardziej znana powieść Llosy, bo kontrowersyjna począwszy już od samego tytułu, więc łatwiej rozpycha się w mainstreamowym zakalcu. Jednocześnie jest to według mnie jedna ze słabszych pozycji w dorobku...

Super, barwna historia "świata "drugiej połowy XX wieku widziana oczami peruwiańskiego imigranta.
Jest Lima na rewolucyjnym rozdrożu, jest paryska bohema, Londyn w erze dzieci kwiatów, pojawia się otwierająca się na świat Japonia....
Jednak zmieniający się świat jest tylko tłem dla "chorej miłości " która trawi głównego bohatera od młodość .
Polecam M.

Super, barwna historia "świata "drugiej połowy XX wieku widziana oczami peruwiańskiego imigranta.
Jest Lima na rewolucyjnym rozdrożu, jest paryska bohema, Londyn w erze dzieci kwiatów, pojawia się otwierająca się na świat Japonia....
Jednak zmieniający się świat jest tylko tłem dla "chorej miłości " która trawi głównego bohatera od młodość .
Polecam M.

Właściwie zgadzam się tylko z jednym: że czyimś największym marzeniem może być spędzenie całego życia w Paryżu. Reszcie nie dowierzam. Nie przekonuje mnie równie masochistyczna miłość, szczególnie po przeczytaniu japońskiego wątku powieści. Przecież Ricardo, narrator i główny bohater, nie ma aż takich zaburzeń psychicznych, żeby nie odczuwać wstrętu i kochać bez względu na wszystko.
Nie dowierzam też tłumaczeniu. Jeśli według autorki przekładu "ubiera się korale" i w ogóle "ubiera się ubranie" to jak mam wierzyć, że te wszystkie "cycuszki"', "nóżki, "ciałko" czy "kroczki", całe to nagromadzenie zdrobnień jest zgodne z intencją autora? Może w hiszpańskim nie są one tak drażniące jak w naszym języku? Owszem, narratorem nie jest młodzieniaszek tylko czy aż taki zgred?

Właściwie zgadzam się tylko z jednym: że czyimś największym marzeniem może być spędzenie całego życia w Paryżu. Reszcie nie dowierzam. Nie przekonuje mnie równie masochistyczna miłość, szczególnie po przeczytaniu japońskiego wątku powieści. Przecież Ricardo, narrator i główny bohater, nie ma aż takich zaburzeń psychicznych, żeby nie odczuwać wstrętu i kochać bez względu...

Po przeczytaniu tej książki mam skrajne uczucia.czesćksiążki mi się podobała część nie, trochę mnie zmęczyła ta historia erotyczno miłosna.

Po przeczytaniu tej książki mam skrajne uczucia.czesćksiążki mi się podobała część nie, trochę mnie zmęczyła ta historia erotyczno miłosna.