Jesteśmy społecznością, która kocha książki

moonybookishcorner.blogspot.com

Pierwszy raz dodaję tutaj moją opinię książki, której nie skończyłam.
A to wszystko dlatego, że nie dałam rady jej przeczytać, bo jej treść za bardzo mnie "bolała". Zazwyczaj w takim przypadku po prostu odkładam książkę na półkę i zapominam o niej.
Nie piszę też żadnej recenzji, bo nie lubię wypowiadać się o książkach, których nie przeczytałam do końca.
Ale tym razem muszę, bo mam jej trochę do zarzucenia.
Porzuciłam tę książkę po 70 stronach.
Jedyne, czego chciałam od tej książki to dość ciekawej do czytania historii miłosnej na tle poważniejszych problemów społecznych.
No i oczywiście chciałam, żeby to było coś oryginalnego, bo tego właśnie szukam w książkach - tego, żebym mogła później z czystym sercem powiedzieć, że jest to coś, czego nigdy wcześniej w całym swoim życiu nie czytałam.
A co dostałam?
Jedno wielkie rozczarowanie.
Może niektórzy stwierdzą, że 70 przeczytanych stron to za mało, żeby oceniać książkę, ale ja już po tym, co przeczytałam, wiem dokładnie, jak ta książka będzie wyglądać w całości.
Mój największy problem z nią to to, że jest kompletną kopią twórczości Johna Greena. Nie jestem żadną fanką Greena, ale przeczytałam niestety parę jego książek, więc dobrze poznałam się na jego stylu pisania i sposobie tworzenia bohaterów.
Główni bohaterowie książki "Wszystkie jasne miejsca" to Hazel i Augustus wersja 2.0.
Nawet imiona są oparte na tej samej koncepcji: Violet - Hazel (kolor), Theodore - Augustus (wymyślne imiona, jakby nie z tego wieku). Dobra, może za bardzo się czepiam szczegółów, ale idźmy dalej.
Bohaterów Greena cechuje inteligencja, specyficzne poczucie humoru i to, że zachowują się jak 30-latkowie, chociaż mają tylko 16 lat.
Violet i Theo niczym się od nich nie różnią.
Styl pisania Niven jest też bardzo podobny do autora "Gwiazd naszych wina" - nie jest poetycki, ale bardzo strategiczny, a każdemu rozdziałowi towarzyszy mądrościowa ciekawostka/fakt ze świata dla pokazania domniemanej inteligencji nastoletniego bohatera powieści.
Nie wrócę do tej książki, nie skończę jej, ale wydaje mi się, że wiem jak się skończy (powiedzcie mi, jeśli jestem w błędzie): Theo popełni samobójstwo, a Violet wspaniale sobie z tym poradzi, wspominając go jako największą miłość jej życia.
A pamiętacie jeszcze jak skończyła się książka "Gwiazd naszych wina"?
Ach, ta oryginalność.
W mojej decyzji o porzuceniu tej książki miało też udział pewne zdanie, na które natrafiłam, przerzucając strony:
"(...) mówi Violet później, kiedy leżymy spleceni, pozbawieni tchu i w ogóle "ach" i och""
Hmm, bardzo ciekawy opis.
Może jestem całkowicie w błędzie. Może powzięłam złe wrażenie o tej książce, bazując na jej początku. Jeśli tak, powiedźcie mi to. Szkoda by było, jeśli ta książka staje się później naprawdę dobra i oryginalna.

moonybookishcorner.blogspot.com

Pierwszy raz dodaję tutaj moją opinię książki, której nie skończyłam.
A to wszystko dlatego, że nie dałam rady jej przeczytać, bo jej treść za bardzo mnie "bolała". Zazwyczaj w takim przypadku po prostu odkładam książkę na półkę i zapominam o niej.
Nie piszę też żadnej recenzji, bo nie lubię wypowiadać się o książkach, których nie...