To już ponowna lektura tej książki. I nadal bardzo mi się podoba. Pewnie za jakiś czas znowu po nią sięgnę.

To już ponowna lektura tej książki. I nadal bardzo mi się podoba. Pewnie za jakiś czas znowu po nią sięgnę.

Najpierw obawiałam się formy, ale szybko zaintrygowało mnie wykorzystanie listów. Właściwie taka narracja wydała mi się ciekawsza i uczuciowa, bowiem pisana przez samych bohaterów. Juliet mnie urzekła, podobnie jak jej przyjaciele oraz cała wyspa, na którą się wybrała. Kibicowałam im wszystkim, musieli wyjść z realiów wojennych i robili to z pogodą ducha. Ponadto powieść miała w sobie wiele ciepła. Oczarowała mnie.

Najpierw obawiałam się formy, ale szybko zaintrygowało mnie wykorzystanie listów. Właściwie taka narracja wydała mi się ciekawsza i uczuciowa, bowiem pisana przez samych bohaterów. Juliet mnie urzekła, podobnie jak jej przyjaciele oraz cała wyspa, na którą się wybrała. Kibicowałam im wszystkim, musieli wyjść z realiów wojennych i robili to z pogodą ducha. Ponadto powieść...

Kocham, uwielbiam.

Kocham, uwielbiam.

Momenty wzruszające, szybko się czyta, choć historia jest niełatwa to opisana w leki sposób, może to zasługa listów. Ciekawa jestem filmu

Momenty wzruszające, szybko się czyta, choć historia jest niełatwa to opisana w leki sposób, może to zasługa listów. Ciekawa jestem filmu

Bardzo dobra ksiazka, i moja pierwsza książka epistolarna. Piękna historia, pięknie opowiedziana, opisana listownie. Polecam.

Bardzo dobra ksiazka, i moja pierwsza książka epistolarna. Piękna historia, pięknie opowiedziana, opisana listownie. Polecam.

Jak ja się cieszę, że trafiłam na tę książkę! Bo nie tylko ze względu na przydługi tytuł, angielski humor i angielską atmosferę pozostanie mi w pamięci. Książka ma też specyficzną budowę stylistyczną, składa się wyłącznie z listów, głównie do i od Juliet, czasem są to listy miedzy innymi osobami, a mimo to nie mogłam się od niej oderwać! Te listy mnie wcale a wcale nie nudziły, były barwne i dowcipne. No i do tego dowiedziałam się mało znanych szczegołów z II wojny światowej. Wiem, że Anglicy nigdy nie wpuścili wroga na swoją główną wyspę, ale nigdy nie zastanawiałam się, co się działo w czasie wojny na Wyspach Normandzkich (Channel Islands),które obecnie sa tak popularne wśród turystów, zwłaszcza Jersey i Guernsey. Otóż były one jako jedyne terytorium angielskie pod okupacją niemiecką. Autorki przemyciły w beletrystycznej opowiastce kawałek mało znanej historii. Nie, nie widziałam filmu na Netfixie i nie mam zamiaru go oglądać, żeby sobie nie popsuć wrażenia, jakie wywarła na mnie ta książka.
Ogromnie polecam, zwłaszcza anglofilom!

Jak ja się cieszę, że trafiłam na tę książkę! Bo nie tylko ze względu na przydługi tytuł, angielski humor i angielską atmosferę pozostanie mi w pamięci. Książka ma też specyficzną budowę stylistyczną, składa się wyłącznie z listów, głównie do i od Juliet, czasem są to listy miedzy innymi osobami, a mimo to nie mogłam się od niej oderwać! Te listy mnie wcale a wcale nie...

Powieść w formie listów, dla mnie nieco pensjonarska. Myślałam, że więcej tu będzie o czytaniu; jednak dominują raczej wydarzenia z lat okupacji brytyjskiej wyspy Guernsey.
Sympatyczni bohaterowie, niosący sobie pomoc w potrzebie, wspierający się nawzajem i oczywiście miłość w tle.
Całość przewidywalna, szybko się czyta, taka dość krzepiąca w sumie opowieść. Może obejrzę film.

Powieść w formie listów, dla mnie nieco pensjonarska. Myślałam, że więcej tu będzie o czytaniu; jednak dominują raczej wydarzenia z lat okupacji brytyjskiej wyspy Guernsey.
Sympatyczni bohaterowie, niosący sobie pomoc w potrzebie, wspierający się nawzajem i oczywiście miłość w tle.
Całość przewidywalna, szybko się czyta, taka dość krzepiąca w sumie opowieść. Może obejrzę film.

Ciekawie napisana powieść w formie listów. Pełna humoru, co jakiś czas przerywanego smutnymi losami okupowanej wyspy i jej mieszkańców. Można poczuć angielski klimat:)

Ciekawie napisana powieść w formie listów. Pełna humoru, co jakiś czas przerywanego smutnymi losami okupowanej wyspy i jej mieszkańców. Można poczuć angielski klimat:)

Wzmiankę o ej książce znalazłam w wypracowaniu jednej z moich uczennic i tak zaintrygował mnie jej tytuł, że musiałam się przekonać, co się za nim kryje. Zanim zaczęłam lekturę dowiedziałam się, że istnieje też film nakręcony na jej podstawie i cieszy się dużą popularnością na platformie Netflix, a główną rolę gra lubiana przeze mnie Lily James.
Ku mojemu zdumieniu odnalazłam na półce bibliotecznej niewielką książeczkę ( a spodziewałam się dzieła słusznych rozmiarów),a po przekartkowaniu okazało się, że całość napisana jest w formie korespondencji bohaterów.
Ujęcie akcji w postaci listów pisanych przez główną bohaterkę i do niej nadało „Stowarzyszeniu” lekkości i pozwoliło na zademonstrowanie dużego wachlarza emocji. W pierwszej części jest to korespondencja Juliet z mieszkańcami wyspy Guernsey w roku 1946 i dotyczy przede wszystkim wydarzeń związanych z niedawno zakończoną wojną. Juliet, która jest początkującą pisarką (ma już za sobą jedną wydaną z sukcesem książkę) odnajduje w listach temat na kolejną powieść, a przy okazji nawiązuje z mieszkańcami niezwykłą więź, która umocni się jeszcze, kiedy postanowi przyjechać i poznać osobiście swoich korespondentów.
Z listów bohaterów układa się wzruszająca historia ich przeżyć wojennych, nieco odmiennych od tego, czego doświadczyli mieszkańcy Europy Wschodniej, ale równie tragicznych. Dramat rodziców, którzy musieli podjąć decyzję o wysłaniu swoich dzieci do Anglii, aby uratować je przed niebezpieczeństwem wojny, ogromna bieda i głód, z którym radzono sobie na różne sposoby (stąd placek z kartoflanych obierek),ukrywanie zbiegłych więźniów i zakazana miłość do niemieckiego żołnierza to tylko kilka historii budujących fabułę. Jednak mimo bolesnych często tematów z powieści bije niesłychane ciepło i optymizm, zrodzone z radości życia i nadziei na lepsze jutro. Trochę mi to przypominało lubiane przeze mnie powieści Fanny Flagg- też była cała galeria barwnych postaci o różnych charakterach i ta specyficzna małomiasteczkowa atmosfera wspólnoty i życzliwości. Nie zabrakło też czarnych charakterów, a jakże!
Autorkom (Mary Ann Shaffer to ciotka Annie Barrows) udało się także oddać osobowości postaci poprzez język, jakiego używają w listach. Dawsey pisze konkretnie i nieśmiało, Isola zadaje mnóstwo pytań, świadczących o wielkiej ciekawości świata i ludzi, a Addelajda bruździ i zdradza swoją złośliwość i zawiść. Niektóre listy są zabawne, błyskotliwe, inne smutne i poruszające, ale każdy ma charakter. Gdzie te czasy, kiedy ludzie pisali prawdziwe listy? Łezka się w oku kręci...
Bardzo mi się ta książka podobała i chętnie polecę ją wszystkim, którzy lubią opowieści o zwykłych ludziach i o wpływie historii na ich życie. Jest to lektura krzepiąca i wprawiająca w dobry humor, więc dobra na zimowy mrok. Polecam.

Wzmiankę o ej książce znalazłam w wypracowaniu jednej z moich uczennic i tak zaintrygował mnie jej tytuł, że musiałam się przekonać, co się za nim kryje. Zanim zaczęłam lekturę dowiedziałam się, że istnieje też film nakręcony na jej podstawie i cieszy się dużą popularnością na platformie Netflix, a główną rolę gra lubiana przeze mnie Lily James.
Ku mojemu zdumieniu...

[...]
Najpierw trzeba dobrze poznać pewne sprawy, zanim się zacznie pisać książkę o wojnie.
[...]
Niemcy potrafili być straszni. Włazili nam do domów bez pytania, rządzili się jak u siebie. Rasa panów. Ale nie wszyscy tak się zachowywali, oj nie.
[...]
nie ma dla mnie milszego zajęcia niż buszowanie w księgarniach. Od lat tam chodzę i zawsze wyszperam książkę, której szukam – oraz trzy inne, o których nie miałam pojęcia, że chcę je nabyć.

Zaledwie 256 stron, a ileż zawartej w nich treści 😊
Warto przenieść się razem z bohaterami na Wyspę Guernsey, by przekonać się, że książki mają wielką moc, a do szczęścia czasem wystarczy naprawdę niewiele.
Gorąco polecam każdemu i gwarantuję, że nie będzie to stracony czas 😉👍

[...]
Najpierw trzeba dobrze poznać pewne sprawy, zanim się zacznie pisać książkę o wojnie.
[...]
Niemcy potrafili być straszni. Włazili nam do domów bez pytania, rządzili się jak u siebie. Rasa panów. Ale nie wszyscy tak się zachowywali, oj nie.
[...]
nie ma dla mnie milszego zajęcia niż buszowanie w księgarniach. Od lat tam chodzę i zawsze wyszperam książkę, której...