Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Smutna historia o dorastającej dziewczynie, wychowywanej przez chorą psychicznie matkę. Przeczytamy tutaj o tym, jak okrutni i bezmyślni potrafią być nastolatkowie (ludzie). Uderzyła mnie tu jak silna więź może być między córką a matką (jakakolwiek jest). Ta więź jest toksyczna, głownie ze strony matki, która wychowała dziecko nie przekazując podstawowej wiedzy o ciele człowieka, ciele kobiety. Do tego stopnia, że nastoletnia Carrie nigdy nie słyszała o "okresie", aż do chwili gdy go dostała w szkole na lekcji wf. Również kobiece piersi według matki to jest coś złego, nieczystego.
Chwila, w której Carrie przeciwstawia się matce cieszy. Niestety w życiu dziewczyny nie było nikogo, dzięki komu może losy potoczyłyby się inaczej. Powieść kończy się tragedią.

Jest to pierwsza powieść Kinga. Już tutaj widać jak inteligentnym człowiekiem był. Obeznany w wielu dziedzinach. W następnych książkach zaskakuje swoją wiedzą jeszcze bardziej.

Smutna historia o dorastającej dziewczynie, wychowywanej przez chorą psychicznie matkę. Przeczytamy tutaj o tym, jak okrutni i bezmyślni potrafią być nastolatkowie (ludzie). Uderzyła mnie tu jak silna więź może być między córką a matką (jakakolwiek jest). Ta więź jest toksyczna, głownie ze strony matki, która wychowała dziecko nie przekazując podstawowej wiedzy o ciele...

Niby wiele widziałam, wiele słyszałam, wiele czytałam, a jednak. Niby wydawało mi się, że nic mnie nie zaskoczy, nic nie przerazi, a jednak. Niby słyszałam o pedofilach i ich chorych czynach, a jednak. A jednak po przeczytaniu bodajże 12 stron "Jak ona mogła?" miałam ochotę zamknąć książkę i ją odłożyć. Stało się zupełnie inaczej - doczytałam ją do końca bez żadnej przerwy. Większość czasu towarzyszył mi grymas, ale czego? obrzydzenia? chyba nie. wstrętu? też nie.. sama nie wiem jak to nazwać, chyba grymas szoku i niedowierzania, że coś takiego mogło się wydarzyć. To nie jest lektura dla osób wrażliwych.

Nie potrafię wystawić oceny.

Niby wiele widziałam, wiele słyszałam, wiele czytałam, a jednak. Niby wydawało mi się, że nic mnie nie zaskoczy, nic nie przerazi, a jednak. Niby słyszałam o pedofilach i ich chorych czynach, a jednak. A jednak po przeczytaniu bodajże 12 stron "Jak ona mogła?" miałam ochotę zamknąć książkę i ją odłożyć. Stało się zupełnie inaczej - doczytałam ją do końca bez żadnej...

Uwielbiam kryminały. Dlatego bardzo ucieszyłam się, gdy dostałam "Nemezis" w prezencie. Wcześniej nie czytałam A. Christine. Była to więc pierwsza moja książka (z 80) po którą sięgnęłam. I co?
Rozczarowała mnie bardzo. Przez połowę bądź nawet większą część wiało nudą, tak że ziewałam. Musiałam ją odkładać bo usypiałam. Powracałam do kolejnych rozdziałów, z nadzieją że w końcu się rozkręci. Niestety całość nie przypadła mi do gustu. Myślę, że to za sprawą bohaterki Panny Marple. Nie chce oceniać autorki na podstawie jednej książki, następnym razem sięgnę po jedną z najpopularniejszych powieści Agaty.
Osobiście nie polecam. Jest mnóstwo lepszych pisarzy w tej dziedzinie.

Uwielbiam kryminały. Dlatego bardzo ucieszyłam się, gdy dostałam "Nemezis" w prezencie. Wcześniej nie czytałam A. Christine. Była to więc pierwsza moja książka (z 80) po którą sięgnęłam. I co?
Rozczarowała mnie bardzo. Przez połowę bądź nawet większą część wiało nudą, tak że ziewałam. Musiałam ją odkładać bo usypiałam. Powracałam do kolejnych rozdziałów, z nadzieją że w...

Po przeczytaniu nadal nie bardzo wiem o co chodziło. Jestem zdziwiona i nieco zawiedziona tą pozycją po American Psycho. Spodziewałam się czegoś zupełnie innego.

Na początku wydawało mi się, że czytam autobiografię, ale jednak chyba się myliłam. Zdziwił mnie też gatunek - literatura piękna. Oceny chyba nie potrafię wystawić.

Po przeczytaniu nadal nie bardzo wiem o co chodziło. Jestem zdziwiona i nieco zawiedziona tą pozycją po American Psycho. Spodziewałam się czegoś zupełnie innego.

Na początku wydawało mi się, że czytam autobiografię, ale jednak chyba się myliłam. Zdziwił mnie też gatunek - literatura piękna. Oceny chyba nie potrafię wystawić.

Stereotyp, że pierwsza część jest najlepsza, a kolejne gorsze. NIE w tym przypadku. Wiatr to 3 tom i jest jeszcze lepszy od poprzednich. Gdy zaczęłam czytać, odłożyłam dopiero, gdy skończyłam. Tak zwanym jednym tchem. Nie dało się inaczej, tak szybka, emocjonująca akcja potęguje naszą ciekawość z każdą stroną. Gdy dowiedziałam się z recenzji, że akcja toczy się w Tatrach, które kocham, musiałam przeczytać tę książkę jak najszybciej. Jestem fanką Ciszewskiego, mam nadzieje, że pojawi się 4 część. Polecam każdemu.

Stereotyp, że pierwsza część jest najlepsza, a kolejne gorsze. NIE w tym przypadku. Wiatr to 3 tom i jest jeszcze lepszy od poprzednich. Gdy zaczęłam czytać, odłożyłam dopiero, gdy skończyłam. Tak zwanym jednym tchem. Nie dało się inaczej, tak szybka, emocjonująca akcja potęguje naszą ciekawość z każdą stroną. Gdy dowiedziałam się z recenzji, że akcja toczy się w Tatrach,...

Komedio-horror. Dlaczego? Bohater na początku pozwala siebie polubić, jest zabawny, błyskotliwy, inteligentny. Uśmiałam się niejednokrotnie. Przyjemna powieść, do tego stopnia, że gdy po raz pierwszy czytamy o obsesji bohatera - nie bierzemy tego na poważnie i nawet wydaje się to śmieszne. Z czasem, gdy ohydne zbrodnie są opisane z taką dokładnością na twarzy maluje się grymas obrzydzenia. Na myśl przychodzi jedynie to, że Pat Bateman, którego polubiliśmy jest po prostu chory i mamy nadzieje, że trafi na leczenie, co jednak się nie dzieje, a nawet wszystko uchodzi mu płazem. Mnie osobiście trochę to rozdrażniło.

Przyznam bez bicia, że całkowicie ominęłam dwa bądź więcej rozdziały (np. ten o Whitney Houston) które zupełnie nic nie wnosiły do całości.

Męczące były dokładne opisy ubiorów każdej postaci.

Książka na pewno nie dla każdego. Nie trzeba mieć mocnych nerwów, ale na pewno nie można mieć słabych. Wrażliwym odradzam. Mocne okrucieństwa są tu na porządku dziennym. Przerażająca jest myśl, że tak mroczna osoba na pozór jest "normalna". Niestety po niektórych "scenach" trzeba książkę odłożyć i ochłonąć. Jednakże jest to ciekawa pozycja do której na pewno kiedyś wrócę.

Komedio-horror. Dlaczego? Bohater na początku pozwala siebie polubić, jest zabawny, błyskotliwy, inteligentny. Uśmiałam się niejednokrotnie. Przyjemna powieść, do tego stopnia, że gdy po raz pierwszy czytamy o obsesji bohatera - nie bierzemy tego na poważnie i nawet wydaje się to śmieszne. Z czasem, gdy ohydne zbrodnie są opisane z taką dokładnością na twarzy maluje się...

Książka, przy której miałam (mam) problem z ocenieniem jej. No bo jak można polubić tak okrutną, niewiarygodną, straszną historię? Z drugiej strony jednak warto takie historie znać. Przez znaczną część nie dzieje się nic "specjalnego". Później wydarzenia uderzają nas jak obuchem. Nie da się jej przeczytać jednym tchem. Ja robiłam przerwy, musiałam ochłonąć. Zająć myśli czymś innym.
Wrażliwym nie polecam. Nie sądzę bym do niej kiedykolwiek wróciła. Mimo to dostaje 8/10.

Książka, przy której miałam (mam) problem z ocenieniem jej. No bo jak można polubić tak okrutną, niewiarygodną, straszną historię? Z drugiej strony jednak warto takie historie znać. Przez znaczną część nie dzieje się nic "specjalnego". Później wydarzenia uderzają nas jak obuchem. Nie da się jej przeczytać jednym tchem. Ja robiłam przerwy, musiałam ochłonąć. Zająć myśli...