Dziewczyna z sąsiedztwa

„Dziewczyna z sąsiedztwa” autorstwa Ketchum'a to książka, która wywołuje skrajne emocje nawet w najtwardszym czytelniku. Na początku tej historii spotykamy się z pięknym dziecięcym światem, z piękną miłością, która stopniowo przenosi nas do makabrycznych wydarzeń. Potworami nie są wymyślone stwory, ale ludzie, którzy są największym siedliskiem zła. Książka nasuwa nam przerażające refleksje, na temat tego, do czego może posunąć się człowiek. Zwłaszcza wtedy, kiedy czuje się zupełnie bezkarny.

W miłej i spokojnej okolicy dzieją się rzeczy, o których nie śnimy nawet w najgorszych koszmarach. Po śmierci rodziców do domu Chandlerów trafiają dwie siostry, zdane jedynie na łaskę ciotki Ruth. Meg i kaleka Susan muszą mierzyć się z szaleństwem najbliższych, które z czasem zaraża całą okolicę. Jedynie chłopiec zakochany w Meg, próbuje oprzeć się złu i wybrać między miłością, współczuciem, pożądaniem i złem. Jaką drogę wybierze? Musicie przekonać się sami.

Styl Ketchum'a jest niezwykle porywający. Jednocześnie chce się odłożyć książkę na bok, by dać sobie chwilę na oddech i chce się czytać dalej, by sprawdzić, do czego jeszcze mogą posunąć się bohaterowie. Powieść jest na tyle wstrząsająca, że na długo pozostaje w pamięci. Zwłaszcza że jest oparta na faktach.

Polecam każdemu, kto nie boi się poznać z prawdą o mrocznych wydarzeniach, z którymi możemy spotkać się tuż za rogiem. Zdecydowanie jest to książka dla osób o mocnych nerwach!

„Dziewczyna z sąsiedztwa” Jack Ketchum, Wydawnictwo Papierowy Księżyc

https://www.facebook.com/BooksHunter.Reviews/

„Dziewczyna z sąsiedztwa” autorstwa Ketchum'a to książka, która wywołuje skrajne emocje nawet w najtwardszym czytelniku. Na początku tej historii spotykamy się z pięknym dziecięcym światem, z piękną miłością, która stopniowo przenosi nas do makabrycznych wydarzeń. Potworami nie są wymyślone stwory, ale ludzie, którzy są największym siedliskiem zła. Książka nasuwa nam...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka miała być horrorem, na pewno była dla ofiary tej pozycji. We mnie wzbudziła niesmak i obrzydzenie. Tylko sama nie wiem do kogo. Czy do autora, że napisał coś takiego. Do tych postaci, które okazały się chore czy do narratora, który niby wiedział, że robił źle i pragnął otrzymać rozgrzeszenie od czytelnika. Albo może do wszystkich.

Słuchałam audiobooka tego tworu, wybrany pierwszy lepszy by nie zasnąć w nocy podczas pracy. Początkowo byłam pod wrażenie bo sam Stephen King napisał wstęp. Teraz się zastanawiam ile musieli mu za to zapłacić.
Nie czułam w tej książce ani horroru, ani grozy. Początkowo było to znudzenie, bo czułam się jakbym słuchała amerykańskiego filmu familyjnego z lat 90 jakich swego czasu było sporo na TVNie. Potem im dalej w las tym więcej odrazy we mnie wzbudzała.

Nie skończyłam słuchać, zostało mi jakieś 2,5 h do końca, ale i tak usłyszałam za dużo. To ciągłe maltretowanie biednej Meg za tak naprawdę niespełnione życie i marzenia walniętej baby, którą zostawił mąż z dziećmi już po prostu mnie odrzucała. Poza tym zaczęła mnie przerażać perwersyjność nastolatków, która nie znała granic. Jak 11 letnie dziecko może odczuwać przyjemność z oglądania nagiej młodej kobiety i okaleczania jej nożem. Jak można napawać się oglądaniem jak butelko po coli wchodzi do pochwy przywiązanej kobiety. Jak osoby mające 14 15 lat mogą nie mieć świadomości, że bicie i upokarzanie drugiej osoby jest złe. No nie uwierzę, że młodzież lat 50 była aż tak tępa. No, ale może jednak się mylę.

Przyznam też, że miałam dość słuchania narratora. Do niego to chyba miałam największy żal, bo nie zrobił nic skoro zdawał sobie sprawę, że źle się dzieje. Wkurzało mnie to jego wybielanie się przed czytelnikiem 'Teraz wiem, że robiłem źle. Czułem ból jak to widziałem. Nie byłem do końca winny, bo ja tylko patrzyłem'. Pierdole*ie.

Nie polecam nikomu tej książki, jest po prostu obleśna i wstrętna.
I raczej nie rozwinę mojej znajomości z tym autorem.

Książka miała być horrorem, na pewno była dla ofiary tej pozycji. We mnie wzbudziła niesmak i obrzydzenie. Tylko sama nie wiem do kogo. Czy do autora, że napisał coś takiego. Do tych postaci, które okazały się chore czy do narratora, który niby wiedział, że robił źle i pragnął otrzymać rozgrzeszenie od czytelnika. Albo może do wszystkich.

Słuchałam audiobooka tego tworu,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Mocna. Nie dla osób o słabych nerwach. Książka wywołuje dużo emocji; wściekłość, przerażenie, żal, smutek, obrzydzenie oraz niedowierzanie... Niby człowiek wie, że takie rzeczy się dzieją ale o tym się nie myśli. Dla mnie ta książka jest po prostu smutna. Nie wiem jak człowiek człowiekowi może wyrządzić tyle krzywdy, jak można być obojętnym będąc świadkiem maltretowania... W książce jest dobrze przedstawione zachowanie socjopatki, to jak tłumaczy swoje zachowanie obarczając winą innych. Obok tej książki nie można przejść obojętnie. Na pewno długo zostanie w mojej pamięci.

Mocna. Nie dla osób o słabych nerwach. Książka wywołuje dużo emocji; wściekłość, przerażenie, żal, smutek, obrzydzenie oraz niedowierzanie... Niby człowiek wie, że takie rzeczy się dzieją ale o tym się nie myśli. Dla mnie ta książka jest po prostu smutna. Nie wiem jak człowiek człowiekowi może wyrządzić tyle krzywdy, jak można być obojętnym będąc świadkiem maltretowania......

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Bardzo mocna ksiazka. Jedna z ulubionych

Bardzo mocna ksiazka. Jedna z ulubionych

Pokaż mimo to

Bardzo mocna i wstrząsająca. Choć wkurzała mnie postawa Dave'a :/ to jednak wszystkim polecam.

Bardzo mocna i wstrząsająca. Choć wkurzała mnie postawa Dave'a :/ to jednak wszystkim polecam.

Pokaż mimo to

Przeczytana już kilka lat temu, ale pamiętam ją do dziś. Mocna. Budząca szereg emocji. Przerażająca w realności wydarzeń, szczególnie że takie historie przecież się dzieją.

Przeczytana już kilka lat temu, ale pamiętam ją do dziś. Mocna. Budząca szereg emocji. Przerażająca w realności wydarzeń, szczególnie że takie historie przecież się dzieją.

Pokaż mimo to

Przerażające, z każdą przeczytaną stroną coraz bardziej przygnębiające i, dosłownie, bolesne w lekturze, arcydzieło. Szokująca treść i narastająca stopniowo groza decydują o gatunkowej przynależności „Dziewczyny Z Sąsiedztwa” do horroru, choć z równym powodzeniem uznać ją można za fabularyzowany reportaż…

+

Dwie osierocone dziewczyny, 14-letnia Meg i jej młodsza siostra Susan, trafiają pod opiekę swej ciotki, samotnie wychowującej trójkę dorastających synów w niewielkim miasteczku. Początkowo Meg nawiązuje kontakty z miejscową młodzieżą i zaprzyjaźnia się z mieszkającym po sąsiedzku Davidem.
Stopniowo jednak wychodzi na jaw fatalne, pogarszające się z dnia na dzień, traktowanie dziewcząt przez ich opiekunkę. Ciotka nienawidzi obu sierot, często je okrutnie bije, głodzi i zamyka w domu.
Próba poinformowania lokalnego policjanta przez Meg o krzywdzie kończy się katastrofą - ciotka jest przecież prawnym opiekunem dziewcząt, ma prawo je dyscyplinować i wychowywać. Policjant zatem nie daje wiary skargom - natomiast dla Meg zaczyna się piekło.
Zostaje zamknięta w piwnicy, gdzie poddawana jest coraz większym upokorzeniom i torturom. Co najgorsze, w seansach nienawiści uczestniczy nie tylko matka razem z synami, ale również inne dzieciaki z sąsiedztwa, w tym narrator całej historii, David. Dzieci fascynuje bezkarność dręczenia, wręcz zgoda dorosłego opiekuna.
Gdy sytuacja zaczyna się zupełnie wymykać spod kontroli, a kolejne tortury zagrażają zdrowiu ofiary, Davida zaczyna pomału gryźć sumienie…

+

W trakcie lektury „Dziewczyny Z Sąsiedztwa” dopada czytelnika zwątpienie - nie, to jest historia przekombinowana, za bardzo przegięta, autora poniosło. To mechanizm obronny - gdyż wtedy dociera do świadomości, że ta historia wydarzyła się naprawdę…
Szczegóły się różnią, ale trzon opowieści to prawdziwa, makabryczna historia Sylvii Likens, zamęczonej na śmierć przez opiekującą się nią ciotkę. Ciotkę, która w ten sposób usiłowała „ją wychować”. Ketchum znakomicie zamienił to w depresyjny egzystencjalny horror.
Właśnie - przynależność gatunkowa może budzić pewne wątpliwości. W „Dziewczynie” nie ma bowiem żadnych elementów nadprzyrodzonych, Niemniej powieść powszechnie traktowana jest jako powieść grozy (bo też i budzi autentyczny strach) i słusznie okupuje wszelkie grozowe rankingi „best of”. O jej przynależności świadczą również użyte w niej mechanizmy charakterystycznych dla gatunkowego horroru (uwięzienie, fizyczne cierpienie, narastająca mordercza psychopatia, makabryczne jump scary).

Stephen King, który napisał świetny wstęp do „Dziewczyny” podkreśla bardzo aspekt fałszywej moralności amerykańskiej prowincji - takie charakterystyczne „nie mów nikomu”. Krzywda Meg długo widoczna jest dla sąsiadów, ba, przecież dziewczyna daje się na skargę do policjanta, a jednak wszyscy wolą udawać, że o niczym nie wiedzą, że to nie ich sprawa. Podobnie pisał zresztą w posłowiu sam Ketchum (tak rozumiana, powieść zbliża się do tragedii takich, jak sprawa Friztla, który latami więził w piwnicy pod domem i gwałcił swą córkę).
Ja widzę jeszcze jeden aspekt obecny w „Dziewczynie Z Sąsiedztwa”. Dla mnie to powieść o Diable. Szatan mieszka w każdym człowieku a nadprzyrodzone zło drzemie w naszych genach, komórkach, we krwi i kościach. To demon, czarna magma (niczym wampiry z powieści Lumleya), która w niektórych okolicznościach potrafi, nagle obudzić się w prawie każdym.
Przecież to nie jest standardowy thriller o zwyrolach, którzy porwali i zamęczyli na śmierć przygodną dziewczynę. To powieść o normalnych dzieciakach, uśmiechniętych, rozbawionych, na co dzień koleżeńskich wobec siebie, w których nagle obudził się diabeł. Rodzina Meg to pozornie normalna rodzina, żadna tam „teksaska masakra”. Ciotka, siostra matki, trzech kuzynów, ich koledzy z okolicy - to typowa amerykańska prowincja, mili, spokojni ludzie. Szczególnym symbolem jest sam David - narrator. Wręcz podkochuje się w Meg, lubi ją, ale, skonfrontowany z upiorną sytuacją, długi czas dobrowolnie uczestniczy w coraz bardziej przerażających zachowaniach. Moment, w którym zawrócił on „znad rzeki”, kiedy zorientował się, że sytuacja zaszła za daleko, jest bardzo spóźniony. Słusznie ma on przez całą powieść potworne wyrzuty sumienia, zasłużył na nie w zupełności
„Dziewczyna” to dużo więcej niż upornie sadystyczny shocker. To moralitet pokazujący, jak możliwy był nazizm i holocaust, jak rodzi się nienawiść gotowa do zbrodni. Żaden „normalny” człowiek nie chce krzywdzić drugiego człowieka, jeśli tego człowieka odhumanizować, nazwać go „szmatą”, „bydłem” (ideologią…) - już tak. „Dziewczyna” to również kolec w oko wszystkich tradycjonalistów wołających że „rodzina jest święta”. Ketchum, buntownik, z punkowa wściekłością mówi że nie zawsze tak musi być, że czasami ta „rodzina” potrafi być źródłem przerażających nieprawości.

KANON, straszny, aż przykry w lekturze, ale absolutnie MUST READ. Choć ostrzegam - będzie bolało.

PS.
Powieść została dość wiernie i udanie zekranizowana w roku 2014, warto obejrzeć, aczkolwiek impakt książki jest nieporównanie silniejszy, a wymowa jeszcze bardziej gorzka.

PPS.
King porównał „Dziewczynę” do prozy McCarthyego. Jest coś na rzeczy, choć MacCarthy pisze dość uroczystym, chwilami jakby biblijnym stylem, podczas gdy Ketchum wali ultra-violencem w technikolorze z autentycznym gniewem i pasją.

Przerażające, z każdą przeczytaną stroną coraz bardziej przygnębiające i, dosłownie, bolesne w lekturze, arcydzieło. Szokująca treść i narastająca stopniowo groza decydują o gatunkowej przynależności „Dziewczyny Z Sąsiedztwa” do horroru, choć z równym powodzeniem uznać ją można za fabularyzowany reportaż…

+

Dwie osierocone dziewczyny, 14-letnia Meg i jej młodsza siostra...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Ona pod naciskiem palca na papierosa i widokiem bielejącego knykcia przekręca głowę; raz w lewo, raz w prawo. Dziwnie spokojna.
Tamta jej nie obserwuje. Walczy z bólem i własnymi myślami.
Nie myśli o niczym konkretnym. Wszędzie jest gorąco. Wszędzie śmierdzi.
Papieros wtapia się w skórę, która rysuje żebra na chudym ciele.
Wszyscy czują przypływ adrenaliny.
Wszyscy czują woń szluga zmieszanego z czymś ludzkim. Z czymś delikatnym i kruchym.
Jesteś nikim, zasługujesz na nic i skończysz z niczym, w tym pokoju z resztkami nadziei, która już nigdy nie poda Ci swych dłoni - mówi ta pierwsza.

Dziewczyna z sąsiedztwa, to jedna z tych powieści, która przez długi czas niesie ze sobą zło.
Zło emocjonalne. Zło fizyczne.

Historia opowiada losy małych dziewczynek, które zostały same na pastwę losu potworów. Czyli nas.
Potworów, którzy winni nie powtarzać historii najokrutniejszych. Potworów, którzy powinni trzymać się razem i razem zmieniać świat.

Jack Ketchum jest mi znany nie od dziś i oczywiście spodziewałem się wszystkiego co "najgorsze". Tylko ten facet, potrafi wzbudzić skrajne emocje i atakować bez litości tam, gdzie zaboli najbardziej. Dokładnie nas zna. Obserwuje i atakuje.

Jack Ketchum nie bierze jeńców - nigdy - a dziewczyna z sąsiedztwa jest powieścią, która zostaje na zawsze i obnaża najskrytsze chore fantazje. A my, wstydzimy się.

Ona pod naciskiem palca na papierosa i widokiem bielejącego knykcia przekręca głowę; raz w lewo, raz w prawo. Dziwnie spokojna.
Tamta jej nie obserwuje. Walczy z bólem i własnymi myślami.
Nie myśli o niczym konkretnym. Wszędzie jest gorąco. Wszędzie śmierdzi.
Papieros wtapia się w skórę, która rysuje żebra na chudym ciele.
Wszyscy czują przypływ adrenaliny.
Wszyscy czują...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Jack Ketchum "Dziewczyna z sąsiedztwa"

Gdy dwóm siostrom, Meg i Susan, obie trafiają pod opiekę ciotki Ruth. Kobieta przez zgorzkniale życie, zniszczone i nieszczęśliwe wyzywa się na dziewczynkach.
Upatruje sobie Meg jako ofiarę i koncentruje na niej swoją zemstę. Jej znęcania stają się coraz gorszymi torturami. Dochodzi do makabrycznych, bestiaskich sytuacji, gdzie widownią całego zajścia są dzieci z sąsiedztwa.
Gdy jeden z nich, David, pomaga dziewczynie uciec, sam zostaje zamkniety i uwięziony.
Wiem, jak to zabrzmi, ale ksiazka kończy się tak jak lubię, czyli tragicznie.
Co jednak dalej stanie się z oprawcami? Czy tylko Ruth jest winna? Czy tylko ona znęcała się nad sierotami?
Dzięki temu, wszystko wychodzi na jaw.
Książka nie jest dla delikatnego czytelnika. Bulwersuje i wyzwala druzgocące emocje. Z drugiej strony dobrze obrazuje, jak każdy z nas stojąc biernie wobec tragedii, stajemy się wspolwinni. Nie robiąc nic, nie udzielając pomocy, stajemy się tak samo winni popełnionego czynu.

Jack Ketchum "Dziewczyna z sąsiedztwa"

Gdy dwóm siostrom, Meg i Susan, obie trafiają pod opiekę ciotki Ruth. Kobieta przez zgorzkniale życie, zniszczone i nieszczęśliwe wyzywa się na dziewczynkach.
Upatruje sobie Meg jako ofiarę i koncentruje na niej swoją zemstę. Jej znęcania stają się coraz gorszymi torturami. Dochodzi do makabrycznych, bestiaskich sytuacji, gdzie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

"Dziewczyna z sąsiedztwa" jest jedną z tych książek, która na długie lata pozostaje w świadomości czytelnika. Książka wbija w fotel okrucieństwem i bestialstwem młodych ludzi. Kolejny raz to właśnie człowiek jest największym horrorem drugiej osoby.

𝐌𝐞𝐠 𝐢 𝐒𝐮𝐳𝐢𝐞
Początek książki to swoista sielanka dla czytelnika. Małe miasteczko, czasy w których ludzie nie zamykali drzwi na klucz, a każdy doskonale znał swojego sąsiada. Czysta idylla przytulnych domów i czasów dzieciństwa. Aż chciałoby się wykrzyczeć - Witaj w Derry! Jednak Ketchum bardzo szybko zaczyna wyprowadzać czytelnika z błędu. Początkowo pojawiają się pojedyncze i niepokojące sygnały, które powodują uczucie dyskomfortu. Autor wie doskonale jak oburzyć czytelnia i zszokować. Bo takie właśnie uczucia towarzyszą czytaniu tej książki. Czytelnik nieustannie jest wściekły na bohaterów i ich bestialstwo. Wstrząsa przyjemność, jaką czerpią z zadawania bólu, a przy okazji wywołuje wstręt do drugiego człowieka. Bo nie tylko winni są kaci, ale także osoby dające przyzwolenie na zadawanie bólu. Ketchum świetnie porusza machiną zła, która początkowo delikatnie bada grunt, aby w końcu pędzić na oślep ku zatraceniu. Największe tragedie dzieją się w zaciszu czterech ścian.

𝐏𝐨𝐝𝐬𝐮𝐦𝐨𝐰𝐚𝐧𝐢𝐞
"Dziewczyna z sąsiedztwa" jest książką, którą każdy powinien przeczytać. Jest ciężka emocjonalnie i całkowicie rozwala psychikę czytającego. Pokazuje jednak brudną i brutalną prawdę o ludzkości. Jako fanka horrorów czytałam już nie jedno, ale ta książka przeraziła mnie do szpiku kości. Jestem zszokowana bestialstwem i złem, które ludzie w sobie posiadają. Czasem wystarczy jeden bodziec, aby odkryć wszystko, co najgorsze. Czytajcie i wyciągajcie wnioski! Reagujcie, bo "Dziewczyna z sąsiedztwa" wydarzyła się naprawdę. I kto wie, czy po drugiej stronie twojej/mojej ulicy nie dzieją się podobne tragedie.

"Dziewczyna z sąsiedztwa" jest jedną z tych książek, która na długie lata pozostaje w świadomości czytelnika. Książka wbija w fotel okrucieństwem i bestialstwem młodych ludzi. Kolejny raz to właśnie człowiek jest największym horrorem drugiej osoby.

𝐌𝐞𝐠 𝐢 𝐒𝐮𝐳𝐢𝐞
Początek książki to swoista sielanka dla czytelnika. Małe miasteczko, czasy w których ludzie nie zamykali drzwi na...

więcej

mniej

Pokaż mimo to