Carrie

To była bodaj moja druga styczność z Kingiem i z miejsca stała się moją ulubioną książką (do momentu przeczytania "To"). Absolutna klasyka i mogę ją śmiało polecić, szczególnie tym osobom, które nie miały wcześniej do czynienia z twórczością autora (są tacy?)

To była bodaj moja druga styczność z Kingiem i z miejsca stała się moją ulubioną książką (do momentu przeczytania "To"). Absolutna klasyka i mogę ją śmiało polecić, szczególnie tym osobom, które nie miały wcześniej do czynienia z twórczością autora (są tacy?)

Pokaż mimo to

Hm, przeczytałam tą książkę,bo niedawno widziałam film, a potem Musso w "sekretnym życiu pisarzy" wspomniał, że jakieś kilkanaście wydawnictw odrzuciło ją Kingowi zanim została wydana.
Przed chwilą jeden za znajomych na LC dał jej 10 punktów. Nie dam tyle. Wahałam się czy 6 czy 7*. Dałam siedem ostatecznie za połączenie horroru z powieścią psychologiczną i quasi naukowym liźnięciem zjawisk telekinezy. Klasyka - z tego choćby powodu warto po nią sięgnąć.

Hm, przeczytałam tą książkę,bo niedawno widziałam film, a potem Musso w "sekretnym życiu pisarzy" wspomniał, że jakieś kilkanaście wydawnictw odrzuciło ją Kingowi zanim została wydana.
Przed chwilą jeden za znajomych na LC dał jej 10 punktów. Nie dam tyle. Wahałam się czy 6 czy 7*. Dałam siedem ostatecznie za połączenie horroru z powieścią psychologiczną i quasi naukowym...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

" Carrie", powieść którą czytałem po raz pierwszy kilka dekad temu,teraz po latach,nadal robi na mnie ogromne wrażenie. Nawet trudno stwierdzić w czym tak naprawdę tkwi siła tej powieści, moim zdaniem po prostu chyba w prostocie. Ofiara która staje się katem. Tylko że w przypadku Carrie White zemsta zamiast być słodka, pozostawiła po sobie jedynie gorzki posmak piołunu,bo wszystko wymknęło się spod kontroli, puściły hamulce,żal, smutek i dogłębne poczucie upokorzenia były zbyt wielkie żeby dało się je zatrzymać. Nie tym razem.
Ja osobiście strasznie współczułem Carrie,nawet po tym co zrobiła, bo tak naprawdę ta dziewczyna nigdy nie miała żadnych szans, gdy życie staje się jednym,niekończącym się pasmem udręki, czasem jest ci po prostu wszystko jedno. Czara goryczy się przepełniła,a dar czy też przekleństwo był idealnym narzędziem żeby wszyscy poczuli jej gniew. Musowo!!!

" Carrie", powieść którą czytałem po raz pierwszy kilka dekad temu,teraz po latach,nadal robi na mnie ogromne wrażenie. Nawet trudno stwierdzić w czym tak naprawdę tkwi siła tej powieści, moim zdaniem po prostu chyba w prostocie. Ofiara która staje się katem. Tylko że w przypadku Carrie White zemsta zamiast być słodka, pozostawiła po sobie jedynie gorzki posmak piołunu,bo...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka według mnie jest świetnym klasykiem Kinga. Sama w sobie może nie przypaść każdemu do gustu ale jak dla mnie była idealna. Świetny jest także przekaz książki. Oceniam tą książkę na 10/10 i jest to jedna z niewielu tak wysoko ocenionych przeze mnie powieści. Uważam, że warto chociaż na próbę przeczytać.

Książka według mnie jest świetnym klasykiem Kinga. Sama w sobie może nie przypaść każdemu do gustu ale jak dla mnie była idealna. Świetny jest także przekaz książki. Oceniam tą książkę na 10/10 i jest to jedna z niewielu tak wysoko ocenionych przeze mnie powieści. Uważam, że warto chociaż na próbę przeczytać.

Pokaż mimo to

Gdyby Carrie była zwykłą dziewczyną koledzy nadal by się z niej wyśmiewali i nie uwolniłaby się spod wpływów matki. Jednak nie była ona zwyczajna i w końcu udało jej się odnieść zwycięstwo nad prześladującymi ją ludźmi...

Gdyby Carrie była zwykłą dziewczyną koledzy nadal by się z niej wyśmiewali i nie uwolniłaby się spod wpływów matki. Jednak nie była ona zwyczajna i w końcu udało jej się odnieść zwycięstwo nad prześladującymi ją ludźmi...

Pokaż mimo to

Zawsze przewijało mi się gdzieś nazwisko tego autora. W końcu jest jednym z najbardziej poczytnych pisarzy na świecie, także to aż dziwne, że nie przeczytałem do tej pory żadnej jego książki. Jednak w święta ktoś mi sprezentował jego pierwsze dzieło, 'Carrie'. Nawet się ucieszyłem, ale po jej przeczytaniu (o ile nie w trakcie) poczułem jedynie cień zawodu. Nie wiem na ile odzwierciedla ona obecny warsztat autora, ale myślę, że nie powinna jakoś drastycznie odbiegać od innych jego prac. W każdym razie, jeśli inne książki są tak samo słabe, jak ta, to nie chcę już sięgać po nic, co wyszło spod jego pióra. Fabuła wręcz prosi się o rozbudowanie, bo tak prostej i banalnej historii już dawno nie przeczytałem. Z kolei postacie są do bólu płytkie. Czasami czułem się tak, jakby protagonistka była tłem dla swojego tła. Choć może o to chodziło Kingowi; żeby ukazać dogłębnie jaka jest właśnie ludzkość: do bólu powierzchowna. Zwłaszcza w rzeczywistości szkolnej, gdzie głupia nadwaga może stanowić dla kogoś powód do kpin. Jest w tym coś autentycznego, choć w jego książce zakrywało to o zdecydowaną przesadę. To czy dynamiczność historii jest jej wadą czy zaletą, to już chyba sprawa indywidualna, ale jak dla mnie za dużo się działo w zbyt krótkim odstępie czasu. Nie mieliśmy przez to właściwie jak poznać samej Carrie, która w gruncie rzeczy pozostała do samego końca zagadką. Zdecydowanie zabrakło w książce miejsca na jej osobiste przemyślenia. Zamiast tego zostaliśmy po prostu wepchnięci w wir wydarzeń.

Niezaprzeczalnym plusem 'Carrie' jest ukazanie problemu jakim jest fundamentalizm religijny, ale też tzw. bullying, który nie jest przecież zjawiskiem typowym tylko dla Stanów Zjednoczonych. W każdym razie nie jest czymś obcym również w Polsce. Niejedna osoba była jego świadkiem czy też osobiście sama go doświadczyła. Ale wracając do tego pierwszego, to podobnie wielu z nas miało ortodoksyjnych rodziców. Niektórzy mogą zdawać sobie sprawę jak bardzo tacy ludzie z czasem stają się wrogiem swojego dziecka, doprowadzając do zapaści relacji na linii rodzice-dziecko. I tym kimś dla Carrie stała się własna matka. U niektórych mogło dojść nawet do zburzenia tej relacji na całe życie. Najbardziej przykre było jednak w moim odbiorze to, że powieść uświadamia, że nie wiemy jak właściwie sobie z tym radzić. Zamykanie oczu na zło nawet przez instytucje państwowe nie jest wcale czymś niespotykanym. Nie ma co się oszukiwać, to codzienność i w takiej rzeczywistości funkcjonujemy. Książka Stephana Kinga może stanowić przestrogę przed tym, do czego prowadzą oba te toksyczne zjawiska, ale to nie oznacza, że oferuje jakieś rozwiązania. Być może dzięki niej do kogoś dotrze, że sam jest taką toksyczną jednostką i zmieni się. Wątpię, ale warto za to trzymać kciuki.

Napisałem, że fabuła 'Carrie' jest banalna i tak, taka właśnie jest. Mamy zaszczutą przez dosłownie cały bliski jej świat zwykłą dziewczynę. Niezbyt mądrą ani tym bardziej ładną. Nie wiemy o niej tak naprawdę zbyt wiele, poza tym, że stała się szkolnym pośmiewiskiem z uwagi na matkę, kładącej duży nacisk na wiarę w wychowywaniu. Stan ten utrzymuje się nawet do ostatniej klasy liceum, kiedy to tuż przed wiosennym balem tytułowa bohaterka dostaje pierwszej miesiączki w szkolnej łazience, z czego z uwagi na pochodzenie z konserwatywnego domu, gdzie edukacja seksualna nie ma się dobrze nie zdaje sobie sprawy. Ta nietypowa sytuacja doprowadza do serii kpin z Carrie ze strony szkolnych koleżanek, co kończy się u niej czasowym załamaniem. Pierwsza w życiu menstruacja ujawnia również dotąd uśpione moce telekinetyczne, ale czy je wykorzysta?  Jedna z rówieśniczek Carrie, mając wyrzuty sumienia za to, co się stało postanawia namówić swojego chłopaka by ten zamiast niej poszedł na bal z naszą szkolną ropuchą. Wiosenny bal staje się punktem kulminacyjnym historii, przesądzającym o tym, czy życie Carrie może się jeszcze zmienić.

Należy pamiętać, że to przed wszystkim książka rozrywkowo i tak ją właśnie traktowałem. Nie miałem wygórowanych oczekiwań ze względu na znane nazwisko autora i chciałem się po prostu dobrze bawić podczas czytania. Jednak książka zawiodła mnie nawet pod tym względem i zwyczajnie nie miałem żadnej przyjemności z czytania. Uważam, że historia ma jednak potencjał, który został po części zmarnowany. Może być też tak, że książka najzwyczajniej w świecie nie trafiła w moje gusta, cóż zdarza się. Na pewno nie skreślam Kinga i w przyszłości przeczytam jakąś jego zdecydowanie nowszą publikację, tak żeby mieć wyrobione zdanie o autorze i widzieć czy poprawił się po czasie w kwestiach, gdzie w 'Carrie' nie dał sobie według mnie rady. Dopiero wtedy będę wiedział czy to pisarz dla mnie.

Zawsze przewijało mi się gdzieś nazwisko tego autora. W końcu jest jednym z najbardziej poczytnych pisarzy na świecie, także to aż dziwne, że nie przeczytałem do tej pory żadnej jego książki. Jednak w święta ktoś mi sprezentował jego pierwsze dzieło, 'Carrie'. Nawet się ucieszyłem, ale po jej przeczytaniu (o ile nie w trakcie) poczułem jedynie cień zawodu. Nie wiem na ile...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Na wstępie chciałbym zaznaczyć że Carrie nie jest tak rozbudowana jak inne dzieła mistrza grozy. Niemniej jednak uważam że jako jego pierwasza powieść daje nam przedsmak tego co przyniesie przyszłość. To bardzo dobra, krótka i przede wszystkim wciągająca historia, przeplatana wstawkami które zdradzają co nastąpi za krótką chwilę i muszę przyznać że to bardzo ciekawy zabieg, który sprawia że nie można się od niej oderwać. Trzymająca w napięciu, pełna fanatyzmu religijnego i ludzkiej tragedii jakiej doświadczyła młoda dziewczyna ze strony swoich rówieśniczek do tego końcówka to prawdziwa krwawa łaźnia, z mrocznym zakończeniem. Nie sposób się nie wciągnąć.

Na wstępie chciałbym zaznaczyć że Carrie nie jest tak rozbudowana jak inne dzieła mistrza grozy. Niemniej jednak uważam że jako jego pierwasza powieść daje nam przedsmak tego co przyniesie przyszłość. To bardzo dobra, krótka i przede wszystkim wciągająca historia, przeplatana wstawkami które zdradzają co nastąpi za krótką chwilę i muszę przyznać że to bardzo ciekawy zabieg,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Dla mnie ta książka była lekkim (ciężkim w czytaniu) rozczarowaniem. Z jednej strony wątek braku tolerancji i kozła ofiarnego, fanatyzm religijny a z kolejnej czegoś mi zabrakło

Dla mnie ta książka była lekkim (ciężkim w czytaniu) rozczarowaniem. Z jednej strony wątek braku tolerancji i kozła ofiarnego, fanatyzm religijny a z kolejnej czegoś mi zabrakło

Pokaż mimo to

Może jakbym dostała tamponem w ryj, to też bym miała moce. Trochę szkoda

Może jakbym dostała tamponem w ryj, to też bym miała moce. Trochę szkoda

Pokaż mimo to

Mam mieszane uczucia względem tej książki. Z jednej strony autor porusza temat, który wciąż jest aktualny i nadal zaniedbywany – tolerancja. Z pewnością większość z nas miała styczność z przynajmniej jedną taką Carrie White (to np. ta pryszczata kujonka, która nie ubiera się na czasie i z tego powodu oraz wielu innych nie ma żadnych przyjaciół – na pewno ją pamiętasz).
Żaden człowiek nie jest w stanie na dłuższą metę żyć w odosobnieniu, być wiecznie wyśmiewanym i dręczonym psychicznie. To kwestia czasu, gdy przemoc psychiczna doprowadzi do depresji, samookaleczania, czy nawet samobójstwa. Myślę, że to lektura obowiązkowa dla każdego nastolatka.
Z drugiej strony, ta cała otoczka, to demolowanie miasta i wielka, zła, krwiożercza Carrie psująca hydranty, wzbudzała raczej śmieszność, aniżeli zmuszała do pokory i zastanowienia. Człowiek czeka, aż te bezmyślne gnojki i świrnięta mamuśka dostaną za swoje, tymczasem Carrie roznosi całe miasto w pył, mordując kilkaset osób, które w ogóle nie miały związku ze sprawą. Bez sensu. Fabuła idealna do nakręcenia tandetnego filmu klasy C.

Mam mieszane uczucia względem tej książki. Z jednej strony autor porusza temat, który wciąż jest aktualny i nadal zaniedbywany – tolerancja. Z pewnością większość z nas miała styczność z przynajmniej jedną taką Carrie White (to np. ta pryszczata kujonka, która nie ubiera się na czasie i z tego powodu oraz wielu innych nie ma żadnych przyjaciół – na pewno ją pamiętasz)....

więcej

mniej

Pokaż mimo to