Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Mimo ogromnej sympatii do prof de Barbaro czytać się tego ostatecznie nie udało. Trochę takie prawdy objawione

Mimo ogromnej sympatii do prof de Barbaro czytać się tego ostatecznie nie udało. Trochę takie prawdy objawione

Książka zawierająca dużo cennych treści o patentyfikacji.

Książka zawierająca dużo cennych treści o patentyfikacji.

W połowie zrezygnowałam. Ciężko było mi wczuć się w Ukrainę widzianą oczami autora. Być może dlatego, że książka pisana przed wojną, jest jakby o zupełnie innym świecie. Dla mnie nieaktualnym.

W połowie zrezygnowałam. Ciężko było mi wczuć się w Ukrainę widzianą oczami autora. Być może dlatego, że książka pisana przed wojną, jest jakby o zupełnie innym świecie. Dla mnie nieaktualnym.

Pięknie wydana fabularna książka o mitologii słowiańskiej. Czyta się dobrze, bo autorzy zadbali o przystępny język. Szczerze mówiąc to wstyd, że lepiej znamy mitologię grecka niż własną. Najwyższy czas to zmienić.

Pięknie wydana fabularna książka o mitologii słowiańskiej. Czyta się dobrze, bo autorzy zadbali o przystępny język. Szczerze mówiąc to wstyd, że lepiej znamy mitologię grecka niż własną. Najwyższy czas to zmienić.

Konkretny język momentami lekko męczący, ale fabuła ciekawa. Czyta się dobrze.

Konkretny język momentami lekko męczący, ale fabuła ciekawa. Czyta się dobrze.

Jeżeli chcesz kolejnego poradnika jak być dobrym rodzicem to poszukaj czegoś innego. Natomiast jeżeli masz serdecznie dość kolejnych dobrych rad i potrzebujesz spokoju i akceptacji to polecam 😊

Jeżeli chcesz kolejnego poradnika jak być dobrym rodzicem to poszukaj czegoś innego. Natomiast jeżeli masz serdecznie dość kolejnych dobrych rad i potrzebujesz spokoju i akceptacji to polecam 😊

Bardzo dobra książka i zarazem przejmująca/przerażająca/smutna. Opowiada o naszym najczęściej narodowo stosowanym mechanizmie obronnym- wyparciu.
Jak coś zniszczymy to potem łatwo udawać, że tego nigdy nie było. I tak Białystok z powodzeniem udawał ( udaje?), że nigdy nie był żydowskim miastem. Udaje też, że nie wie, co to rasizm. Udaje? cud w Sokółce. I konfrontuje z refleksją, że tak łatwo kogoś wymazać/ zapomnieć. Kiedyś to możemy być my.
Szkoda, że przyjrzenie się z bliska prawdzie jest tak zagrażające, że łatwiej udawać.

Bardzo dobra książka i zarazem przejmująca/przerażająca/smutna. Opowiada o naszym najczęściej narodowo stosowanym mechanizmie obronnym- wyparciu.
Jak coś zniszczymy to potem łatwo udawać, że tego nigdy nie było. I tak Białystok z powodzeniem udawał ( udaje?), że nigdy nie był żydowskim miastem. Udaje też, że nie wie, co to rasizm. Udaje? cud w Sokółce. I konfrontuje z...

Pierwsza książka Nosowskiej bardzo mi się podobała, tej nie dałam rady zmęczyć.

Pierwsza książka Nosowskiej bardzo mi się podobała, tej nie dałam rady zmęczyć.

Świetny zbiór reportaży o latach 90.
Po latach czyta się je jeszcze lepiej.
Zderzenie obecnej rzeczywistości z tamtą sprzed lat jest bardzo ciekawe.

Świetny zbiór reportaży o latach 90.
Po latach czyta się je jeszcze lepiej.
Zderzenie obecnej rzeczywistości z tamtą sprzed lat jest bardzo ciekawe.

Dawno żadna książka mnie tak nie rozczarowała. Nastawiłam się na kilka godzin dobrej zabawy, tymczasem książka okazała się zupełnie "płaska". Fabuła mnie nie porwała, niespecjalnie obchodziły mnie losy głównego bohatera.
Nie wiem może nie ten czas i nie to miejsce na tego typu literaturę.
Na wakacje może być miłą lekturą, o której zapomni się po powrocie z urlopu.

Dawno żadna książka mnie tak nie rozczarowała. Nastawiłam się na kilka godzin dobrej zabawy, tymczasem książka okazała się zupełnie "płaska". Fabuła mnie nie porwała, niespecjalnie obchodziły mnie losy głównego bohatera.
Nie wiem może nie ten czas i nie to miejsce na tego typu literaturę.
Na wakacje może być miłą lekturą, o której zapomni się po powrocie z urlopu.

Bardzo ciekawy zbiór reportaży/ wywiadów o życiu kobiet w Japonii. Moja wiedza o Japonii wcześniej była romantyczno -stereotypowa, po przeczytaniu tej książki jest bardziej realna i smutna.

Bardzo ciekawy zbiór reportaży/ wywiadów o życiu kobiet w Japonii. Moja wiedza o Japonii wcześniej była romantyczno -stereotypowa, po przeczytaniu tej książki jest bardziej realna i smutna.

Ciężko czyta się o Tuwimie. Nie do końca wiem dlaczego. Zazwyczaj książki biograficznego Urbanka wciągają jak dobra fabuła. Z tą się męczyłam. Może autor nie polubił bohatera, a może losy Tuwima są mocno przygnębiające. Z jednej strony szybko doceniony poeta, z drugiej wystraszony człowiek pełen lęku. Książka ciekawa w drugim planie- w tle losów Tuwima ukazuje się ważna historia Polski ( losy Żydów, międzywojenna niepodległość, wojna i czasy powojenne).

Ciężko czyta się o Tuwimie. Nie do końca wiem dlaczego. Zazwyczaj książki biograficznego Urbanka wciągają jak dobra fabuła. Z tą się męczyłam. Może autor nie polubił bohatera, a może losy Tuwima są mocno przygnębiające. Z jednej strony szybko doceniony poeta, z drugiej wystraszony człowiek pełen lęku. Książka ciekawa w drugim planie- w tle losów Tuwima ukazuje się ważna...

Dla analitycznie zorientowanych terapeutów pewnie bardzo wartościowa lektura. Dla pracujących w innym podejściu warta przeczytania dla metody wewnętrznej superwizji.

Dla analitycznie zorientowanych terapeutów pewnie bardzo wartościowa lektura. Dla pracujących w innym podejściu warta przeczytania dla metody wewnętrznej superwizji.

Pewnie będę nieobiektywna, bo książki Urbanka uwielbiam. No, ale co poradzę na to, że potrafi tak opisać życie Makuszyńskiego, że czyta się jak ciekawą fabułę i płacze przy opisie jego góralskiego pogrzebu.

Pewnie będę nieobiektywna, bo książki Urbanka uwielbiam. No, ale co poradzę na to, że potrafi tak opisać życie Makuszyńskiego, że czyta się jak ciekawą fabułę i płacze przy opisie jego góralskiego pogrzebu.

Niezły thriller, wciągający udaje mu się choć trochę uciec schematom. Do końca wciąga.

Niezły thriller, wciągający udaje mu się choć trochę uciec schematom. Do końca wciąga.

Przyjemny kryminał o irytującej staruszce

Przyjemny kryminał o irytującej staruszce

Bardzo przejmująca opowieść o ludzkich losach. Ale przede wszystkim o tym jak oswajamy nieznane. Jak łatwiej nam nie wierzyć niż wierzyć w zagrożenie. Jak spokojniej jest udawać, że krzywda się nam nie stanie, nawet za cenę życia. I o zadziwiającej mentalności ,, człowieka radzieckiego'', którą na Białorusi widać do dziś. Czytana w czasie epidemii była ostrzeżeniem- w Czarnobylu nie było widać promieniowania, tak jak teraz nie widać wirusa. Bohaterowie tej książki juz wiedzą, że jak czegoś nie ma to nie znaczy, że nie istnieje. Mam nadzieję, że my nie będziemy już chcieli iść ich drogą.

Bardzo przejmująca opowieść o ludzkich losach. Ale przede wszystkim o tym jak oswajamy nieznane. Jak łatwiej nam nie wierzyć niż wierzyć w zagrożenie. Jak spokojniej jest udawać, że krzywda się nam nie stanie, nawet za cenę życia. I o zadziwiającej mentalności ,, człowieka radzieckiego'', którą na Białorusi widać do dziś. Czytana w czasie epidemii była ostrzeżeniem- w...

Mam z tą książką Szczygła nie lada problem. Nie czyta się jej łatwo. Był moment, w którym chciałam się poddać. Zajrzałam do przeczytanych rozdziałów i odkryłam, że większość z nich bardzo mi się podobała. Doczytałam do końca. Piękny rozdział o losach czeskiej willi, dwóch piszących sióstr i o tacie. A zdanie o herbacie w jednej z ostatnich historii zapisałam sobie jako jedno z najładniejszych o miłości i bliskości.

Mam z tą książką Szczygła nie lada problem. Nie czyta się jej łatwo. Był moment, w którym chciałam się poddać. Zajrzałam do przeczytanych rozdziałów i odkryłam, że większość z nich bardzo mi się podobała. Doczytałam do końca. Piękny rozdział o losach czeskiej willi, dwóch piszących sióstr i o tacie. A zdanie o herbacie w jednej z ostatnich historii zapisałam sobie jako...

Podobały mi się te historie. O kobiecości w różnych odsłonach. Takie nieprzesadzone, a zarazem ciepłe. Najbardziej pamiętam historię o pewnej pani robiącej sobie zdjęcia w zakładzie fotograficznym. I o piszących do siebie przez całe życie przyjaciółkach.

Podobały mi się te historie. O kobiecości w różnych odsłonach. Takie nieprzesadzone, a zarazem ciepłe. Najbardziej pamiętam historię o pewnej pani robiącej sobie zdjęcia w zakładzie fotograficznym. I o piszących do siebie przez całe życie przyjaciółkach.

W poglądach do Ziemkiewicza mi daleko, fanką fantasy też nie jestem. Ale pomyślałam, że zmierzę się z jego prozą. Niestety poległam - dla mnie zbyt nużąca narracja. Doczytałam do połowy i odkładam na półkę z przekonaniem, że nic z tego nie wynikło.

W poglądach do Ziemkiewicza mi daleko, fanką fantasy też nie jestem. Ale pomyślałam, że zmierzę się z jego prozą. Niestety poległam - dla mnie zbyt nużąca narracja. Doczytałam do połowy i odkładam na półkę z przekonaniem, że nic z tego nie wynikło.