Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Cross. ucieleśnieniem pożądania. Trzecia część daje nadzieję na szczęście. Ale czy tego czytelnik oczekuje... i żyli długo i szczęśliwie? Czy to wogole możliwe z panem Mrocznym i niebezpiecznym. mimo że erotyki mniej a więcej przemyśleń i zwrotów akcji to koniec mnie rozczarował. Jakby pewne wątki niedopracowane. Za dużo autorka pozostawiła w domyśle. Za wiele kwestii wymagało dowiedzenia

Cross. ucieleśnieniem pożądania. Trzecia część daje nadzieję na szczęście. Ale czy tego czytelnik oczekuje... i żyli długo i szczęśliwie? Czy to wogole możliwe z panem Mrocznym i niebezpiecznym. mimo że erotyki mniej a więcej przemyśleń i zwrotów akcji to koniec mnie rozczarował. Jakby pewne wątki niedopracowane. Za dużo autorka pozostawiła w domyśle. Za wiele kwestii...

zrobiło się lepiej. płomień jest ciekawszy ale tak samo ociekajacy seksem co 1 część. trochę się rozciąga ale wysysa z czytelniczki każdą wolną chwilę. polecam jest to pozycja godna uwagi do oderwanie się od rzeczywistości i zapadniecia w stan jako spożyciu alkoholu bo mam po nim zawroty głowy

zrobiło się lepiej. płomień jest ciekawszy ale tak samo ociekajacy seksem co 1 część. trochę się rozciąga ale wysysa z czytelniczki każdą wolną chwilę. polecam jest to pozycja godna uwagi do oderwanie się od rzeczywistości i zapadniecia w stan jako spożyciu alkoholu bo mam po nim zawroty głowy

dotyk... szybko znajduje analogię do niedawno przeczytanego Greya. ten sam gatunek, ale owiele lepiej napisany. cross jest bajką której ciężko dosięgnąć ale jak już się jest blisko to chce się albo go bez ustanku albo trzeba uciekać. ilość seksu zwala z nóg. ale właśnie o to w tym chodzi...

dotyk... szybko znajduje analogię do niedawno przeczytanego Greya. ten sam gatunek, ale owiele lepiej napisany. cross jest bajką której ciężko dosięgnąć ale jak już się jest blisko to chce się albo go bez ustanku albo trzeba uciekać. ilość seksu zwala z nóg. ale właśnie o to w tym chodzi...

Poradnik pozytywnego myślenia. Książka. Nie film. Zaczęłam właściwie - od książki. Nie zawsze mi się to udaje.
Poznajemy dorosłego mężczyznę po przejściach. Psychiatryk, brak środków do życia, pełne uzależnienie od rodziny - mamy konkretnie bo tata okazuje się postacią aspołeczną.
Facet który pisze swój pamiętnik jak nastolatek albo jeszcze młodsza osoba. Pisze o swoim życia po wyjściu ze szpitala "niedobrego miejsca". Słownictwo nie wskazuje że mamy do czynienia z 35-letnim facetem. Jego życie jest proste. Treningi, spalanie tłuszczu, mecze futbolowe, spotkania rodzinne. Nic ciekawego. Nic co by wskazywało na odchylenia od normy. Oprócz wizyt u terapeuty i łykania leków.
Koniec bardzo zaskakujący. Nie ma jednoznacznego "dobrego zakończenia". Jest jak jest.
Czyta się bardzo szybko, strony przeskakują jak obrazki. Polecam wszystkim bo ten "Poradnik" jest bardzo dobry. Zostawił we mnie troszkę optymizmu.
Akurat trafiłam z czytaniem na ciężki okres w moim życiu. I szczerze jakoś lżej mi się zrobiło. Bo przecież mogło być gorzej. Zawsze może być gorzej.
Pozytywnie polecam na jesienne wieczory.

Poradnik pozytywnego myślenia. Książka. Nie film. Zaczęłam właściwie - od książki. Nie zawsze mi się to udaje.
Poznajemy dorosłego mężczyznę po przejściach. Psychiatryk, brak środków do życia, pełne uzależnienie od rodziny - mamy konkretnie bo tata okazuje się postacią aspołeczną.
Facet który pisze swój pamiętnik jak nastolatek albo jeszcze młodsza osoba. Pisze o swoim...

Duża polka. duża polka. polka. polka. Polka. Przez całą książkę pojawiało się to hasło tytułowe. Lekko mnie to denerwowało. A jak przeczytałam opinie, że innych też to denerwowało zaczęłam na te słowa zwracać coraz większą uwagę.
Ale to jedyny mankament książki. Świetnie uknuta fabuła. Krynica Morska aż mnie ciekawiła. Może się tam wybiorę na wakacje.
Zygmuś - to niezły oryginał. Ale i Bodzio jak dla mnie postać - boki zrywać. Takiej głupoty w rzeczywistym świecie to nie widziałam. Ale cóż ja widziałam. Niewiele w porównaniu do autorki.
Reasumując powyższe. Pozycja zasługuje na miano dobrej, nie zachwycającej ale bardzo rozrywkowej lektury.

Duża polka. duża polka. polka. polka. Polka. Przez całą książkę pojawiało się to hasło tytułowe. Lekko mnie to denerwowało. A jak przeczytałam opinie, że innych też to denerwowało zaczęłam na te słowa zwracać coraz większą uwagę.
Ale to jedyny mankament książki. Świetnie uknuta fabuła. Krynica Morska aż mnie ciekawiła. Może się tam wybiorę na wakacje.
Zygmuś - to niezły...

Nie wiem od czego zacząć. Książka mnie nie zachwyciła. Ale czytałam zaciekle jakoś nie mogłam porzucić w połowie, bo najzwyczajniej w świecie dla szacunku do autorki. W dodatku zmarła w czasie mojego czytania i już nic nie napisze. Tu bardziej jakoś wydawało mi się że muszę się przyłożyć. Niestety Drugi wątek nie zachwyca. Od początku spodziewam się rozwiązania zagadki. Nie ma też wielu śmiesznych dialogów. Są ale nie doprowadzają do dzikiego chichotu jak to u Chmielewskiej bywa.

Nie wiem od czego zacząć. Książka mnie nie zachwyciła. Ale czytałam zaciekle jakoś nie mogłam porzucić w połowie, bo najzwyczajniej w świecie dla szacunku do autorki. W dodatku zmarła w czasie mojego czytania i już nic nie napisze. Tu bardziej jakoś wydawało mi się że muszę się przyłożyć. Niestety Drugi wątek nie zachwyca. Od początku spodziewam się rozwiązania zagadki....

Najdłużej czytana przeze mnie jak do tej pory pozycja Chmielewskiej. Szajka faktycznie nie miała końca. Długość czytania nie wynikała bezpośrednio z zagmatwania postaci i ilości przeplatających się osób ale z czynników zewnętrznych czyli najnormalniej w świecie z braku czasu. Miałam wielką chęć przeczytać ciągiem te książkę bo wiedziałam z recenzji innych że jest zakręcona. Nie udało mi się. Ale dobrnęłam chodź tytuł "...bez końca" był jak najbardziej trafiony.
Moja wypowiedź zaczyna być równie pokręcona bo mi mózg idiocieje od ilości Chmielewskiej. Na szczęście ja to idiocienie odbieram bardzo pozytywnie.
Wracając do meritum. Książka faktycznie trochę za bardzo obfituje w postacie. Jest ich tyle, że mimo szczerych chęci nie jestem w stanie zliczyć.
Może komuś się uda.
Lektura przyjemna ze względu na śmieszność scen i totalnie kretyńskie zachowanie głównych bohaterów. Ale to u Pani Joanny norma. Polecam bo jednak rozrywka przy czytaniu jakaś była. A chyba o to chodzi, żeby było zabawnie i przyjemnie mimo że trupy w tle.

Najdłużej czytana przeze mnie jak do tej pory pozycja Chmielewskiej. Szajka faktycznie nie miała końca. Długość czytania nie wynikała bezpośrednio z zagmatwania postaci i ilości przeplatających się osób ale z czynników zewnętrznych czyli najnormalniej w świecie z braku czasu. Miałam wielką chęć przeczytać ciągiem te książkę bo wiedziałam z recenzji innych że jest zakręcona....

Bardzo zabawna, doprowadzała mnie do dzikiego chichotu. Morderstwa tak tajemnicze że czytelnik węszy od początku (tak było ze mną) jakąś głęboką głupotę w tym co się dzieje.
Chmielewska jaką lubię - zakręcona i nieprzewidywalna w swoich poczynaniach z bohaterami.
Mimo, że to kryminał to wszystkim którzy Panią Joannę czytują nie muszę mówić ale całej reszcie to powiem - śmieszność w popełnianiu morderstw i w odkrywaniu zwłok to tylko znaleźć można u Chmielewskiej. Nikt tak zabawnie nie opisuje makabrycznych zdarzeń.
Świetnie opowiedziani bohaterowie sprawiają że czytając czujemy tę atmosferę.
Czytało się bardzo szybko. Polecam wszystkim na jesienne wieczory.

Bardzo zabawna, doprowadzała mnie do dzikiego chichotu. Morderstwa tak tajemnicze że czytelnik węszy od początku (tak było ze mną) jakąś głęboką głupotę w tym co się dzieje.
Chmielewska jaką lubię - zakręcona i nieprzewidywalna w swoich poczynaniach z bohaterami.
Mimo, że to kryminał to wszystkim którzy Panią Joannę czytują nie muszę mówić ale całej reszcie to powiem -...

Klin klinem. Jak często stosujemy taką metodę na małe rozpacze i duże problemy. Ale takiego klina chyba świat nie widział.
Upłakałam się ze śmiechu.
Krótka opowieść (niecałe 100 stron) o .. rozmowach telefonicznych.
Brak trupa nie powoduje że książka jest mniej ciekawa. Wręcz przeciwnie, ciekawość w czytelniku rośnie z każdą stroną.
Rozwiązanie jest tak zagmatwane, ze dla niewprawionego czytelnika w styl Autorki ciężkie do zrozumienia. Dla miłośników po prostu świetne.

Klin klinem. Jak często stosujemy taką metodę na małe rozpacze i duże problemy. Ale takiego klina chyba świat nie widział.
Upłakałam się ze śmiechu.
Krótka opowieść (niecałe 100 stron) o .. rozmowach telefonicznych.
Brak trupa nie powoduje że książka jest mniej ciekawa. Wręcz przeciwnie, ciekawość w czytelniku rośnie z każdą stroną.
Rozwiązanie jest tak zagmatwane, ze...

Najlepsza z wszystkich. Fabrykantka aniołków jak dla mnie jest rewelacyjna. Długo ją czytałam z powodu braku czasu, ale historia przerażająca i wciągająca w swe mroczne tajemnice.

Najlepsza z wszystkich. Fabrykantka aniołków jak dla mnie jest rewelacyjna. Długo ją czytałam z powodu braku czasu, ale historia przerażająca i wciągająca w swe mroczne tajemnice.

Seria o miasteczku na literę F (którego nie potrafię powtórzyć - szwedzkie nazwy mnie wykańczają) powoli dobiega końca. Polubiłam Patrika policjanta i Erikę - wszystko chcę wiedzieć - pisarkę. Latarnik to przed ostatnia część.
Latarnia i latarnik zawsze we mnie wzbudzały uczucia spokoju i beztroski. O ile w tym przypadku jest to mylne. Tytułowego Latarnika poznajemy równolegle wraz z ofiarami oraz wątkiem pobocznym. Dzieje latarnika to 1870 rok. Co ma wspólnego Karl i jego żona oraz pomocnik z pracownikiem gminy Matsem - postać współczesna, Annie i jej synem Samem. Warto przeczytać co ich łączy.
Książka wywarła na mnie ogromne wrażenie. Nie lubię opinii które zdradzają zakończenie lub cokolwiek co się wiąże z rozwiązaniem zagadkowego morderstwa. Żeby opisać co mną wstrząsnęło za wiele musiałabym zdradzić. Dlatego powiem tylko, że zakończenie nie pozwoliło mi spać całą noc. Przeżywałam ogrom tragedii razem z bohaterami. Polecam!

Seria o miasteczku na literę F (którego nie potrafię powtórzyć - szwedzkie nazwy mnie wykańczają) powoli dobiega końca. Polubiłam Patrika policjanta i Erikę - wszystko chcę wiedzieć - pisarkę. Latarnik to przed ostatnia część.
Latarnia i latarnik zawsze we mnie wzbudzały uczucia spokoju i beztroski. O ile w tym przypadku jest to mylne. Tytułowego Latarnika poznajemy...

Syrenka. Tytuł nie mówi nic o tych strasznych wydarzeniach jakie się wiążą z syrenką.
Autorka znowu nas zaskakuje. Od pierwszej strony aż do ostatniej czuję się jak w transie. Co dalej, kto jest morderca, co za okropne tajemnice skrywa bohater. Tyle pytań się pojawia a odpowiedź jest dopiero na samym końcu. Trzeba przeczytać.
Mnie bardzo wzruszyła historia syrenki.
Mimo wszystko oceniam książkę tylko jako dobrą. Może zmęczyła mnie już Camila i jej bohaterowie? Nie wiem. Mimo wszystko nie potrafię się już zachwycać.
Z całym szacunkiem do Pani Lackberg przeczytam jeszcze kolejne tomy. Ale tylko z czystej ciekawości co u Eriki i Patrika. same rozwiązywanie zagadek kryminalnych mnie zmęczyło.
Chyba za dużo tragedii jak na mnie. Pora sięgnąć za coś weselszego.

Syrenka. Tytuł nie mówi nic o tych strasznych wydarzeniach jakie się wiążą z syrenką.
Autorka znowu nas zaskakuje. Od pierwszej strony aż do ostatniej czuję się jak w transie. Co dalej, kto jest morderca, co za okropne tajemnice skrywa bohater. Tyle pytań się pojawia a odpowiedź jest dopiero na samym końcu. Trzeba przeczytać.
Mnie bardzo wzruszyła historia syrenki.
Mimo...

Znowu bym musiała zacząć od wzdychania. Grey - ze swoimi 50 odcieniami. Ideał, chodź rozwój wydarzeń do przewidzenia. I żyli długo i ... szczęśliwie? Cóż, w sumie to klasyczne romansidło, tylko główny bohater jest dosyć oryginalny i z pewnością nie klasyczny. Podoba mi się końcówka książki. Epilog i to co po nim. Nie będę zdradzać szczegółów ale da mnie to pewne dopełnienie.
Autorka przeciąga te część lekko za bardzo. Ale z całym szacunkiem do reszty. Wszystkie 3 części zasługują na dobrą ocenę i plusują na mojej półce lepszych książek. Nie mówię że najlepszych, bo Nowe oblicze lekko rozczarowuje. Jest tylko dopełnieniem dwóch poprzednich i nic nowego nie wnosi. A wątek Hyde'a naciągany.
Ale polecam bo warto.

Znowu bym musiała zacząć od wzdychania. Grey - ze swoimi 50 odcieniami. Ideał, chodź rozwój wydarzeń do przewidzenia. I żyli długo i ... szczęśliwie? Cóż, w sumie to klasyczne romansidło, tylko główny bohater jest dosyć oryginalny i z pewnością nie klasyczny. Podoba mi się końcówka książki. Epilog i to co po nim. Nie będę zdradzać szczegółów ale da mnie to pewne...

Och Grey - mimo wielu wad ten mężczyzna z powodzeniem stawiany jest u mnie jako idealna partia. Może jestem trochę destrukcyjna ale takie postacie mnie pociągają. Szkoda, ze to tylko fikcja literacka.
Książka nasycona erotyzmem i po pierwszej części przestałam się oblewać rumieńcem na całkiem perwersyjne opisy. Przyzwyczaiłam się do stylu autorki.
Ciemniejsza strona Greya nie jest aż taka ciemna jakby się wydawało na początku. Dobrze wykreowane postacie sprawiają że zatapiamy się w powieść jak w miękką poduszkę. Mroczniejsze elementy życia bohatera dodają emocji.
Czytałam z zapartym tchem.

Och Grey - mimo wielu wad ten mężczyzna z powodzeniem stawiany jest u mnie jako idealna partia. Może jestem trochę destrukcyjna ale takie postacie mnie pociągają. Szkoda, ze to tylko fikcja literacka.
Książka nasycona erotyzmem i po pierwszej części przestałam się oblewać rumieńcem na całkiem perwersyjne opisy. Przyzwyczaiłam się do stylu autorki.
Ciemniejsza strona Greya...

Och... za wiele nie będę pisać o tej książce. Przesycona erotyzmem romantyczna powieść. Aż dech zapiera.

Och... za wiele nie będę pisać o tej książce. Przesycona erotyzmem romantyczna powieść. Aż dech zapiera.

Obraz II wojny światowej był dla mnie zawsze tylko historią. Czymś co się zdarzyło i owszem wywarło wpływ na świat ale oprócz współczucia i ulgi że nie było mnie na świecie w tamtych czasach nie wywierało na mnie emocji. Nie potrafiłam i chyba nadal nie potrafię obudzić w sobie fascynacji historią. Było minęło. Nawet współczesna historia która się dziennie w wiadomościach pisze nie robi na mnie wielkiego wrażenia. Bo nie mam poczucia, że mam na to jakiś wpływ.
"Niemiecki bękart" lekko przybliżył mnie do historii. Nie jestem w stanie ocenić ile z tego co historyczne w książce jest prawdziwe. Jestem za to w stanie zrozumieć, że miało to wielki wpływ na ludzi. Jakoś tak chyba pierwszy raz uświadomiłam sobie ile może być takich historii. Podobnych bądź innych ale zmieniających ludzi, nasz pogląd o nich. Kim by byli gdyby nie wojna.

Opowieść Lackberg świetnie pokazuje że nie wszystko jest czarne lub białe. Ja sama jestem zwolennikiem odrzucania szarości.
Tym razem widać że szarość istnieje. Ze nie ma dwóch tylko stron medalu.

Polecam tę książkę wszystkim którzy tak jak ja kochają kryminały ale przede wszystkim tym którym wydaje się że jest tylko dobro i zło. Autorka pokazuje nam że jest jeszcze coś.. szarość ciężką do zdefiniowania. Taka szarość z którą wielu ludzi żyje w sercu.

Obraz II wojny światowej był dla mnie zawsze tylko historią. Czymś co się zdarzyło i owszem wywarło wpływ na świat ale oprócz współczucia i ulgi że nie było mnie na świecie w tamtych czasach nie wywierało na mnie emocji. Nie potrafiłam i chyba nadal nie potrafię obudzić w sobie fascynacji historią. Było minęło. Nawet współczesna historia która się dziennie w wiadomościach...

Ofiara losu. Autorka rozkręca się z każdą książką. Jest coraz lepiej. Tym razem w spokojnej miejscowości pojawia się ekipa telewizyjna i kręcą reality show. Jak to bywa we wszystko wplatani są nasi bohaterowie. Znowu trafia im się nie lada zadanie, kiedy giną ludzie.
Zagadka bardzo dobrze uknuta. Jak zwykle nie moge zapomnieć o watkach Eriki czy tym razem Pana Szefa Policji, które są równie interesujące co główny wątek kryminalny.
Z chęcią sięgam po kolejny tom.

Ofiara losu. Autorka rozkręca się z każdą książką. Jest coraz lepiej. Tym razem w spokojnej miejscowości pojawia się ekipa telewizyjna i kręcą reality show. Jak to bywa we wszystko wplatani są nasi bohaterowie. Znowu trafia im się nie lada zadanie, kiedy giną ludzie.
Zagadka bardzo dobrze uknuta. Jak zwykle nie moge zapomnieć o watkach Eriki czy tym razem Pana Szefa...

"Kamieniarz" to moje trzecie spotkanie z świetnym pisarstwem Lackberg. Rewelacyjny kryminał.
Dobrze wykreowane postacie i idealnie zakręcona fabuła. Do ostatnich stron nie domyślałam się kto jest mordercą. A i wątek głównych bohaterów rozwiązujących zagadkę Patrika i Eriki jak dla mnie idealnie odrywa od śledztwa powodując że czytelnik chęcią sięgnę po czwarty tom. Zakochałam się w tym szwedzkim świecie.

"Kamieniarz" to moje trzecie spotkanie z świetnym pisarstwem Lackberg. Rewelacyjny kryminał.
Dobrze wykreowane postacie i idealnie zakręcona fabuła. Do ostatnich stron nie domyślałam się kto jest mordercą. A i wątek głównych bohaterów rozwiązujących zagadkę Patrika i Eriki jak dla mnie idealnie odrywa od śledztwa powodując że czytelnik chęcią sięgnę po czwarty tom....