Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Genialna książka łącząca zarówno literaturę naukową i doniesienia z badań jak i wywiady ze "zwykłymi" kobietami - tymi, które miały wiele szczęścia opierając się obsesji piękna dzięki wsparciu rodziny, jak i tym, które zostały przez nią pochłonięte, i na których życiu do tej pory odciskają piętno.
Czytając tę książkę można łatwo stwierdzić, że autorka przesadza, uczepia się wyglądu jak najgorszego wątku i chce, żeby za samo mówienie o wyglądzie nakładano kary - a jednak jeśli zastanowimy się jak podporządkowujemy nieraz znaczną część swojego życia kwestii wyglądu, ubioru, naszych kompleksów i narzekania na nie, łatwo zobaczyć, skąd te poglądy wynikają.

Książkę zdecydowanie polecam nie tylko tym, które już są niejako upewnione w swoim poglądzie na piękno, ale przede wszystkim tym, które być może do tej pory nie zastanowiły się jeszcze, czemu czują opór przed wyjściem do sklepu bez tuszu na rzęsach i łapią się co roku na myśleniu o tym, że ich ciała nie są jeszcze gotowe na sezon bikini.

Genialna książka łącząca zarówno literaturę naukową i doniesienia z badań jak i wywiady ze "zwykłymi" kobietami - tymi, które miały wiele szczęścia opierając się obsesji piękna dzięki wsparciu rodziny, jak i tym, które zostały przez nią pochłonięte, i na których życiu do tej pory odciskają piętno.
Czytając tę książkę można łatwo stwierdzić, że autorka przesadza, uczepia...

Niestety mam wrażenie, że autorka chciała na zbyt małym metrażu złapać za dużo tematów - na ledwie 180 stronach znajdziemy skrót "kultowych" wydarzeń Kłopotów, wywiady z byłymi członkami organizacji, opisy działań pojednawczych i historie polskich emigrantów osiadłych w Belfaście, przez co właściwie żaden wątek nie daje odczucia pełności i wyczerpania tematu. Obawiam się również, że gdybym sięgnęła po tą książkę przed przeczytaniem innego, pełniejszego reportażu o Kłopotach bardzo trudno byłoby mi się odnaleźć w opisanym tu świadectwie współczesnego życia w Belfaście.
Szkoda, że autorka nie postawiła na opisanie historii polskich emigrantów w Irlandii Północnej - książka byłaby wtedy zdecydowanie bardziej autentyczna, pełna, a przy tym poruszałaby temat jeszcze nie opisany (lepiej i pełniej) przez autorów, którzy w tematyce Kłopotów są bardziej zanurzeni.

Niestety mam wrażenie, że autorka chciała na zbyt małym metrażu złapać za dużo tematów - na ledwie 180 stronach znajdziemy skrót "kultowych" wydarzeń Kłopotów, wywiady z byłymi członkami organizacji, opisy działań pojednawczych i historie polskich emigrantów osiadłych w Belfaście, przez co właściwie żaden wątek nie daje odczucia pełności i wyczerpania tematu. Obawiam się...

Jak zawsze, Marie Aubert nie zawodzi - w pozornie prostej, niedługiej opowieści poznajemy wycinek historii pewnej zwyczajnej rodziny, jakich wiele. Dzięki uwzględnieniu perspektywy wielu bohaterów odkrywamy zdarzenia z całkiem subiektywnej strony, nie poznajemy faktów a odczucia, nie ma tu miejsca na jednoznaczną moralność.
Aubert w swoich książkach sięga do świata znanego nam wszystkim - pełnego niedopowiedzeń, niepewności i lęku przed samotnością. Wywleka z nas wszystkie te obawy i każe się z nimi skonfrontować za pośrednictwem bohaterów tak zwyczajnych, że z łatwością mogliby być naszymi przyjaciółmi, sąsiadami czy nami samymi. Jedynym minusem w tej zwyczajności jest jednak silne osadzenie w Norweskich terenach - dla czytelnika nieobeznanego z norweskimi zwyczajami czy kulturą częste nazwy własne jedynie wybijają z rytmu historii, zamiast urealniać wykreowany świat.

Jak zawsze, Marie Aubert nie zawodzi - w pozornie prostej, niedługiej opowieści poznajemy wycinek historii pewnej zwyczajnej rodziny, jakich wiele. Dzięki uwzględnieniu perspektywy wielu bohaterów odkrywamy zdarzenia z całkiem subiektywnej strony, nie poznajemy faktów a odczucia, nie ma tu miejsca na jednoznaczną moralność.
Aubert w swoich książkach sięga do świata znanego...