Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„Dziewczynę na karuzeli” czyta się z narastającą obawą, z pytaniem, które buzuje w głowie – ilu jest na świecie ludzi, którzy nie żyją własnym życiem? Ilu jest pożeranych przez obsesyjne, voyeurystyczne pragnienia podglądania, patrzenia, wygapiania cudzych światów? Oko niczym luneta, lupa, penetrująca lornetka pogrążone w żądzy patrzenia. Oko, które hipnotyzuje mózg, opętuje ciało… Jak u George’a Bataille’a, dla którego oko miało również symboliczny wymiar lustra, służyło transgresji, przekraczania granic i wreszcie do zaglądania w głąb samego siebie. Danya Kukafka umiejętnie wykorzystuje ten motyw, doprowadzając swoich bohaterów na skraj poznania, nad przepaść zrozumienia – czy powrócą stamtąd w pełni władz umysłowych zależy już tylko od tego, czy uda im się dostrzec światła w ciemności.