Tak jakby wejść do czyjegoś domu, poznając historię, słysząc myśli i widząc działania jego mieszkańców.
Książka jest inna, ciekawa na swój sposób.
Tyle ilu bohaterów - tyle różnych opowiedzianych historii i perspektyw.
Dobrze się słuchało.
6.5/10

Tak jakby wejść do czyjegoś domu, poznając historię, słysząc myśli i widząc działania jego mieszkańców.
Książka jest inna, ciekawa na swój sposób.
Tyle ilu bohaterów - tyle różnych opowiedzianych historii i perspektyw.
Dobrze się słuchało.
6.5/10

Z jednej strony bardzo mnie ciekawiła ta opowieść pod względem tematu i "jak to się skończy, kiedy to wybuchnie", z drugiej od soboty + już bardziej męczyłem niż czytałem. Na plus naprawdę ciekawi bohaterowie dorośli, na minus - wydaje się, że autorka nie miała pomysłu jak rozwinąć historię / tego pomysłu nie zrealizowała / ewentualnie coś z moim przyjęciem tej historii było nie tak

Z jednej strony bardzo mnie ciekawiła ta opowieść pod względem tematu i "jak to się skończy, kiedy to wybuchnie", z drugiej od soboty + już bardziej męczyłem niż czytałem. Na plus naprawdę ciekawi bohaterowie dorośli, na minus - wydaje się, że autorka nie miała pomysłu jak rozwinąć historię / tego pomysłu nie zrealizowała / ewentualnie coś z moim przyjęciem tej historii...

Bardzo podoba mi się sposób budowania opowieści przez autorkę.
Nieśpiesznie, stopniowo odkrywa przed nami historię przeciętnej rodziny złożonej z nieprzeciętnych dla niej samej drobnych i wielkich dramatów.
Hanne przyjeżdża do rodzinnego domu na konfirmację bratanicy. Hanne jest odmieniona fizycznie, bardzo schudła, temu nie da się zaprzeczyć. Ma ona jednak nadzieję, ze jest też odmieniona wewnętrznie, że jest silniejsza, pewniejsza siebie, niezależna i odporna na krytykę, a przede wszystkim, że jest wolna. Powrót do domu wymusza nieuniknioną konfrontację z dzieciństwem, która weryfikuje rzeczywistą przemianę Hanne.
Marie Aubert bardzo subtelnie przedstawia relacje międzyludzkie. Jej pisarstwo pozbawione jest nachalności, często opiera się wręcz na niedomówieniach, zaledwie sygnalizowaniu emocji bohaterów.
W moim odczuciu czyni to postaci bardziej wiarygodnymi. Doceniam kiedy pisarz pozostawia czytelnikowi przestrzeń na własną interpretację i próbę zrozumienia bohaterów.
Było to moje pierwsze spotkanie z twórczością Marie Aubert, ale na pewno sięgnę po inne powieści tej pisarki.

Bardzo podoba mi się sposób budowania opowieści przez autorkę.
Nieśpiesznie, stopniowo odkrywa przed nami historię przeciętnej rodziny złożonej z nieprzeciętnych dla niej samej drobnych i wielkich dramatów.
Hanne przyjeżdża do rodzinnego domu na konfirmację bratanicy. Hanne jest odmieniona fizycznie, bardzo schudła, temu nie da się zaprzeczyć. Ma ona jednak nadzieję, ze...

Jeju, jakie to wszystko prawdziwe… prawda jest taka, że taką książkę mógłby napisać każdy z nas - każdy ma swoje problemy rodzinne i żal do zaopiekowania się. Z bohaterami można się bardzo łatwo utożsamić. Kocham to, że poznajemy perspektywy różnych osób, bo to świetnie przypomina, ile mamy na świecie odcieni szarości. Przeczytałam w jeden dzień.

Jeju, jakie to wszystko prawdziwe… prawda jest taka, że taką książkę mógłby napisać każdy z nas - każdy ma swoje problemy rodzinne i żal do zaopiekowania się. Z bohaterami można się bardzo łatwo utożsamić. Kocham to, że poznajemy perspektywy różnych osób, bo to świetnie przypomina, ile mamy na świecie odcieni szarości. Przeczytałam w jeden dzień.

Dość rozlazła mimo niewielkiej objętości, skakanie po tematach bez strumienia świadomości ani innego łącznika zastępującego związek przyczynowo-skutkowy, tworzą wrażenie chaosu I umykania tematu.

Dość rozlazła mimo niewielkiej objętości, skakanie po tematach bez strumienia świadomości ani innego łącznika zastępującego związek przyczynowo-skutkowy, tworzą wrażenie chaosu I umykania tematu.

Książki Marie Aubert mogłyby by być beletryzowanym materiałem poglądowym dla zainteresowanych psychologiczną diagnozą. Pokazuje bowiem nie tyle losy swoich bohaterów, co ich sposób myślenia , odczuwania i interpretowania rzeczywistości. Każda z głównych postaci w książce skupia się w nadwrażliwy sposób na sobie, nie potrafiąc jednocześnie zrozumieć ani siebie ani bliskich i przechodząc płynnie w rolę ofiary okoliczności. Jest to bardzo dobrze i wiarygodnie pokazane. Minusami książki były dla mnie : nadmiarowy i jakby poboczny, a jednak zajmujący sporo miejsca, wątek Linnei , oraz otwarte zakończenie, które wydało mi się trochę przypadkowe i urwane.

Książki Marie Aubert mogłyby by być beletryzowanym materiałem poglądowym dla zainteresowanych psychologiczną diagnozą. Pokazuje bowiem nie tyle losy swoich bohaterów, co ich sposób myślenia , odczuwania i interpretowania rzeczywistości. Każda z głównych postaci w książce skupia się w nadwrażliwy sposób na sobie, nie potrafiąc jednocześnie zrozumieć ani siebie ani bliskich...

Krótka opowieść o norweskiej rodzinie, która zjeżdża się na konfirmację (takie nasze bierzmowanie) jednej z członkiń rodziny. Przy zjeździe rodzinnym poznajemy bohaterów i ich wspomnienia związane z dzieciństwem spędzanym w rodzinnej miejscowości i domu. Dowiadujemy się, że każdy z nich ma coś za uszami. Czy niezałatwione sprawy z dzieciństwa mogą mieć wpływ na nasze dalsze życie? Na podejmowane decyzje? Okazuje się, że niestety tak. Pełna emocji i niezabliźnionych ran, które zostają z nami przez dłuższy czas. Polecam

Krótka opowieść o norweskiej rodzinie, która zjeżdża się na konfirmację (takie nasze bierzmowanie) jednej z członkiń rodziny. Przy zjeździe rodzinnym poznajemy bohaterów i ich wspomnienia związane z dzieciństwem spędzanym w rodzinnej miejscowości i domu. Dowiadujemy się, że każdy z nich ma coś za uszami. Czy niezałatwione sprawy z dzieciństwa mogą mieć wpływ na nasze dalsze...

"Wcale nie jestem taka" to krótka opowieść o tym z jaką łatwością, nie znając sytuacji, przychodzi nam ocenianie innych. Dopiero przeżywając podobne problemy, można w stu procentach zrozumieć decyzję i postępowanie drugiego człowieka. Autorka przedstawiła w książce różne perspektywy, poznajemy punkt widzenia każdego z bohaterów. A bohaterowie, jak to u Aubert, są bardzo prawdziwi, autentyczni i po prostu ludzcy. Popełniają błędy, mylą się, krzywdzą innych, ale wysnuwają również wnioski.
...
Przyjemnie czytało mi się tę książkę, ale zabrakło mi czegoś w zakończeniu, za szybko się urwało. Jednak całość wypada dobrze.

"Wcale nie jestem taka" to krótka opowieść o tym z jaką łatwością, nie znając sytuacji, przychodzi nam ocenianie innych. Dopiero przeżywając podobne problemy, można w stu procentach zrozumieć decyzję i postępowanie drugiego człowieka. Autorka przedstawiła w książce różne perspektywy, poznajemy punkt widzenia każdego z bohaterów. A bohaterowie, jak to u Aubert, są bardzo...

IG:ksiazki_wloczykija
To zaskakująco głęboka i emocjonalnie intensywna opowieść, która rzuca światło na zawiłości ludzkich relacji i walkę z własnymi demonami. Główną bohaterką jest Hanne, która wraca do rodzinnego miasta z partnerką, Julia, na uroczystość konfirmacyjną bratanicy. Zmieniający się stosunek otoczenia do Hanne, gdy straciła nadwagę, staje się pretekstem do bolesnych refleksji nad oceną z zewnątrz.

Aubert precyzyjnie ukazuje psychologiczne niuanse postaci, budując charaktery, które z każdym rozdziałem stają się coraz bardziej złożone. Emocje Hanne, wściekłość i ból, są przedstawione z niezwykłą wrażliwością, co sprawia, że czytelnik utożsamia się z jej doświadczeniem.

Opowieść rozwija się w majowym klimacie, gdzie główna bohaterka, zamiast cieszyć się rodzinno-świątecznymi przygotowaniami, zmaga się ze stratą i odrzuceniem. Aubert umiejętnie eksploruje tematykę lęku przed oceną społeczną, ukazując, że nawet pozornie miłe gesty mogą nosić w sobie ukryte zranienia.

Różnorodność perspektyw pozwala czytelnikowi spojrzeć na historię z różnych stron, zanurzając się w psychologii każdej postaci. Bård, z pozoru niezłomny, doświadcza gwałtownej zmiany, a dziadek Nils, pragnący dla rodziny wszystkiego najlepszego, musi stawić czoła rzeczywistości.

Styl pisania Aubert jest wyjątkowy, wzbogacony subtelnym humorem, który przeplata się z głębokimi refleksjami. Autorka zaskakuje trafnością obserwacji i umiejętnością ukazania ludzkich zranień, sprawiając, że czytelnik wchodzi w intymną sferę emocji bohaterów.

Czytając tę pozycję doświadczamy intensywnych emocji, śmiejąc się z bohaterów, ale również przeżywając ich ból. Książka ta stawia pytania o to, jakie ryzyko podejmujemy, dążąc do bliskości z innymi, i czy naprawdę znamy siebie nawzajem. To przejmująca podróż przez ludzkie serca i umysły, która zostawia trwałe wrażenie oraz skłania do refleksji nad własnymi relacjami i obawami.

IG:ksiazki_wloczykija
To zaskakująco głęboka i emocjonalnie intensywna opowieść, która rzuca światło na zawiłości ludzkich relacji i walkę z własnymi demonami. Główną bohaterką jest Hanne, która wraca do rodzinnego miasta z partnerką, Julia, na uroczystość konfirmacyjną bratanicy. Zmieniający się stosunek otoczenia do Hanne, gdy straciła nadwagę, staje się pretekstem do...

Świetnie zakreślone postaci, choć fabularnie to się tu za wiele nie dzieje, szczególnie że tych narracji jest tutaj sporo. Skończyłam to słuchać dwa tygodnie temu i słabo pamiętam te książkę. "Dorośli" wywarli na mnie większe wrażenie.

Świetnie zakreślone postaci, choć fabularnie to się tu za wiele nie dzieje, szczególnie że tych narracji jest tutaj sporo. Skończyłam to słuchać dwa tygodnie temu i słabo pamiętam te książkę. "Dorośli" wywarli na mnie większe wrażenie.