Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Czytaj cały tekst na: http://modusmodernus.blogspot.com/2014/11/thomas-harris-milczenie-owiec_71.html

Akcja powieści nie jest prowadzona zbyt dynamicznie. Harris zaserwował czytelnikowi wiele zagadek – jak to w kryminale bywa – i powoli rozwiązuje ten wypełniony tajemnicami worek, dając przy okazji swojemu odbiorcy kawałek tortu, by ten nie zarył nosem w biurko. W czasie lektury odniosłem wrażenie, że akcja jest sztucznie spowalniana, co pewnie miało zbudować większe napięcie. W moim przypadku się nie udało. Tak jak żołnierz chodzi po polu minowym z wykrywaczem metali, tak ja powoli brnąłem przez Milczenie Owiec.

Czytaj cały tekst na: http://modusmodernus.blogspot.com/2014/11/thomas-harris-milczenie-owiec_71.html

Akcja powieści nie jest prowadzona zbyt dynamicznie. Harris zaserwował czytelnikowi wiele zagadek – jak to w kryminale bywa – i powoli rozwiązuje ten wypełniony tajemnicami worek, dając przy okazji swojemu odbiorcy kawałek tortu, by ten nie zarył nosem w biurko. W czasie...

Przeczytaj cały tekst na: http://modusmodernus.blogspot.com/2014/11/william-peter-blatty-egzorcysta.html

Stylistycznie powieść prezentuje się ciekawie. Blatty odpuścił sobie długie, rozwlekłe opisy i bardzo dobrze postąpił, bo hamowałyby one akcję i niwelowały napięcie. Styl opowiadania jest szybki, konkretny i ukierunkowany na pokazywanie. W tej historii napięcie było kluczowym elementem i moim zdaniem autor rozłożył je wspaniale.

Przeczytaj cały tekst na: http://modusmodernus.blogspot.com/2014/11/william-peter-blatty-egzorcysta.html

Stylistycznie powieść prezentuje się ciekawie. Blatty odpuścił sobie długie, rozwlekłe opisy i bardzo dobrze postąpił, bo hamowałyby one akcję i niwelowały napięcie. Styl opowiadania jest szybki, konkretny i ukierunkowany na pokazywanie. W tej historii napięcie było...

Czytaj cały tekst na: http://modusmodernus.blogspot.com/2014/11/john-twelve-hawks-traveler.html

Wykreowani przez autora bohaterowie w większości są albo dobrzy, albo źli. Widać wyraźnie, kto jest czarny, a kto biały i to moim zdaniem nadaje powieści nieco oklepanego nasycenia, bo sugeruje będącą elementem każdej baśni walkę dobra ze złem. Postacie wypadałyby znacznie lepiej, gdyby zatrzeć między nimi granice, zrezygnować z kontrastu białe-czarne. Niemniej uchowało się dwóch bohaterów, którzy w pewnym momencie znaleźli się poza tym podziałem, więc ich kreacje uznać można za zrehabilitowane. Pomimo wyraźnego podziału, prawie wszystkie sylwetki postaci są w jakiś sposób ciekawe, aczkolwiek w żadnym wypadku nie można im przypisać kingowskiej prawdziwości.

Czytaj cały tekst na: http://modusmodernus.blogspot.com/2014/11/john-twelve-hawks-traveler.html

Wykreowani przez autora bohaterowie w większości są albo dobrzy, albo źli. Widać wyraźnie, kto jest czarny, a kto biały i to moim zdaniem nadaje powieści nieco oklepanego nasycenia, bo sugeruje będącą elementem każdej baśni walkę dobra ze złem. Postacie wypadałyby znacznie...

Czytaj całą ocenę na: http://modusmodernus.blogspot.com/2014/10/jacek-sobota-padlina.html

Moim zdaniem każdy, kto spróbuje jednoznacznie zinterpretować opowiadania Soboty, połamie sobie zęby. Te teksty są wielowarstwowe i niejednoznaczne. Interpretować je można bardzo różnie. Zaryzykuję stwierdzenie, że ilu czytelników, tyle interpretacji. W tekstach tego autora nie ma białego i czarnego, dobra i zła wszystko jest szare. Niektóre z opowiadań odebrałem jako zabawę z czytelnikiem, testowanie cierpliwości odbiorcy. Sobota bowiem pozwalał sobie na różne wariacje, przesuwając często granicę realizmu. To przesuwanie granicy stoi za tym, że jego teksty można okrzyknąć genialnymi i błyskotliwymi lub pogubionymi i niespójnymi. Zależy od czytelnika i jego wrażeń.

Czytaj całą ocenę na: http://modusmodernus.blogspot.com/2014/10/jacek-sobota-padlina.html

Moim zdaniem każdy, kto spróbuje jednoznacznie zinterpretować opowiadania Soboty, połamie sobie zęby. Te teksty są wielowarstwowe i niejednoznaczne. Interpretować je można bardzo różnie. Zaryzykuję stwierdzenie, że ilu czytelników, tyle interpretacji. W tekstach tego autora nie ma...

Czytaj całą opinię na: http://modusmodernus.blogspot.com/2014/10/stefan-zeromski-kamil-m-smiakowski.html#more

Obecne w powieści żywe trupy to moim zdaniem rozległa metafora systemu komunistycznego. Pożeranie mózgów również odebrałem, jako przenośnię. Bo tak, jak funkcjonujące w kulturze niższej i wyższej, mające się całkiem nieźle zombie zjadają mózgi, tak komunizm opanowywał umysły ludzi i doprowadzał ich niekiedy do szaleństwa. Taka konkluzja nasunęła mi się, gdy pomyślałem o tym przez pryzmat historii. Tutaj niski ukłon dla Śmiałkowskiego z mojej strony.

Czytaj całą opinię na: http://modusmodernus.blogspot.com/2014/10/stefan-zeromski-kamil-m-smiakowski.html#more

Obecne w powieści żywe trupy to moim zdaniem rozległa metafora systemu komunistycznego. Pożeranie mózgów również odebrałem, jako przenośnię. Bo tak, jak funkcjonujące w kulturze niższej i wyższej, mające się całkiem nieźle zombie zjadają mózgi, tak komunizm...

Czytaj całą recenzję na: http://modusmodernus.blogspot.com/2014/10/carlos-ruiz-zafon-gra-anioa.html

Pisarz umiejętnie dobrał wątki i poprowadził je od początku do końca. W powieści wiele z nich zbiega się w jeden, tworząc doskonałą linię fabularną. Jest tu miejsce na odrobinę romansu, horroru czy thrilleru, a wszystko to wymieszane razem tworzy nietuzinkowy, literacki pudding, który podejdzie praktycznie każdemu odbiorcy.

Czytaj całą recenzję na: http://modusmodernus.blogspot.com/2014/10/carlos-ruiz-zafon-gra-anioa.html

Pisarz umiejętnie dobrał wątki i poprowadził je od początku do końca. W powieści wiele z nich zbiega się w jeden, tworząc doskonałą linię fabularną. Jest tu miejsce na odrobinę romansu, horroru czy thrilleru, a wszystko to wymieszane razem tworzy nietuzinkowy, literacki...

Czytaj całą recenzję na: http://modusmodernus.blogspot.com/2014/10/adam-roberts-opowiesc-zombilijna.html

Co do fabuły, to śmiem twierdzić, że jest ona niespójna i mocno naciągana. Tak jakby została pocięta, poszatkowana i rozrzucona, a autor próbował ją potem desperacko pozbierać i połączyć wszystkie wątki, by jego dzieło miało ręce i nogi. Dość charakterystyczny element niektórych opowieści to złoczyńca, który czyni zło bez żadnego wyraźnego powodu. Tak też jest tutaj. Osoba odpowiedzialna za pojawienie się żywych trupów jest jak jakiś trzeciorzędny łobuz, wyszarpany z komiksów: bezbarwny i całkowicie niezdolny do usprawiedliwienia swoich poczynań.

Czytaj całą recenzję na: http://modusmodernus.blogspot.com/2014/10/adam-roberts-opowiesc-zombilijna.html

Co do fabuły, to śmiem twierdzić, że jest ona niespójna i mocno naciągana. Tak jakby została pocięta, poszatkowana i rozrzucona, a autor próbował ją potem desperacko pozbierać i połączyć wszystkie wątki, by jego dzieło miało ręce i nogi. Dość charakterystyczny element...

Czytaj całą recenzję na: http://modusmodernus.blogspot.com/2014/10/dmitrij-guchowski-metro-2033.html#more

Pisarz postawił na klimat. Zbudował go w oparciu o pierwotne lęki. Uczynił ciemność czymś, czego należy się obawiać, bo w niej mogą kryć się różne rzeczy. Ciemność stała się narzędziem w rękach Dmitrija, bo dzięki niej całkiem nieźle potrafił zbudować i utrzymać napięcie. Powiadają, że najbardziej boimy się tego, czego nie możemy zobaczyć. Autor też chyba gdzieś to słyszał.

Czytaj całą recenzję na: http://modusmodernus.blogspot.com/2014/10/dmitrij-guchowski-metro-2033.html#more

Pisarz postawił na klimat. Zbudował go w oparciu o pierwotne lęki. Uczynił ciemność czymś, czego należy się obawiać, bo w niej mogą kryć się różne rzeczy. Ciemność stała się narzędziem w rękach Dmitrija, bo dzięki niej całkiem nieźle potrafił zbudować i utrzymać...

Czytaj całą recenzję na: http://modusmodernus.blogspot.com/2014/09/albert-camus-dzuma.html

Język, jakim książka została napisana, wydał mi się dość prosty. Autor nie próbował inwertowanego szyku, wyszukanych metafor, skomplikowanych porównań i innych tego typu zabiegów. Nastawił się na wierne opisanie i trafienie do czytelnika, niźli pójście w quazi-filozoficzne frazesy, które lubią zajmować miejsca wszędzie tam, gdzie dzieje się coś, co przerasta ludzkie możliwości.

Czytaj całą recenzję na: http://modusmodernus.blogspot.com/2014/09/albert-camus-dzuma.html

Język, jakim książka została napisana, wydał mi się dość prosty. Autor nie próbował inwertowanego szyku, wyszukanych metafor, skomplikowanych porównań i innych tego typu zabiegów. Nastawił się na wierne opisanie i trafienie do czytelnika, niźli pójście w quazi-filozoficzne frazesy,...

Czytaj całą recenzję na: http://modusmodernus.blogspot.com/2014/09/george-rr-martin-gra-o-tron.html

Świetnym pomysłem, a zarazem ogromnym plusem są imienne rozdziały. Jak nie trudno się domyślić, każdy poświęcony jest poczynaniom innej osoby. Prowadzenie narracji z perspektywy poszczególnych bohaterów, to moim zdaniem strzał w dziesiątkę. Gdy czytelnik z jakiegoś powodu nie pała sympatią do którejś z postaci lub już zdążył się nią znudzić, to za kilka chwil ma okazję poczytać o innej. Rozdziały są ze sobą zręcznie poprzeplatane, co sprawia, że przy lekturze trudno o znużenie ze względu na misternie zaplanowaną linię fabularną.

Czytaj całą recenzję na: http://modusmodernus.blogspot.com/2014/09/george-rr-martin-gra-o-tron.html

Świetnym pomysłem, a zarazem ogromnym plusem są imienne rozdziały. Jak nie trudno się domyślić, każdy poświęcony jest poczynaniom innej osoby. Prowadzenie narracji z perspektywy poszczególnych bohaterów, to moim zdaniem strzał w dziesiątkę. Gdy czytelnik z jakiegoś powodu...

Czytaj całą recenzję na: http://modusmodernus.blogspot.com/2014/09/richard-paul-evans-zegarek-z-rozowego.html

Książka wciągnęła mnie od pierwszych stron, a wcale nie zaczynała się akcją. To, że Evans skutecznie zaprosił mnie do swojego świata, zawdzięcza oszczędnym opisom i niekoniecznie wartkim, acz dobrze napisanym dialogom. Stąd wnioskuję, że autor doskonale zdaje sobie sprawę, że zaczynanie jakiejkolwiek historii ścianą tekstu to poważny błąd warsztatowy.

Czytaj całą recenzję na: http://modusmodernus.blogspot.com/2014/09/richard-paul-evans-zegarek-z-rozowego.html

Książka wciągnęła mnie od pierwszych stron, a wcale nie zaczynała się akcją. To, że Evans skutecznie zaprosił mnie do swojego świata, zawdzięcza oszczędnym opisom i niekoniecznie wartkim, acz dobrze napisanym dialogom. Stąd wnioskuję, że autor doskonale zdaje sobie...

Czytaj całą recenzję na: http://modusmodernus.blogspot.com/2014/10/esther-vilar-siedem-pozarow-mademoiselle.html

Zacznę od tytułu, który mówi stanowczo za dużo. Po rzuceniu okiem na tytuł i czwartą stronę okładki, gdzie mieści się nie najlepszy tekst promocyjny, możemy bardzo dużo wywnioskować. Naprawdę, nie trzeba być geniuszem, każdy potrafi dodać dwa do dwóch. Ten, kto projektował okładkę i pisał tekst promocyjny chyba nie ma pojęcia o marketingu. Opowiedzieć, o czym będzie książka nim potencjalny odbiorca zacznie ją czytać, to coś, obok czego nie mogę przejść obojętnie.

Czytaj całą recenzję na: http://modusmodernus.blogspot.com/2014/10/esther-vilar-siedem-pozarow-mademoiselle.html

Zacznę od tytułu, który mówi stanowczo za dużo. Po rzuceniu okiem na tytuł i czwartą stronę okładki, gdzie mieści się nie najlepszy tekst promocyjny, możemy bardzo dużo wywnioskować. Naprawdę, nie trzeba być geniuszem, każdy potrafi dodać dwa do dwóch. Ten, kto...

Czytaj całą recenzję na: http://modusmodernus.blogspot.com/2014/08/michai-buhakow-mistrz-i-magorzata.html

Bułhakow ślizga się po różnych tematach. Podejmuje wyzwanie, rzucane przez komunistyczny system i jakoby go wyśmiewa. Pisze także o miłości, szuka dobra i zła, zabiera nas w przeszłość, do czasów Chrystusa, pozwalając lepiej przyjrzeć się Poncjuszowi Piłatowi. Na początku pomyślałem, że to wszystko to istny groch z kapustą. Nie potrafiłem odnaleźć mostów, które łączyłyby te wszystkie sprawy. Wówczas poczułem, że książka zaczyna mnie przytłaczać, że słowa chcą pogrzebać mnie żywcem. Z trudem zwalczyłem w sobie chęć rzucenia dzieła w kąt.

Czytaj całą recenzję na: http://modusmodernus.blogspot.com/2014/08/michai-buhakow-mistrz-i-magorzata.html

Bułhakow ślizga się po różnych tematach. Podejmuje wyzwanie, rzucane przez komunistyczny system i jakoby go wyśmiewa. Pisze także o miłości, szuka dobra i zła, zabiera nas w przeszłość, do czasów Chrystusa, pozwalając lepiej przyjrzeć się Poncjuszowi Piłatowi. Na...

Czytaj całą recenzję na: http://modusmodernus.blogspot.com/2014/08/john-connor-feniks.html

Pisałem wyżej, że Connor był prokuratorem i zna przestępczy półświatek. To widać na pierwszy rzut oka. Nietuzinkowa wiedza autora odbija się w kreowanych przez niego postaciach, a także całym śledztwie. Autor doskonale zna wszystkie mechanizmy, rządzące aparatem policyjnym i często pozwala nam dobrze przyjrzeć się pracy policjantów – czy to na miejscu zbrodni, czy w kwaterze głównej. Niuans dla każdego, kto chce poznać procedury.

Czytaj całą recenzję na: http://modusmodernus.blogspot.com/2014/08/john-connor-feniks.html

Pisałem wyżej, że Connor był prokuratorem i zna przestępczy półświatek. To widać na pierwszy rzut oka. Nietuzinkowa wiedza autora odbija się w kreowanych przez niego postaciach, a także całym śledztwie. Autor doskonale zna wszystkie mechanizmy, rządzące aparatem policyjnym i często...

Czytaj całą recenzję na: http://modusmodernus.blogspot.com/2014/08/george-orwell-rok-1984.html

Po lekturze jestem zdania, że dzieło to nie zasługuje na miano świetnego. Właściwie to nie potrafię znaleźć słów, które mogłyby wyrazić mój zachwyt. Powieść przeczytałem w niecałe dwa dni i muszę powiedzieć, że Rok 1984 przestraszył mnie bardziej niż wszystkie książki Kinga, jakie czytałem.

Czytaj całą recenzję na: http://modusmodernus.blogspot.com/2014/08/george-orwell-rok-1984.html

Po lekturze jestem zdania, że dzieło to nie zasługuje na miano świetnego. Właściwie to nie potrafię znaleźć słów, które mogłyby wyrazić mój zachwyt. Powieść przeczytałem w niecałe dwa dni i muszę powiedzieć, że Rok 1984 przestraszył mnie bardziej niż wszystkie książki Kinga,...

Czytaj całą recenzję na: http://modusmodernus.blogspot.com/2014/08/stephen-king-rose-madder.html

Rose Madder to nie tylko opowieść o rozwścieczonym mężu, który pragnie zemścić się na swojej żonie za ucieczkę od niego. To także historia o tym jak przemoc domowa wpływa na ludzi. Przez całą książkę możemy zaobserwować przemianę bohaterki. To, jak z nieporadnej, nieznającej świata, wycofanej osoby, zmienia się w silna, niezależną kobietę i w końcu stawia czoła swoim największym lękom. King bardzo dobrze rysuje portrety psychologiczne swoich bohaterów – z czego zresztą jako autor słynie. Historia Rose Daniels obfituje także w dopracowane wątki obyczajowe, romantyczne i niekiedy fantastyczne.

Czytaj całą recenzję na: http://modusmodernus.blogspot.com/2014/08/stephen-king-rose-madder.html

Rose Madder to nie tylko opowieść o rozwścieczonym mężu, który pragnie zemścić się na swojej żonie za ucieczkę od niego. To także historia o tym jak przemoc domowa wpływa na ludzi. Przez całą książkę możemy zaobserwować przemianę bohaterki. To, jak z nieporadnej, nieznającej...

Czytaj całą recenzję na: http://modusmodernus.blogspot.com/2014/08/oliver-bowden-assasins-creed-renesans.html

Umiejętności literackie Bowdena stoją na dość przeciętnym poziomie, lecz czytając, widziałem, że autor się przyłożył, dał z siebie wszystko. Pamiętam, że leżały mi opisy renesansowej architektury, które bardzo dobrze wpływały na budowanie klimatu. Niemniej jednak mam podejrzenie, że to, co dostaliśmy w wersji ostatecznej jako Assassin’s Creed: Renesans, było wynikiem pracy kilku redaktorów, a w mniejszym stopniu samego autora. Śmiem powątpiewać w kunszt Bowdena. Ogólnie książki na podstawie gier nie budzą mojego zaufania, bo ich autorzy wyrastają znienacka, niby spod ziemi i mało o nich wiadomo.

Czytaj całą recenzję na: http://modusmodernus.blogspot.com/2014/08/oliver-bowden-assasins-creed-renesans.html

Umiejętności literackie Bowdena stoją na dość przeciętnym poziomie, lecz czytając, widziałem, że autor się przyłożył, dał z siebie wszystko. Pamiętam, że leżały mi opisy renesansowej architektury, które bardzo dobrze wpływały na budowanie klimatu. Niemniej jednak...

Czytaj całą recenzję na: http://modusmodernus.blogspot.com/2014/07/cormac-mccarthy-droga.html

Autor zabrał nas do miejsca, gdzie świat który znamy, przestał istnieć. Do miejsca smutnego i niebezpiecznego. Cormac namalował piórem szare, deprymujące pejzaże, porzucone domy, dawno rozkradzione wraki samochodów. Opustoszałe trasy szybkiego ruchu wijące się między szarymi lasami, gdzie mogą kryć się obłąkane z głodu grupy kanibali.

Czytaj całą recenzję na: http://modusmodernus.blogspot.com/2014/07/cormac-mccarthy-droga.html

Autor zabrał nas do miejsca, gdzie świat który znamy, przestał istnieć. Do miejsca smutnego i niebezpiecznego. Cormac namalował piórem szare, deprymujące pejzaże, porzucone domy, dawno rozkradzione wraki samochodów. Opustoszałe trasy szybkiego ruchu wijące się między szarymi...

Czytaj całą recenzję na: http://modusmodernus.blogspot.com/2014/07/ewa-majgier-z-pamietnika-joanny.html

Doskonale prowadzona narracja, pisana w nieco staromodnym stylu, przeplatana jest autentycznymi wpisami z pamiętnika babci autorki, co nadaje powieści nieco kronikarski odcień, a jest to zabieg bardzo pomysłowy, ponieważ historia wciąga jeszcze bardziej i niejednokrotnie swoim realizmem dotyka serc czytelników. Pogrążony w lekturze, bowiem ma świadomość, że wpisy pamiętnikowe przed laty poczyniono naprawdę i dotyczyły one problemów i rozterek prawdziwej osoby.

Czytaj całą recenzję na: http://modusmodernus.blogspot.com/2014/07/ewa-majgier-z-pamietnika-joanny.html

Doskonale prowadzona narracja, pisana w nieco staromodnym stylu, przeplatana jest autentycznymi wpisami z pamiętnika babci autorki, co nadaje powieści nieco kronikarski odcień, a jest to zabieg bardzo pomysłowy, ponieważ historia wciąga jeszcze bardziej i niejednokrotnie...

Czytaj całą recenzję na: http://modusmodernus.blogspot.com/2014/07/arkadij-i-borys-strugaccy-piknik-na.html

Następną dobrą rzeczą w Pikniku są wartkie, naturalne dialogi i dobrze oddane, realistyczne postacie, stanowiące punkt wyjścia do licznych refleksji i przemyśleń. A do nich bracia Strugaccy namawiają w swej powieści często, bo Piknik na Skraju Drogi to nie tylko niebezpieczna Strefa, ale także piętno, jakie wywiera ona na wszystkich aspektach życia człowieka. Odniosłem wrażenie, że strefa stanowi tylko tło, dla świetnie eksponowanej przez autorów, skołatanej psychiki głównego bohatera.

Czytaj całą recenzję na: http://modusmodernus.blogspot.com/2014/07/arkadij-i-borys-strugaccy-piknik-na.html

Następną dobrą rzeczą w Pikniku są wartkie, naturalne dialogi i dobrze oddane, realistyczne postacie, stanowiące punkt wyjścia do licznych refleksji i przemyśleń. A do nich bracia Strugaccy namawiają w swej powieści często, bo Piknik na Skraju Drogi to nie tylko...