Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Właśnie wkraczam w dwudziesty rok życia, w wysokich butach na koturnie, tanecznym krokiem, włosy mi świecą na pomarańczowo jak płomienie. Moje odbicie w witrynie sklepowej wygląda tak dumnie, tak pięknie. Już nigdy indziej i nigdzie więcej nie będę miała tych dwudziestu lat. Pół godziny temu na placu przed dworcem zaczepiła mnie Cyganka: powróżyć? powróżyć. Za parę złotych popatrzyła w dłoń, w krótkie i szalone linie papilarne, przerywane, a jedna nawet jakby podwójna, powiedziała: będzie cię kochało dwóch. Roześmiałam się na to: niech mnie kocha ilu chce, i poszłam dalej. Tam, gdzie na tyłach kina w wąskim pasażu był kultowy sklep z płytami, gdzie można było spędzić pół dnia, nie zauważając, że płynie czas, przebierać w kasetach, słuchać muzyki, tam byłeś też i ty. Leciał akurat kawałek o dziewczynie, która nie mówi nic, nie mówi ani słowa, a wokół niej gęstnieje tłum. Weszłam więc do środka, za ladą siedział chłopak, który poruszał ciałem w rytm. Nie spostrzegł mnie, a ja stałam i patrzyłam na niego, jak oddaje się dźwiękom, jak niskim seksownym głosem wyśpiewuje słowa refrenu, właściwie jedno słowo, które było imieniem dziewczyny z piosenki, dziewczyny, która jest swobodna i wolna, mruży oczy do słońca, biegnie skrajem lata, a mężczyzna do niej: Jak masz na imię? I to jej imię, przeliterowane, powtarzane wielokrotnie, wykrzykiwałeś do siebie, pewny tego, że jesteś sam. Ale jazda.

Właśnie wkraczam w dwudziesty rok życia, w wysokich butach na koturnie, tanecznym krokiem, włosy mi świecą na pomarańczowo jak płomienie. Mo...

Kiedy piętnaście lat później zastanawiała się, czy dać na wystawę dziesięciu, czy może dwunastu, żeby się lepiej komponowali, to tak naprawdę wcale nie było ważne ilu. Chciała, żeby to było symboliczne, zamierzała tą pracą powiedzieć: zrozumcie wreszcie, że dziewczyna też może mieć frajdę, może się bawić, napinać cięciwę łuku i strzelać prosto w serce. Ma prawo lubić seks bez zobowiązań, chcieć całego życia i cieszyć się nim. Nie ma w tym nic złego. Złe jest tylko to, kiedy zaczynacie brzydko szeptać za jej plecami. Że taka, nie taka, owaka.

Kiedy piętnaście lat później zastanawiała się, czy dać na wystawę dziesięciu, czy może dwunastu, żeby się lepiej komponowali, to tak naprawd...

Mówili na to 'trzęsawka', wielkie kule ognia, kontakt. Padasz na glebę, całujesz ją, żresz, pierdolisz, wgniatasz się całym ciałem, chcesz być jak najbliżej, ale jeszcze nie w niej, nie z niej, chociaż coś ci ciągle lata nad głową. Zaciśnij zęby i leż, to tylko ziemia. Pod ostrzałem wychodziłeś z własnego ciała, z własnej głowy, znikała przestrzeń między podmiotem a przedmiotem, choć była tam jeszcze sekundę temu, zalewały ją fale. Coś niesamowitego, nie do wiary, nawet sportowcy twardziele byli pod wrażeniem, ten nagły spadek adrenaliny, a potem kosmiczny skok, kiedy okazuje się, że masz jej ogromne zapasy, pompujesz ją, wypuszczasz całe morze adrenaliny, i wreszcie gubisz się w nim, dryfujesz, strach mija i już prawie chcesz utonąć, prawie jesteś gotowy na czysty orgazm śmierci. Wtedy już właściwie jest spokój. No chyba że się posrałeś w gacie, darłeś jak szalony, modliłeś albo złożyłeś jakąś inną ofiarę tej stugłowej panice, która objawiała się chaotyczną paplaniną, przenikała cię na przestrzał. Może faktycznie nie da się w jednej i tej samej chwili kochać wojny i jej nienawidzić, ale czasem te uczucia następowały po sobie tak szybko, że zlewały się jak na rozwirowanym krążku Newtona i w końcu rozumiałeś ten napis z hełmów 'Wojna to haj'. A jak już z tego haju wyszedłeś, mogło być z tobą kiepsko.

Mówili na to 'trzęsawka', wielkie kule ognia, kontakt. Padasz na glebę, całujesz ją, żresz, pierdolisz, wgniatasz się całym ciałem, chcesz b...

Tak, księżycu, mamiłeś inne kobiety, łechtałeś je na zachętę, zostawiałeś w niespełnieniu i przyglądałeś się, co będzie dalej. I robiłeś to od zawsze, od kiedy istniał świat, a może jeszcze wcześniej. Zalecałeś się do wieśniaczek, dam i księżniczek. Bałamuciłeś biedne i bogate, grube i chude, płowe, kruczoczarne, rude. Nie oszczędzałeś żadnej, choć nie każda szła za tobą, szczególnie w czasach, kiedy tak łatwo było spłonąć na stosie. Ale umiałeś sprawić, by zapałały pragnieniem, wydobywałeś z nich dzikość, choć czasem kończyły przez to tragicznie, w domach dla obłąkanych, poddawane elektrowstrząsom, albo w klasztorach, gdzie wstawały przed świtem i pierwsze, co robiły jeszcze przed modlitwą, to rozbierały się do naga i emanując niezaspokojeniem, okładały się zajadle naręczem pokrzyw, by przepędzić czorta.

Tak, księżycu, mamiłeś inne kobiety, łechtałeś je na zachętę, zostawiałeś w niespełnieniu i przyglądałeś się, co będzie dalej. I robiłeś to ...