Zakup i lektura książki zainspirowana pobytem w Gruzji, ale też poziomem edytorskim serii w ramach której wydało ją Międzynarodowe Centrum Kultury. Poprzedni pozycja z tej serii "O demokracji, pamieci i Europie Środkowej" to książka wybitna. I ta, odczucia po jej lekturze, zostawia podobne. Treść książki to próba (udana) ukazania przyczyn niewątpliwej specyfiki, czy wręcz wyjątkowości Gruzji i jej kultury. Bo Gruzja jest wyjątkowa. Tak pisze autor i ja mu wierzę, tym bardziej, że podczas pobytu ( nawet krótkiego) można to trochę sprawdzić. Jego spojrzenie na pogmatwaną gruzińska historię dokonane jest z perspektywy Tbilisi, które swego czasu Rosjanie przemianowali na Tyflis. Autor dokonał bardzo ciekawego zabiegu formalnego na potrzeby prowadzonej narracji i wybrał dziewięć tbiliskich widoków na rozmaite lokalizcje i potraktował je jako pretekst do snucia różnych, z reguły obejmowanych szerszą perspektywą i wywołujących różne skojarzenia historycznych wydarzeń z Gruzją w roli głównej, wplatając w nie również impresje współczesne. Wszystkie te historie mają swoich bohaterów, których losy to ciągła huśtawka, czyli raz są na piedestale, innym razem wędrują co najmniej do kulturowo-politycznego czyśćca. I wszystkie te historie ukazane przez autora z reguły z dwóch perspektyw. raz jest to dyskurs oficjalny, innym razem narracja bardziej popularna, czy wręcz ludowa.
Wszystko to opatrzone niepowtarzalnymi zdjęciami z innej epoki i innego nieco obszaru kulturowego. Co ciekawe, jedyną właściwą okazją aby "łyknąć" nieco europejskiego stylu życia i nowoczesności były dla Gruzji jej związki z Rosją, które to relacje nie były oczywiście praktykowane na równoprawnych zasadach.
I na koniec autor dzieli się z czytelnikiem dosyć nieciekawą konstatacją.

Tak jak na przestrzeni wieków, gdzie działy się często historie mało ciekawe, a nawet straszne, Tbilisi potrafiło harmonijnie zachować swój klimat i niepowtarzalną atmosferę miejsca łączącego wiele kultur i religii. Znajdują się tutaj świątynie prawosławne i monofizyckie, kościoły katolickie, meczet i ormiański teatr, tak ostatnimi czasy Tbilisi zaczyna się modernizować...

"...a symbolem tych zmian są imitacje City i Manhattanu, a w sylwecie gruzińskiej stolicy coraz wyraźniej dominują wysokościowce, a najwyższy budynek miasta wybudowany jest na podstawie przebudowanego Instytutu Marksa-Engelsa-Lenina, ikony tbiliskiego socrealizmu.

"Tbilisi" bardzo dobre, a jeżeli ktoś planuje wypad w tamte rejony to książka wręcz obowiązkowa... chociaż można przeczytać i po pobycie, wówczas lektura posłuży utrwaleniu wrażeń.

Zakup i lektura książki zainspirowana pobytem w Gruzji, ale też poziomem edytorskim serii w ramach której wydało ją Międzynarodowe Centrum Kultury. Poprzedni pozycja z tej serii "O demokracji, pamieci i Europie Środkowej" to książka wybitna. I ta, odczucia po jej lekturze, zostawia podobne. Treść książki to próba (udana) ukazania przyczyn niewątpliwej specyfiki, czy wręcz...

Tytuł adekwatny do zawartości. Rzeczywiście jest to książka o kraju, ludziach i ich dziełach. Z dużą wnikliwością opisuje autor tych Gruzinów, którzy w jakiś sposób podtrzmywali bądź kształtowali kulturę gruzińską. Z dużym znastwem, ale też z nieskrywaną fascynacją Lech Kończak opisuje wybrane zagadnienia związane z tym, co tę społeczność kraju kaukaskiego czyni wyjątkową i inną od np. kultury rosyjskiej (no i dlaczego Stalin nie jest dobrym reprezentantem swojego narodu). Przedstawia sylwetki i niejednokrotnie ich tragiczne losy ważnych ludzi kultury gruzińskiej. Całość ma bardzo przemyślany układ i swoje części. Trzeba też wspomnieć o wspaniałym wydaniu książki (seria Międzynarodowe Centrum Kultury). Jednym słowem : to nie jest publikacja na raz, ale na wiele interesujących spotkań i powrotów.

Tytuł adekwatny do zawartości. Rzeczywiście jest to książka o kraju, ludziach i ich dziełach. Z dużą wnikliwością opisuje autor tych Gruzinów, którzy w jakiś sposób podtrzmywali bądź kształtowali kulturę gruzińską. Z dużym znastwem, ale też z nieskrywaną fascynacją Lech Kończak opisuje wybrane zagadnienia związane z tym, co tę społeczność kraju kaukaskiego czyni wyjątkową i...

Polski rynek wydawniczy doczekał się książki poświęconej Gruzji autorstwa osoby, która nie przelotnie, lecz na stałe związana jest z tym krajem i mieszka w nim od lat, doskonale zna jego przeszłość i rozumie teraźniejszość jak mało kto.

„Tbilisi. O Gruzji, ludziach i dziełach” Lecha Kończaka to pozycja wybitna, której nie da się jednoznacznie sklasyfikować. Każdy rozdział to swego rodzaju esej poświęcony stolicy Gruzji. To swoista mozaika złożona z historii wybranych miejsc, postaci i wydarzeń, które w szerszej perspektywie obrazują losy całego kraju. Wszystko to przeplatane jest dogłębnymi refleksjami o historii i teraźniejszości, kulturze i społeczeństwie, a przedstawionych przez autora szczegółów nie raz próżno szukać w dostępnych nam polsko-, rosyjsko-, czy anglojęzycznych źródłach.

Pozycja trudna, gdyż dla pełnego zrozumienia wymagająca od czytelnika pewnego zasobu wiedzy, lecz obowiązkowa dla każdego, kto chce lepiej poznać i zrozumieć Gruzję.

Polski rynek wydawniczy doczekał się książki poświęconej Gruzji autorstwa osoby, która nie przelotnie, lecz na stałe związana jest z tym krajem i mieszka w nim od lat, doskonale zna jego przeszłość i rozumie teraźniejszość jak mało kto.

„Tbilisi. O Gruzji, ludziach i dziełach” Lecha Kończaka to pozycja wybitna, której nie da się jednoznacznie sklasyfikować. Każdy rozdział...