Depesze

Z "Depeszy" nie dowiemy się o przyczynach wybuchy Wojny w Wietnamie, ani o jej przebiegu czy globalnych skutkach. Nie ma tu chronologii działań, liczb i ogólnie kroniki wojny. Otrzymujemy za to opis tego co powinno być najważniejsze na każdej wojnie - człowieka. Opis przeżyć pojedynczych ludzi, najczęściej szeregowców, wprost z frontu, z okopów. Ludzi, z przetrąconymi kręgosłupami moralnymi, często nastolatków, którzy już nigdy nie zdołają wrócić do tzw. normalności, którzy mrok wojny już na zawsze będą mieć zapisany w głowach.
Często chaotyczna, często skrótowo traktująca poruszane zagadnienie, ale pełna anegdot i w gruncie rzeczy przerażająca. "Depesze" wspaniale uzupełniają wiedzę o Wietnamie, tego co w tej książce nie znajdzie się na lekcjach historii i w podręcznikach.

Z "Depeszy" nie dowiemy się o przyczynach wybuchy Wojny w Wietnamie, ani o jej przebiegu czy globalnych skutkach. Nie ma tu chronologii działań, liczb i ogólnie kroniki wojny. Otrzymujemy za to opis tego co powinno być najważniejsze na każdej wojnie - człowieka. Opis przeżyć pojedynczych ludzi, najczęściej szeregowców, wprost z frontu, z okopów. Ludzi, z przetrąconymi...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Fabuła trochę mi się "zlewała", ponieważ brakuje wyraźnych granic między rozdziałami, albo tego nie wyczułem. Kilka razy pomyślałem, że jest to zlepek wielu tekstów,napisanych w różnym czasie. I tak mogło być, skoro jest to książka napisana przez korespondenta wojennego.
Nie sposób docenić kunsztu autora. Wydaje się, że miał wielką łatwość pisania. Można by rzec, że mógłby strzelać tekstami, porównaniami, metaforami jak seriami z kałasznikowa. Można by pomyśleć, że autor był odurzony, nie tylko ziołem, ale także, chyba przede wszystkim tą wojną, Wietnamem, i jak sam napisał po powrocie do "normalności", brakowało mu tego wszystkiego czego tam doświadczył.

„Niektórzy chcieli po prostu rozpirzyć w cholerę ten cały bajzel, razem z fauną, flora i minerałami. Marzył im się Wietnam, który zmieści do popielniczki w aucie; wśród żołnierzy krążył taki dowcip: »Sposób jest prosty, wszystkich sympatyzujących załadować na statki i wywieźć na Morze Południowochińskie. Potem zbombardować cały kraj do samej ziemi. I zatopić statki«. Wielu rozumiało, że Wietnamu nie da się zdobyć, tylko zniszczyć, więc wzięli się do tego z oszałamiającym zacięciem, bez litości, rozsiewając „gorączkę okrągłookich”, aż stała się najprawdziwszą plagą, pochłaniając osobę z każdej rodziny, jedną rodzinę z każdej osady, jedną osobę z każdej prowincji, aż zginęło milion ludzi, a kolejne miliony uciekały w rozpaczy, tracąc grunt pod nogami.” - str. 70

„Nasi w Wietnamie często w ogóle nie zauważali, że ich zachowanie jest obsceniczne, to samo dotyczyło też niektórych korespondentów. Pisali teksty na podstawie codziennych oświadczeń i schematów bitew, przetykając je hurraoptymistycznym językiem biura informacyjnego MACV. Zdarzały się więc takie kwiatki: „dyskretna eksplozja” (któregoś dnia coś takiego rozerwało na kawałki staruszka i jego dwoje wnucząt biegnących wzdłuż grobli - tak przynajmniej twierdził w raporcie pilot śmigłowca szturmowego), „przyjazny ogień”(niezbyt miły, ciężko się ogrzać), „spotkanie i wymiana ognia (zasadzka), a na koniec zwykle siedemnastu albo stu siedemnastu, albo trzystu siedemnastu zabitych po stronie wroga, za to amerykańskie straty „określono jako lekkie”. Byli też korespondenci, którzy mówiąc o zabitych, wykazywali tyle samo wrażliwości co Dowództwo: tak to już jest na wojnie, nieco błota się zawsze naniesie, trochę nam się dostało, ale my to im dopiero narobiliśmy gnojówy, proporcje strat są, naszym zdaniem, świetne, naprawdę świetne...Jeden sławny korespondent, już trzeci raz na wojnie (…). Wrócił bardzo uradowany tym naszym wspaniałym zwycięstwem. Siedziałem z Lengle'em i przypomnieliśmy mu, że e Khe Sanh zginęło co najmniej dwustu ludzi, a jeszcze z tysiąc było rannych. Podniósł wzrok znad tej swojej księgi rachunkowej i powiedział: »E tam, dwustu to jest nic. Na Guadalcanal straciliśmy więcej w ciągu godziny«. Nie chciało nam się dłużej gadać, więc tak jakby zwinęliśmy się od stołu, ale takie teksty słyszało się ciągle, jak gdyby w ten sposób można było unieważnić śmierci pod Khe Sanh, jak gdyby te wszystkie ciała były mniej martwe od tych na Guadalcanal, jak gdyby lekkie straty nie leżały na ziemi w takim samym bezruchu jak średnie albo ciężkie. A to wszystko do tyczyło zabitych Amerykanów; żebyście słyszeli, jak mówią o zmarłych Wietnamczykach.” - str. 257-258

Fabuła trochę mi się "zlewała", ponieważ brakuje wyraźnych granic między rozdziałami, albo tego nie wyczułem. Kilka razy pomyślałem, że jest to zlepek wielu tekstów,napisanych w różnym czasie. I tak mogło być, skoro jest to książka napisana przez korespondenta wojennego.
Nie sposób docenić kunsztu autora. Wydaje się, że miał wielką łatwość pisania. Można by rzec, że mógłby...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Depesze to moja pierwsza przeczytnata książka o temetyce wojny w Wietnamie. Prawdziwość ujęcia tematu spowodowała, że zaczełam poszukiwać więcej informacji na temat tego konfliktu. Niezwykłe jest to jak autor piszę o wojnie, przedstawiając punkt widzenia korespondenta wojennego, który nie musiał być na wojnie z czyjegoś rozkazu.

Depesze to moja pierwsza przeczytnata książka o temetyce wojny w Wietnamie. Prawdziwość ujęcia tematu spowodowała, że zaczełam poszukiwać więcej informacji na temat tego konfliktu. Niezwykłe jest to jak autor piszę o wojnie, przedstawiając punkt widzenia korespondenta wojennego, który nie musiał być na wojnie z czyjegoś rozkazu.

Pokaż mimo to

Bałem się tej książki. Bałem się tego, że otrzymam kolejną “antywojenną”, płaczliwą, pacyfistyczną szmirę jakie znam z kina. Na szczęście tak się nie stało. Trudno powiedzieć coś więcej o “Depeszach” co nie okaże się banałem, albo nie wykoślawi ich odbioru. Że są jak narkotyczna wizja? Że brutalne? Że wulgarne i poetyckie jednocześnie? Wszystko to prawda i nieprawda. Warto samemu zmierzyć się z wizją Michaela Herra.

Bałem się tej książki. Bałem się tego, że otrzymam kolejną “antywojenną”, płaczliwą, pacyfistyczną szmirę jakie znam z kina. Na szczęście tak się nie stało. Trudno powiedzieć coś więcej o “Depeszach” co nie okaże się banałem, albo nie wykoślawi ich odbioru. Że są jak narkotyczna wizja? Że brutalne? Że wulgarne i poetyckie jednocześnie? Wszystko to prawda i nieprawda. Warto...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Opinia pochodzi z:
https://www.instagram.com/her_meowjesty_reads/


📚🖤Długo zastanawiałam się co napisać o tej książce, żeby wyrazić to jak świetna to lektura. 🖤📚

Co jakiś czas nieśmiało wspominam Wam, ze wojna w Wietnamie to mój ulubiony okres historyczny, po książki tego typu sięgam z ogromną ekscytacją. Miłość zaczęła się od „Powiedz ze się boisz” (wydane przez Wydawnictwo Vesper). Od tego czasu trudno było mi znaleźć tytuł, który dorównałby wrażeniom. Wydaje mi się ze w końcu znalazłam. Depesze to absolutnie doskonały reportaż wojenny, pełen przerażających detali i pięknych, poetyckich, artystycznych obrazów surowego piękna Wietnamu w tamtym okresie.
Żadna książka do tej pory tak doskonale nie oddała tego narkotycznego, hipnotycznego „uroku” Wietnamu, tego nieuchwytnego piękna brzydoty. W tej historii nie ma ani grama patosu jaki swego czasu otaczał konflikt, autor rozprawia się z mitami bardzo dosłownie, po prostu zabierając czytelnika na front, ale nie tylko. Odziera z mitu również morale żołnierzy, pokazuje naprawdę rozdzierające serce uszkodzenia psychiczne, koszmary i sceny, które zmieniły życie młodych ludzi na zawsze. Tyle napisać to nic nie napisać, zdaje sobie z tego sprawę, ale to książka którą nie tyle się czyta co czuje, wiec może niech to posłuży za rekomendacje, bo to naprawdę wyjątkowa historia nie tylko o Wojnie, ale tez o tym jak reportaż wojenny napisać, żeby został w głowie na zawsze.

Opinia pochodzi z:
https://www.instagram.com/her_meowjesty_reads/


📚🖤Długo zastanawiałam się co napisać o tej książce, żeby wyrazić to jak świetna to lektura. 🖤📚

Co jakiś czas nieśmiało wspominam Wam, ze wojna w Wietnamie to mój ulubiony okres historyczny, po książki tego typu sięgam z ogromną ekscytacją. Miłość zaczęła się od „Powiedz ze się boisz” (wydane przez...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Jakkolwiek przesadnie by to nie brzmiało, to książka o tym jak blisko jest trwoga z ekstazą, jak biologiczny huragan neuroprzekaźników wyzwalający się w sytuacjach skrajnych powoduje coś co zwykliśmy określać mianem wspomnianych stanów. Euforia walki, dominacji, przemocy, zwielokrotnione przez efekty nowoczesnych narzędzi wojny a tuż obok zwierzęcy strach przed śmiercią. To wszystko zdefiniowało życie autora książki i innych uczestników tych wydarzen, korespondentów, awanturników, żołnierzy. Dla jasności, nie zabrakło tu humanizmu i, juz bardziej jednowymiarowej, tragedii zwykłych ludzi, ale to tylko tło i stylistyczna przeciwwaga. Ogółem - wspaniała, niepokojąca, ekscytująca relacja.

Jakkolwiek przesadnie by to nie brzmiało, to książka o tym jak blisko jest trwoga z ekstazą, jak biologiczny huragan neuroprzekaźników wyzwalający się w sytuacjach skrajnych powoduje coś co zwykliśmy określać mianem wspomnianych stanów. Euforia walki, dominacji, przemocy, zwielokrotnione przez efekty nowoczesnych narzędzi wojny a tuż obok zwierzęcy strach przed śmiercią....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka w większości napisana jest w pierwszej osobie liczby pojedynczej. Nie jest źródłem wiedzy o wojnie. Nie ma statystyk, liczb, mrówczego podawania wydarzeń. Bardzo mało jest o polityce. Książka jest raczej o przeżyciach i refleksjach autora z dużym uwzględnieniem relacji z rozmów z osobami osobiście uczestniczącymi w walkach.

Książka w większości napisana jest w pierwszej osobie liczby pojedynczej. Nie jest źródłem wiedzy o wojnie. Nie ma statystyk, liczb, mrówczego podawania wydarzeń. Bardzo mało jest o polityce. Książka jest raczej o przeżyciach i refleksjach autora z dużym uwzględnieniem relacji z rozmów z osobami osobiście uczestniczącymi w walkach.

Pokaż mimo to

Ciekawy, ale dosyć chaotyczny tekst, albowiem taka jest wojna. Cały tekst jest jedną wielką wojną. Słuchało się tak, jakby się tam było. Jedynym minusem jest ilość przekleństw.

Ciekawy, ale dosyć chaotyczny tekst, albowiem taka jest wojna. Cały tekst jest jedną wielką wojną. Słuchało się tak, jakby się tam było. Jedynym minusem jest ilość przekleństw.

Pokaż mimo to

Świetny reportaż. Czas Apokalipsy i Paragraf 22 w jednym.
Czytając, momentami przed oczami stają sceny żywcem wyjęte ze wspomnianego Czasu Apokalipsy, którego Herr był scenarzystą. Styl pisania może nie wszystkim się spodobać. Jest szarpany, wątki przeskakują, przypomina zapis chwili, doznania i myśli tu i teraz, jakby żywcem wyjęte z notatnika pisanego na kolanie podczas ostrzału (po dwóch skrętach). Bez późniejszego łagodzenia i rozwijania wątku. Naturalistycznie i rzeczowo. Jeden z lepszych reportaży jakie dane mi było przeczytać.
PS: Tłumaczenie na Język polski to majstersztyk. Brawo!

Świetny reportaż. Czas Apokalipsy i Paragraf 22 w jednym.
Czytając, momentami przed oczami stają sceny żywcem wyjęte ze wspomnianego Czasu Apokalipsy, którego Herr był scenarzystą. Styl pisania może nie wszystkim się spodobać. Jest szarpany, wątki przeskakują, przypomina zapis chwili, doznania i myśli tu i teraz, jakby żywcem wyjęte z notatnika pisanego na kolanie podczas...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

"Depesze" Michaela Herra są bez wątpienia epokowym osiągnięciem amerykańskiego reportażu.

Po pierwszych kilku-kilkunastu stronach po prostu czuć, że ma się do czynienia z dziełem wybitnym. Autor niezwykle sugestywnie oddał klimat końca lat sześćdziesiątych XX wieku. Skupił się on głównie na prostym żołnierzu, ale jego spostrzeżenia dotyczą sfery obyczajowej, politycznej i społecznej i wydaje się, że za każdym trafia w punkt bezbłędnie, mimo wrażenia, że przez cały proces zbierania materiałów do tej książki, towarzyszyły mu ciężkie psychodeliki.

Trafność opisów można tłumaczyć "reporterskim nosem" i pisarskim talentem, choć może to budzić pewne zdziwienie, bowiem wiele zdań, czy nawet całych akapitów ma w sobie kontrkulturowy, dość mocno "pijacko-ćpuński" posmak. Nie chodzi o to, że "Depesze" są bełkotliwe. Wprost przeciwnie, są niezwykle trzeźwe w swojej treści. Chodzi o tę całą otoczkę stylistyczną, jakby filtr nałożony na rzeczywistość w postaci kolorowego kalejdoskopu, czy wirującej przed oczyma mandali.

To brzmi bardzo hippisowsko, jednak jeżeli faktycznie tak jest, to jest to wizja hippisa, który stoi w kontrze do swojego środowiska i obce są mu idee "non violence". No właśnie, spostrzeżenia Herra są tak samo błyskotliwe, jak i brutalne. On nie boi się ostrego języka i nazywania rzeczy po imieniu, Nie próbuje też lukrować ekskrementów i jeżeli widzi okropieństwa wojny, to opisuje je bez owijania w bawełnę.

Warto wspomnieć też o tym, że autor nie pisał z zacisznego zaplecza sztabu. Zdarzało się, że narażał życie, jak na rasowego reportera wojennego przystało. Dzięki temu, że był w oku cyklonu, mógł przyjrzeć się zwykłemu żołnierzowi armii amerykańskiej z bliska. Herr pisał o tym jak, ci żołnierze żyli, czego słuchali, w co wierzyli, jak walczyli i jak umierali bez cienia zadęcia i patosu tak często obecnego w filmach "Made in USA".

"Depesze", gdyby je sfilmować mogłyby być świetnym (bo dzikim i zakręconym) teledyskiem do płyty Jimiego Hendrixa, albo Franka Zappy. Jednak odloty są tutaj zawsze na drugim planie w stosunku do psychologicznej głębi spotykanych przez autora postaci, a reporterska rzetelność zawsze stoi ponad chęcią wyżycia się poprzez ekwilibrystyczne popisy literackie.

Reportaże Michaela Herra są z całą pewnością lekturą mocną, soczystą i bardzo satysfakcjonującą w odbiorze, Jednak przede wszystkim są one niezwykle szczerym portretem ludzi i epoki współczesnej autorowi, które nie ograniczają się jedynie do jej aspektu militarnego.

PS. Wszyscy wiemy, że wojna w Wietnamie miała ogromny wpływ na USA w wielu sferach. Kinematografia była jedną z nich. Dopiero po przeczytaniu "Depesz" przypomniałem sobie o pewnej scenie z filmu pt. "Czas Apokalipsy" (okop i granatnik). Ciekaw jestem czy nawiązań do tej książki jest więcej (także w innych filmach).

"Depesze" Michaela Herra są bez wątpienia epokowym osiągnięciem amerykańskiego reportażu.

Po pierwszych kilku-kilkunastu stronach po prostu czuć, że ma się do czynienia z dziełem wybitnym. Autor niezwykle sugestywnie oddał klimat końca lat sześćdziesiątych XX wieku. Skupił się on głównie na prostym żołnierzu, ale jego spostrzeżenia dotyczą sfery obyczajowej, politycznej i...

więcej

mniej

Pokaż mimo to