Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Katarzyna Michalak ma potencjał. Potencjał oraz głowę pełną pomysłów, które przelewa na papier z taką precyzją i stylem, że za każdym razem powstaje coś niezwykłego. Tym razem przeszła samą siebie, gdyż "Nadzieja" bardzo trafnie określana jest jako powieść inna niż wszystkie dotychczas. W moim przypadku o jej odmienności świadczy pewien okres czasu, który potrzebowałam po jej przeczytaniu by książkę 'przetrawić', zrozumieć i przeanalizować do ostatniej linijki oraz uciszyć szalejącą we mnie, wewnętrzną burzę uczuć i emocji. Do tej pory zdarzyło mi się tylko kilka razy, by historia zawarta w danej książce uczepiła się mnie na tak długo i nie pozwalała skupić na niczym innym.

Głównymi bohaterami "Nadziei" są Liliana oraz Aleksiej. Oboje zaznali trudnego dzieciństwa chociaż jedno diametralnie różniło się od drugiego. Oboje odrzuceni przez otaczające ich środowisko znaleźli pocieszenie w sobie nawzajem i stali się nierozłączni. Co jednak było przyczyną ich licznych rozstań i powrotów po latach? Dlaczego tak długo nie dostrzegali, że mimo bycia jak ogień i woda tylko ze sobą są w pełni szczęśliwi?

Autorka zastosowała w powieści ciekawy zabieg. Opisuje życie dwóch osób od samego ich dzieciństwa, przez dojrzewanie, aż po dorosłość skupiając się głównie na momentach kiedy za sprawą przypadku lub całkowicie kontrolowanie spotykają się oni by znów utwierdzić się w swoim uczuciu. Całe ich życie jest jednak pełne bólu, cierpienia i nieporozumień, mimo pozorów jakie próbują stworzyć. Spotykamy się także z odwróceniem ról typowych dla literatury kobiecej- to Lilith zadaje ból chłopakowi, rani go oraz jest powodem jego cierpienia i rozczarowania, podczas gdy on do końca pozostaje odpowiedzialny i wierny tylko jej. Zachowanie dziewczyny wydaje się czasami zupełnie nie do pomyślenia, zadziwiające i smutne do tego stopnia, że człowiek chce jak najszybciej pozbyć się tej książki, jednak ciekawość dalszych losów bohaterów bierze górę i ani się obejrzymy a czytamy już ostatnią linijkę... Katarzyna Michalak kładzie nacisk na skutki jakie ma tragiczne dzieciństwo w życiu dorosłych już ludzi. Opisuje mnogość błędów jakie popełnia Lilka nie pomijając nawet tych najbardziej bolesnych jak np. samookaleczanie i nałogi ukazując kruchość psychiki, niedowartościowanie, brak miłości i poniżenie, które odczuwa bohaterka i uważa za jak najbardziej normalne i nie dające się pominąć w życiu. W każdej historii, nawet tej najbardziej tragicznej, jest jednak promyk nadziei. W tym przypadku jest to mały domek w górach, opoka tych dwojga ludzi i miejsce znane tylko im. Autorka jak zwykle w wspaniały sposób opisuje to miejsce oraz jego okolice pełne zieleni, błękitu nieba i promieni słońca, czyniąc je wręcz magicznym.

Przeczytałam tę książkę dwa razy pod rząd, co jest raczej niespotykane w moim przypadku. Wzruszałam się w tych samych momentach, ubolewałam nad zachowaniem tych samych osób. Jestem przekonana, że każdy przeżyje tę powieść w inny sposób, jednak równie emocjonalnie. Zda sobie także sprawę, że wszystko co do tej pory zaserwowała nam autorka to dopiero początek.

Katarzyna Michalak ma potencjał. Potencjał oraz głowę pełną pomysłów, które przelewa na papier z taką precyzją i stylem, że za każdym razem powstaje coś niezwykłego. Tym razem przeszła samą siebie, gdyż "Nadzieja" bardzo trafnie określana jest jako powieść inna niż wszystkie dotychczas. W moim przypadku o jej odmienności świadczy pewien okres czasu, który potrzebowałam po...