Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Cała recenzja tutaj: https://recenzjemystic.blogspot.com/2020/08/kafka-asagiri-sango-harukawa-bungou.html

Mam znów dylemat, jak ocenić ten tomik, bo z jednej strony był ciekawy – w końcu, przyszedł czas na ostateczne rozstrzygnięcie tego starcia, ale też wszelkie kłótnie, były niezwykle irytujące. Także motyw połączenia sił, jest już nam znany! Czy to jest powtórka z rozrywki?
Ta manga ma ogromny potencjał – mimo swoich wzlotów i upadków, można z niej sporo wyciągnąć. Tylko trzeba w umiejętny sposób to poprowadzić. Na ten moment nie mam pojęcia, czego mogę się spodziewać, po kolejnych częściach tego tytułu, ale zapewne będę go uważnie śledzić. Mam nadzieję, że niebawem dotrzemy do takiego momentu, że będę się nim tylko zachwycać!

Cała recenzja tutaj: https://recenzjemystic.blogspot.com/2020/08/kafka-asagiri-sango-harukawa-bungou.html

Mam znów dylemat, jak ocenić ten tomik, bo z jednej strony był ciekawy – w końcu, przyszedł czas na ostateczne rozstrzygnięcie tego starcia, ale też wszelkie kłótnie, były niezwykle irytujące. Także motyw połączenia sił, jest już nam znany! Czy to jest powtórka z...

Mieliście kiedyś tak, że chodził za wami jakiś tytuł, oczywiście nie mieliście go na półce, a przez to każda inna książka wydawała się mało ciekawa, nieinteresująca i w ogóle bez sensu?
Ja tak miałam! I szczerze mówiąc, mam nadzieję, że więcej się to nie powtórzy…
Książka, która tak za mną „chodziła”, a raczej, która wierciła mi dziurę w głowie to „Nie wywołuj wilka z lasu” druga część serii „Gdzie diabeł mówi dobranoc”. Pierwszy tom miałam przyjemność czytać rok temu i była to przednia zabawa! Wilkołaki, wampiry i czarownice w słowiańskiej odsłonie, już samo to jest kuszące dla potencjalnego czytelnika, ale nie byłam przygotowana na to, że ta seria tak bardzo przypadnie mi do gustu!
Drugi tom to bezpośrednia kontynuacja wydarzeń, z których tak boleśnie zostałam wyrwana, przez zaskakujące zakończenie (jak zwykle, przyszło zbyt szybko). I choć głównym wątkiem dalej pozostaje kwestia odprawienia rytuału, to na każdym kroku dzieje się coś, co nie pozwala nam się oderwać od lektury. Kłamstwa w tej małej mieścinie, to chleb powszedni. Nikt nie mówi prawdy, główna bohaterka jest między młotem a kowadłem. A my próbujemy to jakoś rozwikłać… i oczywiście na sam koniec, kiedy jesteśmy już na przedostatniej stronie, wszystko się komplikuje, a na kolejną część znów trzeba czekać!
„Nie wywołuj wilka z lasu” to godna kontynuacja pierwszego tomu. Nie możemy się nudzić ani oderwać od czytania. I tak jak główna bohaterka próbuje się w tym wszystkim odnaleźć, tak samo my, próbujemy poskładać skrawki prawdy, by dowiedzieć się, o co tutaj, tak naprawdę chodzi… no cóż, pozostaje tylko czekać, bo tak naprawdę, wciąż niewiele wiemy, przez co nasza ciekawość nie zostaje zaspokojona.

Moja ocena: 9/10

Mieliście kiedyś tak, że chodził za wami jakiś tytuł, oczywiście nie mieliście go na półce, a przez to każda inna książka wydawała się mało ciekawa, nieinteresująca i w ogóle bez sensu?
Ja tak miałam! I szczerze mówiąc, mam nadzieję, że więcej się to nie powtórzy…
Książka, która tak za mną „chodziła”, a raczej, która wierciła mi dziurę w głowie to „Nie wywołuj wilka z lasu”...

„Okrutny książę” to książka, która przeleżała z dobry rok na mojej półce… jakoś nigdy nie było odpowiedniego humoru, by się za nią zabrać. I nawetnawet gdy już w końcu udało mi się siąść do tego tytułu, to (pewnie będę w mniejszości) w zupełności nie mogłam wciągnąć się do tego świata…pierwsze rozdziały, były NUDNE, nie licząc dość mocnego prologu. Już był nawet moment, że chciałam porzucić czytanie i znaleźć sobie inną lekturę, ale przebrnęłam te kilkadziesiąt stron i w końcu coś zaczęło się dziać!
Im dalej w las, tym lepiej – akcja nabiera rozpędu, pojawiają się intrygi, stos kłamstw i dziwne próby lojalności. Okrutny świat elfów i ich dziwaczne poczynania. Niby nie mogą kłamać, a świetnie im to wychodzi. A wszystko sprowadza się do władzy…
Nie zabrakło też drobnych potknięć… mam wrażenie, że autorka sama momentami zapominała, czy powinna być noc, czy dzień… a może to ja się w tym wszystkim pogubiłam. Słabo rozwinięte otoczenie, tak naprawdę niewiele wiemy o tej krainie. Ale rekompensuje nam to wszechobecne okrucieństwo i nasza głupiutka główna bohaterka – Jude. To dość naiwna dziewczyna, która, mimo że nie jest elfem, najchętniej by nim była… gdyby tylko było to możliwe. Choć muszę przyznać, że z każdym rozdziałem nabierała coraz lepszego charakterku, by pod koniec pokazać, że ma prawdziwego pazura!
Prawda jest taka, że druga połowa książki o wiele bardziej mi się podobała. I nadszedł w końcu ten upragniony moment, że nie mogłam się oderwać od czytania! „Okrutny książę” to kawał dobrej lektury i mam nadzieję, że kolejna część będzie równie dobra, jak nie lepsza.

Moja ocena: 8/10

„Okrutny książę” to książka, która przeleżała z dobry rok na mojej półce… jakoś nigdy nie było odpowiedniego humoru, by się za nią zabrać. I nawetnawet gdy już w końcu udało mi się siąść do tego tytułu, to (pewnie będę w mniejszości) w zupełności nie mogłam wciągnąć się do tego świata…pierwsze rozdziały, były NUDNE, nie licząc dość mocnego prologu. Już był nawet moment, że...