SybirPunk Vol.1

Z twórczością Michała Gołkowskiego, który jest współczesnym, jak się okazuje znanym i uznanym polski pisarzem, jak dotąd nie było mi po drodze, a jego powieści czekały w kolejce zapisanych na zaś. Cyberpunku nie znam, a ze steampunkiem mam doświadczenia wręcz tragiczne za sprawą powieści Orzeł bielszy niż gołębica popełnionej przez Konrada T. Lewandowskiego, więc powinno być logicznym, bym na pierwsze czytelnicze spotkanie z Gołkowskim wybrał cokolwiek, byle nie SybirPunk; bądź co bądź też polski punk. No, ale coś mnie podkusiło! Jakby było mało, wybrałem wersję audio w interpretacji autora książki, a przecież takich eksperymentów z reguły unikam...


W mniej lub bardziej niedalekiej przyszłości, zależnie od tego, jak się losy świata potoczą, Rosja jest oddzielona od Europy i reszty świata jeszcze bardziej żelazną niż kiedyś kurtyną. Króluje jak zawsze ten sam prezydent, mafijne układy, służby i kasa. W NeoSybirsku żyje sobie Sasza Hudovec_74 zwany Chudym, podwójny zdrajca, bo raz Matki Rosji, którą porzucił kiedyś dla Legii (nie tej polskiej, a Cudzoziemskiej), a po wtóre Legii, którą porzucił wracając na łono Macierzy. Teraz kombinuje między innymi pod płaszczykiem prywatnego detektywa, gdzie ukrywa na przykład dilowanie nielegalnymi hormonami.

W SybirPunk vol.1, który otwiera trylogię SybirPunk, Chudy najmuje się do windykacji długu. Nie takiego byle jakiego długu i od nie byle dłużnika oraz dla jeszcze bardziej nie byle wierzyciela. Atmosfera szybko się zagęszcza, bo jednocześnie Sasza się zakochuje, wplątuje w wojnę gangów i w co tylko się da.

Dość o fabule, bo o ile może nie jest jakoś porażająco oryginalna, to na pewno genialnie skonstruowana – przyjemnie skomplikowana, tu zakryta, tam widoczna, ówdzie tajemnicza. Wielowątkowa, ale bez przesady – wszystko z idealnym wyczuciem. Nie warto psuć przez spojlerowanie.

No właśnie - wyczucie. Michał Gołkowski jest chyba w tym mistrzem, bo na zlepku cyberpunka, kryminału, sensacji, klasycznego SF i powieści gangsterskiej łatwo nie trafić w subtelną granicę pomiędzy. Na przykład mistrzostwem a przedobrzeniem.

Miałem obawy, czy polski autor poradzi sobie ze specyfiką wielkiego sąsiada ze wschodu. Tutaj chyba bezcenne okazało się osobiste doświadczenie Gołkowskiego, który bywał tu i ówdzie. W efekcie świat NeoSybirska - dysząca ostatnimi siłami, naciskana przez Chinoli (aspekt warty wyraźnego podkreślenia, gdyż niewielu autorów zdaje się zauważać wzbierającą żółtą falę), przesycona cybernetyką Rosja, to świat zbudowany niezwykle przekonująco i choć stworzony jest z delikatnym przymrużeniem oka, już od pierwszych chwil można się do niego przenieść i w nim utonąć. Świat ten zaludniony jest przez postacie wykreowane wręcz z wirtuozerią, odważnie a zarazem przekonująco, i nawet język, którym się posługują bohaterowie powieści, jest przyjemnie zróżnicowany, stosownie do ich historii, konstrukcji psychicznej oraz bieżących okoliczności. Akcja rusza z kopyta niemal od razu, a z czasem jest tylko coraz lepiej. Czego chcieć więcej?

No właśnie. Już samo to, o czym wspomniałem, wystarczyłoby, abym się zachwycił. Jednak jest coś jeszcze. To specyficzny humor, który przebija nie tylko z dialogów, ale i z innych aspektów świata przedstawionego. Coś, czego poza komediami, których z reguły nie cierpię, albo kompletnie brakuje w większości powieści od kryminału poczynając a na SF kończąc, albo jest sztuczne, nieśmiałe, przesadzone lub nietrafione. Tutaj jest idealnie.

Nie wiem jak się to Gołkowskiemu udało, w końcu w prawdziwej armii chyba nie był, ale postać protagonisty i wspomniany specyficzny humor tak dobrze współgra z historią drogi życiowej Chudego, jakby to pisał ktoś z doświadczeniem ze służb. W dodatku ktoś, kto w wyniku owego doświadczenia nie utracił poczucia humoru ani nie zapędza się za daleko w szczegóły militarno-techniczne. Pewnie nie dla każdego, ale dla mnie SybirPunk jest świetnym antidotum na zły dzień i mam przeczucie, iż będę do niego wracał w razie zapotrzebowania.

Już to mogłoby wystarczyć, żeby SybirPunk vol. 1 był majstersztykiem nie tylko w swoim gatunku. Świetna, prześwietna rozrywka. Ale czy aby jedynie rozrywka..? Zapewniam, że jest nie tylko to i owo do przemyślenia, ale nawet bardzo dużo i bardzo ciekawie, choć trudno o refleksje na bieżąco, gdyż wciąga, nie puszcza i gna naprzód.

Na koniec jeszcze jedno, ale wcale nie najmniej ważne. Ile to już razy pisałem, że mam ambiwalentne uczucia, bo dzieło, bo wartości i tak dalej, a babole, błędy i żenada w szczegółach. To dla mnie szczególnie bolesne, gdyż czytając lub słuchając z reguły wyobrażam sobie wszystko (nawet książkę z fizyki) co najmniej jak film, a nawet jakbym wręcz był w środku świata przedstawionego. Każdy zgrzyt, od literówki poczynając, a na grubszych niedoróbkach kończąc, wybija mnie na powrót do rzeczywistości z uczuciem niesmaku. Tak jakbym w cieście natrafił na robaka. Tym razem zaś jestem w szoku. Polski autor, w dodatku współczesny, wydano w Polsce, a przez cały czas wyłapałem jeden(sic!) błąd. A nawet nie błąd, lecz przejęzyczenie lektora. I tu dochodzimy do wisienki na torcie.

Jak już nadmieniłem, nie jestem przekonany do audiobooków, w których pisarze czytają własne dzieła. Z reguły, z oczywistych powodów, nie wychodzi to, delikatnie mówiąc, najlepiej. Michał Gołkowski i tu mnie zaskoczył. Przepiękna, doskonała interpretacja tekstu! Nie przesadzę ani trochę mówiąc, że wielu, jeśli nie większość zawodowych lektorów i aktorów, nie tylko nie zrobiłaby tego lepiej, ale miałaby trudności choćby ze zbliżeniem się do tego poziomu.

Pierwszy kontakt z twórczością Gołkowskiego był dla mnie totalnym zaskoczeniem. Niebywale pozytywnym zaskoczeniem. Nic więc dziwnego, że SybirPunka vol. 1 absolutnie i zdecydowanie polecam a sam już zaginam parol na SybirPunk vol. 2. Mam nadzieję, że nie będzie spadku formy.

źródło:
http://klub-aa.blogspot.com/2021/02/totalne-zaskoczenie-sybirpunk-vol1.html

Z twórczością Michała Gołkowskiego, który jest współczesnym, jak się okazuje znanym i uznanym polski pisarzem, jak dotąd nie było mi po drodze, a jego powieści czekały w kolejce zapisanych na zaś. Cyberpunku nie znam, a ze steampunkiem mam doświadczenia wręcz tragiczne za sprawą powieści Orzeł bielszy niż gołębica popełnionej przez Konrada T. Lewandowskiego, więc powinno...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Świetna, wciągająca, dobrze się czytało i słuchało (pewne rozdziały słucahłam w formie audiobooka). Dobrze, że zamówiłam 2 i 3 część ;)

Świetna, wciągająca, dobrze się czytało i słuchało (pewne rozdziały słucahłam w formie audiobooka). Dobrze, że zamówiłam 2 i 3 część ;)

Pokaż mimo to

Gołkowski zaintrygował mnie cyklami S.T.A.L.K.E.R. oraz Komornik.
Liczyłem ponownie na dobrą zabawę i myślę, że taką dostałem.
Plusy:
- ciekawy pomysł na fabułę, przyszłość z zaawansowanymi technologiami, ale czy taka świetlista jak by się wydawało;
- prawdopodobna wizja przyszłości, gdzie ludzie wykorzystuję cybernetyczne wszczepy i anaboliki do poprawy swoich możliwości, ratowania zdrowia i życia, ale czy to nadal ludzie;
- wykreowany świat jest prosty, brutalny i realistyczny;
- dobrze wykreowana postać Chudego, z jego barwną przeszłością;
- sprawny kombinator i przyszły windykator;
- intrygująca postać Mykoły oraz jednego sympatycznego pieska;
- dynamiczna akcja, zaskakujący zmiany w fabule;
- duża dawka humoru, czasami ironii, krótkie dynamiczne dialogi;
- dobre wczucie się i przekaz specyficznego rosyjskiego klimatu;
- masa awantur, ustawek, brutalnej bezpardonowej walki;
- czyta się lekko, przyjemnie i czasami z lekkim uśmieszkiem na twarzy;
- ziomkowie pod blokiem, żebrzący o datek, skąd my to znamy;
- trochę zabawny i relaksujący wątek romantyczny;
- zamknięcie wszystkich wątków, nie przerzucanie do części drugiej.
Minusy:
- trochę jednak za mało cyberpunkowego klimatu;
- powtarzająca schematyczność wątków i fabuły.
Ogółem książka dobra.

Gołkowski zaintrygował mnie cyklami S.T.A.L.K.E.R. oraz Komornik.
Liczyłem ponownie na dobrą zabawę i myślę, że taką dostałem.
Plusy:
- ciekawy pomysł na fabułę, przyszłość z zaawansowanymi technologiami, ale czy taka świetlista jak by się wydawało;
- prawdopodobna wizja przyszłości, gdzie ludzie wykorzystuję cybernetyczne wszczepy i anaboliki do poprawy swoich możliwości,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Na Gołkowskiego trafiłem przypadkiem, ale po Sybirpunku raczej zostanę na dłużej. Powieść ciekawie napisana, nie przesadnie skomplikowana, za to z ciekawymi bohaterami i interesująco wykreowanym światem. Dobry początek trylogii.

Na Gołkowskiego trafiłem przypadkiem, ale po Sybirpunku raczej zostanę na dłużej. Powieść ciekawie napisana, nie przesadnie skomplikowana, za to z ciekawymi bohaterami i interesująco wykreowanym światem. Dobry początek trylogii.

Pokaż mimo to

"Sybir punk" czytało się przyjemnie, trochę przypominało mi w fabule "Ślepnąc od świateł", ale w wersji cyberpunkowej. Mamy tutaj głównego bohatera - Sashę, który jest typem od brudnej roboty. Wykonuje różne zlecenia, prowadzi też swój nie do końca legalny biznes i próbuje jakoś wiązać koniec z końcem. Świat przedstawiony w książce bardzo mi się spodobał, zwłaszcza po niedawnej premierze "Cyberpunka", miałam ochotę na coś w takim klimacie.

Niestety mam do tej książki sporo zastrzeżeń. Wiem, że jest to pierwsza część cyklu i niektóre wątki będą rozwijane w następnych, ale wydaje mi się, że powinna się również bronić jako pojedyncza książka, a robi to słabo. Zabrakło mi jakiegoś większego "smaczku" na koniec.

Poza tym, nie wiem czy zamiarem autora było to, żebyśmy nie lubili głównego bohatera za jego niektóre poglądy, czy też (co jest niestety częste w polskiej fantastyce) autor przekazuje swoje nastawienie poprzez myśli i słowa bohaterów. W każdym razie czasami musiałam przerywać czytanie i ochłonąć.

W skrócie: mamy świat, w którym zamiast cybernetycznej utopii jaka jest często pokazywana w kulturze, mamy rozpadające się miasto w którym, mimo zaawansowanej technologii, brakuje np. prawdziwego mięsa czy też czystego powietrza. W tym świecie rozwija się wiele maksymalnie skomercjalizowanych inicjatyw jak np. operacje plastyczne i możliwość zmiany płci od ręki. No i tak - z jednej strony rozumiem, że zmiana płci powinna być poparta niezgodnością płci psychicznej i aktualnej płci biologicznej potwierdzoną przez specjalistę, więc można mieć zastrzeżenia do świata w którym jest to dostępne od ręki. Ale z drugiej strony padają tam teksty w stylu "było tam zbiorowisko wszystkich płci jakie można sobie wymyśleć", albo "...nie dało się poznać jakiej są płci przez ilość operacji, czy też makeupu". Oczywiście parafrazuję, nie zaznaczyłam sobie dokładnych cytatów. Dodatkowo, miłość głównego bohatera jest przez niego gloryfikowana, ponieważ nosi bardzo mało makijażu, interesuje motoryzacją i nie robi mu wyrzutów o byle co - nie to co typowa laska. Do tego ekscytuje się każdą relacją Sashy z jego bijatyk co jest tak nienaturalnie przedstawione, że wypłynęło chyba z fantazji samego autora. A mówiąc o tej dziewczynie to pada też cudowny dialog - parafrazuję: "Dlaczego nie masz dziewczyny?, - Jestem rozwodnikiem, - Dobrze, że nie gejem". Kurtyna.

Takich momentów nie jest na szczęście dużo, w całej książce może około dziesięciu, piętnastu, dlatego też daje tak wysoką ocenę, bo poza tymi momentami czytało mi się przyjemnie, klimat mi się spodobał.

Nie zmienia to faktu, że bardzo mnie te fragmenty irytowały i też przestrzegam przyszłych czytelników, którzy może są na te tematy gdzieś tam bardziej wrażliwi.

"Sybir punk" czytało się przyjemnie, trochę przypominało mi w fabule "Ślepnąc od świateł", ale w wersji cyberpunkowej. Mamy tutaj głównego bohatera - Sashę, który jest typem od brudnej roboty. Wykonuje różne zlecenia, prowadzi też swój nie do końca legalny biznes i próbuje jakoś wiązać koniec z końcem. Świat przedstawiony w książce bardzo mi się spodobał, zwłaszcza po...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

„SybirPunk vol. 1” Michała Gołkowskiego to książka nie wyróżniająca się niczym szczególnym, a jej objętość w zasadzie mogłaby być o połowę mniejsza i fabuła nic na tym by nie mogła stracić.
Choć to czytadło posiada 600 stron z groszami, tak naprawdę coś zaczyna się dziać chyba na 450 stronie. Wcześniej jest proza życia codziennego. Główny bohater a tu gdzieś wyskoczy, a tu się upije i prześpi na kanapie, wyprowadzi psa, umówi się z kimś w barze, czy pójdzie na randkę. Nic nadzwyczajnego, ani godnego uwagi podczas czytania.
A szkoda, bo sam autor, Michał Gołkowski, należy do pisarzy bardzo specyficznych i ciekawych. Ma sporo powieści na swoim koncie. Głównie tych odbywających się w postapokaliptycznej scenografii. Choć nie tylko, bo spod jego pióra wyszła też opowieść odbywająca się w czasach apokalipsy, czy fantasy.
Z wykształcenia jest w końcu historykiem wojskowości i antropologiem kultury, tłumaczem dwóch języków. Przez wiele osób zwanym „człowiekiem orkiestrą”. W tej powieści, pierwszej odsłonie cyklu, możemy śmiało stwierdzić, że autor albo zagrał wyjątkowo fałszywie, pomylił instrumenty, albo stracił pamięć i nie wie już, jak powinno się grać.
Szukałam bardzo długo w tej powieści pozytywnych stron. Niestety, nie znalazłam. Odpycha zarówno rozwleczona niczym makaron fabuła, bo po iluś tam stronach naprawdę łatwo się zgubić i trudno stwierdzić, po co bohater udał się w to właśnie miejsce – dziesiąte albo dwunaste w ciągu dwóch dni - i co próbuje tam osiągnąć. Przerywniki opisujące proste epizody z życia głównego bohatera jeszcze bardziej wszystko rozciągają, rozwlekają i wprowadzają nudę do całej tej historii.
Główn bohater, zabijcie mnie, ale nie wiem, jak się nazywa, pamiętam tylko, że chyba Aleksander… , dostaje zlecenie odzyskania pieniędzy. Ponieważ prowizja jest całkiem spora, a jemu zależy na pieniądzach, podejmuje się misji, ale pracując nad rozwiązaniem zagadki, coraz bardziej dostrzega, że wszystko się komplikuje, problemy narastają, a on wpakował się w prawdziwe, przysłowiowe gówno.
Poza tym roi się w niej od przedziwnych zdarzeń:
1. Bohater spędził wiele lat w Legii, gdzie był upokarzany, głodzony i bity, a po wielu latach wysłał tam swojego syna, by być z niego dumnym.
2. Kobieta, z którą się spotyka, zachowuje się jak naładowana hormonami i adrenaliną czternastolatka, wplatająca do swoich wypowiedzi dużo: „jjeeeeej” i innych tego typu zwrotów.
Żeby było zabawniej kobieta jest naukowcem, co lubi podkreślać.
Czy w książkach pisanych przez polskich pisarzy nie może pojawić się inteligentna i wyzwolona kobieta, wyrażająca się w odpowiedni sposób? Chyba nie. Łatwiej zrobić taką trochę głupią dziunię.
3. Główny bohater przyjaźni się zarówno z gangami, dilerami, jak i z policją, człowiekiem – robotem i inwalidą i lawiruje pomiędzy nimi wtedy, gdy mu są potrzebni. Wykorzystuje ich do bezpłatnej pomocy, ciesząc się z niej, jak dziecko i nie oferując nic w zamian.
4. Sposób, w jaki główny bohater przejmuje firmę swojego największego wroga, by zrobić siebie prezesem, a bandę nierobów spod bloku mianować zarządem, wywołuje tylko uśmiech politowania. Zwłaszcza akcja z materacami.
Żaden z bohaterów występujących w tej historii nie był w stanie przyciągnąć na dłużej mojej uwagi. Wszyscy stworzeni, jak z kalki, z typowymi cechami i charakterami. Nawet sąsiadka, czy pies.
Nie tego oczekiwałam, sięgając po tę książkę. Nie, nie zajrzę już do żadnego kolejnego tomu.
Polecam naprawdę wytrwałym wielbicielom autora.

„SybirPunk vol. 1” Michała Gołkowskiego to książka nie wyróżniająca się niczym szczególnym, a jej objętość w zasadzie mogłaby być o połowę mniejsza i fabuła nic na tym by nie mogła stracić.
Choć to czytadło posiada 600 stron z groszami, tak naprawdę coś zaczyna się dziać chyba na 450 stronie. Wcześniej jest proza życia codziennego. Główny bohater a tu gdzieś wyskoczy, a tu...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Ależ miałam ochotę pożreć tę książkę! Okazało się jednak, ze stoczyłam z nią bój, i niestety nie był on wyrównany. Prawie mnie ta książka pokonała.

Spodziewałam się technologii, cyberpunkowego klimatu i...nie dostałam tego. Bardziej miałam wrażenie, ze rzecz dzieje się tu w 2021 z drobnymi udoskonaleniami.
I o ile byłam w stanie polubić ekipę Chudego, to pozostałe postaci po prostu irytowały. Najbardziej jedna z postaci kobiecych, której chyba na potrzeby produkcji, nie wymyślono mózgu.

Całość ratował humor i akcja. Tego akurat w książce nie zabrakło. No i jeden przesympatyczny piesek...

Ależ miałam ochotę pożreć tę książkę! Okazało się jednak, ze stoczyłam z nią bój, i niestety nie był on wyrównany. Prawie mnie ta książka pokonała.

Spodziewałam się technologii, cyberpunkowego klimatu i...nie dostałam tego. Bardziej miałam wrażenie, ze rzecz dzieje się tu w 2021 z drobnymi udoskonaleniami.
I o ile byłam w stanie polubić ekipę Chudego, to pozostałe postaci...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Znając styl pisania autora spodziewałem się dobrej warsztatowo książki i na tym polu nie zawiodłem się ani trochę. Wątek główny jest bardzo przystępny i zdecydowanie wciąga. Akcje z "kierownikami" za każdym razem wymuszały na mojej twarzy szczery uśmiech. Zbudowany świat zdecydowanie nie zachwyca, powiem więcej: odpycha i zniechęca, a cała pozostała natura, której notabene nie zostało wiele, krzyczy rozrywana z bólu. Jak to bywa, pewne wątki podobały mi się bardziej, inne mniej. Jednak wymienianie wszystkiego i dogłębna analiza mija się moim zdaniem z celem. Książka spodobała mi się na tyle, że z marszu zacząłem kolejny tom i w wersji audio, znów zagłębiam się w trujące ulice Neo Sybirska.

Znając styl pisania autora spodziewałem się dobrej warsztatowo książki i na tym polu nie zawiodłem się ani trochę. Wątek główny jest bardzo przystępny i zdecydowanie wciąga. Akcje z "kierownikami" za każdym razem wymuszały na mojej twarzy szczery uśmiech. Zbudowany świat zdecydowanie nie zachwyca, powiem więcej: odpycha i zniechęca, a cała pozostała natura, której notabene...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Gdy już się przyzwyczai do specyficznego języka powieści i wysokiego progu wejścia w świat przedstawiony to później jest tylko lepiej. Fabuła ciągle przeplatana jest akcją, główny bohater jest charyzmatyczny, a jego backstory dobrze zostało wplecione w fabułę bez zbędnej ckliwości.

Na pewno będę czytać następne części.

Gdy już się przyzwyczai do specyficznego języka powieści i wysokiego progu wejścia w świat przedstawiony to później jest tylko lepiej. Fabuła ciągle przeplatana jest akcją, główny bohater jest charyzmatyczny, a jego backstory dobrze zostało wplecione w fabułę bez zbędnej ckliwości.

Na pewno będę czytać następne części.

Pokaż mimo to

Mroczna, brudna, brutalna, odrażająca ... przyszłość? Z jednej strony tak inny świat od naszego a z drugiej, tak podobny.

Trafiłem na tą książkę przez NightCity i ani czasu spędzonego w grze ani z książką w dłoni, nie żałuję!

Mroczna, brudna, brutalna, odrażająca ... przyszłość? Z jednej strony tak inny świat od naszego a z drugiej, tak podobny.

Trafiłem na tą książkę przez NightCity i ani czasu spędzonego w grze ani z książką w dłoni, nie żałuję!

Pokaż mimo to