Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Rok 1865, Petersburg. Były student prawa, Rodion Romanowicz Raskolnikow po raz kolejny odwiedza lichwiarkę Alonę Iwanowną. Tym razem jednak nie tylko, by zastawić u niej swój majątek. Chce zrobić próbę, zorientować się. Bowiem jego najbliższy cel jest dość nietypowy. Już wkrótce ma stać się mordercą owej kobiety.

Wydawałoby się, że utwór Dostojewskiego to nic innego jak powieść kryminalna. Mamy mordercę, ofiarę, motyw, śledztwo. Cóż, idealna lektura na dzisiejsze czasy, kiedy tak dużym zainteresowaniem cieszy się ten krwawy gatunek. Jednak po przeczytaniu kilkudziesięciu stron bez trudu można zorientować się, że z kryminału pełnego dynamicznej akcji i pracy szarych komórek czytelnika nici. Od samego początku znamy mordercę, więc nie ma co liczyć na zabawę w detektywa. Czym więc jest dzieło Dostojewskiego? To powieść psychologiczna, dzięki której można poznać psychikę mordercy. Myślę, że brzmi naprawdę interesująco i obiecująco.

"Zbrodnia i kara" pełna jest znakomicie ukształtowanych postaci. Z każdą z nich wiąże się osobna historia, która w końcu przeplata się z przeżyciami pozostałych bohaterów. Nie można znaleźć osobistości nudnej, bezbarwnej. Autor stworzył paletę charakterów i temperamentów, która odgrywa pierwsze skrzypce w całym utworze.

Główny bohater skupia wokół siebie wiele emocji. Budzi kontrowersje, przerażenie, ale zarazem spotyka się ze zrozumieniem. Zmusza czytelnika do refleksji na temat moralności, etyki dotyczącej prawa do życia. W powieści poruszono jednak nie tylko sprawę etyki, przyzwoitości, ale i religijności, szacunku, a także miłości.

W tekście można doszukać się dużej liczby dialogów, lecz nie da się tego odczuć podczas czytania. Przykładowo śledząc rozmowę między dwoma bohaterami trudno tu o lakoniczne wypowiedzi. Zdecydowanie części towarzyszą temu wręcz wywody poszczególnych postaci.

Bardzo dużo czasu zajęło mi przeczytanie tej powieści. Ponad miesiąc starałam uporać się z tomiszczem. Nie wynikało to z braku zaciekawienia, lecz z konieczności powolnego zapoznawania się z tekstem, do którego nie byłam przyzwyczajona. Nie jestem zadowolona z powodu umieszczenia tej powieści w kanonie obowiązkowych lektur. Mimo że rozumiem jak wiele niezbędnych motywów można odnaleźć w powieści, uważam, że potrzebuję nieco więcej lat, by w pełni móc zrozumieć sens utworu. Czuje się wręcz zobowiązana, by za kilka, a może kilkanaście lat ponownie zapoznać się z treścią dzieła Fiodora Dostojewskiego.

Rok 1865, Petersburg. Były student prawa, Rodion Romanowicz Raskolnikow po raz kolejny odwiedza lichwiarkę Alonę Iwanowną. Tym razem jednak nie tylko, by zastawić u niej swój majątek. Chce zrobić próbę, zorientować się. Bowiem jego najbliższy cel jest dość nietypowy. Już wkrótce ma stać się mordercą owej kobiety.

Wydawałoby się, że utwór Dostojewskiego to nic innego jak...