Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jak nie lubię posługiwania się wyświechtanymi porównaniami typu "polska Agatha Christie", tak wyjątkowo to określenie pasuje właśnie do Katarzyny Kwiatkowskiej. Oczywiście, nie stworzyła ona może tak malowniczych postaci jak Herkules Poirot czy Panna Marple a opisywany przez nią okres czasowy to dla niej odległa przeszłość, tak sposób budowania fabuły jest niesamowicie podobny do tego, jakim posługiwała się Królowa Kryminału. I tak, jest to klasyczna w swej prostocie powieść detektywistyczna, w której to zagadka i zagęszczająca się z biegiem czasu atmosfera stoją na pierwszym planie, zupełnie nie zbaczając w rejony akcji. Jest morderstwo, jest zamknięte grono podejrzanych oraz detektyw, który w sposób metodyczny prowadzi swoje śledztwo. Mamy więc dialogi, dialogi i jeszcze raz dialogi, przetykane przemyśleniami bohaterów i dla osłody okraszone opisami XIX-wiecznej rzeczywistości. Dużo tu smaczków dla osób interesujących się tym okresem, bo autorka wyraźnie poświęciła sporo uwagi, by ta rzeczywistość była odmalowania w miarę realnie. Dla mnie to oznacza książkę-ideał, nic mnie bowiem bardziej nie irytuje, niż retro kryminał, w którym "retro" oznacza tylko dziwne nazwy, zaś "kryminał" to nić innego jak krwawa sensacja, częstokroć podlana politycznym sosem z domieszką romansu. Jeśli ktoś szuka czegoś takiego, to nie tędy droga, ale dla złaknionych prostych historii detektywistycznych z klimatem pozycja ta będzie jak znalazł.

Jak nie lubię posługiwania się wyświechtanymi porównaniami typu "polska Agatha Christie", tak wyjątkowo to określenie pasuje właśnie do Katarzyny Kwiatkowskiej. Oczywiście, nie stworzyła ona może tak malowniczych postaci jak Herkules Poirot czy Panna Marple a opisywany przez nią okres czasowy to dla niej odległa przeszłość, tak sposób budowania fabuły jest niesamowicie...