Na początku książka dosyć mocno mnie nudziła ale gdy już wciągnęłam się, to było ok.

Ogólnie taka lekka historia🙂 Główny bohater ma zespół Aspargera, ale nie podobało mi się jak autor to przedstawił. Czepiam się tylko tego. Tak to fajny lekki kryminał🙂

Na początku książka dosyć mocno mnie nudziła ale gdy już wciągnęłam się, to było ok.

Ogólnie taka lekka historia🙂 Główny bohater ma zespół Aspargera, ale nie podobało mi się jak autor to przedstawił. Czepiam się tylko tego. Tak to fajny lekki kryminał🙂

Super kryminał, bardzo w moim typie

Super kryminał, bardzo w moim typie

Kolejne przypadkowe odkrycie. Samuel Hoenig po prostu skradł moje serce. Dlaczego wydawnictwo wydało tylko 2 tomu? 😢

Kolejne przypadkowe odkrycie. Samuel Hoenig po prostu skradł moje serce. Dlaczego wydawnictwo wydało tylko 2 tomu? 😢

To mógłby być świetny kryminał, gdyby nie stereotypowe i wręcz karykaturalne przedstawienie zespołu Aspergera (diagnoza, od której się obecnie odchodzi, ale nie jestem pewna, czy przy wszystkich swoich zachowaniach Samuel mógłby ją kiedykolwiek dostać). Jedynie chyba koncentracja głównego bohatera na piosenkach Beatlesów zdołała mi tę postać uczłowieczyć.

Oprócz tego, problematyczne są też niektóre kwestie dotyczące prowadzenia śledztwa przez policję (przesłuchiwanie w obecności wielu osób postronnych i skrajna ufność funkcjonariuszy względem detektywa-amatora). Rozwaliło mnie też, że "crime department" zostało przetłumaczone jako "wydział zbrodni" zamiast "wydział kryminalny".

Trochę sobie ponarzekałam, a teraz czas na plusy. "Tajemnica brakującej głowy", mimo osadzenia akcji w XXI wieku, ma w sobie powab klasycznego kryminału retro. Mamy częściowo odcięte od świata miejsce zbrodni, bohatera, który mocą dedukcji próbuje rozwiązać zagadkę, jak i ogłoszenie jej rozwiązania w obecności osób powiązanych ze sprawą. Świetnie do tej stylistyki nawiązuje oryginalna okładka, która trafiła też do wydania polskiego.

Nie mamy tu do czynienia z typową agencją detektywistyczną. Samuel Hoenig podejmuje się różnorakich zleceń. Kluczem jest zadanie mu pytania, na które da się uzyskać jasną i konkretną odpowiedź. Sama zagadka ma w sobie element zarówno ukrytych relacji między wprowadzonymi postaciami, jak i szczyptę technikaliów związanych z nietypowym miejscem zbrodni, jakim jest laboratorium krioniki. Jak dla mnie miks idealny.

Podejrzewam, że po polsku nie doczekamy się już więcej niż dwóch tomów z opublikowanych jak dotąd pięciu. Średnio przypadł mi do gustu lektor Wojciech Chorąży, nie jestem fanką nosowej barwy jego głosu oraz monotonnej intonacji, nawet jeśli tutaj jest ona nieco bardziej usprawiedliwiona. Muszę jednak przyznać, że mocno przypomina lektora wersji anglojęzycznej.

To mógłby być świetny kryminał, gdyby nie stereotypowe i wręcz karykaturalne przedstawienie zespołu Aspergera (diagnoza, od której się obecnie odchodzi, ale nie jestem pewna, czy przy wszystkich swoich zachowaniach Samuel mógłby ją kiedykolwiek dostać). Jedynie chyba koncentracja głównego bohatera na piosenkach Beatlesów zdołała mi tę postać uczłowieczyć.

Oprócz tego,...

Ciekawy, trochę inny kryminał.

Ciekawy, trochę inny kryminał.

Książka idealnie trafiła w moje poczucie humoru -bardzo lubię taki sposób pisania. To trochę żarcik, trochę ukłon w stronę Sherlocka Holmesa, a przede wszystkim opowieść o tym, że ludzie różnie odbierają świat.

Większość wielkich detektywów była ekscentryczna, dziwaczna, chociaz pewnie niewiele osób się zastanawiało nad genezą zachowań Sherlocka Holmesa, czy Herkulesa Poirota, który miał obsesję na punkcie porządku i symetrii.
Myślę, że każdy z tych, których mózg działa inaczej, nawet niekoniecznie tak bardzo inaczej jak mózg Samuela, zobaczy w tej opowieści, która jest po prostu komedią kryminalna, własne próby,mniej czy bardziej udane, funkcjonowania wśród ludzi tzw. neurotypowych.

I być może ludzie tzw. neurotypowi, czyli ci którym nie przeszkadza tłum, hałas ,czy nadmiar bodźców uświadomią sobie,po jej przeczytaniu, że wśród nich żyje wiele osób, które są szczególnie wrażliwe na niektóre dźwięki, kolory i faktury, a pogaduszki o niczym są dla nich trudne.

Książka idealnie trafiła w moje poczucie humoru -bardzo lubię taki sposób pisania. To trochę żarcik, trochę ukłon w stronę Sherlocka Holmesa, a przede wszystkim opowieść o tym, że ludzie różnie odbierają świat.

Większość wielkich detektywów była ekscentryczna, dziwaczna, chociaz pewnie niewiele osób się zastanawiało nad genezą zachowań Sherlocka Holmesa, czy Herkulesa...

Z kapci mnie nie wyrwało...
Jest ok, ale akcja momentami tak nudna, że zeszło mi z tą książką aż 3 tygodnie żeby skończyć...

Z kapci mnie nie wyrwało...
Jest ok, ale akcja momentami tak nudna, że zeszło mi z tą książką aż 3 tygodnie żeby skończyć...

Przeciętna. Trochę szkoda potencjału.

Przeciętna. Trochę szkoda potencjału.

Bardzo starałam się przejść przez tą pozycję, zwłaszcza że byłą to nagroda za opinie w Wyzwaniu Czytelniczym Lubimy Czytać, ale nie trafiła kompletnie w moje poczucie humoru.. Niestety, odłożona na półkę.

Bardzo starałam się przejść przez tą pozycję, zwłaszcza że byłą to nagroda za opinie w Wyzwaniu Czytelniczym Lubimy Czytać, ale nie trafiła kompletnie w moje poczucie humoru.. Niestety, odłożona na półkę.

Lekka i przyjemna lektura. Miła odmiana po serial killerach! Polecam!A pro pos Moim ulubionym utworem the Beatles jest również Strawberry fields.

Lekka i przyjemna lektura. Miła odmiana po serial killerach! Polecam!A pro pos Moim ulubionym utworem the Beatles jest również Strawberry fields.