Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Zaskoczyła mnie forma podania tej książki, zupełnie nie spodziewałam się wywiadu. Bohaterowie to bardzo stereotypowi rockendrolowcy i niestety nie potrafiłam w żadnym momencie zapałać do nich sympatią. Niektóre postaci są tak bez charakteru, że momentami zlewały mi się w jedno. Odnoszę wrażenie, że mogłaby to być historia każdego zespołu z lat 70. Piosenki zupełnie mnie nie ruszyły, ale pewnie to przez mój brak wrażliwości. Wątek który najbadziej trzymał mnie przy tej książce to cała relacja Daisy i Billiego, jest niesamowicie niejednoznaczna, choć koniec końców niestety rozczarowała. Fragmenty o nagrywaniu płyty były koszmarnie nużące.

Zaskoczyła mnie forma podania tej książki, zupełnie nie spodziewałam się wywiadu. Bohaterowie to bardzo stereotypowi rockendrolowcy i niestety nie potrafiłam w żadnym momencie zapałać do nich sympatią. Niektóre postaci są tak bez charakteru, że momentami zlewały mi się w jedno. Odnoszę wrażenie, że mogłaby to być historia każdego zespołu z lat 70. Piosenki zupełnie mnie nie...

Ponownie spotykamy się z Chyłką i od razu wpadamy w wir pomysłów pana Mroza.

Tak więc Joanna ze swoim (nareszcie) Kordianem oraz częścią jej rodzinki dyskutują na rodzinnym spotkaniu o gorącym temacie, jakim jest, a co, zaszalejmy, parafraza tragicznej historii z Broad Peaku. Więc jest pani Klara która zostawia na Annapurnie swoich kolegów. Znaczy oczywiście ona ich nie zostawia, tylko ratuje swoje życie (tu nie jestem ironiczna, jeśli chodzi o sprawę z 2013, uważam że Bielecki i Małek powinni zrobić to co zrobili, czyli ratować swoje życie, w tej historii również kibicowałabym Klarze). Jednak w opowieści Mroza pojawia się nowy akt. Klara zostaje oskarżona o zamordowanie jednego ze swoich towarzyszy. Oczywiście, tego mało. Okazuje się też, że znika ktoś ważny dla Chyłki, ta jest szantażowana.. więc nasza gwiazda jest zmuszona dziewczyny bronić.

Mam wrażenie ze w tej historii nic nie ma sensu. I nie zrozumcie mnie źle, autor naprawdę ma fantazje. Jednak w tej sytuacji chyba po prostu źle trafiłam. Dlaczego źle? Ponieważ temat himalaizmu ma wydzielone całkiem spore miejsce w moim sercu. Kocham czytać książki z tej półki, śledzę wszelkie poczynania w górach, bardzo je przeżywam, kibicuje niesamowicie w podbojach gór. Sama nigdy nie zdecydowałabym się robić tak niesamowitych rzeczy, jednak gdy czytam te opowieści mam gęsia skórkę. Wspinacze są dla mnie grupą wręcz boską momentami. Roztacza się nad nimi aura - pracowitości, chęci przygody, poświęcenia, wielu lat treningu, zawziętości i tylko po to żeby osiągnąć cel. Wydaje mi się, że ktoś kto ma co do tego podobne odczucia i jest po lekturze „Kontratypu”, zrozumie do czego zmierzam.

Będzie to spoiler najprawdopodobniej, ale Chyłka jedzie w te Himalaje i wchodzi na Annapurne. Nie na szczyt oczywiście, ale ona sobie wchodzi bo tak. Bez przygotowania, bez treningu, bez trekkingu, aklimatyzacji, z marszu (dobrze, że nie w swojej adwokackiej todze). Nie wiem dlaczego Mróz myślał, że to będzie dobry pomysł. Strzelam, że poszedł falą popularności himalaizmu, możliwe, że w momencie szukania inspiracji na nową książkę coś się w górach wydarzyło. Zobaczył jakim zainteresowaniem się to cieszy i postanowił puścić wodze fantazji. Tylko, że źle. Wiem, to tylko książka i nic w całej tej serii nie wydarzyło się naprawdę, a wiele sytuacji się wydarzyło, choć można kwestionować czy byłyby możliwe w prawdziwym życiu. Tylko, że to! Błagam. Chyłkę w Himalaje wysłał! (tu powinno pojawić się zdjecie jak ktoś wznosi ręce ku niebu). I skoro już o głupotach mówię.

Chyłka nigdy nie była dla mnie jakąś fantastyczna postacią. Zawsze to co robiła wzbudzało we mnie uniesienie brwi, ale jakoś się to czytało. Tylko, że tutaj to się robi koszmarem. Baba jest tak męcząca, że wszelkie dialogi jakie prowadzi z kimkolwiek są wręcz nie do przeczytania. Dodatkowo robienie z niej męczennicy, robi się już komiczne. Nie wiem co jeszcze może wymyśleć Mróz, bo w tej części już pojechał bez trzymanki. Na plus zaliczę zakończenie żenującego romansu z poprzednich części. Znaczy on się nie kończy, ale po prostu zmienia. I naprawdę teraz daje się to strawić! Ah i oczywiście plusem w książkach Mroza jest zawsze to, że bardzo szybko się je czyta. Jeśli jesteście fanami górskiej literatury, lub gór wysokich samych w sobie... odradzam lekturę!

Ponownie spotykamy się z Chyłką i od razu wpadamy w wir pomysłów pana Mroza.

Tak więc Joanna ze swoim (nareszcie) Kordianem oraz częścią jej rodzinki dyskutują na rodzinnym spotkaniu o gorącym temacie, jakim jest, a co, zaszalejmy, parafraza tragicznej historii z Broad Peaku. Więc jest pani Klara która zostawia na Annapurnie swoich kolegów. Znaczy oczywiście ona ich nie...

Wydaje mi się, że gdyby ta seria zakończyła się na drugiej części, zupełnie nic by się nie stało. Dokładnie wtedy skończyły się logiczne pomysły. Mróz sili się na połączenie kryminału z prawnikami w rolach głównych, z wątpliwym romansem i dramatem. Zupełnie to nie wychodzi, zresztą nie tylko to. Tu niewiele wychodzi, każda historia jest taka sama, tak samo prowadzona, tym samym zakończona. Nie czyta się tego z zainteresowaniem, a czasami wręcz z poirytowaniem. Bohaterowie zrobili się tu tak ciężcy do zniesienia, że z niemożliwym graniczy powstrzymanie się od wywracania oczami.

Jedynym plusem jest łatwy język w jakim jest to napisane, te książki bez problemu można przeczytać w jeden dzień. Obiecałam sobie, że dokończę tę serię, pytanie tylko jak długo Mróz zamierza to ciągnąć...

Wydaje mi się, że gdyby ta seria zakończyła się na drugiej części, zupełnie nic by się nie stało. Dokładnie wtedy skończyły się logiczne pomysły. Mróz sili się na połączenie kryminału z prawnikami w rolach głównych, z wątpliwym romansem i dramatem. Zupełnie to nie wychodzi, zresztą nie tylko to. Tu niewiele wychodzi, każda historia jest taka sama, tak samo prowadzona, tym...