" Dom " to thriller/kryminał mrożący krew w żyłach i burzący ład psychiczny u czytelnika. Kolejna powieść autorstwa Piotra Kościelnego, która bardzo przypadła mi do gustu wywołując, pozytywne, ciarki na całym ciele. Cała historia poprowadzona równo, z dbałością o niezbędne szczegóły, ale niezdradzająca więcej niż potrzeba.

We Wschowej, dochodzi do śmierci dwóch mężczyzn. Pierwszy to nauczyciel, jego ciało zostaje znalezione powieszone na drzewie, drugi, to miejscowy proboszcz, który spada z wysokiej wieży remontowanego kościoła. Miejscowa policja oba przypadki zakwalifikowała jako samobójstwa. Marta Lipowicz, śledcza, która od niedawna dołączyła do zespołu, widzi znamiona morderstwa, jednak komendant policji bagatelizuje sprawę i każe jej zająć się innymi problemami miasteczka. Policjantka zmuszona jest prowadzić prywatne śledztwo, aby odnaleźć groźnego, seryjnego mordercę.

Fabuła powieści prowadzona jest dwutorowo. Część wydarzeń dzieje się współcześnie, ale ważną funkcję spełniają również przeżycia młodych bohaterów z przedziału lat 70 i 80 zeszłego stulecia. Autor przedstawił nam historię Adama oraz jego kolegów z domu dziecka. Podopieczni, tytułowego domu, byli traktowani z największym okrucieństwem przez opiekunów, oraz personel współpracujący.

Pan Piotr przeniósł mnie w świat pełen tajemnic i bezwzględnych zwyrodnialców. Autor bardzo ciekawie poprowadził fabułę. Od samego początku wiedziałam kto jest mordercą. Znałam jego nazwisko i historię jego dorastania. Krok po kroku śledziłam jego poczynania i plany. Pomimo tej wiedzy i tak zaskoczyło mnie zakończenie. Podczas czytania zapomniałam, jak bardzo nieprzewidywalny bywa sposób prowadzenia akcji przez Pana Piotra.

Powieść mocna, nieprzewidywalna i wzruszająca. Świetnie napisany thriller, w którym moc przekazu jest tak duża, że z łatwością dajemy się przenieść w fikcyjny świat wykreowany przez autora. Wraz z bohaterami przeżywamy ich dramaty i przyłączamy do prowadzonego śledztwa. Tu nie ma drogi na skróty ani wybielania rzeczywistości.

Myślę, że tę książkę docenią, zarówno miłośnicy thrillerów, jak i kryminałów. Ja w każdym razie jestem pod ogromnym wrażeniem i czekam na kolejne, równie udane pozycje książkowe autora.

" Dom " to thriller/kryminał mrożący krew w żyłach i burzący ład psychiczny u czytelnika. Kolejna powieść autorstwa Piotra Kościelnego, która bardzo przypadła mi do gustu wywołując, pozytywne, ciarki na całym ciele. Cała historia poprowadzona równo, z dbałością o niezbędne szczeg...

Rozwiń

Zwiń

" Dziesięć dni " Mel Sherratt, to thriller psychologiczny. Sięgając po lekturę byłam ciekawa czy autorce udało się napisać książkę o porwaniu pozbawiając ją cech schematu. Wielu autorów, na przestrzeni lat, wykorzystało ten wątek w swojej twórczości i poległo na powtarzalności i przewidywalności. Trudno bowiem poprowadzić fabułę w taki sposób, aby zaskoczyć czytelnika ciekawą historią.

Od jakiegoś czasu giną kobiety, a po dziesięciu dniach odnajdują się w różnych miejscach pozbawione ubrania, pobite i przerażone. Pomimo iż przeżyły to nie są w stanie pomóc policji w odkryciu zagadki porwania. Nie pamiętają wielu momentów, a człowiek, który je więził nie odzywał się do nich. Eva, dziennikarka śledcza, od lat przeprowadza wywiady z ofiarami przestępstw. Zawsze rzetelnie podchodzi do tematu nie traktując ludzi przedmiotowo. Tak jest i tym razem. Pisząc artykuły na ten temat nie przypuszcza, że kiedyś sama padnie ofiarą tego zwyrodnialca. Podobnie jak one zniknęła bez śladu nie pamiętając nawet jak do tego doszło. Przebywając w zamkniętej piwnicy zastanawia się nad wieloma sprawami. Jaki motyw miał sprawca i jakim kluczem kierował się porywacz, wybierając te osoby? Czemu ona padła ofiarą porwania i czy może coś zrobić, aby poznać swojego oprawcę?

Policja błądzi po omacku i nie potrafi poprawnie wytypować sprawcę, a czas nieubłaganie płynie i z ulic giną kolejne kobiety.

Książka jest nieprzewidywalna, pełna scen grozy. Autorka wodzi czytelnika za nos wyjawiając powoli i stopniowo różne tajemnice. Każda strona przybliża nas do lepszego poznania bohaterów, a z kolei ta wiedza pomaga odkryć zarówno kto jest porywaczem, jak i co skłoniło go do tak drastycznego czynu i czemu wybrał na ofiary, właśnie, te kobiety. Im więcej wiemy, tym bardziej trudna staje się ta lektura. Z jednej strony chcemy, aby porywacz poniósł karę z drugiej strony widzimy, że on sam czuje się ofiarą której, tak po ludzku, współczujemy. Jednak czy wszystko, o czym się dowiadujemy jest prawdą, czy tylko subiektywnym odczuciem i błędną interpretacją faktów?

" Dziesięć dni " to powieść, w której emocje grają ogromną rolę. Strach, gniew, współczucie, złość, nadzieja i litość. Cała gama przeplatających się ze sobą uczuć. Wszystkie zdarzenia oglądamy z perspektywy dwóch różnych punktów i ta różnorodność zmienia nasze doznania w zależności od tego czyjej historii w danym momencie wysłuchujemy.

Może książka nie jest doskonała, z pewnością można jej coś zarzucić, ale mnie urzekła ta prostota przekazu i prawda emocjonalnego doznania. Są w niej ukazane różne oblicza zła oraz drogi, które do niego prowadzą. Ta powieść zmusza do zastanowienia.

" Dziesięć dni " Mel Sherratt, to thriller psychologiczny. Sięgając po lekturę byłam ciekawa czy autorce udało się napisać książkę o porwaniu pozbawiając ją cech schematu. Wielu autorów, na przestrzeni lat, wykorzystało ten wątek w swojej twórczości i poległo na powtarzalności i ...

Rozwiń

Zwiń

Trafiłam ostatnio na bardzo dobre opinie książki " Podrzutek " Stacey Halls, więc moje oczekiwania były współmierne do ocen. Pomysł na fabułę był ciekawy i oryginalny dlatego książka mogła być prawdziwą perełką pośród powieści obyczajowych.

Lektura podzielona jest na części nazwane Bess lub Aleksandra, w zależności kto jest w danym momencie bohaterem głównym. Taka narracja pozwala nam poznać wydarzenia, myśli i emocje w zależności od postaci. Niestety, rozdziały są bardzo długie i taki przeskok powoduje dużo zamieszania.

Akcja toczy się powoli, co specjalnie mi nie przeszkadzało, ale powierzchowne potraktowanie niektórych scen już tak. Dużą niekonsekwencję zaobserwowałam w kreacji głównych bohaterek. Ich przemiana nastąpiła błyskawicznie i zabrakło mi tu większego psychologicznego aspektu. Ot po prostu, trzeba jakoś zakończyć tę książkę to bach i stało się. Postaci są nudne i naiwne. Cała powieść jest monotonna, bez większej głębi czy zaskoczenia. Wielu wydarzeń trzeba się domyślać a część wątków była tylko pobieżnie potraktowana.

" Dwie kobiety, jedno dziecko i sekret, który odmieni wszystkich..."

Książka przewidywalna bez zaskoczeń czy zwrotów akcji, a początkowa zagadka rozwiązana bardzo szybko i bez większego wkładu oraz fatygi. Wszystko tu jest takie proste, aż niemożliwe. Nawet w bajkach dla dzieci więcej się dzieje. Pomimo ogromnego dramatu głównej bohaterki, powieść nie wzbudziła we mnie żadnych emocji, ani dobrych, ani złych.

Akcja książki ma miejsce w Londynie w 1754 roku. Podobało mi się w jak minimalistyczny, a zarazem pełen wyrazu sposób, autorka ukazała ubóstwo i przepaść, jaka dzieli ludzi bogatych i tych z najniższej grupy społecznej.

Temat podjęty w książce jest ponadczasowy. Miłość do dziecka, problemy materialne, oraz trudne wybory.

Książka miała szansę być naprawdę dobrą, ale pani Stacey Halls, musi popracować nad przekazem i dopieszczeniem fabuły, oraz zadbać o czytelnika, aby go czymś zaskoczyć lub zainteresować. Powieść o takiej tematyce powinna wzbudzać więcej emocji, wzruszać i wyciskać z oczu, przysłowiowe, łzy.

Trafiłam ostatnio na bardzo dobre opinie książki " Podrzutek " Stacey Halls, więc moje oczekiwania były współmierne do ocen. Pomysł na fabułę był ciekawy i oryginalny dlatego książka mogła być prawdziwą perełką pośród powieści obyczajowych.

Lektura podzielona jest na...

Rozwiń

Zwiń

W Black Hall w stanie Connecticut, w jednym z domów zostają odnalezione zwłoki ciężarowej Beth Lathrop. Jednak nie doszło do śmierci z przyczyn naturalnych. Kobieta została brutalnie zamordowana. Do morderstwa doszło w chwili, gdy jej najbliżsi byli poza domem. Śledztwo prowadzi detektyw Reida, który ma bardzo osobisty stosunek do denatki i jej siostry. Okazało się, że kobiety, przed laty, jako małe dziewczynki, padły ofiarą brutalnego incydentu, w którym zginęła ich matka, a one przeszły ogromną traumę. Wtedy osobą, która je uratowała był ten sam śledczy. Początkowo podejrzanym był mąż, z czasem ta lista została rozszerzoną o kolejne osoby.

Pani Luanne Rice ma w swoim dorobku literackim wiele powieści i cieszy się dużym uznaniem wśród czytelników. Muszę się przyznać, dotychczas nie przeczytałam żadnej książki jej autorstwa. Niedawno była premiera Ostatniego dnia i zauważyłam olbrzymie zainteresowanie tą pozycją, a na portalu pojawiły się dobre i bardzo dobre opinie na jej temat. Otwarta na nowości, sięgnęłam i ja po tę książkę.

Początek zapowiadał ciekawą historię, ale zauważyłam, że autorka co parę stron przypomina te same wydarzenia, czasami uzupełniając nowymi informacjami. Z czasem to ustało, ale pojawiło się wiele wątków pobocznych, które kompletnie, nic nie wnosiły do rozwiązania zagadki kryminalnej. Odnosiłam wrażenie jakby równocześnie, autorka, pisała dwie książki z tymi samymi bohaterami.

Pani Luanne w dość umiejętny sposób przedstawiła nam charaktery bohaterów. Widać, że każdego z nich cechują inne temperamenty i zachowanie. Poprzez retrospekcje sięgające wczesnego okresu z ich życia, mamy okazję poznać dobrze każdą postać.

Zakończenie, trochę dziwne, a motywy, przynajmniej dla mnie, mocno naciągane.

Książka została zakwalifikowana jako thriller. Niestety nie zauważyłam cech tego gatunku. Jak dla mnie to kryminał z wątkami obyczajowymi z bardzo powolną akcją i ciekawą fabułą. Autorka ma lekkie pióro co sprawia, że powieść czyta się szybko i nie odczuwa zmęczenia. Szkoda jednak, że lektura nie zrobiła na mnie większego wrażenia, a moja ocena to 5/10.

W Black Hall w stanie Connecticut, w jednym z domów zostają odnalezione zwłoki ciężarowej Beth Lathrop. Jednak nie doszło do śmierci z przyczyn naturalnych. Kobieta została brutalnie zamordowana. Do morderstwa doszło w chwili, gdy jej najbliżsi byli poza domem. Śledztwo prowadzi detektyw R...

Rozwiń

Zwiń

Sięgając po książkę " Ona ", nie spodziewałam się, że autor tak mnie zaskoczy. Choć pan Adrian znany jest ze zróżnicowanej literatury, charakternej, napisanej z przytupem, dla czytelnika z mocnymi nerwami to tym razem było inaczej, bardziej niegrzecznie, frywolnie z polotem. Wspaniała uczta erotyczna i psychoderyczna.

Ona to zmysłowa kobieta. Dla dojrzewającego Piotra idealna partnerka, posiadająca wszystkie walory niezbędne do zaspokojenia chorej żądzy chłopaka. Od dawna o niej fantazjował. Niestety, jako nastolatek był nieatrakcyjnym, bardzo ociężałym chłopakiem, na którego żadna dziewczyna nie zwracała uwagi. Z czasem, za sprawą pewnej dojrzałej kobiety, zadbał o swoją powierzchowność i z brzydkiego kaczątka zmienił się w pięknego łabędzia. Jednak czas nie był dla niego łaskawy. Po sześciu latach, gdy znowu doszło do ponownego spotkania, kobieta jego westchnień i marzeń erotycznych, powraca z zagranicy z narzeczonym. Ale czy dla Piotra istnieją jakieś przeszkody nie do pokonania?

" Ona " to świetny i bardzo pokrętny erotyk z odważnymi scenami napisanych ze smakiem, niepozbawiony wyobraźni i pikanterii. Adrian Bednarek nie byłby sobą, gdyby nie połączył tych namiętnych scen, z thrillerem. Taka kompozycja gatunków literackich przyniosła bardzo ciekawy efekt emocjonalny. Z jednej strony podniecenie, a z drugiej strony strach. Bo gdy dwa chore umysły połączą się w jeden związek, to może być bardzo niebezpiecznie i nieprzewidywalnie. Tak właśnie jest w tej powieści.

Autor bardzo trafnie pokazał mroczną i bardzo skomplikowaną naturę człowieka owładniętego obsesją. Po mistrzowsku pokazał, do czego jest zdolny człowiek, który całe swoje życie poświęcił w dążeniu do spełnienia swojej fantazji.

Książka ciekawa z niebanalną historią, pełna erotycznych uniesień i lekkiego dreszczyku emocji na ciele przedstawiająca toksyczny związek między bohaterami. Fabuła oparta na intrydze, obsesji i skrywanej tajemnicy. Powieść napisana bardzo rzetelnie z dbałością o szczegóły, ale bez zbędnych dygresji i niedopowiedzeń. Polecam.

Sięgając po książkę " Ona ", nie spodziewałam się, że autor tak mnie zaskoczy. Choć pan Adrian znany jest ze zróżnicowanej literatury, charakternej, napisanej z przytupem, dla czytelnika z mocnymi nerwami to tym razem było inaczej, bardziej niegrzecznie, frywolnie z polotem. Wspa...

Rozwiń

Zwiń

Tym razem trafiła w moje ręce bardzo cienka lektura pt. " Gdzie jest Emma? " Magdy Stachuli. Muszę nadmienić, że bardzo cenię sobie książki jej autorstwa. Dotychczas pani Magda pisała thrillery z domieszką kryminału, ale teraz, wyszła trochę ze swojej strefy komfortu i poświęciła całą swoją uwagę jedynie wątkowi kryminalnemu.

Autorka zarówno w przedmowie, jak i na okładce informuje czytelników, że powieść jest inspirowana prawdziwymi wydarzeniami jednak cała fabuła jest fikcyjna. Co ciekawe w akcję książki pani Magda wplotła, w bardzo dyskretny i incydentalny sposób, inne wydarzenia. Miejscem prowadzonego śledztwa jest Włodawa, ale czas akcji pokrywa się z wprowadzeniem stanu wyjątkowego z powodu niepokoju na granicy z Białorusią. To lokalne zamknięcie określonego terenu w pewnym momencie, jest istotne dla śledztwa.

Pewnego dnia wyszła z domu i nigdy do niego nie powróciła Emma. Dziewczyna jest znaną postacią, która występowała w telewizyjnym show i dzięki niebanalnej kreacji swojej osoby, wygrała ten konkurs. Śledztwo prowadzi Weronika Herman i Maksymilian Bałucki. Fakt, że poszukiwana była znaną i popularną celebrytką, nie ułatwia zadania, gdyż trudno jest zawęzić krąg podejrzanych. Hipotez jest wiele i każda prawdopodobna. Pytania, jakie same się nasuwają to, czy dziewczyna żyje, a jeśli tak to gdzie jest i co się tak naprawdę wydarzyło?

Książka, choć niepozorna to, według mnie, kompletna. Fabuła ciekawa, a akcja jest pozbawiona niepotrzebnych ozdobników. Konkretny, rasowy kryminał, ale niepozbawiony odpowiedniego ładunku emocjonalnego.

Jedna ze śledczych ma pewną, mroczną tajemnicę rodzinno towarzyską. Co jakiś czas pojawiają się wzmianki, jednak zagadka nie jest rozwiązana, dlatego podejrzewam, że nie jest to ostatnie spotkanie z Weroniką.

Całość oceniam bardzo dobrze. Pomimo że nie przepadam za książkami, które mają mniej niż trzysta stron, to spotkanie z lekturą uważam za naprawdę udane. Polecam tę lekturę, zarówno, miłośnikom kryminału, jak i twórczości pani Magdy Stachuli.

Tym razem trafiła w moje ręce bardzo cienka lektura pt. " Gdzie jest Emma? " Magdy Stachuli. Muszę nadmienić, że bardzo cenię sobie książki jej autorstwa. Dotychczas pani Magda pisała thrillery z domieszką kryminału, ale teraz, wyszła trochę ze swojej strefy komfortu i poświęciła...

Rozwiń

Zwiń

Świetny tytuł, bardzo intrygujący i zapowiadający rasowy thriller " Każdy jej strach ". Okładka również pasująca do klimatu. I to by było na tyle, jeśli chodzi o pochwały. Dawno nie czytałam tak źle napisanej książki.

Początek nudny całkowicie bez polotu i zupełnie niezachęcający do tego, aby poznać ciąg dalszy. Napisany w formie relacji kilku osób, od których dowiadujemy się co się stało i dlaczego dwójka kluczowych bohaterów postanowiła zamienić się miejscem zamieszkania aż na pół roku.

Liczyłam na emocje i właściwie się ich doczekałam, ale innych niż oczekiwałam. Thriller to gatunek literacki, który mrozi nerwy, a po plecach przechodzą ciarki, strach, lęk, obawa, niepewność o dalsze losy bohaterów. Tu luzik. Wszystko jasne. O części drastycznych wydarzeń dowiadujemy się już w pierwszych rozdziałach, całe klu chwilę potem. O książce trudno powiedzieć, że jest przewidywalna, bo autor zdradza wszystkie tajemnice, ot tak, nie angażując w to czytelnika.

Fabuła przedstawiona jest z perspektywy czterech osób, ale na początku każdego rozdziału zabrakło informacji kto jest narratorem. Z jednej strony to frajda, bo sami musimy to odkryć, ale ja wolałabym, aby ta informacja była podana pod numerem rozdziału.

Doczytałam do końca, gdyż wciąż miałam nadzieję, że autor czymś mnie zaskoczy. Wielokrotnie w powieściach zdarzało się, że pod koniec akcja przybierała inny obrót sprawy i historia wyglądała inaczej niż podejrzewałam. Tu niestety, zabrakło zaskoczenia.

Fabuła oparta na schemacie, ale wypełniona akcją, z którą jak do tej pory się nie spotkałam. Mogło być ciekawie i rasowo, a wyszło licho i przeciętnie. Początkowe rozdziały wloką się niemiłosiernie, a dzieje się to za sprawą wewnętrznych monologów głównej bohaterki. Z czasem jest trochę lepiej i pojawia się iskierka nadziei na lepsze. Nowe miejsce, bohaterowie i morderstwo. Pomysł ciekawy, ale zawiodło wykonanie.

Mnie ta książka nie przekonała, a szkoda. Mimo wszystko nie zniechęcam Was przed sięgnięciem po tę lekturę, gdyż ile ludzi tyle gustów.
⁣

Świetny tytuł, bardzo intrygujący i zapowiadający rasowy thriller " Każdy jej strach ". Okładka również pasująca do klimatu. I to by było na tyle, jeśli chodzi o pochwały. Dawno nie czytałam tak źle napisanej książki.

Początek nudny całkowicie bez polotu i zupełnie n...

Rozwiń

Zwiń

Drugi tom cyklu " Cienie przeszłości " Mieczysława Gorzki to " Iluzja ".

Komisarz Marcin Zakrzewski powraca. Po dramatycznych wydarzeniach postanowił odsunąć się w cień i odejść z policji. W chwili, gdy w jednej z kamienic odnaleziono zmumifikowane zwłoki kobiety zdecydował, że po raz ostatni poprowadzi śledztwo. Jednak to nie koniec dziwnych śmierci które miały miejsce na terenie Wrocławia. W zastraszająco szybkim tempie zostają zamordowane kolejne osoby. Zbrodnie są bardzo brutalne i widać, że morderca bardzo starannie się do nich przygotował. Jedno zdjęcie i pewna książka dają pewność organom ścigania, że wszystkie te śmierci są ze sobą powiązane.

Morderca jest bardzo sprytny, myli tropy i utrudnia śledztwo. Policjanci mają bardzo zawiłą zagadkę do rozwiązania, gdyż nic im się nie klei. Przeszłość łączy się z teraźniejszością, ale jak to wszystko powiązać w jedną spójną całość i na dodatek odkryć kto jest sprawcą wszystkich morderstw.

Po dobrym, ale bardzo przewidywalnym, " Martwym sadzie ", miałam obawy czy ta część mnie nie rozczaruje. Okazało się, że ten tom jest niezwykle skomplikowany i trudno było mi się domyśleć kto jest sprawcą i jakie miał motywy do popełnienia tak okrutnych zbrodni.

W " Iluzji " trup ściele się gęsto i to już od pierwszych stron. Autor w bardzo plastyczny sposób opisał wszystkie zbrodnie. Nie oszczędził czytelnika i podał wiele szczegółów. Wątek obyczajowy skleja wszystkie kryminalne sceny. Początkowo akcja rozwija się powoli, ale z czasem nabiera rozpędu. Bardzo spójnie połączone są wszystkie wydarzenia, choć chwilami wydawało mi się, że autorowi ta sztuka się nie uda. Wiele postaci komplikuje i początkowo utrudnia czytanie, ale z czasem powtarzalność bohaterów pomaga w ogarnięciu tego galimatiasu.

" Iluzja " to bardzo dobry kryminał i teraz bez obaw sięgnę po kolejny tom. Zresztą, "Totentanz" już czeka na półce na swoją kolej.

"Wszyscy wiedzą, jak działa iluzjonista. Prezentuje nam zręczne sztuki i sprawia, że wbrew zdrowemu rozsądkowi zaczynamy wierzyć w magię. Wielką odwagą jest stanąć przed wpatrzoną w ciebie publicznością i w bezczelny sposób ją oszukiwać. Jak iluzjonista to robi? Przede wszystkim odwraca uwagę. Obok niego zawsze stoi śliczna, długonoga i skąpo ubrana asystentka w pawich piórach i lśniącym złotem biustonoszu. Poza tym musi być pudełko, cylinder, czarna peleryna i czarne tło. Iluzjonista wykonuje wiele niepotrzebnych ruchów rękami, asystentka przechodzi z jednej strony na drugą i nagle karta, w którą byliśmy wpatrzeni, znika, żeby pojawić się w zupełnie innym miejscu. Zniknęła? Nie, po prostu magik wykorzystał chwilę naszej dekoncentracji, żeby schować ją do rękawa."

Drugi tom cyklu " Cienie przeszłości " Mieczysława Gorzki to " Iluzja ".

Komisarz Marcin Zakrzewski powraca. Po dramatycznych wydarzeniach postanowił odsunąć się w cień i odejść z policji. W chwili, gdy w jednej z kamienic odnaleziono zmumifikowane zwłoki k...

Rozwiń

Zwiń

Po bardzo dobrej " Wiośnie zapomnianych " każda kolejna część jest coraz gorsza. " Jesień mocno rozczarowuje. Dobrze się ją czyta, dzięki pomysłowi na fabułę, ale sam rozwój akcji bardzo zawodzi. Tak naprawdę, to cała książka jest, dosłownie, przegadana.

Autorka, tym razem, cofa się do roku 1966, kiedy to Krystyna jest jeszcze młodą studentką prawa i bierze udział w pogrzebie znajomego, który popełnił samobójstwo. Tam zostaje poproszona o rozmowę przez dziennikarza. Mężczyzna zachęca ją do pomocy podczas prowadzonego przez niego śledztwa. Kobieta pomimo pewnych wątpliwości zgadza się. Śledztwo dotyczy podobnych samobójstw, jakie miały miejsce w ostatnim okresie, w okolicy. Obydwoje dochodzą do wniosku, że tak duża liczba identycznie wyglądających samobójstw jest, co najmniej, podejrzana i warto rozważyć, że było to morderstwo. Rozmowy z rodzinami są bardzo trudne. Niektórzy uważają sprawę za zamkniętą i nie chcą do niej powracać.

Książka sama w sobie jest mocno schematyczna. Każdego dnia i na każdej stronie powtarza się to samo. Rozmowy, rozmowy i rozmowy. Nużące, z których niewiele wynikało. Takie lanie wody. Wygląda na to, że Pani Anna trochę przeliczyła się z siłami i zabrakło jej pomysłu na tę część cyklu.

Rozwiązanie zagadki sprzed lat, kiedy to w górach zginęły trzy osoby, jedna przeżyła a jej brat przepadł bez śladu jest całkowicie niepowiązaną historią z całością książki. Owszem, wcześniej autorka nadmieniła, że Roman interesował się tymi samobójstwami, ale ten trop przepadł bezpowrotnie niewyjaśniony. Rozwiązanie tej zagadki jest banalne I przedstawione również w formie rozmowy, o której Krystyna, o dziwo, zapomina.

Cała powieść jest banalna, bardzo przeciętna i mało wciągająca.

Mowa jest o trylogii, ale zważywszy na fakt, że autorka używa pór roku w tytule to nie zdziwiłabym się, gdyby pojawiła się czwarta część. Zważywszy na fakt, że zakończenie nie przynosi satysfakcjonującego rozwiązania i pozostawia pewien niedosyt, cykl aż się prosi o " Zimę zapomnianego " ( Romana ).

Po bardzo dobrej " Wiośnie zapomnianych " każda kolejna część jest coraz gorsza. " Jesień mocno rozczarowuje. Dobrze się ją czyta, dzięki pomysłowi na fabułę, ale sam rozwój akcji bardzo zawodzi. Tak naprawdę, to cała książka jest, dosłownie, przegadana.

Autorka...

Rozwiń

Zwiń

Kristin Hannah od lat zachwyca czytelników swoimi powieściami. Tym razem przeniosła nas w świat Anji Whitson, który stanowi tajemnicę nawet dla jej córek. Kobieta, która przypomina bardziej królową śniegu, zimną i nieczułą, niż kochającą matkę, wspierającą swoje dzieci. Jednak jej zachowanie nie jest bezpodstawne, gdyż broni ona dostępu do prawdy o sobie i swoim życiu. Córki często zastanawiały się kim ona jest. Nigdy bowiem nie poznały jej wcześniejszych losów. W dzieciństwie matka opowiadała im bajki. Domyślały się, że mogą one być oparte o prawdziwe wydarzenia, ale od pewnego czasu i ta forma przekazu została im odebrana. Niezrozumiały, że piękna baśń może być dla matki bolesną i trudną prawdą.

Głównymi bohaterami są trzy kobiety, które łączą więzy krwi, a dzieli tak wiele.
Meredith to najstarsza córka, bardzo ambitna, starająca się uszczęśliwić wszystkich, często, kosztem własnego szczęścia. Od lat zajmująca się rodzinną firmą oraz podupadającymi na zdrowiu rodzicami, co nie zawsze było odpowiednio docenione.
Nina to młodsza siostra Meredith, całkowite jej przeciwieństwo. Szalona reporterka, dla której najważniejsza jest praca.
Trzecią postacią, kluczową dla powieści, jest ich matka. Zamknięta w sobie kobieta, zrażająca do siebie wszystkich, skrywająca mroczną tajemnicę.

Anja długo kazała córkom czekać na poznanie emocjonujących wydarzeń. Niełatwo było ją namówić do tego wyznania, gdyż tragedia, jaką przeżyła blokowała ją nieustannie. Dzięki Ninie, która motywowała matkę, prawda ujrzała światło dzienne. Jednak rzeczywistość w niczym nie przypominała pięknej baśni. II wojna światowa i oblężony Leningrad, głód i walka o życie stanowiły codzienność rodziny Anji.

" Zimowy ogród " to wzruszająca powieść o różnych obliczach miłości i relacjach rodzinnych. Trudnych wyborach i walce o rodzinę. Tu teraźniejszość splata się z przeszłością naprawiając relacje między matką i córkami.

Książka odmalowana biało-czarnymi barwami. Niektóre wydarzenia bardzo przypominały te z klasyki, jaką jest saga Paulliny Simons " Jeździec miedziany ".

Zakończenie zaskakujące. Niestety jest w nim sporo luk oraz trochę wymuszonego zbiegu okoliczności. Choć wzruszające to niedoskonałości fabularne nie pozwalają je do końca zaakceptować.

Kristin Hannah od lat zachwyca czytelników swoimi powieściami. Tym razem przeniosła nas w świat Anji Whitson, który stanowi tajemnicę nawet dla jej córek. Kobieta, która przypomina bardziej królową śniegu, zimną i nieczułą, niż kochającą matkę, wspierającą swoje dzieci. Jednak jej zachowan...

Rozwiń

Zwiń

" Lato utraconych " to drugi tom cyklu z Krystyną Lesińską w roli głównej. Spodziewałam się kontynuacji a tymczasem ta część przeniosła nas w okres wcześniejszy o dwadzieścia lat niż w pierwszym tomie.

To zupełnie nowa historia, tylko nieznacznie nawiązująca do wydarzeń sprzed lat, kiedy to brat głównej bohaterki wraz z czwórką przyjaciół poszedł w góry i nigdy z nich nie wrócił.

W tej części spotykamy Krystynę w trudnym dla niej okresie, a mianowicie po śmierci jej męża. Wszyscy mają wątpliwości czy powinna poprowadzić niezwykle skomplikowane śledztwo, w którym zostały zabite cztery osoby a jedna raniona nożem, przeżyła. Ta pięcioosobowa rodzina została zaatakowana przez nieznanego sprawcę podczas wypoczynku w środku lasu w starej leśniczówce Pogański Młyn. Podczas dochodzenia śledczy odkrywają, że ocalały chłopiec jest odnalezioną przed pół rokiem ofiarą porwania. Kuba jako pięciolatek zaginął podczas wycieczki w góry. Wszyscy podejrzewali, że utopił się w Czarnym Stawie Gąsiennicowym. W chwili, gdy jego życie zaczęło wracać do normalności doszło do kolejnego traumatycznego przeżycia. Nasuwa się pytanie, czy obecny dramat ma coś wspólnego z przeszłością?

Podobnie jak w " Wiośnie zaginionych ", tak i w tym tomie autorka pokazała swój kunszt literacki. Fabuła dopracowana w najdrobniejszych szczegółach z dobrze poprowadzoną zagadką kryminalną. Nie ma tu czasu na nudę ani na zbędne wypełniacze, które niczemu nie służą.

Początkowo wydawało się, że śledztwo będzie proste i doświadczona Krystyna rozwiąże zagadkę szybko. Niestety już od samego początku sprawy się komplikowały, a wszystkie tropy prowadziły donikąd. Wielu podejrzanych, ale nikomu nie sposób udowodnić winy. Dodatkowo ranny dwunastoletni chłopiec z objawami depresji, jedyny świadek zdarzenia, podrzuca zagadkowe tropy prowadzące do nikąd.

Krystyna podczas prowadzenia śledztwa analizuje wszystkie tropy i dowody. Doszukuje się błędów i sprawdza każdy ślad.

Powieść przeczytałam z ogromnym zainteresowaniem, ale nie ukrywam, że zabrakło mi większego nawiązania do sprawy zaginięcia brata głównej bohaterki. Z drugiej strony, autorka obiecała rozwiązanie tej zagadki, a zważywszy na to, że jest to trylogia to następny tom przyniesie oczekiwane rozwiązanie. Tak więc do zobaczenia w kolejnej części.

" Lato utraconych " to drugi tom cyklu z Krystyną Lesińską w roli głównej. Spodziewałam się kontynuacji a tymczasem ta część przeniosła nas w okres wcześniejszy o dwadzieścia lat niż w pierwszym tomie.

To zupełnie nowa historia, tylko nieznacznie nawiązująca do wydar...

Rozwiń

Zwiń

W książkach Lucyndy Riley zawsze można znaleźć ciekawą historię. " Autorka specjalizowała się w sagach rodzinnych. Drzewo anioła " to opowieść o zawiłych losach trzech kobiet Grety, jej córki Cheski i wnuczki Ave.

Greta nigdy nie zaznała szczęścia. Jako młoda dziewczyna uciekła z domu rodzinnego gdzie była wykorzystywana przez ojczyma. Musiała radzić sobie sama, ale szczęście nie było jej pisane. W najtrudniejszym okresie z pomocną przyszedł jej przyjaciel Dawid.

Greta przed laty miała wypadek, który doprowadził do zaników pamięci. Kobieta zmaga się z amnezją, ale mimo usilnych starań nic nie jest w stanie przywrócić jej wspomnień. W momencie, kiedy Dawid przywozi ją do posiadłości Marchmont Hall, czyli w miejsce, gdzie wszystko miało swój początek i kobieta trafia na grób swojego trzyletniego synka, pamięć zaczęła powracać i zapełniać wspomnieniami niektóre luki. Okazuje się, że wspomnienia wcale nie są kolorowe, a zapomniane życie nie zawsze było szczęśliwe. Kochana córka, którą Greta obdarowała miłością okazała się potworem.

Książka stanowi bogaty opis ludzkiej psychiki, uczuć i zachowań. Tu idealne życie przeplata się z cierpieniem i wyrachowaniem. Autorka pokazuje jak nietrafione decyzje, czy nieleczona choroba psychiczna, może wpłynąć na ludzkie życie. Każda historia jest inna i niesie ze sobą inny bagaż emocjonalny. Czasami było mi żal bohaterów, innym razem denerwowała mnie ich zachłanność, naiwność i wyrachowanie.

Miłość w tej powieści ma wiele twarzy. Jest wielka, prawdziwa, ale niespełniona. Tu każdy popełnia jakieś błędy, a potem cierpi przez lata. Niedomówienia czy brak komunikacji doprowadza do podejmowania niewłaściwych decyzji i cierpienia.

Świetnie skonstruowana saga rodzinna z dobrymi dialogami przenosi nas w niezwykle wiarygodny świat fikcji. Jeśli lubicie powieści obyczajowe z dobrze poprowadzoną fabułą niewpisującą się w utarte schematy to " Drzewo anioła " powinno wam przypaść do gustu. Jednak uprzedzam nie jest to cienka powieść, a raczej czytadło kilkuset stronicowe które polecam.

W książkach Lucyndy Riley zawsze można znaleźć ciekawą historię. " Autorka specjalizowała się w sagach rodzinnych. Drzewo anioła " to opowieść o zawiłych losach trzech kobiet Grety, jej córki Cheski i wnuczki Ave.

Greta nigdy nie zaznała szczęścia. Jako młoda dziewcz...

Rozwiń

Zwiń