Kolejna niewymagająca i - piszę to z całą sympatią -nieco infantylna powieść Lucindy Riley.
Idealna pozycja na wakacje w leżaku lub w przerwach od zakuwania do sesji, albo po prostu wtedy, kiedy potrzebujemy się "odmóżdżyć". Ja czasem potrzebuję, więc dla mnie na plus :)
Dzięki prostemu stylowi bardzo łatwo i szybko się czyta, chociaż brakuje typowych dla tej autorki retrospekcji z przeszłości, na szczęście jest dziennik Alexa, przy którym można nawet trochę się pośmiać :)
A niech tam, dla mnie 7/10

Kolejna niewymagająca i - piszę to z całą sympatią -nieco infantylna powieść Lucindy Riley.
Idealna pozycja na wakacje w leżaku lub w przerwach od zakuwania do sesji, albo po prostu wtedy, kiedy potrzebujemy się "odmóżdżyć". Ja czasem potrzebuję, więc dla mnie na plus :)
Dzięki prostemu stylowi bardzo łatwo i szybko się czyta, chociaż brakuje typowych dla tej autorki...

nieprzeczytana do końca

nieprzeczytana do końca

Książka łatwa, lekka i przyjemna, nie wymagająca żadnego wysiłku umysłowego. Pewne rzeczy mnie drażniły np. Alexis na początku zachowywał się jak stalker i psychopata, konflikt Alexa i Rupesa jak wyjęty z książki dla dzieci z początkowych klas podstawówki. Zakończenie zaskakujące, ale w taki sam łagodny i obojętny sposób jak cała książka. Pomimo, że jestem z natury ciekawska, nawet gdybym nie poznała sekretu Heleny, dalej spokojnie bym spała. Jak się nie ma nic ciekawszego do czytania albo nastrój na lekką książkę to można przeczytać.

Książka łatwa, lekka i przyjemna, nie wymagająca żadnego wysiłku umysłowego. Pewne rzeczy mnie drażniły np. Alexis na początku zachowywał się jak stalker i psychopata, konflikt Alexa i Rupesa jak wyjęty z książki dla dzieci z początkowych klas podstawówki. Zakończenie zaskakujące, ale w taki sam łagodny i obojętny sposób jak cała książka. Pomimo, że jestem z natury...

Bardzo przyjemnie spędziłam czas w towarzystwie bohaterów powieści Lucindy Riley na upalnym Cyprze. To właśnie tam, wśród winnic i małych greckich miasteczek toczy się akcja „Sekretu Heleny”, a malownicza wyspa odgrywa tu równie ważną rolę co sama fabuła.
Autorka przyzwyczaiła mnie do opowieści rozpiętych co najmniej na kilku dziesięcioleciach, a tu niespodzianka, bo ta historia dotyczy tylko jednego lata, choć wspomnienia bohaterów przenoszą nas dziesięć lat wstecz, by później przedstawić jeszcze to, co wydarzyło się w ciągu kolejnych dziesięciu po zakończeniu wakacji na cypryjskiej wyspie Kathikas. Jednakże konstrukcja głównej bohaterki nie odbiega już od tego, co jest znakiem szczególnym pisarki: to piękna kobieta ukrywająca tajemnicę z przeszłości.
Główna oś fabularna wiąże się z rodziną Heleny, która spędza wakacje 2006 roku w domu zapisanym jej przez ojca chrzestnego na Cyprze. To stara willa o znaczącym imieniu Pandora. I tak jak otwarcie puszki przez mitologiczną bohaterkę spowodowało wypuszczenie na świat szeregu nieszczęść, tak i to lato spowoduje, że wszyscy bohaterowie przeżyją prywatne trzęsienia ziemi. A wszystko za sprawą kłamstw i sekretów ujawnionych zbyt późno, skrywanych przez lata.
Narratorem jest starszy syn Heleny, Alex, który wkracza w wiek dojrzewania, a że jest nieprzeciętnie inteligentnym chłopcem, więc wnikliwie obserwuje zachowania dorosłych. Oczywiście jak każdy nastolatek boleśnie doświadcza także procesu dorastania, przeżywając pierwsze zauroczenie, walcząc z kompleksami i rozpaczliwie próbując dowiedzieć się, kim jest. Alex bowiem nie zna swojego biologicznego ojca i to jest największy sekret Heleny.
Pomysł autorki, by do cypryjskiej willi zaprosić tak wielu różnych ludzi dał możliwość zaprezentowania galerii ciekawych postaci. Każda z nich obdarzona została wyrazistym charakterem, słabościami, czasem irytującymi przywarami. I o ile Helena, jej mąż William, czy dawny przyjaciel Alexis to ludzie praktycznie bez skazy, to pozostali... I jak to często w literaturze bywa właśnie ci niedoskonali są najciekawsi. Nie wiem, jak to o mnie świadczy, ale najbardziej podobali mi się ci bohaterowie, którzy mnie irytowali. Krzykliwa i arogancka Jules, która rozstawia wszystkich po kątach i na nikim i niczym nie zostawia suchej nitki; jej syn Rupes, zadufany w sobie nastolatek, przekonany, że przed nim kariera gwiazdy futbolu; wiecznie szukająca miłosnych wrażeń przyjaciółka Heleny, która wikła się w fatalne związki, a później wypłakuje się na ramieniu przyjaciółki. Bardzo trafnie ocenia ich zachowania 13-letni Alex, który przyglądając się im z boku zauważa, jak nieporadnie niektórzy dorośli radzą sobie z życiem.
Szkoda, że nie mam krewnego, który zrobiłby mi równie miły prezent, jaki Angus zrobił Helenie, bo chętnie przygarnęłabym taki domek na pięknej wyspie w ciepłym klimacie. Mimo że problemy bohaterów były naprawdę poważne, to jednak sceneria, w której musieli je rozwikłać zdecydowanie sprzyjała podejmowaniu ważnych decyzji. Znacznie przyjemniej snuć refleksje o życiu na piaszczystej plaży, czy wśród kwitnących krzewów wisterii niż w deszczowym i zimnym Trójmieście. Tym bardziej cieszę się, że przeczytałam „Sekret Heleny”, bo przez chwilę czułam się jak na egzotycznych wakacjach.

Bardzo przyjemnie spędziłam czas w towarzystwie bohaterów powieści Lucindy Riley na upalnym Cyprze. To właśnie tam, wśród winnic i małych greckich miasteczek toczy się akcja „Sekretu Heleny”, a malownicza wyspa odgrywa tu równie ważną rolę co sama fabuła.
Autorka przyzwyczaiła mnie do opowieści rozpiętych co najmniej na kilku dziesięcioleciach, a tu niespodzianka, bo ta...

Sekret Heleny to obyczajowa powieść, które urzeka przede wszystkim ładnym stylem autorki oraz okolicznościami przyrody. Cypr jest tu upalny i duszny. Kąpiele w basenie, kolacje na tarasie, lokalne wino oraz wszechobecna miłość i jej reperkusje, to wszystko na pewno pięknie odnalazło by się w formie filmowej, ale w formie literackiej jakoś nie do końca mnie kupiło. Nagromadzenie jakiś dziwacznych zbiegów okoliczności oraz różnych koligacji było mało przekonujące, co nie oznacza że nie bawiłam się nieźle. Bo to jest taka lektura raczej luźna, na wolny weekend, niż coś co zapadnie czytelnikowi na długo w pamięci i zmusi go do refleksji.

Sekret Heleny to obyczajowa powieść, które urzeka przede wszystkim ładnym stylem autorki oraz okolicznościami przyrody. Cypr jest tu upalny i duszny. Kąpiele w basenie, kolacje na tarasie, lokalne wino oraz wszechobecna miłość i jej reperkusje, to wszystko na pewno pięknie odnalazło by się w formie filmowej, ale w formie literackiej jakoś nie do końca mnie kupiło....

Uwielbiam styl Lucindy Riley i z przyjemnością sięgam po jej kolejne książki, które pozwalają mi całkowicie zapomnieć o rzeczywistości. Gdy wpadł mi w ręce "Sekret Heleny", od razu częściowo wiedziałam, czego się spodziewać - wszystkie książki Riley nie schodzą poniżej pewnego poziomu, wszystkie te dobrze mi się czyta.
Tym razem spotkałam się z niespotykaną dla mnie wcześniej w jej twórczości narracją, w której pierwsze skrzypce grał trzynastoletni chłopiec. Wyszedł z tego bardzo ciekawy i udany zabieg. Oczywiście, nie zabrakło też wątku owianej tajemnicą przeszłości, fascynujących opisów miejsc i kultury, a także nawiązań do mitologii. Sama historia nie powaliła mnie na kolana i była raczej przewidywalna, ale mimo to bardzo dobrze się ją czytało. Momentami tylko tłumaczenie wołało o pomstę do nieba, od razu było czuć, że ktoś zupełnie nie mógł się odnaleźć w tym zadaniu.

Uwielbiam styl Lucindy Riley i z przyjemnością sięgam po jej kolejne książki, które pozwalają mi całkowicie zapomnieć o rzeczywistości. Gdy wpadł mi w ręce "Sekret Heleny", od razu częściowo wiedziałam, czego się spodziewać - wszystkie książki Riley nie schodzą poniżej pewnego poziomu, wszystkie te dobrze mi się czyta.
Tym razem spotkałam się z niespotykaną dla mnie...

To moja trzecia książka pani Riley i niestety najgorsza. Nieprawdopodobne i jednowymiarowe postacie (w większości idealnie piękne i/lub dobre),niezrozumiałe zachowania (zazwyczaj znienacka zmieniające się o 180 stopni),chaotyczne wątki. Na plus sceneria i podwójna narracja oraz mimo wszystko niezły styl autorki. Ale jednak wielkiej przyjemności z czytania nie miałam.

To moja trzecia książka pani Riley i niestety najgorsza. Nieprawdopodobne i jednowymiarowe postacie (w większości idealnie piękne i/lub dobre),niezrozumiałe zachowania (zazwyczaj znienacka zmieniające się o 180 stopni),chaotyczne wątki. Na plus sceneria i podwójna narracja oraz mimo wszystko niezły styl autorki. Ale jednak wielkiej przyjemności z czytania nie miałam.

Lucinda nigdy nie zawodzi, ale w tej książce, choć nie pokładałam za dużych nadziei, to się mocno pozytywnie zaskoczyłam. Wypożyczyłam, żeby w okropnym polskim zimnie oderwać się od stresów pisania pracy dyplomowej i JAKAŻ TO BYŁA PODRÓŻ! atmosfera gorącego Cypru była przeze mnie odczuwalna niemal fizycznie, te zapachy, dania, atmosfera, ludzie! Wszystko było przecudownie przedstawione. A narracja okiem nastoletniego chłopca poprowadzona znakomicie (miła odmiana po ciągłym czytaniu okiem dziewczyn z "Sióstr").
Fabuła też bardzo ciekawa, jedyne do czego mogę się przyczepić, to dziecięce zachowania głównej bohaterki, jej strach co do pewnych decyzji ciągnących się przez całą książkę był w moim przekonaniu z lekka irracjonalny a sama bohaterka wykazywała się niedojrzałością.
Tak czy inaczej, GORĄCO polecam i myślę, że jeszcze kiedyś wrócę do tej pozycji.

Lucinda nigdy nie zawodzi, ale w tej książce, choć nie pokładałam za dużych nadziei, to się mocno pozytywnie zaskoczyłam. Wypożyczyłam, żeby w okropnym polskim zimnie oderwać się od stresów pisania pracy dyplomowej i JAKAŻ TO BYŁA PODRÓŻ! atmosfera gorącego Cypru była przeze mnie odczuwalna niemal fizycznie, te zapachy, dania, atmosfera, ludzie! Wszystko było przecudownie...

Helena, w przeszłości tancerka w balecie, a obecnie żona oraz matka trójki dzieci. Angielka, która odziedziczyła po ojcu chrzestnym wiekowy dom o nazwie "Pandora" położony w malowniczym miejscu na Cyprze. Po odziedziczeniu "Pandory" podejmuje wraz z mężem decyzje o wyjeździe i spędzeniu w nim wakacji. Towarzyszyć mają im dzieci oraz przyjaciele. Helena skrywa tajemnice sprzed lat związane z jej wcześniejszym pobytem w tym miejscu gdy jako nastolatka gościła u swojego ojca chrzestnego, tajemnice dotyczą również jej wcześniejszego życia nie tylko z tego okresu, również z czasów gdy jako tancerka baletowa mieszkała i pracowała w Wiedniu.
Helenę po przyjeździe na Cypr ogarnia niepokój oraz złe przeczucia, iż puszka Pandory zostanie otwarta, a wszystkie skrywane tajemnice ujrzą światło dzienne.
Jak powrót po latach do Pandory oraz skrywane tajemnice z przeszłości wpłyną na dalsze losy i życie Heleny jej męża, dzieci oraz przyjaciół ?
To moje pierwsze spotkanie z Lucindą Riley. Przyznam, że ciężko było mi przebrnąć przez początek książki (ok 100 do 150 stron) potem książka i historia w niej zawarta wciągał mnie i wzruszała coraz bardziej.
Dodatkowo ciekawostką jest, że znaczna część historii opowiedziana jest w formie wspomnień napisanych w dzienniku najstarszego syna Heleny. Historia widziana jego oczami jako trzynastolatka.
Po przeczytaniu całej książki mogę ją serdecznie polecić.
Myślę, że sięgnę jeszcze do lektur tej autorki. Mam w swojej bibliotece serię "Siedem Sióstr" i na pewno ją przeczytam.

Helena, w przeszłości tancerka w balecie, a obecnie żona oraz matka trójki dzieci. Angielka, która odziedziczyła po ojcu chrzestnym wiekowy dom o nazwie "Pandora" położony w malowniczym miejscu na Cyprze. Po odziedziczeniu "Pandory" podejmuje wraz z mężem decyzje o wyjeździe i spędzeniu w nim wakacji. Towarzyszyć mają im dzieci oraz przyjaciele. Helena skrywa tajemnice...

To dopiero moja druga przeczytana książka od Lucindy Riley, ale już dostrzegam pewien schemat. Piękna kobieta, skrywająca jakiś sekret. Mająca u boku, oczywiście, przystojnego i mądrego faceta. Nie odbiera to jednak przyjemności z lektury, jest to dobra powieść do słuchania w tle.

To dopiero moja druga przeczytana książka od Lucindy Riley, ale już dostrzegam pewien schemat. Piękna kobieta, skrywająca jakiś sekret. Mająca u boku, oczywiście, przystojnego i mądrego faceta. Nie odbiera to jednak przyjemności z lektury, jest to dobra powieść do słuchania w tle.