Jesteśmy społecznością, która kocha książki

W "Złodziejce książek" absolutnie zachwycił mnie język i niestandardowy sposób opowieści i opisywania bohaterów. Narratorem jest tutaj Śmierć, która ze specyficznym dystansem opowiada historię kilkunastoletniej dziewczynki dorastającej w Niemczech w trakcie II Wojny Światowej oraz jej bliskich. Myślę, że i bez tych zabiegów stylistycznych byłaby to ciekawa książka, ale dzięki nim powstało małe arcydzieło.
Na marginesie można tylko z żalem dodać, że nikt jeszcze nie napisał równie pięknej książki o zmaganiach Polaków z tymi trudnymi czasami.

W "Złodziejce książek" absolutnie zachwycił mnie język i niestandardowy sposób opowieści i opisywania bohaterów. Narratorem jest tutaj Śmierć, która ze specyficznym dystansem opowiada historię kilkunastoletniej dziewczynki dorastającej w Niemczech w trakcie II Wojny Światowej oraz jej bliskich. Myślę, że i bez tych zabiegów stylistycznych byłaby to ciekawa książka, ale...

Z wielką radością zobaczyłam na półce w księgarni nową książkę Hanny Kowalewskiej, gdyż należę do szerokiego grona fanek jej prozy, a w szczególności cyklu o Zawrociu. Ta powieść do niego nie należy i widać (słychać?), że autorka zdecydowała się nadać jej trochę inny klimat. Nie umiem jednoznacznie ocenić, czy lepszy - chyba bardziej surowy, podkreślony tym, że akcja dzieje się późną jesienią nad morzem. Wydaje mi się, że z tej historii pisarka z łatwością mogłaby stworzyć nowy kilkutomowy cykl, gdzie potraktowałaby poszczególne wątki z większą dbałością o detal. Z drugiej strony, być może właśnie ten trochę pośpieszny, nerwowy sposób opowiadania nadaje najnowszej powieści większej dynamiki, podkreślającej stan emocjonalny i psychiczny głównej bohaterki.

Z wielką radością zobaczyłam na półce w księgarni nową książkę Hanny Kowalewskiej, gdyż należę do szerokiego grona fanek jej prozy, a w szczególności cyklu o Zawrociu. Ta powieść do niego nie należy i widać (słychać?), że autorka zdecydowała się nadać jej trochę inny klimat. Nie umiem jednoznacznie ocenić, czy lepszy - chyba bardziej surowy, podkreślony tym, że akcja dzieje...

Książka opisuje kilka znanych i kilka nieznanych akcji izraelskiego wywiadu. Wiele faktów jest bardzo ciekawych, jednak przyjemność czytania jest mała ze względu na dość niski poziom literacki książki (albo tłumaczenia). Warto przeczytać, żeby zrozumieć kulisy kontrowersyjnych decyzji dotyczących walki z terroryzmem prowadzonej przez państwo Izrael.

Książka opisuje kilka znanych i kilka nieznanych akcji izraelskiego wywiadu. Wiele faktów jest bardzo ciekawych, jednak przyjemność czytania jest mała ze względu na dość niski poziom literacki książki (albo tłumaczenia). Warto przeczytać, żeby zrozumieć kulisy kontrowersyjnych decyzji dotyczących walki z terroryzmem prowadzonej przez państwo Izrael.

Książki Piotra Bojarskiego raczej nie służą pokrzepieniu serc i poprawieniu nastroju. Raczej wręcz przeciwnie. Nie są to też szczególnie skomplikowane kryminały trzymające w napięciu do ostatniej strony w oczekiwaniu na ujawnienie prawdziwego mordercy. Są to jednak po prostu bardzo przyzwoicie napisane powieści z wątkami historycznymi, kryminalnymi, z klimatem Poznania w tle.
W odróżnieniu od świetnej klimatycznej okołowojennej serii z elementami historii alternatywnej ("Posen"), w "Ściemie" autor cofa się do dużo bliższej nam historii, co chyba czyni tę opowieść bardziej "brudną" i przerażającą.

Książki Piotra Bojarskiego raczej nie służą pokrzepieniu serc i poprawieniu nastroju. Raczej wręcz przeciwnie. Nie są to też szczególnie skomplikowane kryminały trzymające w napięciu do ostatniej strony w oczekiwaniu na ujawnienie prawdziwego mordercy. Są to jednak po prostu bardzo przyzwoicie napisane powieści z wątkami historycznymi, kryminalnymi, z klimatem Poznania w...