Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Śliczne to było. Płakałam i śmiałam się na przemian, piękna filmowa historia o potędze przyjaźni, o tym, że człowiek może się zmienić i że warto jest walczyć do końca. Wspaniała książka.

Śliczne to było. Płakałam i śmiałam się na przemian, piękna filmowa historia o potędze przyjaźni, o tym, że człowiek może się zmienić i że warto jest walczyć do końca. Wspaniała książka.

Miałam dużą frajdę z czytania tej książki. Jest trochę dłużyzn, nie wszystkio się dobrze zestarzało i jestem pewna, że autor mocno ubarwił niektóre ze swoich przygód, ale generalnie bawiłam się świetnie.

Miałam dużą frajdę z czytania tej książki. Jest trochę dłużyzn, nie wszystkio się dobrze zestarzało i jestem pewna, że autor mocno ubarwił niektóre ze swoich przygód, ale generalnie bawiłam się świetnie.

Przez większośc książki (nie była długa, na szczęście) wyobrażałam sobie, że potrząsam główną bohaterką i każę jej się zabrać za jakąś pożyteczną robotę. Im dalej, tym było gorzej, zwłaszcza ta "egoztyczna" końcówka była całkowicie niezjadliwa. Sto dwadzieścia stron neurotycznego użalania się nad sobą i opisów głupich decyzji, nie jestem chyba fanką tego współczesnego nurtu "literatury terapeutycznej".

Gdyby ktoś chciał przeczytać naprawdę dobry opis zaburzeń lękowych i wychodzenia z nich, to polecam... Dolinę Muminków w Listopadzie - w żadnym autoterapeutycznym wytworze współczesnych polskich pisarek nie znalazłam tak perfekcyjnie oddanego stanu czekania na zbliżającą się katastrofę, jak opis nadchodzącego ataku paniki Filifionki sprzątającej akurat swój dom.

Dlaczego o tym wspominam? Otóż myślałam, że tytuł jest nawiązaniem do tej właśnie sceny i nawet jeśli jest (a nie zauważyłam), to srodze się zawiodłam.

Przez większośc książki (nie była długa, na szczęście) wyobrażałam sobie, że potrząsam główną bohaterką i każę jej się zabrać za jakąś pożyteczną robotę. Im dalej, tym było gorzej, zwłaszcza ta "egoztyczna" końcówka była całkowicie niezjadliwa. Sto dwadzieścia stron neurotycznego użalania się nad sobą i opisów głupich decyzji, nie jestem chyba fanką tego współczesnego nurtu...

Rozczarowanie roku. Zarówno Maestro jak i Białystok były swietne, tu jednak cos nie wyszło, czegoś zabrakło i całość jest niestrawna. Poruszył mnie jednynie fragment z młodą żoną Korwina Mikkego, reszta ani ziębi, ani grzeje, a przecież temat radykalizacji na prawicy to, wydawałoby się, prawdziwy samograj.

Rozczarowanie roku. Zarówno Maestro jak i Białystok były swietne, tu jednak cos nie wyszło, czegoś zabrakło i całość jest niestrawna. Poruszył mnie jednynie fragment z młodą żoną Korwina Mikkego, reszta ani ziębi, ani grzeje, a przecież temat radykalizacji na prawicy to, wydawałoby się, prawdziwy samograj.