Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Oglądaliście kiedyś taki program jak „Superniania”? Nawet jeśli nie, to zakładam, że o „karnym jeżyku” na pewno słyszeliście. „Superniania kontra trzyletni Krzyś. Jak telewizja uczy wychowywać dzieci” to reportaż Anny Golus na temat tego, jak dzieci są wykorzystywane przez telewizję za pomocą programów typu reality show. Na samym wstępie należy wspomnieć, że autorka w tej książce w dużej mierze korzysta ze swojej pracy doktorskiej oraz czerpie z własnych artykułów o podobnej tematyce, napisanych m.in. dla „Tygodnika Powszechnego”. Nie jest to z mojej strony zarzut: chcę jedynie pokazać, że mimo iż rdzeniem tej książki jest obszerna publikacja naukowa, to lektura (jako czynność) sama w sobie nie jest uciążliwa. Do tego książka mocno obudowana jest źródłami, co na pewno wpływa na jej wiarygodność, a do tego może być źródłem inspiracji dla zainteresowanych tematem. Chociaż podtytuł książki Golus dotyczy ogólnie telewizji, to autorka w głównej mierze swoje rozważania oparła na przykładzie słynnej produkcji „Superniania” (tego dotyczyła również rozprawa doktorska Golus). Nie będę owijał w bawełnę: książka „Superniania kontra trzyletni Krzyś. Jak telewizja uczy wychowywać dzieci” obnaża nie tylko udział w produkcji Doroty Zawadzkiej, ale cały program i wszystkie inne podobne telewizyjne reality show. Golus nie brakuje skrupulatności (zwłaszcza w wypunktowaniu manipulacji twórców serialu i analizowaniu poszczególnych odcinków) i odwagi w nazywaniu rzeczy po imieniu. Co bardzo dobre, autorka czerpie z publikacji ekspertów w dziedzinie psychologii, dociera do dzieci, które decyzją rodziców przymusowo wzięły udział w programie. Golus nie tylko z nimi rozmawia, ale przedstawia to, jak „Superniania” wpłynęła na ich dalsze życie. Ten moment książki jest chyba najciekawszy, bo jak na dłoni widzimy manipulacje twórców programu i szantaż rodzin, które w wielu przypadkach chciały przerwania nagrań. Reasumując: Golus wytacza potężne działa w kierunku głównej bohaterki i twórców programu, ale brakuje mi tutaj głosu samej Zawadzkiej. W niektórych przypadkach sama autorka trochę zapędziła się w swoich tezach. Mocna książka nie tylko adresowana do rodziców i fanów psychologii, ale też fanów telewizji.