Święto ognia

Niniejsza recenzja nie napawa mnie radością, zapewne dlatego, że poczułem sympatię wobec autora, który mimo swojej popularności, jest skromnym facetem.

Pozostawiając głębszą analizę z boku, opowiem najpierw o prostych odczuciach podczas słuchania audiobooka. Pierwszym wrażeniem, było poczucie pewnej infantylności bijącej z narracji. Zrzuciłem to na karb bohaterki, która jest nie do końca rozwinięta emocjonalnie. Jednak gdy opowiadanie przejmuje Poldek, w dalszym ciągu miałem wrażenie, że poruszam się wokół banałów, mimo, że pan Woronowicz świetnie czytał. Perspektywa Łucji była niewiele ciekawsza i w rezultacie odczułem nudę.

Bohaterowie „Święta ognia” są strasznie sztampowi. Nie lubię tego argumentu, gdyż uważam, że wszystko już napisano, a teraz zajmujemy się miksowaniem stworzonych już charakterów. Jednak w tej książce nie ma żadnego zaskoczenia. Pomimo tego, iż autor „obdarzył” swoich bohaterów lawiną nieszczęść, wypadają oni całkiem miałko. Nigdzie nie dążą, mimo srogich przeciwności, nie czuć ich zmagań, autor nie buduje napięcia, ni tajemnicy. Tak naprawdę, gdyby pominąć wszystkie niepotrzebne opisy, wyszłoby z tego nieco rozbudowane opowiadanie na poziomie liceum. I to jest to co autorowi mam rzeczywiście za złe. Czyli brak jakiejkolwiek finezji w warstwie stylistycznej. Małecki nie porywa, nie urzeka, nie wzrusza, raczej stara się przeprowadzić czytelnika bezpiecznie za rączkę, by ten przypadkiem nie odczuł jakieś zbyt dojmującej emocji. Mam wrażenie, że coraz więcej pisarzy zaczyna rozumieć, to co R. Mróz rozumie od dawna, a mianowicie to, że im bardziej przyswajalna lektura, tym zadowoli większą liczbę odbiorców. Kontrapunktem do tego, jest oczywiście literatura wybitna, która usatysfakcjonuje znacznie węższy krąg osób. Mnie ten konformizm i pisanie pod publiczkę zaczyna denerwować. Co raz mniej jest autorów, z charakterem, swadą, bystrych, inteligentnych, kontrowersyjnych, co raz więcej wyrobników, którzy piszą pod słupki sprzedażowe.

Żeby nie być aż tak ostrym dla autora, podkreślę, że nie wszystko w tej powieści, jest złe, i nawet mnie zakończenie lekko ujęło, niemniej po jej lekturze, dźwięczy mi w uszach tylko jedno słowo: naiwna.

Niniejsza recenzja nie napawa mnie radością, zapewne dlatego, że poczułem sympatię wobec autora, który mimo swojej popularności, jest skromnym facetem.

Pozostawiając głębszą analizę z boku, opowiem najpierw o prostych odczuciach podczas słuchania audiobooka. Pierwszym wrażeniem, było poczucie pewnej infantylności bijącej z narracji. Zrzuciłem to na karb bohaterki, która...

Wybitna.

Wybitna.

Z żalem stwierdzam, że ta książka jest po prostu banalna. Bardzo trudna historia rodzinna spuentowana zostaje wyświechtanymi frazesami, które mają wzbudzić w nas poczucie nadziei. Niestety, przy tak płytko prowadzonej fabule można jedynie uśmiechnąć się pod nosem, czytając te "morały".
Bohaterowie cały czas męczą się ze swoimi ograniczeniami, z tym, że w pewnym aspektach życia są niewystarczający. I taka też jest ta pozycja - niewystarczająca. Za mało w niej uczuć, za mało głębi. Pomimo poznania historii rodziny, wciąż pozostaje ona dla nas obca, nieuchwytna. Jest trochę jak te pocztówki, na które czeka Anastazja - próbuje udawać coś, czym nie jest.

Z żalem stwierdzam, że ta książka jest po prostu banalna. Bardzo trudna historia rodzinna spuentowana zostaje wyświechtanymi frazesami, które mają wzbudzić w nas poczucie nadziei. Niestety, przy tak płytko prowadzonej fabule można jedynie uśmiechnąć się pod nosem, czytając te "morały".
Bohaterowie cały czas męczą się ze swoimi ograniczeniami, z tym, że w pewnym aspektach...

Jestem uzależniona od książek Pana Jakuba i proszę o więcej...

Jestem uzależniona od książek Pana Jakuba i proszę o więcej...

Jak dla mnie to bez wątpienia książka roku, bo już dawno żadna historia tak bardzo mnie nie poruszyła. Małecki z każdą książką i z każdą nową historią przechodzi samego siebie i wyrasta na najwybitniejszego autora młodego pokolenia. Jego zdolność kreowania postaci, zawiązania akcji oraz jej prowadzenie są na najwyższym poziomie. Choć wiem, że sięgając po jego książkę mogę się po spodziewać historii najwyższych lotów, to jednak za każdym razem zadziwia mnie swoją wrażliwością, inteligencją słowa, spostrzegawczością umiejętnością doboru środków wyrazu do danej postaci, co nie tylko je uautentycznia, ale jakby powołuje do życia. Historia zostanie ze mną na bardzo długo. Tą powieścią Małecki osiągnął dla mnie mistrzostwo, czapki z głów.

Jak dla mnie to bez wątpienia książka roku, bo już dawno żadna historia tak bardzo mnie nie poruszyła. Małecki z każdą książką i z każdą nową historią przechodzi samego siebie i wyrasta na najwybitniejszego autora młodego pokolenia. Jego zdolność kreowania postaci, zawiązania akcji oraz jej prowadzenie są na najwyższym poziomie. Choć wiem, że sięgając po jego książkę mogę...

Jakub Małecki po raz kolejny mnie nie zaskoczył. Trudny temat potrafi odbudować ciekawymi bohaterami i ich historią. Jako autor ma niesamowity dar tworzenia postaci a ja stale mam wrażenie, że te doświadczenia, które prezentuje czytelnikowi, są do bólu prawdziwe. Ma w sobie niesamowite pokłady empatii. "Święto ognia" powinna być lekturą obowiązkową dla osób chcących odkryć kolejne pokłady pozytywów w swoim życiu.

Jakub Małecki po raz kolejny mnie nie zaskoczył. Trudny temat potrafi odbudować ciekawymi bohaterami i ich historią. Jako autor ma niesamowity dar tworzenia postaci a ja stale mam wrażenie, że te doświadczenia, które prezentuje czytelnikowi, są do bólu prawdziwe. Ma w sobie niesamowite pokłady empatii. "Święto ognia" powinna być lekturą obowiązkową dla osób chcących odkryć...

Zachwyciła mnie. Porwała, zamknęła w sobie na kilka godzin, sprawila, że znalazłam się tam obok Łabendowskich i mogłam na nich patrzeć. I żyć ich życiem, ich codziennością, ciężką i piękną jednocześnie. Piękną, bo pełną miłości i zrozumienia.
Widziałam radość i smutek, szczęście i ból, tęsknotę i pragnienia, marzenia i spełnienia a nade wszystko w całej książce widziałam po prostu miłość.
Dziękuję Panu Jakubowi Małeckiemu za te wszystkie emocje i czekam bardzo na ekranizację książki.

Zachwyciła mnie. Porwała, zamknęła w sobie na kilka godzin, sprawila, że znalazłam się tam obok Łabendowskich i mogłam na nich patrzeć. I żyć ich życiem, ich codziennością, ciężką i piękną jednocześnie. Piękną, bo pełną miłości i zrozumienia.
Widziałam radość i smutek, szczęście i ból, tęsknotę i pragnienia, marzenia i spełnienia a nade wszystko w całej książce widziałam po...

Piękna książka o miłości, ale nie romans. Jedna z głównych bohaterek jest osobą w dużym stopniu niepełnosprawną. Autor stworzył wspaniałą kreację. I tu jest konsekwentny, to jak Nastka widzi i przyjmuje świat wynika z miłości najbliższych. Choć czasami jej postać może się wydawać zbyt wyidealizowana, ale mimo konsultacji nigdy nie jesteśmy w stanie wczuć się w skórę człowieka z defektami. Co dla mnie w tej książce było najciekawsze? To w jaki sposób autor przedstawił sposoby kompensacji trudów życia przez innych bohaterów. Pewną trudność przy lekturze tego tekstu może sprawiać asynchroniczność. Dla mnie ma on postać albumu rodzinnego z którego wysypały się Fotografie. Jedne wspomnienia nakładają się na drugie jakby przedstawiając inne ujęcie tego samego wydarzenia. Zakończenie trochę dziwne, niedopowiedziane do końca. Nie wiadomo czy interpretować je dosłownie, czy też wczuwając się w nastrój książki wyobrażać sobie, że będzie ok. Ale tak ma być w dobrej powieści. Gorąco polecam.

Piękna książka o miłości, ale nie romans. Jedna z głównych bohaterek jest osobą w dużym stopniu niepełnosprawną. Autor stworzył wspaniałą kreację. I tu jest konsekwentny, to jak Nastka widzi i przyjmuje świat wynika z miłości najbliższych. Choć czasami jej postać może się wydawać zbyt wyidealizowana, ale mimo konsultacji nigdy nie jesteśmy w stanie wczuć się w skórę...

Cały czas próbuję dociec w jaki sposób Małecki nadaje tytuły swoim powieściom, bo z reguły wybiera jakiś detal z jednej z historii.

Trójwątkowa narracja członków jednej rodziny, z których każdy przeżywa swój dramat, a jednocześnie to nie burzy więzi między nimi.
Jestem pod wrażeniem tego, jak Małecki potrafi kreować postaci żeńskie.
Zdecydowanie warta przeczytania.

Cały czas próbuję dociec w jaki sposób Małecki nadaje tytuły swoim powieściom, bo z reguły wybiera jakiś detal z jednej z historii.

Trójwątkowa narracja członków jednej rodziny, z których każdy przeżywa swój dramat, a jednocześnie to nie burzy więzi między nimi.
Jestem pod wrażeniem tego, jak Małecki potrafi kreować postaci żeńskie.
Zdecydowanie warta przeczytania.

Odrobina realizmu magicznego połączona z bardzo ludzkim bólem tworzy opowieść, którą czyta się błyskawicznie i która wsiąka w nas powoli. Moje 'ale' polega na tym, że być może to nie jest książka Małeckiego, która porwała mnie najbardziej, pierwsza połowa mnie nie wciągnęła od razu. Dopiero za drugim podejściem przekonałam się do dalszej lektury.

Jednak jest to tytuł, który po czasie (bo piszę tę recenzję kilka tygodni po lekturze) wciąż siedzi w mojej głowie i każe o sobie myśleć.

Pełną recenzję można przeczytać na blogu Redhead in Wonderland:
https://redhead-in-wonderland.blogspot.com/2022/07/swieto-ognia.html

Odrobina realizmu magicznego połączona z bardzo ludzkim bólem tworzy opowieść, którą czyta się błyskawicznie i która wsiąka w nas powoli. Moje 'ale' polega na tym, że być może to nie jest książka Małeckiego, która porwała mnie najbardziej, pierwsza połowa mnie nie wciągnęła od razu. Dopiero za drugim podejściem przekonałam się do dalszej lektury.

Jednak jest to tytuł,...