Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Przekleństwo zwycięzcy

Są takie dni, w trakcie których podejmujemy same głupie decyzje. Są dni, które realnie rzutują na resztę naszego życia. Są chwile, w których jakiś cichy głosik podpowiada nam, że powinniśmy się cofnąć, zmienić decyzje, odwrócić się, uciec. A jednak zostajemy. A potem bardzo, ale to bardzo żałujemy. Zdarza się jednak, że ta jedna, wydawałoby się najgorsza decyzja w życiu, po dniach, miesiącach, a czasem latach, okazuje się być tą najlepszą. Tą, która nas ukształtowała. Tą, dzięki której w końcu zyskaliśmy to, co najważniejsze - szczęście. Choć na chwilę.

Lady Kestrel jest córką zasłużonego generała Trajana, która już dawno poprzysięgła sobie, że pewnych rzeczy robić nie będzie. Nie zaciągnie się do armii, choć ojciec widzi w niej wybitnego stratega. Nie będzie zabijała. I nigdy, przenigdy nie kupi niewolnika. Będąc małą dziewczynką straciła matkę. Wychowywała ją opiekunka, niewolnica jej ojca - Enai. Choć kobieta była Herranką, to dziewczynka naprawdę ją pokochała. Gdy nadarzyła się okazja - wymusiła na ojcu, by zwrócił jej wolność. Enai nie wyobrażała sobie jednak życia poza murami posiadłości generała, Kestrel wydała więc część spadku po matce, na wybudowanie dla opiekunki domu. Z powodu tych poczynań opinia dziewczyny znacznie ucierpiała. Przez otoczenie była uważana nie tylko za nie do końca zdrową na umyśle, co za przychylną wrogowi. Gdy więc przez zupełny przypadek trafiła na aukcję niewolników, chciała z niej czym prędzej wyjść. Niestety zebrane na niej tłumy uniemożliwiły jej ucieczkę. I gdy doszło do licytacji Kowala, który jawnie wyrażał swoją opinię, a do tego okazało się, że jest śpiewakiem, dziewczyna zdecydowała się rozpocząć licytację. Niespodziewanie nie tylko wygrała aukcję, ale i znacznie za Kowala przepłaciła. Jednak raz powiedzianego słowa nie można cofnąć, dziewczyna więc zacisnęła zęby, zapłaciła ile trzeba, wróciła z niewolnikiem do domu i... usilnie starała się o nim zapomnieć. To jednak okazało się nie tak łatwym zadaniem, jak powinno.

Nie spodziewałam się po Pojedynku Marie Rutkowski, że to będzie aż tak dobra książka. Z początku nie czytało mi się jej rewelacyjnie, jednak z każdą kolejną stroną historia wciągała mnie bardziej i bardziej. Aż doszło do takiego momentu, że nie potrafiłam powieści odłożyć na półkę. Czytałam bez przerwy na picie, jedzenie, czy potrzeby fizjologiczne. Obiecywałam sobie, że zaraz ją odłożę, że skończę czytać później, najlepiej jutro - bo w końcu miałam też inne obowiązki. Niestety - przemawianie do samej siebie nic nie dało. Czytałam dalej, aż nagle powieść dobiegła końca. A mnie się chciało płakać. Bo zakończenie, słodko-gorzkie zakończenie, nie jest takim, jakiego pragnęłam dla bohaterów. I choć wiem, że już w marcu w księgarniach pojawi się kontynuacja przygód Kestrel, to nie potrafię sobie wyobrazić, jak autorka mogłaby wyciągnąć dziewczynę z problemów, w jakie się wpakowała.

Pojedynek to piękna opowieść o wrogach, których w rzeczywistości niewiele dzieli. Pochłonąć ją można dosłownie w jeden dzień. Marie Rutkowski napisała wspaniałą, poruszającą różnorodne emocje powieść. Oby kolejna była równie dobra.

Przekleństwo zwycięzcy

Są takie dni, w trakcie których podejmujemy same głupie decyzje. Są dni, które realnie rzutują na resztę naszego życia. Są chwile, w których jakiś cichy głosik podpowiada nam, że powinniśmy się cofnąć, zmienić decyzje, odwrócić się, uciec. A jednak zostajemy. A potem bardzo, ale to bardzo żałujemy. Zdarza się jednak, że ta jedna, wydawałoby się...

Zacząć od nowa

"Początek mnie i ciebie" Emery Lord
wyd. Amber
rok: 2015
str. 319
Ocena: 5/6

W przyjaźni zawsze jesteśmy dłużnikami. Każdy każdemu jest winny małą przysługę, za małe momenty światła w chaosie.1)

Czasem jedno wydarzenie kształtuje całe nasze życie. Gdy zaczynamy dzień nie spodziewamy się, że za parę chwil wszystko się zmieni. Już nic nigdy nie będzie takie, jak dawniej. Bo my, nie będziemy już tacy, jak jeszcze chwilę temu.

Paige Elisabeth Hancock od roku cierpi. Po kilku miesiącach spotykania się z Aaronem Rosenthalem jej życie uległo radykalnej zmianie. Chłopak wyjechał na obóz skautów i już z niego nie wrócił. Wraz z kolegami skakali do wody, niestety - dla Aarona zetknięcie z wodą było ostatni jego życiowym doświadczeniem. Od tamtej chwili Paige żyje jak wdowa, która niekoniecznie sama sobie narzuciła tę rolę. Choć była w związku z zmarłym, nie zdążyła go poznać na tyle, by zaczął dla niej znaczyć wszystko. Stał się jednak dla niej wszystkim już po swojej śmierci. Paige nie mogła się pogodzić z tym, że ktoś tak młody jak on, tak niedoświadczony, tak krótko będący na tym świecie nie ma już możliwości przebywania tu. I... zamknęła się w sobie. Skoro on nie mógł zdobywać nowych doświadczeń, to jak ona by mogła? A do tego ludzie. I ich spojrzenia. Nie ważne jak dużo czasu upłynęło od śmierci Aarona, wciąż patrzono na nią, jak na dziewczynę, która straciła wszystko. Dziewczynę, której chłopak utonął. Gdy dzień przed rozpoczęciem trzeciej klasy liceum, w miejscowej księgarni spotyka chłopaka, który podoba się jej od lat i ten nie patrzy na nią Tym Spojrzeniem, czuje, że coś się może zmienić. A gdy Ryan mówi, że sami się muszą postarać, by nadchodzący rok był lepszy od poprzedniego. Dziewczyna podchodzi do tego zadaniowo, wraca do domu, spisuje plan działania i niezwłocznie przystępuje do jego realizacji.

Paige może nie chce, ale wie, że powinna spotykać się ze znajomymi i poznawać nowych ludzi. Powinna znaleźć sobie nowe zajęcia, umówić się na randkę, najlepiej z Ryanem, pojechać w podróż no i oczywiście - zacząć ponownie pływać, a to najbardziej ją przerażało. Czy dziewczynie uda się zrealizować swoje zamierzenia? Czy potknie się po drodze i zrezygnuje z założenia, by najbliższy rok był lepszy niż poprzedni? By się tego dowiedzieć, koniecznie musicie sięgnąć po powieść Emery Lord, zatytułowaną Początek mnie i ciebie.

Oczywiście jestem oczarowana tą powieścią. Na początku nie do końca wiedziałam, czego mam się po tej książce spodziewać, bałam się odrobinę, że to jednak będzie opowieść tylko o żałobie i o ciągłym rozpamiętywaniu miłości, która odeszła i już nie wróci. Na szczęście, to nie o tym pisała Emery Lord. Lekturą, to young adult w znakomitej odsłonie. Jest dramat, problemy młodych ludzi i ich trudne powolne wchodzenie w dorosłość. Bohaterowie mają swoje wzloty i upadki, choć wyjątkowo jak na książkę o młodzieży i w zasadzie dla młodzieży, niezwykle rzadko czułam się zażenowana. Z czystym sumieniem i z całego serca polecam lekturę Początku mnie i ciebie. Zdecydowanie warto przeczytać tę piękną opowieść o radzeniu sobie z śmiercią, stratą miłości, odnajdowaniem przyjaźni i poszukiwaniem sensu życia.

Sil

1) str. 191

Zacząć od nowa

"Początek mnie i ciebie" Emery Lord
wyd. Amber
rok: 2015
str. 319
Ocena: 5/6

W przyjaźni zawsze jesteśmy dłużnikami. Każdy każdemu jest winny małą przysługę, za małe momenty światła w chaosie.1)

Czasem jedno wydarzenie kształtuje całe nasze życie. Gdy zaczynamy dzień nie spodziewamy się, że za parę chwil wszystko się zmieni. Już nic nigdy nie będzie takie,...

Zapach śmierci

„Ściśle tajne” Alex Kava
tom: II
cykl: Ryder Creed
wyd. Harper Collins
rok: 2015
str. 336
Ocena: 4,5/6

Na książki Alex Kavy zawsze czekam z zapartym tchem. Czytam je z wielką przyjemnością i z równie wielką ochotą polecam je innym. Nie inaczej było z Ściśle tajne, zdziwiło mnie jednak, że jest to drugi tom nowej serii. Jak dotąd ominęłam tylko jedną powieść autorki, i to na pewno nie była przedostatnia część. Wciąż się więc zastanawiałam, czy wszystko ze mną w porządku. Doskonale jednak pamiętam, że gdy czytałam poprzednią część serii, była to wciąż opowieść o Maggie O'Dell. Tymczasem teraz okazało się, że to już druga część przygód Rydera Creeda.

Od ostatniej wspólnej misji Rydera i Maggie minął już przeszło miesiąc i jakoś nie zanosiło się na rychłe kolejne spotkanie. Kiedy do biura K9 CrimeScents napływa kolejne zlecenie, tym razem dotyczące ulewnych deszczy, w skutek których doszło do osunięcia terenu w Karolinie Północnej, Hanna po prostu je przyjmuje. Tym bardziej, że pomocy potrzebuje Departament Obrony, a dokładnie, ktoś z przeszłości Rydera. Podpułkownik Peter Logan. Zmora i wybawiciel Creeda. Z jednej strony przywołuje w nim najmroczniejsze wspomnienia, z drugiej - wie, że jest mu winien przysługę. I to nie małą, w końcu Logan uratował mu życie. Nie bacząc więc na złe przeczucia, przewodnik wybiera psa tropiącego odpowiedniego do tej pracy i wyrusza w podróż. Na miejscu nic jednak nie jest takim, jakim być powinno. Do miejsca tragedii niemal nie da się dostać, a gdy to w końcu się udaje, okazuje się, że teren, który ma przeszukać jest zdecydowanie ograniczony. Bo jego zadaniem nie jest pomaganie miejscowej ludności, tylko odnalezienie ludzi, którzy pracowali dla rządu. Czy Ryder podporządkuje się wytycznym przełożonych? Czy uda mu się odnaleźć jakichś żywych pracowników ośrodka? Co, jeśli na miejscu tragedii zjawi się agentka O'Dell i stanie po drugiej stronie barykady? Czy tej dwójce uda się dogadać? Czy będą w stanie ze sobą współpracować? A może coś sprawi, że znów zjednoczą siły? By się dowiedzieć, jak rozwinęła się opowieść o pewnej wielkiej tajemnicy Departamentu Obrony USA, koniecznie musicie przeczytać Ściśle tajne, czyli drugą część serii o Ryderze Creedzie, autorstwa Alex Kavy.

Zawsze w trakcie i po lekturze powieści Kavy zostają mi w głowie sceny, jakby wycięte kadry z filmu, które przewijają mi się nieustająco przez myśli. Czasem nie pamiętam skąd pochodzą. Czasem nie jestem pewna, czy czasem nie są to realne wspomnienia. Czasem zastanawiam się, czy ze mną wszystko w porządku. A potem przypominam sobie, skąd te fragmenty pochodzą. I już wiem, że jestem zdrowa na umyśle. To ta autorka i jej książki. Alex Kava. Mistrzyni zapadania w pamięci czytelnika.

Ściśle tajne to oczywiście znakomita książka, choć muszę szczerze przyznać, że pierwsze książki Kavy powalały mnie na kolana i zachwycały, te nowsze - dobrze wpasowują się w moje czytelnicze upodobania i potrzeby, ale nie robią mi z mózgu sieczki. Mimo to - bardzo je lubię i z przyjemnością czytam kolejne dzieła tej autorki. Do tego ostatniego i was zachęcam.

Sil

Zapach śmierci

„Ściśle tajne” Alex Kava
tom: II
cykl: Ryder Creed
wyd. Harper Collins
rok: 2015
str. 336
Ocena: 4,5/6

Na książki Alex Kavy zawsze czekam z zapartym tchem. Czytam je z wielką przyjemnością i z równie wielką ochotą polecam je innym. Nie inaczej było z Ściśle tajne, zdziwiło mnie jednak, że jest to drugi tom nowej serii. Jak dotąd ominęłam tylko jedną powieść...

Zorza

"Aplikacja" Lauren Miller
wyd. Feeria Young
rok: 2015
str. 456
Ocena: 5/6

When I’m out of love
I turn and I run
But only you can make it better
Nothing will be bigger than us
When we’re standing side by side1)

W zasadzie niczym się nie wyróżniasz. Co prawda dorastasz bez matki, masz jednak tatę, no i najlepszego przyjaciela na świecie. Marzy ci się jednak coś więcej. Nie tylko dla siebie, ale dla wszystkich. Poświęca więc wszystkie swoje siły nauce. Rozwija się, doskonali, by kształcić się dalej i dalej. To pragnienie rośnie w niej odkąd pamięta. Dlaczego?

Są lata trzydzieste XXI wieku. Ludzie już w zasadzie nie podejmują samodzielnie decyzji. Przynajmniej nie tych podstawowych. W zasadzie na każde pytanie odpowie im Lux, aplikacja stworzona właśnie po to, by wspierać ludzi. Co dziś zjeść? Jak długo zajmie droga do szkoły? Czy kupić kawę czy herbatę? Aurora Vaughn to zaradna szesnastolatka, która pragnie dostać się do elitarnej szkoły - Theden. Po edukacji w niej wszystkie najlepsze uczelnie stoją przed absolwentem otworem. A potem najlepsze i najintratniejsze stanowiska pracy. Co dziwne - dziewczyna nie pyta Luxa, czy powinna podejść do skomplikowanej kwalifikacji. Boi się, że aplikacja odradzi jej ten krok, i pewnie się nie myli, bo Rory nie wierzy, że uda się jej dostać do Theden. Mimo to podchodzi do dość nietypowych egzaminów, które, o dziwi, kończą się przyjęciem jej do tej elitarnej szkoły. I tak oto, kilka miesięcy później, Rory pakuje najpotrzebniejsze rzeczy i wyrusza w podróż swojego życia. To właśnie w jej trakcie dziewczyna zaczyna poznawać przeszłość, którą jej matka z całej siły starała się przed nią ukryć.

Na wstępie chciałabym powiedzieć, że imię głównej bohaterki mnie zauroczyło. W Polsce jest ono wyjątkowo niespotykane, a przecież nie jest wcale imieniem tu nieznanym. Żal mi było, że tak rzadko ktokolwiek odzywał się do Rory pełną wersją jej imienia. Aurora. Jutrzenka. Prawdziwe rozwiązanie wszystkich problemów.

Aplikacja to naprawdę bardzo dobra powieść i to nie tylko dla młodzieży, do której jest kierowana, ale i dla starszego odbiorczy. Czytelnik podczas lektury zgłębi nie tylko przeszłość głównej bohaterki i jej rodziny, ale również całkiem sporo dowie się o nowoczesnych technologiach. Nawet nowocześniejszych niż nowoczesne. Książkę czyta się bardzo sprawnie. Już od pierwszych napisanych przez autorkę zdań wiadomo, że to będzie niesamowita historia. I taka jest. Oczywiście są i słabsze momenty, ale nie na tyle uderzające, by warto było o nich pamiętać. Aplikacja Lauren Miller jest godna polecenia. Zdecydowanie zachęcam do lektury.

Sil

1) Hurts - Nothing Will Be Bigger Than Us

Zorza

"Aplikacja" Lauren Miller
wyd. Feeria Young
rok: 2015
str. 456
Ocena: 5/6

When I’m out of love
I turn and I run
But only you can make it better
Nothing will be bigger than us
When we’re standing side by side1)

W zasadzie niczym się nie wyróżniasz. Co prawda dorastasz bez matki, masz jednak tatę, no i najlepszego przyjaciela na świecie. Marzy ci się jednak coś...

Zabawa w kotka i myszkę

"Diabelski walc" Jonathan Kellerman
wyd. Harper Collins
rok: 2015
str. 560
Ocena: 4,5/6

Twoje dziecko choruje. Bardzo choruje, a ty nie wiesz, jak mu pomóc. Jak sprawić, by maluszek tak nie cierpiał? Jak odkryć, co dokładnie powoduje straszne i wyniszczające objawy, gdy nawet najlepsi lekarze nie są w stanie odkryć przyczyny?

Alex Delaware, psycholog dziecięcy, od lat nie był w Western Pediatrie Medical Center. Już jakiś czas temu rozpoczął pracę w prywatnej praktyce, mimo to wciąż znajdował się na liście pracowników szpitala. Dlatego też doktor Stephanie Eves nie ma większych problemów z wezwaniem go na konsultacje do prowadzonego przez siebie od miesięcy przypadku. Mała Cassie Brooks Jones chowała się dobrze do trzeciego miesiąca życia. To wtedy zaczęły się problemy zdrowotne maluszka. Objaw - utrata przytomności. Matka, posiadając przeszkolenie medyczne, reanimuje dziewczynkę, a następnie zawozi ją na ostry dyżur. W szpitalu przeprowadzają wszystkie niezbędne badania, niestety nic nie wskazuje na jakąkolwiek chorobę. Rodzina ma jednak za sobą straszną przeszłość - pierworodny syn zmarł - stwierdzono nagłą śmierć łóżeczkową. Zagrożenie takim rodzajem śmierci trwa do około roku, lekarze na wszelki wypadek postanowili obserwować dziewczynkę do piętnastego miesiąca życia. Było jeszcze kilka epizodów - za każdym razem w domu i za każdym razem kończyły się one tak samo - reanimacja i przyjazd do szpitala. A tam - brak jakichkolwiek objawów. W końcu okres zagrożenia minął, doktor Eves stwierdziła, że kolejne konsultacje nie powinny być potrzebne. Po kilku dniach dziecko trafiło do szpitala z objawami infekcji. Krwawa kupka - wysoka temperatura. I historia zaczęła się od początku. Lekarze wciąż nie byli w stanie nic stwierdzić, tym razem mieli jednak objaw somatyczny, który musieli leczyć - temperatura. I zaś - przyjazdy do szpitala, liczne badania, wypisy i kolejne powroty. Kontrole. I spokój. Kilka dni po ostatniej konsultacji rodzice przywieźli dziecko do szpitala z objawami padaczki. I ponownie - bardzo trudno o jakąkolwiek diagnozę. Poza jedną, nasuwającą się lekarzom, ale bardzo trudną do udowodnienia. To rodzice są winni. A dokładnie matka. Wszystko się zgadzało. Jej trudna przeszłość. Jej przeszkolenie medyczne. To, że objawy występowały tylko w jej towarzystwie. Münchausen w najgorszej postaci. Bo matka nie krzywdziła siebie, tylko swoje malutkie dziecko. Per procura. A wszystko po to, by zwrócić na siebie uwagę otoczenia. Jednak przy takiej diagnozie trudno dowód. Jeśli nie przyłapiesz na gorącym uczynku, to nie masz nic. Fakty są jednak faktami - to zawsze są matki i zwykle krzywdzą swoje córki. Dużo częściej, niż synów. Pewnie dlatego mały Chad tak szybko umarł. Nie było wcześniej żadnych niepokojących objawów. Śmierć i tyle. Alex zostaje więc wezwany, by pomóc Steph w udowodnieniu, że matka chce zrobić krzywdę dziecku. Zaczyna się więc mroczny taniec, w trakcie którego na jaw wyjdzie wiele brzydkich uczynków, nie tylko matki Cassie.

Z każdą kolejną przeczytaną stroną Diabelskiego walca czytelnik wie coraz mniej. Nie da się ukryć, że powieść wciąga i pasjonuje, bulwersuje i przeraża. Zaciekawia i oburza. Choć sprawa od początku wydaje się oczywista, to im dalej w ten ciemny las, tym trudniej określić, z czym tak w rzeczywistości mamy do czynienia. Czy na pewno chodzi o krzywdzenie dziecka? Jeśli ktoś faktycznie próbuje zaszkodzić Cassie, to czemu jej po prostu nie zabije? Może to wcale nie matka, może to szpitalna pielęgniarka? Albo sama doktor Eves? Alex już sam nie wie, o co w tym wszystkim chodzi, zwraca się więc o pomoc do przyjaciela policjanta. I choć początkowo wszystko jest zagmatwane, w końcu zaczyna się klarować. Obraz, który ostatecznie się pojawia, jest naprawdę przerażający i mroczny. I, niestety, niezwykle trudno wymazać go z pamięci.

Diabelski walc jest powieścią intrygującą, a miejscami wręcz powalającą czytelnika na kolana. Niestety, została przez autora odrobinę przegadana. Czytało mi się ją znakomicie gdzieś do około czterechsetnej strony. Potem, choć powieść wciąż była interesująca, odrobinę mniej przyciągała do siebie i byłam w stanie przeczytać tylko kilkanaście stron dziennie. Ostateczne rozwiązanie faktycznie zadziwia. Lektura mimo wszystko warta polecenia. Zachęcam.

Sil

Zabawa w kotka i myszkę

"Diabelski walc" Jonathan Kellerman
wyd. Harper Collins
rok: 2015
str. 560
Ocena: 4,5/6

Twoje dziecko choruje. Bardzo choruje, a ty nie wiesz, jak mu pomóc. Jak sprawić, by maluszek tak nie cierpiał? Jak odkryć, co dokładnie powoduje straszne i wyniszczające objawy, gdy nawet najlepsi lekarze nie są w stanie odkryć przyczyny?

Alex Delaware,...

My hope is on fire
My dreams are for sale
I dance on a wire
I don't want to fail her

I walk against the stream
Far from what I believe in
I run towards the end
Trying not to give in1)

Czasem świat jest dokładnie taki, jakim go chcemy widzieć. I my jesteśmy tacy, jak nam pasuje. Nie przeszkadza nam ani typ cery, ani krzywe zęby, ani tym bardziej kilka, według innych zbędnych, kilogramów. Jednak to, że w pełni się akceptujemy nie oznacza, że wychodzimy z założenia, że wszystko nam się należy. Doskonale znamy swoje ograniczenia, wiemy, gdzie kończy się niewidzialna bariera wyznaczająca to, co jest w naszym zasięgu. By się nie sparzyć zwyczajnie przez nią nie przechodzimy... choć czasami bardzo byśmy tego pragnęli.

Will, a w zasadzie Willowdean Dickson jest typową, choć może nie do końca, nastolatką. Uczy się przeciętnie, mieszka w normalnej dzielnicy i uczęszcza do zwykłego liceum. Niewielka mieścina Clover City, jedna z wielu w Texasie, niczym się nie wyróżnia. Liczą się w niej dwie rzeczy, doroczne wybory miss nastolatek oraz football. Wybory odbywają się od ponad osiemdziesięciu lat, a od kilkunastu ich organizacją zajmuje się mama Will. Dziewczynie jednak nigdy przez myśl nie przeszło, by w tych wyborach wziąć udział. Zwykle zlewała ten temat, choć z roku na rok zajmuje on matce i miastu coraz więcej czasu. Willowdean po prostu nie wpisuje się w typ nastolatki, która zgłasza się do udziału w tego typu imprezach. Niby nic jej nie brakuje, poza figurą. Niestety, nie poszła w ślady matki, byłej miss Łubinu i w dzieciństwie nie zrzuciła nadmiernych kilogramów, a z roku na rok i z diety na dietę, nadmiarowego ciała wciąż przybywa. Matka w końcu niemal się z tym faktem pogodziła, a Will zaakceptowała siebie taką, jaką była. Jeszcze w dzieciństwie, dzięki uwielbieniu do Dolly Parton nawiązała przyjaźń z Ellen i w zasadzie więcej jej do szczęścia nie było potrzebne. I choć El jest jej zupełnym przeciwieństwem, nic dziewczyn nie jest w stanie rozdzielić... oprócz dorastania. Kiedy Ellen się zakochuje, Will boi się, że straci przyjaciółkę, tak się jednak nie dzieje. Gdy ponad rok później dziewczyna decyduje się stracić z Timem dziewictwo, strach znów zagląda Willowdean w oczy. Czy tym razem to będzie koniec przyjaźni? Czy Willowdean będzie walczyła o El? A może sama znajdzie coś, lub kogoś, na kim skupi całą swą uwagę równocześnie nie informując o tym najlepszej przyjaciółki? Czy przyczyną rozpadu łączącej dziewczęta więzi może być sama Will? By się tego dowiedzieć, koniecznie powinniście przeczytać najnowszą powieść autorstwa Julie Murphy zatytułowaną Konkurs.

Książka, choć z pozoru skierowana jest wyłącznie do nastoletnich czytelniczek, zdecydowanie może zostać przeczytana przez kobietę w każdym wieku. Konkurs prezentuje uniwersalne prawdy dotyczące przyjaźni, miłości, związków międzyludzkich i akceptacji samego siebie. Wbrew pozorom kolejne wydarzenia, które mają miejsce w życiu głównej bohaterki, nie są ani żenujące ani kompromitujące. Dziewczyna jest bardzo pewna siebie, a nad błędami, które popełnia stara się nie tyle przejść do porządku dziennego, a zapanować, tak, by nie wyrządzały nikomu krzywdy. Choć w pewnym momencie Will zaplątuje się w sieci własnych kłamstw, ostatecznie i tak udaje się jej wrócić na właściwe tory.

Powieść zabawna, interesująca i wciągająca. Do przeczytania w jeden dzień, na jednym wdechu, jednym tchem. Do zapamiętania na długo. Zdecydowanie warta polecenia.

Sil

1) Within Temptation - Lost

My hope is on fire
My dreams are for sale
I dance on a wire
I don't want to fail her

I walk against the stream
Far from what I believe in
I run towards the end
Trying not to give in1)

Czasem świat jest dokładnie taki, jakim go chcemy widzieć. I my jesteśmy tacy, jak nam pasuje. Nie przeszkadza nam ani typ cery, ani krzywe zęby, ani tym bardziej kilka, według innych...