Diabelski walc

Sama fabuła książki nie zaciekawiła mnie aż tak, jak wątek choroby Münchausena, z którą nigdy wcześniej się nie spotkałam.
Akcja w książce momentami wydaje się przeciągana, brakuje też stopniowego budowania napięcia i momentów kulminacyjnych, jednakże nie jest to zła lektura. :)

Sama fabuła książki nie zaciekawiła mnie aż tak, jak wątek choroby Münchausena, z którą nigdy wcześniej się nie spotkałam.
Akcja w książce momentami wydaje się przeciągana, brakuje też stopniowego budowania napięcia i momentów kulminacyjnych, jednakże nie jest to zła lektura. :)

Żenujące jest to , że jeden z najlepszych twórców thrillerów psychologicznych ma zaledwie trzydzieści kilka recenzji na LC , autorzy którym daleko do niego , po kilkaset . Pan Kellerman jest z zawodu psychologiem i pediatrą , a nagród im. Edgara Allana Poe i Anthony Award nie dostał przypadkiem . Sprzedano też 37 milionów jego książek na całym świecie .
"Diabelski walc" to kolejna z serii historia o psychologu klinicznym Alexsie Delaware . Siłą tej powieści , jak i poprzednich , jest realizm . Realizm postaci , dialogów i sytuacji . Nie znajdziecie tu superinteligentnych seks bomb , przystojniaków o umysłach geniuszy . Nie znaczy to , że wszystkie postaci to miernoty bez polotu . To zwykli ludzie z ich wadami i zaletami . Rozmawiający zwykłym językiem stosownym do swojej pozycji społecznej i sytuacji w której się znaleźli .
Historia oparta jest na rzeczywistych przypadkach klinicznych i zgrabnie wkomponowana w fabułę książki . W recenzji "Bomby zegarowej" napisałem , że to kryminał w starym dobrym stylu i tu również podtrzymuję tę opinię . Nie ma tu niepotrzebnych wulgaryzmów , flaków , krwi na podłodze ani opisów zmasakrowanych ciał , a jednak powieść trzyma nas w napięciu i wciąga od pierwszych stron .
Polecam wszystkim tym , którzy uważają , że kryminał to jednak literatura dla intelektualistów .

Żenujące jest to , że jeden z najlepszych twórców thrillerów psychologicznych ma zaledwie trzydzieści kilka recenzji na LC , autorzy którym daleko do niego , po kilkaset . Pan Kellerman jest z zawodu psychologiem i pediatrą , a nagród im. Edgara Allana Poe i Anthony Award nie dostał przypadkiem . Sprzedano też 37 milionów jego książek na całym świecie .
"Diabelski walc" to...

Spora część książek tego autora dotyczy krzywd, jakie dorośli ludzie wyrządzają dzieciom, nie powinno więc dziwić, że „Diabelski walc” jest ściśle związany z tą tematyką. Tym razem zaskakuje jednak bestialstwo z jakim ktoś na pozór zupełnie normalny dosłownie maltretuje niewinną istotę. Przyznam uczciwie, że ze dwa razy w trakcie lektury nachodziła mnie myśl, by dać sobie z nią spokój, bo czytanie o tak paskudnych praktykach burzyło mi krew w żyłach.
Powyższy opis chyba aż nadto powinien wystarczyć za polecenie książki, jeśli ktoś lubi doskonale oddany realizm i duży ładunek emocjonalny.
A co do aspektów literackich: fabuła zwarta, rozwiązanie logiczne (choć trochę przewidywalne, bo i grono podejrzanych jest bardzo wąskie), język powieści przystępny, co nie jest takie oczywiste, jeśli mowa o medycynie.
Krótko mówiąc: wykonanie bardzo dobre, ale temat jak dla mnie iście makabryczny.

Spora część książek tego autora dotyczy krzywd, jakie dorośli ludzie wyrządzają dzieciom, nie powinno więc dziwić, że „Diabelski walc” jest ściśle związany z tą tematyką. Tym razem zaskakuje jednak bestialstwo z jakim ktoś na pozór zupełnie normalny dosłownie maltretuje niewinną istotę. Przyznam uczciwie, że ze dwa razy w trakcie lektury nachodziła mnie myśl, by dać sobie z...

W książce można spotkać się z dość ciekawie rozbudowaną fabułą, choć momentami nieco przesadzoną, opartą na obiecującym temacie, która utrzymuje owe zainteresowanie na stabilnym poziomie.

Jak na mój gust bohaterom zabrakło wyważenia, przez co niestety mijają się z naturalnością. Czytając, wydaje się, że autor kierował się zasadą "albo, albo", tworząc jedynie postacie przesycone pewnym zespołem cech bądź ich pozbawione do granic możliwości.
Momentami dialogi trącą miałkością ale większość narracji prowadzona jest ponadprzeciętnym zasobem słownictwa.

Zdecydowanie zabrakło między dialogowych opisów, odsłaniających chociażby bardziej szczegółowe sposoby myślenia postaci czy też ujawniających więcej szczegółów dziejących się akcji.

Największym plusem książki jest jej lekkostrawna forma, przejawiająca się w porywającym nurcie nieco ubogich dialogów, wyznaczających dynamikę zdarzeń w mnożących się co rusz zwrotach akcji. Toteż "Diabelski walc" może okazać się świetnym przerywnikiem między ambitniejszymi tytułami.

W książce można spotkać się z dość ciekawie rozbudowaną fabułą, choć momentami nieco przesadzoną, opartą na obiecującym temacie, która utrzymuje owe zainteresowanie na stabilnym poziomie.

Jak na mój gust bohaterom zabrakło wyważenia, przez co niestety mijają się z naturalnością. Czytając, wydaje się, że autor kierował się zasadą "albo, albo", tworząc jedynie postacie...

Gdy kolejne dzieci tej samej pary notorycznie cierpią z powodu coraz to nowych, niewyjaśnionych chorób, trudno nie nabrać podejrzeń. A któż mógłby zająć się rozwiązaniem sprawy z pogranicza medycyny i etyki, jeśli nie nasz dzielny psycholog-detektyw w jednym! A do tego przy okazji kochliwy przystojniak z niego :)

Gdy kolejne dzieci tej samej pary notorycznie cierpią z powodu coraz to nowych, niewyjaśnionych chorób, trudno nie nabrać podejrzeń. A któż mógłby zająć się rozwiązaniem sprawy z pogranicza medycyny i etyki, jeśli nie nasz dzielny psycholog-detektyw w jednym! A do tego przy okazji kochliwy przystojniak z niego :)

Dobrze czytało mi się tą książkę, nieprzekombinowana, wyraziste postaci, wciągająca intryga. Fajnie dochodziło się po nitce do kłębka. Nie powaliła mnie z nóg ale niczego nie mogę "się doczepić" całość złożyła się na przyjemną do rozwikłania zagadkę kryminalną. Chętnie sprawdzę czy inne pozycje autora są równie dobre.

Dobrze czytało mi się tą książkę, nieprzekombinowana, wyraziste postaci, wciągająca intryga. Fajnie dochodziło się po nitce do kłębka. Nie powaliła mnie z nóg ale niczego nie mogę "się doczepić" całość złożyła się na przyjemną do rozwikłania zagadkę kryminalną. Chętnie sprawdzę czy inne pozycje autora są równie dobre.

Może wydam się zrzędzącą marudą, ale muszę to napisać - kiedyś pisano lepsze książki w typie sensacyjnym. Nie mówię, że wszystkie nowości są okropne, a wszystkie starsze powieści genialne, ale współczesne książki, nawet bestsellery, wydają się dostosowywać tempem akcji do tempa naszego życia, więc zwrot fabuły goni za zwrotem, dialogi są pośpieszne, prawie nie ma opisów postaci, a opisanych w jakiś porządny sposób rozterek czy rozmyślań głównych bohaterów już nie sposób uświadczyć. Ot, jedno dwa zdania i "jadziem" dalej, bo szkoda czasu. Owszem, taka narracja ma swoje zalety, bo i czyta się szybciej, no i taki wymóg czasów, ale gdy już dorwie się książkę sensacyjną napisaną przed 1999 rokiem od razu wyczuwa się różnicę w stylu. Jonathan Kellerman napisał "Diabelski walc" w 1993 roku, a jednak powieść wydaje się uniwersalna i zdarzenia przez niego opisane mogłyby wydarzyć się również teraz. Oby jednak działo się tak jak najrzadziej, a najlepiej wcale, gdyż cała historia jest nader makabryczna.

Alex Delawere jest psychologiem dziecięcym, który od dawnej koleżanki ze studiów, z wykształcenia pediatry, otrzymuje prośbę o konsultację nietypowego przypadku klinicznego. Na jej oddziale już wiele razy przyjęta była pewna mała pacjentka, Cassie Jones. Dziewczynka wykazywała symptomy różnych chorób, a jednak wszechstronne badania nie wykazały jednoznacznych przyczyn. Ataki zawsze zdarzają się w domu, po hospitalizacji następuje poprawa. Nad dziewczynką czuwa głównie matka, z pozoru sympatyczna i troskliwa, Cindy. Jednak lekarka podejrzewa, że ma ona jakieś psychiczne zaburzenia, być może cierpi na zespół Munchhausena per procura i wywołuje u córeczki symptomy chorób, by zwrócić na siebie uwagę. Alex zagłębia się w sprawę, którą komplikuje fakt, iż szpital jest częściowo sprywatyzowany, a jednym z inwestorów jest dziadek Cassie, co wielu osobom przysłowiowo wiąże ręce. Śledztwo psychologa i jego kolegi, policjanta Milo, przynosi nowe doniesienia o tajemniczych zgonach personelu szpitala - czy mogą mieć związek ze stanem zdrowia Cassie? Czy uda im się na czas uratować życie dziecka?

Tak jak napisałam na początku, kiedyś pisano książki z głębią, więc śledztwo tutaj będzie dość drobiazgowo rozpisane. Mamy wiele postaci i wątków, z których żaden nie wydaje się zaniedbany. Nie ma tutaj może ogromnego napięcia, raczej dajemy się ponieść akcji, wczuwamy się w psychikę śledczych i wraz z nimi dochodzimy do zaskakującego zakończenia. Największym plusem lektury było jak dla mnie to, że nie mogłam do samego prawie końca domyślić się rozwiązania zagadki. Dużo szczegółów medycznych, ale podanych w przystępny sposób i bohaterowie, których można polubić. To już siódma część cyklu o Alexie, ale spokojnie można przeczytać jako samodzielną powieść.

Może wydam się zrzędzącą marudą, ale muszę to napisać - kiedyś pisano lepsze książki w typie sensacyjnym. Nie mówię, że wszystkie nowości są okropne, a wszystkie starsze powieści genialne, ale współczesne książki, nawet bestsellery, wydają się dostosowywać tempem akcji do tempa naszego życia, więc zwrot fabuły goni za zwrotem, dialogi są pośpieszne, prawie nie ma opisów...

zapowiadało się ciekawie, ale nie wyszło ;)

zapowiadało się ciekawie, ale nie wyszło ;)

Książka sama w sobie dobra, dobrze napisana. Niestety znowu, już praktycznie na samym początku odgadłam kto jest winny.

Książka sama w sobie dobra, dobrze napisana. Niestety znowu, już praktycznie na samym początku odgadłam kto jest winny.

Zakończenie interesujące.

Zakończenie interesujące.