Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Po tę książkę sięgnęłam, nie oglądając filmu. Bez wielkich nadziei, jedynie jako lekką i przyjemną odskocznię od "wielkich klasyków". Nie mogę powiedzieć, bym była całkiem zadowolona...

Książka serwuje nam historię dobrze urodzonej, grzecznej Babi oraz miejscowego chuligana - Stepa. Nie brzmi to zbyt oryginalnie i z całą pewnością sama fabuła taka nie jest. Do czasu... Nie chcąc zdradzić zbyt wiele, powiem tylko, że zakończenie okazuje się zaskakujące, chociaż mnie osobiście nie przypadło do gustu.

"Trzy metry nad niebem" są napisane językiem, który z początku sprawiał mi trudności. Nie zawsze go rozumiałam. Na pewno nie pomogła także liczba wątków pobocznych... Z tych powodów zaledwie przebrnęłam przez pierwsze kilkadziesiąt stron, bez większej przyjemności. Potem udało mi się "wciągnąć" w lekturę.

Niewątpliwą zaletą tej książki są ciekawe dialogi, będące zetknięciem się dwóch różnych światów.Z drugiej jednak strony największym minusem tej książki są przekleństwa, erotyka oraz przemoc, na które jestem bardzo wrażliwa.

Podsumowując, książka przez znaczną swoją część sprawia przyjemność, lekko się czyta, również dzięki ciekawym dialogom. Zaskakujące zakończenie uważam za delikatny minus, jednak to kwestia gustu. Za bezdyskusyjne wady uważam jednak chaos w początku książki oraz jej wulgarność.

Po tę książkę sięgnęłam, nie oglądając filmu. Bez wielkich nadziei, jedynie jako lekką i przyjemną odskocznię od "wielkich klasyków". Nie mogę powiedzieć, bym była całkiem zadowolona...

Książka serwuje nam historię dobrze urodzonej, grzecznej Babi oraz miejscowego chuligana - Stepa. Nie brzmi to zbyt oryginalnie i z całą pewnością sama fabuła taka nie jest. Do czasu... Nie...

Tom 11. Dengeki Daisy podobał mi się, ale po poprzednim tomie spodziewałam się "czegoś lepszego".
Gdybym miała oceniać całą mangę, ocena ta oscylowałaby wokół 8-9, ale ten tom wydaje się odstawać od reszty.
Dlaczego mniej się podoba? Brakuje mi tu momentów z Teru i Kurosakim, których było pełno w poprzednim tomie.
Na szczęście sam klimat serii pozostaje. Duży plus (tak jak zwykle) za humor.
No cóż, nad tym tomem nie ma co się rozpisywać. Jest taką przystawką przed obiadem. Czyli do końca serii jeszcze troszkę, tomem 11. nie trzeba się zachwycać, ale warto przełknąć, zaspokoić pierwszy głód i czekać na główne danie. :)

Tom 11. Dengeki Daisy podobał mi się, ale po poprzednim tomie spodziewałam się "czegoś lepszego".
Gdybym miała oceniać całą mangę, ocena ta oscylowałaby wokół 8-9, ale ten tom wydaje się odstawać od reszty.
Dlaczego mniej się podoba? Brakuje mi tu momentów z Teru i Kurosakim, których było pełno w poprzednim tomie.
Na szczęście sam klimat serii pozostaje. Duży plus (tak...

"Pałac północy" nie zachwycił mnie tak, jak reszta powieści Zafona. Nie znaczy to jednak, aby był słabym tytułem. Teoretycznie poziomem nie odstaje za bardzo od reszty, jednak... czegoś mu chyba brakuje.
Trudno ująć w słowa tę "wadę", która być może stała się przyczyną braku magii, obecnej we wcześniej przeczytanych przeze mnie dziełach Zafona.
Nie zauważyłam co prawda usterek językowych, ale niewykluczone, że takowe wystąpiły w książce. Przyznam otwarcie - po prostu rzadko zwracam na takie rzeczy uwagę...
Jeśli chodzi o fabułę to po przeczytaniu pozostałych książek młodzieżowych mam wrażenie, że używa on ciągle podobnego schematu. Przy którejś z kolei książce może to nudzić. No tak, mogę sobie mówić, ale tak naprawdę nie potrafiłam przewidzieć, co się stanie - przynajmniej do pewnego momentu. To właśnie fenomen Zafona - niby wiemy, co ma się wydarzyć, ale za nic nie uda nam się zgadnąć, jak to będzie, jak do tego doprowadzi. Jak gdybyśmy widzieli kształt ramy do obrazu, ale nie mogli zobaczyć jej wypełnienia. Taki właśnie jest ten pisarz.
Mnie osobiście "Pałac Północy" się podobał, aczkolwiek, jak już wspomniałam, nie zachwycił. Jeśli ktoś lubi powieści tego typu - spodoba mu się. Fanom samego Zafona prawdopodobnie także, chociaż mogą być zawiedzeni. Mimo wszystko jednak radziłabym nie zaczynać przygody z Zafonem od tego właśnie tytułu, bo nie ukazuje on talentu pisarza i można nabrać błędnego wyobrażenia o nim. Poleciłabym raczej zacząć od "Księcia Mgły", "Mariny" lub "Cienia Wiatru".

"Pałac północy" nie zachwycił mnie tak, jak reszta powieści Zafona. Nie znaczy to jednak, aby był słabym tytułem. Teoretycznie poziomem nie odstaje za bardzo od reszty, jednak... czegoś mu chyba brakuje.
Trudno ująć w słowa tę "wadę", która być może stała się przyczyną braku magii, obecnej we wcześniej przeczytanych przeze mnie dziełach Zafona.
Nie zauważyłam co prawda...