Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Niby śmieszna trochę ta książka i mocno się zestarzała, ale jakoś się wkręciłam;) a na koniec jakie emocje ;p

Niby śmieszna trochę ta książka i mocno się zestarzała, ale jakoś się wkręciłam;) a na koniec jakie emocje ;p

Planowałam dać 6 i skrytykować, że za dużo w tej części polityki, ale jakoś nie mogę się zmusić, żeby tak surowo ją ocenić. Dla mnie ta seria to odkrycie ostatnich lat i mimo nudnawych wątków jestem autentycznie zachwycona i trudno mi się oderwać - robię sobie teraz detoks i zobaczę, jak długo wytrzymam, zanim sięgnę po kolejną, niestety ostatnią, część.

EDIT: wytrzymałam jeden dzień :(

Planowałam dać 6 i skrytykować, że za dużo w tej części polityki, ale jakoś nie mogę się zmusić, żeby tak surowo ją ocenić. Dla mnie ta seria to odkrycie ostatnich lat i mimo nudnawych wątków jestem autentycznie zachwycona i trudno mi się oderwać - robię sobie teraz detoks i zobaczę, jak długo wytrzymam, zanim sięgnę po kolejną, niestety ostatnią, część.

EDIT: wytrzymałam...

Dla mnie same frazesy, które do praktyki trudno w ogóle odnieść. Ta książka to jakieś kompedium wszystkich zasad osiągania sukcesów, ale podane w tak mizernej formie, że nie sądzę, żeby była w stanie komuś pomóc. A na dokładkę przestarzały styl.

Dla mnie same frazesy, które do praktyki trudno w ogóle odnieść. Ta książka to jakieś kompedium wszystkich zasad osiągania sukcesów, ale podane w tak mizernej formie, że nie sądzę, żeby była w stanie komuś pomóc. A na dokładkę przestarzały styl.

Udam, że tego zakończenia nie było, dlatego nie obniżam oceny ;)

Udam, że tego zakończenia nie było, dlatego nie obniżam oceny ;)

+1 za to, że autentycznie uwielbiam tego autora.

+1 za to, że autentycznie uwielbiam tego autora.

Nie jestem w stanie tego czytać, wymiękłam na Głupiej Ludmile i z troski o swoją psychikę postanowiłam odpuścić.

Nie jestem w stanie tego czytać, wymiękłam na Głupiej Ludmile i z troski o swoją psychikę postanowiłam odpuścić.

Pierwsze 40% świetne, ale druga połowa dużo zniszczyła - zamieszał trochę Nesbo, część miniwątków nie została doprowadzona do końca, było parę nieścisłości, ogólnie trochę bardzo naciągane to zakończenie. Ale nie mogę powiedzieć, że się nie wciągnęłam, a po "Łowcach głów" obiecałam sobie, że tego autora raczej nie tknę.

Pierwsze 40% świetne, ale druga połowa dużo zniszczyła - zamieszał trochę Nesbo, część miniwątków nie została doprowadzona do końca, było parę nieścisłości, ogólnie trochę bardzo naciągane to zakończenie. Ale nie mogę powiedzieć, że się nie wciągnęłam, a po "Łowcach głów" obiecałam sobie, że tego autora raczej nie tknę.

Pierwsza część dość nudna (zresztą podobnie jak w "Otoczonych przez psychopatów"), korciło mnie, żeby dać niższą ocenę (zwłaszcza, że niemiłosiernie irytował mnie lektor z mocno przesadzonym brytyjskim akcentem), ale znów dowiedziałam się tylu ciekawych rzeczy i charakterystyka poszczególnych kolorów jest tak trafna i tak idealnie pasuje, że muszę dać 8!

Pierwsza część dość nudna (zresztą podobnie jak w "Otoczonych przez psychopatów"), korciło mnie, żeby dać niższą ocenę (zwłaszcza, że niemiłosiernie irytował mnie lektor z mocno przesadzonym brytyjskim akcentem), ale znów dowiedziałam się tylu ciekawych rzeczy i charakterystyka poszczególnych kolorów jest tak trafna i tak idealnie pasuje, że muszę dać 8!

Szkoda życia na tę książkę, pasuję po dwóch miesiącach i przeczytanych 33%.

Szkoda życia na tę książkę, pasuję po dwóch miesiącach i przeczytanych 33%.

Nie rozumiem, czemu ma takie niskie oceny, dla mnie genialna! Ta teoria osobowości jako kolorów jest tak trafna, że słucha się rewelacyjnie i ciągle tylko miałam w głowie, że "dokładnie tak jest!".
+ przez ironiczne wstawki autora bardzo dobrze można było się wczuć w sposób myślenia poszczególnych kolorów. Dla mnie w punkt, daje do myślenia i jest teraz pole do działania:p

Nie rozumiem, czemu ma takie niskie oceny, dla mnie genialna! Ta teoria osobowości jako kolorów jest tak trafna, że słucha się rewelacyjnie i ciągle tylko miałam w głowie, że "dokładnie tak jest!".
+ przez ironiczne wstawki autora bardzo dobrze można było się wczuć w sposób myślenia poszczególnych kolorów. Dla mnie w punkt, daje do myślenia i jest teraz pole do...

+1 za nieszablonowość, faktycznie trochę się śmiałam, chociaż (nie potrafię tego uzasadnić) momentami dość ciężko się czytało i musiałam odstawiać.

+1 za nieszablonowość, faktycznie trochę się śmiałam, chociaż (nie potrafię tego uzasadnić) momentami dość ciężko się czytało i musiałam odstawiać.

Za drugim razem nie zrobiła na mnie aż takiego wrażenia. Ale popłakałam się i tak oczywiście parę razy. Ulubione motywy: historia o łzach zmieniających się w diamenty i interpretacja kradzieży jako "najważniejszego" grzechu.

Za drugim razem nie zrobiła na mnie aż takiego wrażenia. Ale popłakałam się i tak oczywiście parę razy. Ulubione motywy: historia o łzach zmieniających się w diamenty i interpretacja kradzieży jako "najważniejszego" grzechu.

Rodzina Jacksonów jest tak szalona, że ciężko wierzyć w cokolwiek mówią. Gdyby byli choć odrobinkę bardziej racjonalni, to przyjęłabym ich słowa za prawdziwe i mogłabym spać spokojnie, a tak pozostaje mi tylko wierzyć, że Michael jest niewinny <3

Rodzina Jacksonów jest tak szalona, że ciężko wierzyć w cokolwiek mówią. Gdyby byli choć odrobinkę bardziej racjonalni, to przyjęłabym ich słowa za prawdziwe i mogłabym spać spokojnie, a tak pozostaje mi tylko wierzyć, że Michael jest niewinny <3

Nie widzę większego sensu w tych przemyśleniach, poza tym to bardziej pamiętnik niż w jakikolwiek sposób poradnik z dobrymi radami i życiowymi lekcjami (w tytule jest "o tym, czego nauczyło ją życie"), ale zawyżam ocenę, bo Dunham ma fajny głos, momentami jest zabawna, no i odniosła jakiś tam sukces przez "Dziewczyny" (faktycznie w tym serialu gra dosłownie siebie).

Nie widzę większego sensu w tych przemyśleniach, poza tym to bardziej pamiętnik niż w jakikolwiek sposób poradnik z dobrymi radami i życiowymi lekcjami (w tytule jest "o tym, czego nauczyło ją życie"), ale zawyżam ocenę, bo Dunham ma fajny głos, momentami jest zabawna, no i odniosła jakiś tam sukces przez "Dziewczyny" (faktycznie w tym serialu gra dosłownie...

Trump to niezły wariat, używa słowa "sukces" w co drugim zdaniu i w kontekście każdej czynności, której się podejmuje, nazywa swoimi przyjaciółmi tylko osoby, które wychwalają jego geniusz pod niebiosa, jest bezwzględny, prostacki i aż ciężko mu trochę nie współczuć (albo tym, którzy się z nim użerają na co dzień), ale samą książkę ciekawie się czytało i dużo rad jest w punkt.

Trump to niezły wariat, używa słowa "sukces" w co drugim zdaniu i w kontekście każdej czynności, której się podejmuje, nazywa swoimi przyjaciółmi tylko osoby, które wychwalają jego geniusz pod niebiosa, jest bezwzględny, prostacki i aż ciężko mu trochę nie współczuć (albo tym, którzy się z nim użerają na co dzień), ale samą książkę ciekawie się czytało i dużo rad jest w...

Niestety okropieństwo. Główne postaci są tak nieżyciowe, pretensjonalne, a każde słowo przez nie wypowiedziane tak przeintelektualizowane, że jedyne emocje, jakie we mnie wzbudziły, to irytacja. Tego absolutnie nie da się czytać, po połowie odpadłam, wyrzucam "Tamte dni, tamte noce" z półki "Chcę przeczytać", bo naprawdę dziwne rzeczy się muszą dziać w głowie Acimana, skoro napisał coś takiego.

Mała próbka dialogu między bohaterami, może uchroni kogoś przed sięgnięciem po tę pozycję:
"- A z czego ona była?
- Moja praca magisterska?
- Zgadza się.
- Z papieru, oczywiście. A niby z czego?
- Nie, ale serio.
- Pytasz, czy była to dialogowa analiza sytuacji marginalizowanych kobiet żyjących w hegemonicznym, monolingwistycznym świecie skolonizowanym przez fallokratyczne instytucje? Bo nie była.
- Czy mam teraz pytać dalej?
- Nikt Ci nie kazał o cokolwiek pytać. Ale owszem, masz teraz pytać dalej."
I w kółko to samo, przerywane głębokimi przemyśleniami głównego bohatera i jego nieuzasadnionymi ochami i achami nad chamskimi i bezsensownymi odzywkami Clary. Unikać!

Daje jedną ekstra gwiazdkę za ładny tytuł i okładkę.

Niestety okropieństwo. Główne postaci są tak nieżyciowe, pretensjonalne, a każde słowo przez nie wypowiedziane tak przeintelektualizowane, że jedyne emocje, jakie we mnie wzbudziły, to irytacja. Tego absolutnie nie da się czytać, po połowie odpadłam, wyrzucam "Tamte dni, tamte noce" z półki "Chcę przeczytać", bo naprawdę dziwne rzeczy się muszą dziać w głowie Acimana, skoro...

7,5! Połowę gwiazdki ucięłam za cytowanie Paulo Coelho i powoływanie się na zasadę przyciągania:p

7,5! Połowę gwiazdki ucięłam za cytowanie Paulo Coelho i powoływanie się na zasadę przyciągania:p

Nie lubię takich mądrości życiowych a la "Pokolenie Ikea", chociaż momentami zabawna.

Nie lubię takich mądrości życiowych a la "Pokolenie Ikea", chociaż momentami zabawna.

Wow, nareszcie wiem, o co chodzi z tym Małeckim. Książka majstersztyk, doskonale przemyślana, jeszcze lepiej napisana, wszystkie uwagi i obserwacje w punkt, mało słów, dużo treści, no i jeszcze polski młody autor. "Dygot" następny w kolejce;)

Wow, nareszcie wiem, o co chodzi z tym Małeckim. Książka majstersztyk, doskonale przemyślana, jeszcze lepiej napisana, wszystkie uwagi i obserwacje w punkt, mało słów, dużo treści, no i jeszcze polski młody autor. "Dygot" następny w kolejce;)

Przeczytałam ją po raz drugi po 7 latach, niezmiennie cudowna!

Przeczytałam ją po raz drugi po 7 latach, niezmiennie cudowna!