Jesteśmy społecznością, która kocha książki

4,5/10

4,5/10

"Szklana menażeria" - 7/10
"Tramwaj zwany pożądaniem" - 8/10
"Kotka na gorącym blaszanym dachu" - 9/10
"Słodki ptak młodości" - 6,5/10
"Noc iguany" - 5/10

"Szklana menażeria" - 7/10
"Tramwaj zwany pożądaniem" - 8/10
"Kotka na gorącym blaszanym dachu" - 9/10
"Słodki ptak młodości" - 6,5/10
"Noc iguany" - 5/10

Henry James stwierdził, że "Złota czara" to najlepsza z wszystkich książek, które napisał. Trudno jest mi to zweryfikować, ponieważ dotychczas przeczytałam ich zaledwie cztery, jednak bezpośrednio po zakończeniu "Złotej czary" czuję, że w tym zdaniu może kryć się prawda. Książka ta jest bowiem niezwykle trudna i wymagająca, pełna dwuznaczności i aluzji, a do tego napisana wzbudzającym zachwyt językiem. Jest naszpikowana metaforami i dygresjami, a do tego praktycznie pozbawiona akcji znanej czytelnikowi z XXI wieku. Stanowi monumentalne studium psychologiczne szóstki bohaterów, oczami których śledzimy wszystkie zdarzenia. Jak zwykle w przypadku Henry`ego Jamesa nasze sympatie do bohaterów nie pokrywają się. On zdaje się faworyzować Maggie i jej ojca, a my nie potrafimy przejść obojętnie wobec tego, co przeżywa Charlotte. W moich oczach to właśnie ona płaci najwyższą cenę i staje się ofiarą wszystkich intryg i niedomówień, jednak jest to ocena dyskusyjna. Wszystko zależy bowiem od tego, jak zinterpretujemy przedstawioną przez autora rzeczywistość. A ona jest skryta pod grubym płaszczem konwenansów i fałszywych uśmiechów.

Henry James stwierdził, że "Złota czara" to najlepsza z wszystkich książek, które napisał. Trudno jest mi to zweryfikować, ponieważ dotychczas przeczytałam ich zaledwie cztery, jednak bezpośrednio po zakończeniu "Złotej czary" czuję, że w tym zdaniu może kryć się prawda. Książka ta jest bowiem niezwykle trudna i wymagająca, pełna dwuznaczności i aluzji, a do tego napisana...

Ta nowelka i film to dwie różne historie, i wydaje mi się, że ludzie powinni przestać oceniać książkę przez pryzmat niezapomnianego i magicznego filmu. Opowieść przedstawiona przez T. Capote ma swoją wartość oraz przesłanie, postać Holly jest naprawdę ciekawym materiałem do analiz - pomimo tych wszystkich zarzutów płytkość i jedno wymiarowość.

Ta nowelka i film to dwie różne historie, i wydaje mi się, że ludzie powinni przestać oceniać książkę przez pryzmat niezapomnianego i magicznego filmu. Opowieść przedstawiona przez T. Capote ma swoją wartość oraz przesłanie, postać Holly jest naprawdę ciekawym materiałem do analiz - pomimo tych wszystkich zarzutów płytkość i jedno wymiarowość.

"Echo" to zabawna i zdecydowanie zbyt krótka opowieść o uroczej Amerykance, dwóch pretendentach do jej ręki i intrydze tkanej grubymi nićmi. Nie brakuje tutaj piekielnych knowań ambitnego dziennikarza, misternych planów starszej siostry, drobnych oszustw zakochanego młodzieńca i manipulacji prawdziwych lwów salonowych. Na kartach tej powieści niewinność zderza się z wyrachowaniem, naiwność z przebiegłością, Ameryka z Europą, a nam pozostaje ocenić, kto wyszedł z tego pojedynku zwycięską ręką. Bo Henry James nie słynie z udzielania jednoznacznych odpowiedzi i często to, co wydaje się być oczywistością, nabiera innego znaczenia po zmianie perspektywy. I tak "Echo" jest satyrą na życie wyższych sfer – obnaża ich zakłamanie i obłudę, kąśliwą opowieścią o uległości, podporządkowaniu i sile tradycji oraz celną odpowiedzią na działania prasy – ich szaleńczą pogoń za tanią sensacją i czynienie z ludzi zabawek. To też, a może przede wszystkim, opowieść o różnicach, które dzieliły Amerykanów i Europejczyków w XIX wieku.

Więcej na: http://przy-goracej-herbacie.blogspot.com/2017/08/echo-henry-james.html

"Echo" to zabawna i zdecydowanie zbyt krótka opowieść o uroczej Amerykance, dwóch pretendentach do jej ręki i intrydze tkanej grubymi nićmi. Nie brakuje tutaj piekielnych knowań ambitnego dziennikarza, misternych planów starszej siostry, drobnych oszustw zakochanego młodzieńca i manipulacji prawdziwych lwów salonowych. Na kartach tej powieści niewinność zderza się z...