wspaniała, porywająca podróż po niczym nieskrępowanej wyobraźni autora. cudownie było wyszukiwać mrugnięcia okiem i delikatne połączenia we wszystkich równoległych światach. jedna z najlepszych książek jakie czytałam, aż szkoda mi, że już skończyłam.

wspaniała, porywająca podróż po niczym nieskrępowanej wyobraźni autora. cudownie było wyszukiwać mrugnięcia okiem i delikatne połączenia we wszystkich równoległych światach. jedna z najlepszych książek jakie czytałam, aż szkoda mi, że już skończyłam.

Tak jak nie lubię zabaw postmodernistów i formalnych eksperymentów awangardzistów tak książka Visnieca mnie oczarowała. Nie jest ro bowiem kolaż tematów czy osobne narracje połączone jakimś strumieniem świadomości, ale jest to barwny patchwork pełen logicznej spójności i sensownej celowości. Autor bez względu na stopień oniryczności czy fantastyczności opisuje zawsze to co ważne, treściwe i głęboko egzystencjalne. Zadaje mnóstwo ważnych pytań i zostawia szerokie pole do interpretacji. Utrzymuje też odpowiednie napięcie i emocjonalność w rozwoju poszczególnych narracji . To wspaniałe dzieło analizującego proces twórczy w wielu jego odsłonach pisarza dla miłośników literackich, zaskakujących przeżyć czytelników

Tak jak nie lubię zabaw postmodernistów i formalnych eksperymentów awangardzistów tak książka Visnieca mnie oczarowała. Nie jest ro bowiem kolaż tematów czy osobne narracje połączone jakimś strumieniem świadomości, ale jest to barwny patchwork pełen logicznej spójności i sensownej celowości. Autor bez względu na stopień oniryczności czy fantastyczności opisuje zawsze to co...

Georgi Gospodinow w „Fizyce smutku” chciał stworzyć powieść na podobieństwo Arki Noego, tak aby pomieściła wszystkie gatunki literackie. Matei Vişniec podąża tą samą drogą, głosząc apoteozę prozy postmodernistycznej, która zawiera elementy biograficzne, epistolarne i fantastyczne, a nawet namiastkę poezji. Eklektyzm w tym dziele jest wręcz namacalny i stanowi jego motyw przewodni.
Koncepcyjnie odwołuje się Vişniec właśnie do Gospodinowa, ale też do Italo Calvino. Przypomina również Maga Fowlesa, gdy zaprasza czytelnika do precyzyjnie zaplanowanej gry, i wreszcie Murakamiego, w oniryczny sposób scalając różne wątki. Tworzy więc rumuński pisarz swój własny, niepodrabialny styl, wchodząc w rolę ekscentrycznego nonkonformisty z subtelnym i absurdalnym poczuciem humoru.
Jego powieść jest jak abstrakcyjne puzzle, a on sam podrzuca, w formie listu lub sennej ułudy, wskazówki jak się nimi posługiwać. Tyle tylko, że fragmenty układanki pochodzą z kilku różnych zestawów, a my nie znamy końcowego wzoru. Taki wzór może zresztą w ogóle nie istnieje...
Nie każdy z pomysłów jest tutaj równie udany. Niektóre urywają się szybko, nie wykorzystując potencjału, inne dla odmiany brną usilnie drogą, która może zmierzać donikąd. Misterna konstrukcja oferuje zarówno efektowne nagrody, jak i perfidne pułapki. Na pewno warto jednak połączyć wszystkie okruchy tej patchworkowej opowieści. Rozwiązanie trudnego rebusu zawsze daje przecież sporą satysfakcję.

Georgi Gospodinow w „Fizyce smutku” chciał stworzyć powieść na podobieństwo Arki Noego, tak aby pomieściła wszystkie gatunki literackie. Matei Vişniec podąża tą samą drogą, głosząc apoteozę prozy postmodernistycznej, która zawiera elementy biograficzne, epistolarne i fantastyczne, a nawet namiastkę poezji. Eklektyzm w tym dziele jest wręcz namacalny i stanowi jego motyw...

Ależ nowoczesna to literatura, a zarazem twórczo odwołująca się do starej dobrej szkoły, m.in. Italo Calvino.

Wspaniałe intertekstualne połączenie stylów, historii i kilku książek.

Szczególnie nie daje spokoju wizja pisania książek już nie przez Autora, ale zintegrowany z nim komputer. Tu rysuje się dystopia niemal na skalę Orwella.

A wątek rumuńskiego Nobla rozpisany absolutnie perfekcyjnie. I ta autoironia - coś za co oddałbym duszę.

Ależ nowoczesna to literatura, a zarazem twórczo odwołująca się do starej dobrej szkoły, m.in. Italo Calvino.

Wspaniałe intertekstualne połączenie stylów, historii i kilku książek.

Szczególnie nie daje spokoju wizja pisania książek już nie przez Autora, ale zintegrowany z nim komputer. Tu rysuje się dystopia niemal na skalę Orwella.

A wątek rumuńskiego Nobla rozpisany...

Rumuński współczesna powieść, nazywana postmodernistyczną. Fabułę tworzą strzępki różnych historii, z czasem przenikających się, lecz w zupełnie niestandardowy sposób.

Jednak najważniejsza jest tu forma, a zabawa nią jest w ten książce wyśmienita. Autor nie stroni od groteski i realizmu magicznego, a fanów literatury ucieszą liczne nawiązania do znanych dzieł i autorów.

Rumuński współczesna powieść, nazywana postmodernistyczną. Fabułę tworzą strzępki różnych historii, z czasem przenikających się, lecz w zupełnie niestandardowy sposób.

Jednak najważniejsza jest tu forma, a zabawa nią jest w ten książce wyśmienita. Autor nie stroni od groteski i realizmu magicznego, a fanów literatury ucieszą liczne nawiązania do znanych dzieł i autorów.

To takie miłe móc zgubić się w książce, a w tej można jak w żadnej :) Eksperymentalna, nigdzie indziej niespotykana forma wymaga od czytelnika skupienia i samodzielnego łączenia kropek.

Najlepiej zabrać się do tej pozycji bez czytania recenzji, bo można wysnuć mylne wnioski na starcie i trochę sobie zepsuć zabawę (patrz: ja).

Zdecydowanie kiedyś do niej wrócę, żeby lepiej ją rozpracować.

To takie miłe móc zgubić się w książce, a w tej można jak w żadnej :) Eksperymentalna, nigdzie indziej niespotykana forma wymaga od czytelnika skupienia i samodzielnego łączenia kropek.

Najlepiej zabrać się do tej pozycji bez czytania recenzji, bo można wysnuć mylne wnioski na starcie i trochę sobie zepsuć zabawę (patrz: ja).

Zdecydowanie kiedyś do niej wrócę, żeby lepiej...

Ta książka jest literackim objawieniem! Gwarantuje doznania, jakich doświadcza się bardzo rzadko. Przyznaję, że pierwsze 100 stron jest trudne, ale gdy tylko zaczynamy odnajdywać się w tych siedmiu mniej więcej rzeczywistościach - nie sposób już się oderwać. Absolutnie pochłonęły mnie te koncepcje, subtelna erotyka i składnia. Nobel dla Rumunii, Moi Drodzy, nawet jeśli nie będą go chcieli. Ta książka zasługuje na stworzenie odrębnej nagrody w ramach rekompensaty. Przestrzegam, że moja opinia mogła zostać napisana w stanie literackiego uniesienia powodującego delikatną koloryzację. Ale było warto.

Ta książka jest literackim objawieniem! Gwarantuje doznania, jakich doświadcza się bardzo rzadko. Przyznaję, że pierwsze 100 stron jest trudne, ale gdy tylko zaczynamy odnajdywać się w tych siedmiu mniej więcej rzeczywistościach - nie sposób już się oderwać. Absolutnie pochłonęły mnie te koncepcje, subtelna erotyka i składnia. Nobel dla Rumunii, Moi Drodzy, nawet jeśli nie...

Tego mi było trzeba. Dawno nie czytałem tak doskonałej, porywającej wręcz powieści. Genialna konstrukcja, tematyka, pomysł i wykonanie. Skojarzenia z Italem Calvinem, jak podpowiedziało posłowie, miałem dobre. Co ciekawe, jednym z najsympatyczniejszych, a jednocześnie najbardziej przejmujących bohaterów, okazał się Mandaraxa kolega po fachu - niebywałe. A ile znakomitych pomysłów! Strajk protestacyjny, wiersze do pani Ri, Matołek, "dziękuję, GUTA, napiszemy razem powieść", lista problemów ludzkości, motyw brata geniusza... Ba, nawet sny, których opisy w wielu pozycjach często służą tylko wydłużaniu tekstu, tutaj urastają do rangi kolejnego bohatera. Jestem po prostu oczarowany.

Książka absolutnie doskonała, bardzo polecam!

PS Po czymś takim robię przerwę w nowościach i rzucam się do odświeżenia sobie jedynego możliwego w tych okolicznościach tytułu, czyli do "Przeklętej pierwszej linijki" Laclavetine'a :) http://lubimyczytac.pl/ksiazka/39440/przekleta-pierwsza-linijka

Tego mi było trzeba. Dawno nie czytałem tak doskonałej, porywającej wręcz powieści. Genialna konstrukcja, tematyka, pomysł i wykonanie. Skojarzenia z Italem Calvinem, jak podpowiedziało posłowie, miałem dobre. Co ciekawe, jednym z najsympatyczniejszych, a jednocześnie najbardziej przejmujących bohaterów, okazał się Mandaraxa kolega po fachu - niebywałe. A ile znakomitych...

Miażdżąco kreatywne. A niektóre fragmenty są tak wysmakowanie napisane, że chciało się czytać rozdział po kilka razy. Ciasteczko.

Miażdżąco kreatywne. A niektóre fragmenty są tak wysmakowanie napisane, że chciało się czytać rozdział po kilka razy. Ciasteczko.

Jest to piękna zabawa formą! O, jakże piękna.
ZACHWYT.

Jest to piękna zabawa formą! O, jakże piękna.
ZACHWYT.