Jesteśmy społecznością, która kocha książki

http://esperazna.blogspot.se/2015/02/hannibal.html


Thomas Harris, amerykański dziennikarz i pisarz, tworzy powieści uznawane za klasykę i zworce gatunku. Nikt dotąd z taką wnikliwością nie przedstawiał psychiki odrażającego mordercy, nie pozbawiając go miana istoty ludzkiej.

Doktor Hannibal Lecter, genialny psychopata i najbardziej przerażający we współczesnej literaturze seryjny morderca-kanibal, pojawił się po raz pierwszy w "Czerwonym Smoku". Słynny stał się dzięki bestsellerowi "Milczenie owiec" i kreacji Anthony'ego Hopkinsa w filmie z Jodie Foster w roli agentki FBI Clarice Starling.

Książka rozpoczyna się od akcji policyjnej, celem której jest rozpracowanie bandy narkotykowej, której przywódcą jest czarnoskóra Evelda Drumgo. Akcja ta kończy kompletnym niepowodzeniem, z powodu nieprzygotowania taktycznego. Ginie wiele osób, właściwie niepotrzebnie. Sama Starling zastrzeliła pięcioro. Z powodu tego fiasku zostają jej postawione zarzuty, jakoby to ona pierwsza strzelała. Stała się kąskiem dla dziennikarzy i brukowców chcących zszargać jej opinię i zapowiadającą się wyśmienicie karierę. Jednak skąd wiedziano, że akcja odbędzie się tego dnia, o danej godzinie, w danym miejscu? Skąd wziął się tam helikopter, nagrywający całe zdarzenie? Jest przeciek.

Zaraz po tym zdarzeniu Harris prezentuje nam życie Hannibala we Florencji. Na pozór sielankowe, pełne książek i muzyki. Lecter bowiem starał się o pozycję kustosza, jednak aby móc kandydować, musiał pozbyć się swego poprzednika. Typowe betonowe nogi i rzeka. Obok egzystencji zbiegłego więźnia, poznajemy również psychikę i historię florenckiego policjanta, Rinaldo Pazziego. To on, zbrukany także przez gazety, pierwszy odkrywa, że doktor Fell, kustosz, to w istocie Hannibal Lecter.

Clarice i Hannibal nie są jednak jedynymi głównymi wyznacznikami akcji w thrillerze. Istnieje również Mason Verger. Oszpecony, sparaliżowany egzystuje w stworzonym przez siebie imperium hodowli świń, tylko dzięki aparaturze. Pragnie zemsty na Lecterze od wielu już lat. Doktor Lecter bowiem był kiedyś jego terapeutą. Zgłębiwszy psychikę Masona i jego chore poczynania, napuścił na niego wygłodniałe psy, które całkowicie pozbawiły go skóry na twarzy. Mason od tej pory ma zdrowe tylko jedno oko, jednak bez powieki, może mówić, choć nie posiada warg, ma władną tylko jedną rękę, która sięga jedynie telefonu. Każdy pragnąłby zemsty. Jednak człowiek o zdrowej psychice nie pragnąłby oglądać jak jego wroga zjadają dzikie świnie żywcem. A Mason owszem. Dążył do tego celu wytrwale, od wielu lat, nie bacząc na osoby, które skrzywdzi, na karierę zawodową Sterling. Sensem jego wegetacji jest odnalezienie Lectera i zadanie mu bólu.

Thriller psychologiczny, Thomasa Harrisa, jest tym czego oczekuję po tym gatunku. Filozofia i jej szerokie pojęcie, logiczne myślenie, planowanie i wybitna inteligencja. Cechy Doktora Hannibala Lectera wykreowane są niezmiernie dokładnie i specyficznie, oddając jego charakter oraz podając powody, dla których stał się on takim człowiekiem. Postać Clarice Starling, agentki FBI, odważna i konsekwentna, o ciętym języku i trafnych spostrzeżeniach. Akcja miejscami szybka, czasem aksamitnie powolna, spokojna, niczym niezmienne tętno Lectera.

Wiem, że zaczęłam czytać tę serię od końca. Wiem, że zrobiłam to jak przystało na amatora. Nic na to nie poradzę, że pierwsza w ręce wpadła mi książka "Hannibal: Po drugiej stronie maski". Tak długo polowałam na te książki, że to dla mnie bez znaczenia w jakiej kolejności będę je poznawać. Choć i tak muszę przyznać, że brakowało mi niektórych elementów z "Czerwonego Smoka" i "Milczenia Owiec". To tylko zrobiło mi apetyt na więcej.

I choć oglądałam filmy zekranizowane na podstawie książek, zakończenie mnie zaskoczyło. Zawsze zwracam uwagę na detale różniące książkę a jej odpowiedniczkę w filmie. Zawsze wytykam wszystkim, co nie zgadza się. I zawsze odczuwam z tego powodu niezmierzoną przyjemność. "Hannibal" Thomasa Harrisa ukazał mi różne oblicza ludzi. Ich dobre strony i złe. A także to, że człowiek z natury dobry może posiadać w sobie zło, które skrywa głęboko, a którego nie widać, gdy patrzy mu się w oczy. Thriller ten uświadomił mi piękno sztuki i kompozycji muzyki klasycznej, wyśmienity smak drogiego jedzenia i jeszcze droższego wina. Pokazał mi także zawiłości ludzkiej pamięci, gdy przemierzając kolejne komnaty w swoim Pałacu Pamięci, uświadamiamy sobie, że nic, co kiedyś zostało zapamiętane, nie uleciało wraz z czasem.

O tak, polecam. Jeśli ktoś jeszcze nie czytał, a przeczytał moją skromną opinię, polecam jeszcze bardziej. Polecam jako dodatek do śniadania. Polecam do obiadu i kolacji. A także w przerwie pomiędzy zajęciami, pomiędzy dialogami, pomiędzy oddechami.

http://esperazna.blogspot.se/2015/02/hannibal.html


Thomas Harris, amerykański dziennikarz i pisarz, tworzy powieści uznawane za klasykę i zworce gatunku. Nikt dotąd z taką wnikliwością nie przedstawiał psychiki odrażającego mordercy, nie pozbawiając go miana istoty ludzkiej.

Doktor Hannibal Lecter, genialny psychopata i najbardziej przerażający we współczesnej...

http://esperazna.blogspot.se/2015/02/ksiezniczka-z-lodu.html



Jean Edith Camilla Läckberg uznawana jest za jedną z najciekawszych szwedzkich pisarek, mistrzynię skandynawskiego kryminału. Jest także autorką książeczki dla dzieci i dwóch książek kulinarnych. Urodzona we Fjällbace, z wykształcenia ekonomistka.

"Księżniczka z lodu" jest jej debiutem, wydanym w 2003 roku, kryminałem, który zachwala większość jego czytelników. Autorka jak widać jest wszechstronna, pisze bajki, książki kulinarne i kryminały. W Szwecji jest mile widziane, gdy jest się osobą o jednym fachu. Paranie się wieloma zajęciami jest raczej krytykowane, gdyż należy się oddać jednemu całkowicie, aby móc je efektownie wypełniać i mieć z tego satysfakcję. Na myśl przychodzi mi polskie powiedzenie: jak coś jest do wszystkiego, to jest do niczego.

Niestety moje pierwsze spotkanie z twórczością Camilli nie było raczej tym, jakiego oczekiwałam. Z tak pochlebnych opinii można sądzić, że książka zachwyca i przejmuje, że znaleźć można w niej strach i dozę adrenaliny. Jednak kryminał ten okazał się dla mnie przeciętny. Wybaczcie i wytłumaczcie jeśli karygodnie się mylę.

Tym, co bardzo mile mnie zaskoczyło to osoba, z której punktu widzenia opowiadana jest większość zdarzeń. Mianowicie Erika. Nie jest to narracja pierwszoosobowa, jednak za sprawą tej sprytnej pisarki dowiadujemy się wielu szczegółów dotyczących śmierci jej przyjaciółki z dzieciństwa. Erika prowadzi swoje małe śledztwo w tej sprawie. Z reguły bowiem kryminał pisany jest w punktu widzenia policji bądź śledczego. To była bardzo miła odmiana.

Jest jeszcze jeden bardzo pozytywny aspekt tej książki. Akcja dzieje się po części w mieście, w którym mieszkam. Göteborg, drugie pod względem wielkości miasto w Szwecji. W książce można odnaleźć również odrobinę tradycji szwedzkiej. Skål, coś jak polskie na zdrowie, gdy stukając się kieliszkami pijemy toast. Gościnność oraz naturę małych miasteczek, które z reguły wyglądają pięknie dla turystów, w rzeczywistości skrywając tajemnice jej mieszkańców.

Takim też miasteczkiem była/jest Fjällbacka. Zostaje zmordowana piękna kobieta. Odnaleziona przez Erikę, jej byłą przyjaciółkę, staje się tematem rozmów w niemalże każdej rodzinie. Zamarznięte ciało, oszronione rzęsy i włosy, podcięte żyły... Zaczyna się nagonka na policję, gdyż takie morderstwa w małych, spokojnych miasteczkach, są niemalże niespotykane. Zagadka, która z pozoru wydaje się nie do rozwiązania, przeplatana jest wydarzeniami z życia Eriki oraz Patricka, wspomnieniami minionych lat, częściej bolesnych niż szczęśliwych.

Camilla w swoim kryminale również umieściła pisarkę. Erika, pisała głównie biografie innych znanych szwedzkich pisarek. Jednak w trakcie trwania śledztwa, Erika zapragnęła pisać właśnie o nim. Długo szukała historii, która mogłaby ją naprawdę pochłonąć i przynieść jej sławę. Jej wena jednak przychodziła sporadycznie. Choć narzuciła sobie pisanie codzienne, nie zawsze osiągała zamierzony cel. Wcześniej pisało jej się łatwo, teraz powstały jakieś opory, które trudno jest jej przełamać. Odniosłam wrażenie, że tak jak Erika, główna bohaterka, tak sama Camilla, osoba którą ją stworzyła, mają ten sam problem. Mianowicie, rozpoczynając książkę akcja biegła niezwykle płynnie i była wciągająca. Po dotarciu do połowy już nie miałam takiego wrażenia. Dialogi i opisy były wymuszone i doszłam do wniosku, że autorka tylko pragnie dobrnąć do końca, bez zważania na fabułę.

Jeszcze innym mankamentem, który wychwyciłam podczas czytania, to sytuacje, w których dany bohater odnajduje niezwykle ważną poszlakę i zachowuje ją tylko dla siebie. Nie był to jeden przypadek, co mnie strasznie wkurzyło, ponieważ nie lubię takich zabiegów. Choć później wyjaśniało się wszystko, to nie widziałam w ogóle celu zastosowania takiego fortelu. Choć pewnie miało to służyć tajemniczości kryminału, dla mnie było to sztuczne i słabe.

Nie zrezygnuję jednak z dalszych części cyklu o Erice i Patricku, ponieważ są one dla mnie swoistą kopalnią wiedzy o kraju w którym mieszkam. Poznawanie tradycji oraz słów szwedzkich jest dla mnie niezwykle ważne i dla tego celu mogę się poświęcić i przebrnąć przez mizerną akcję. Będę również kontynuować serię, ponieważ tom pierwszy nie jest do końca takim niewypałem. Jak wspominałam, książka do połowy jest bardzo udana i mam cichą nadzieję, że dalsze będą podobne, że styl autorki uległ polepszeniu i że nie obrosła ona w piórka po udanym debiucie.

Choć ja nie odnalazłam w niej tego, co według mnie powinien zawierać dobry kryminał, książka jest dobrym przedstawicielem swojego gatunku. Nie będę go odradzała, ale raczej uniknę też zachwalania go znajomym. Dla mnie jest to książka średnia, która mogłaby być lepsza.

FRAGMENTY
· s.236 "...żadne światło nie jest dla kobiety równie łaskawe jak blask świecy."

· s.422 "Wypadki chodzą po ludziach, prawda? Lampa się przewraca, powiewa firanka. Drobne zdarzenia, które składają się na jeden wielki przypadek. Można też uznać, że nieszczęścia spadają na ludzi, którzy na to zasłużyli - taki dopust."

http://esperazna.blogspot.se/2015/02/ksiezniczka-z-lodu.html



Jean Edith Camilla Läckberg uznawana jest za jedną z najciekawszych szwedzkich pisarek, mistrzynię skandynawskiego kryminału. Jest także autorką książeczki dla dzieci i dwóch książek kulinarnych. Urodzona we Fjällbace, z wykształcenia ekonomistka.

"Księżniczka z lodu" jest jej debiutem, wydanym w 2003 roku,...

http://esperazna.blogspot.se/2014/11/omerta-pamietaj-kochaj-mscij-sie.html


Podobno za każdą wielką fortuną kryje się zbrodnia. Czy to prawda? Jeśli tak, to jak wielkie tajemnice skrywa przed nami jeszcze historia? Jak wielkie i straszne tajemnice ukrywają przed światem ludzie? I jak do chole*y w tym całym chaosie odróżnić tych dobrych od tych złych? Kiedy, dla większego dobra, popełnia się takie zbrodnie, które przerażają morderców i są niewykrywalne, skąd wiadomo że jest się po właściwej stronie? Jakim niezmierzonym przypadkiem musi być wybór, którego trzeba dokonać w zaledwie chwilę, i jakim strachem propozycja nie do odrzucenia? Świat Corleone jest światem który rządzi się jedynie prawami Corleone. To zadziwiające jak są traktowane tam kobiety. Odsunięte. Stają się kurami domowymi bez możliwości zabrania głosu w najważniejszych sprawach. Stają się one dowodem na istnienie dobrej strony mężczyzn włoskich, którzy dla utrzymania przez siebie ustalonych zasad, zabijają i torturują. Jedynie w słusznej sprawie. Nie ma litości dla zdrajców. Nie jest to ważne czy rodzina czy nie. Honor nigdy nie pozwoliłby donowi pozostać wykiwanym. Tak, w tym klasyku literatury kryminalnej są pokazane przypadki, które są konieczne. Są ujawnione fakty, które znać może jedynie trzecioosobowy narrator. Wnioskując, całe życie toczy się w kłamstwach, zawiłych umowach, przysługach za przysługę. Oparte na słowie i niezachwianym honorze, jest to prawo Dona Corleone.
I choć książka jest kwintesencją filozofii i naturalnego rozsądku, rozwagi i decyzji, które, pozornie błahe, świadczą o całym życiu, wydaje się sucha i bez emocji. Jest to być może spowodowane nakazem skrytości i milczenia. Maska stoika. To przykre, bo powiem to po raz pierwszy, ale film przerósł książkę. Moje słowa to gwałt artyzmu Maria Puzo, wiem. I mówię to zasmucona, chciałabym wydać lepszą opinię, ale jeśli lubi się czytać coś, co jest brutalnym prawem, co wlecze się długi czas, ale jest niesamowicie mądre, to śmiało. Go on.

http://esperazna.blogspot.se/2014/11/omerta-pamietaj-kochaj-mscij-sie.html


Podobno za każdą wielką fortuną kryje się zbrodnia. Czy to prawda? Jeśli tak, to jak wielkie tajemnice skrywa przed nami jeszcze historia? Jak wielkie i straszne tajemnice ukrywają przed światem ludzie? I jak do chole*y w tym całym chaosie odróżnić tych dobrych od tych złych? Kiedy, dla większego...

http://esperazna.blogspot.com/2014/07/misery.html


Horror psychologiczny Stephen Kinga wywarł na mnie bardzo duże pozytywne wrażenia. Wcześniej czytałam tylko jego horrory o podłożu nadnaturalnym, tym razem spotkałam się z codziennością. Być może codzienność to złe słowo, jednak sytuacja opisana w tej książce mogłaby w istocie stać się prawdziwą.
Znany pisarz bylejakiego romansidła w poślizgu rozbija wóz i miażdży sobie nogi. W odsieczą nadchodzi Annie - jego Najzagorzalsza Wielbicielka, która wszystkie jego książki przeczytała przynajmniej po dwa razy. I wszystko byłoby pięknie, gdyby nie to, że zbawczynia Annie nie zabiera Paula do szpitala, tylko do swojego domu, gdzie jest skazany na jej dyktaturę - łaskę i niełaskę. Jeśli chodzi o niełaskę to częściej ona występuje, Annie bowiem cierpi na bardzo poważne zaburzenia psychiczne, z powodu których czasem traci panowanie nad sobą i wyczynia makabryczne rzeczy. Wystarczy jeden mały sprzeciw i kciukotomia gotowa. A wszystko zaczęło się od tego, że Paul Sheldon uśmiercił w swych romasidłach główną bohaterkę - Misery.
W książce można znaleźć również coś, co jest główną cechą twórczości Kinga. Słowotwórstwo jak, kciukotomia, Czaszkogrom. I oczywiście soczystości nieprzebierania w słowach:

”Nie potrzebował psychiatry, żeby stwierdzić, iż pisanie miało swoją autoerotyczną stronę - zamiast walić konia, tłuczesz w maszynę do pisania, przy czym jedno i drugie polega na szybkości i sprawności dłoni oraz szczerym zaangażowaniu w sztukę samozaspokojenia.”

No cóż, Stephen King ma to coś...

http://esperazna.blogspot.com/2014/07/misery.html


Horror psychologiczny Stephen Kinga wywarł na mnie bardzo duże pozytywne wrażenia. Wcześniej czytałam tylko jego horrory o podłożu nadnaturalnym, tym razem spotkałam się z codziennością. Być może codzienność to złe słowo, jednak sytuacja opisana w tej książce mogłaby w istocie stać się prawdziwą.
Znany pisarz...

http://esperazna.blogspot.com/2014/06/rzeka-tajemnic-dennis-lehane.html


Bardzo poruszająca książka.
Doskonale rozegrana akcja i nie pozwalająca się nudzić treść.

http://esperazna.blogspot.com/2014/06/rzeka-tajemnic-dennis-lehane.html


Bardzo poruszająca książka.
Doskonale rozegrana akcja i nie pozwalająca się nudzić treść.

http://esperazna.blogspot.com/2014/06/gin-hannah-winter.html


Skończyłam czytać chwilę temu. Aż serce mi głośno łomocze. W tej książce można spodziewać się wszystkiego. Do samego końca nie jest się pewnym własnych teorii a te przestawione w książce są co chwila obalane przez inne fakty. Zgrabnie dobrana, zawiera fakty, które dotyczą tylko i wyłącznie spraw poruszanych w całości. Żadnych nieistotnych lub niedopowiedzianych fragmentów. Wszystko dokładnie obmyślane i poukładane składa się na nie byle jaką treść. Wyrafinowana i subtelna. Szybko pozwala się czytać i wciąga tak iż nie można zapomnieć na chwilę o czymś innym niż obsesja Nożownika z Berlina. Pokazuje iż rzeczy złe, które podobno mają przydarzać się komuś innemu, spotykają właśnie nas. Mocna i doskonale wyważona.

http://esperazna.blogspot.com/2014/06/gin-hannah-winter.html


Skończyłam czytać chwilę temu. Aż serce mi głośno łomocze. W tej książce można spodziewać się wszystkiego. Do samego końca nie jest się pewnym własnych teorii a te przestawione w książce są co chwila obalane przez inne fakty. Zgrabnie dobrana, zawiera fakty, które dotyczą tylko i wyłącznie spraw poruszanych w...

http://esperazna.blogspot.com/2014/06/mordercze-miasta.html


Zbiór dziewięciu opowiadań kryminalnych, w których każde pokazuje inny model sprawcy oraz prowadzone w sprawach morderstw śledztwa. Dobra dla kogoś, kto lubi mało i szybko i przy tym ciekawie. Strony zapisane tak, iż łatwo się je czyta. Nie nudzi przede wszystkim i pokazuje, że żadna zbrodnia nie ujdzie płazem, nawet tym, którzy doskonale zacierają po sobie ślady. Nawet najdrobniejsza rzecz może zdradzić. Ukazuje również, że winny doczeka się kary i nic, co kiedyś się wydarzyło, nie zostaje zapomniane.

http://esperazna.blogspot.com/2014/06/mordercze-miasta.html


Zbiór dziewięciu opowiadań kryminalnych, w których każde pokazuje inny model sprawcy oraz prowadzone w sprawach morderstw śledztwa. Dobra dla kogoś, kto lubi mało i szybko i przy tym ciekawie. Strony zapisane tak, iż łatwo się je czyta. Nie nudzi przede wszystkim i pokazuje, że żadna zbrodnia nie ujdzie płazem,...

http://esperazna.blogspot.com/2014/06/hitman-potepienie-raymond-benson.html


Obawiałam się zaczynając czytać tę książkę. Oglądałam film i fragmenty gry. Zadawałam sobie pytanie: ‘A co jeśli to będzie kompletna klapa i okaże się tylko marnotrawstwem czasu?’ Przezwyciężyłam jednak niepewność i ukończyłam jej czytanie. Mogę śmiało powiedzieć, że żaden fan Agenta 47 nie zawiedzie się czytając „Hitman: Potępienie”. I mimo że na początku było to zbyt piękne i słodkie, powiedziałabym kompletnie nierealne i niezwiązane z filmem czy grą, później okazało się perfekcyjne. Może było to zamierzone działanie pisarza… Nie wiem. Mogę śmiało orzec, że książka przyspiesza puls i jest równie krwawa co jej okładka. A niezwyciężony Agent 47 taki, jak w filmie. Tajemniczy, inteligentny, przebiegły i… diabelnie skuteczny.

http://esperazna.blogspot.com/2014/06/hitman-potepienie-raymond-benson.html


Obawiałam się zaczynając czytać tę książkę. Oglądałam film i fragmenty gry. Zadawałam sobie pytanie: ‘A co jeśli to będzie kompletna klapa i okaże się tylko marnotrawstwem czasu?’ Przezwyciężyłam jednak niepewność i ukończyłam jej czytanie. Mogę śmiało powiedzieć, że żaden fan Agenta 47 nie...

http://esperazna.blogspot.com/2014/06/pentimento-aldona-antczak.html


Ludzie zapewniają: nie istnieje coś takiego jak mafia. Polityka, Kościół, sądy, wojska to oddzielne monarchie. To bujda. Mafia istniała - istnieje - i istnieć będzie. Bo istnieją ludzie i ich sumienia. I mimo iż zmieniła swe ukierunkowanie, bo pierwotnie mafia handlowała zakazanym alkoholem, teraz mafia obejmuje wszystko. I to właśnie książka "Pentimento" ukazuje w całej swej okazałości.

http://esperazna.blogspot.com/2014/06/pentimento-aldona-antczak.html


Ludzie zapewniają: nie istnieje coś takiego jak mafia. Polityka, Kościół, sądy, wojska to oddzielne monarchie. To bujda. Mafia istniała - istnieje - i istnieć będzie. Bo istnieją ludzie i ich sumienia. I mimo iż zmieniła swe ukierunkowanie, bo pierwotnie mafia handlowała zakazanym alkoholem, teraz mafia...

http://esperazna.blogspot.com/2014/06/zaginiony-symbol-dan-brown.html


Wspaniale przemyślana i dopracowana. Pokazuje ogrom wiedzy nieujawnionej szaremu społeczeństwu, lecz jego elicie. Zdumiewające fakty i historia, która zawsze skrywa w sobie tajemnice, tworzą słowami Dana Browna obraz wręcz z rodu science fiction, podczas gdy to brutalna rzeczywistość.
Czas ma niestety to do siebie, że zabiera ze sobą ludzi, a oni wiedzę. To co wieki temu było oczywistością, dziś może wywoływać strach, ponieważ „ludzie o ciasnych umysłach zawsze atakowali to, co nie mieściło się w granicach ich pojmowania.”
Zagadki i symbolizm to coś, czym Dan Brown potrafi zachęcić do swoich książek rzesze czytelników.
Bo kto nie uwielbia tajemnic, zapomnianych, ukrytych i tych emocji, gdy wreszcie prawda wypływa na światło dzienne?

http://esperazna.blogspot.com/2014/06/zaginiony-symbol-dan-brown.html


Wspaniale przemyślana i dopracowana. Pokazuje ogrom wiedzy nieujawnionej szaremu społeczeństwu, lecz jego elicie. Zdumiewające fakty i historia, która zawsze skrywa w sobie tajemnice, tworzą słowami Dana Browna obraz wręcz z rodu science fiction, podczas gdy to brutalna rzeczywistość.
Czas ma...

http://esperazna.blogspot.com/2014/06/5-days-to-die-5.html


Wszystkie tragiczne przygody powinny się pięknie kończyć, ponieważ tyle w nich bólu, że samo zakończenie wprost samo prosi się o happy end. Naiwnie wierzyłam, że tutaj też tak będzie… Niestety nie. I mimo to komiks wciąż jest bardzo dobry i ten sad end nie umniejsza na jego wartości. Ray w końcu zrozumiał, że prześladowca którego widział przy swoim łóżku w szpitalu jest postacią wykreowaną przez niego samego. Odłamki jakie przesuwały się w stronę jego mózgu uszkodziły pewną część odpowiadającą za pamięć i percepcję. I niestety dostały się tak daleko, że ostatnie słowa jakie Ray chciał powiedzieć swojej córce Suzie, przekazał jego kolega policjant. Niestety los nie obchodzi się ze wszystkimi sprawiedliwie, i pomimo że to tylko komiks, ta prawda życiowa jest również i w nim widoczna.

http://esperazna.blogspot.com/2014/06/5-days-to-die-5.html


Wszystkie tragiczne przygody powinny się pięknie kończyć, ponieważ tyle w nich bólu, że samo zakończenie wprost samo prosi się o happy end. Naiwnie wierzyłam, że tutaj też tak będzie… Niestety nie. I mimo to komiks wciąż jest bardzo dobry i ten sad end nie umniejsza na jego wartości. Ray w końcu zrozumiał, że...

http://esperazna.blogspot.com/2014/06/obiecaj-mi-harlan-coben.html


Czytając tę książkę miała wrażenie, że oglądam doskonały thriller. Doskonały film. Doskonale zaplanowany. Doskonale dopracowany. Doskonale napisany.
Czy jedna obietnica może zmienić Twoje życie w koszmar? Tak. Obiecaj dziecku, że zabierzesz je do wymarzonego sklepu i nie dotrzymaj słowa, a zapamięta je na zawsze. Obiecaj, że nigdy kogoś nie opuścisz, a odchodząc, zostaniesz znienawidzony i przeklęty. Obiecaj, że kogoś odnajdziesz i rób wszystko, aby nie stać się cieniem człowieka...
I pomimo że nie jest to pierwsza książka o Myronie Bolitarze, jest wystarczająco dobra, by nie musieć zagłębiać się w inne. Stanowi oddzielną historię. Myron złożył obietnice pod naciskiem matki zaginionej dziewczyny. Kilka dni wcześniej to właśnie ta dziewczyna złożyła jemu obietnicę... Jak to się stało, że wysiadła z samochodu i nikt jej już nie widział? Rozstrzygnięcie znajduję się w książce i oczywiście nikomu tego nie powiem.
Lecz wyjawię coś: Myron złożył obietnicę, że ją odnajdzie.
Czy jego życie zamieni się w koszmar, czy będzie płynęło nadal rytmem raczej niespokojnym...? Polecam odnaleźć odpowiedź na to pytanie.
Warto.
Warto.

http://esperazna.blogspot.com/2014/06/obiecaj-mi-harlan-coben.html


Czytając tę książkę miała wrażenie, że oglądam doskonały thriller. Doskonały film. Doskonale zaplanowany. Doskonale dopracowany. Doskonale napisany.
Czy jedna obietnica może zmienić Twoje życie w koszmar? Tak. Obiecaj dziecku, że zabierzesz je do wymarzonego sklepu i nie dotrzymaj słowa, a zapamięta je...

http://esperazna.blogspot.com/2014/06/nie-mow-nikomu-harlan-coben.html

No cóż... z tą książką Harlana Cobena nie poszło mi tak łatwo i przyjemnie jak z egzemplarzem "Obiecaj mi". Nudziła mnie i muszę to przyznać. Nie mogłam się skupić na czytaniu tylko jej przez cały czas, ponieważ nie była wciągająca. W pewnym momencie pogubiłam się nawet w bohaterach. Nie było to najprzyjemniejsze. Bardzo zaplątana historia, w której do końca nikt nie wie, kto jaką zbrodnię popełnił. Jedno trzeba jednak przyznać autorowi. Nie pogubił się sam w swej historii i wszystko dobrze zaplanował. Może gdybym miała więcej czasu dla poświęcenia go na czytanie i początek książki był bardziej wciągający, miałabym o niej zdecydowanie lepsze zdanie. Tymczasem tylko 7/10.

http://esperazna.blogspot.com/2014/06/nie-mow-nikomu-harlan-coben.html

No cóż... z tą książką Harlana Cobena nie poszło mi tak łatwo i przyjemnie jak z egzemplarzem "Obiecaj mi". Nudziła mnie i muszę to przyznać. Nie mogłam się skupić na czytaniu tylko jej przez cały czas, ponieważ nie była wciągająca. W pewnym momencie pogubiłam się nawet w bohaterach. Nie było to...