Po przeczytaniu „Gwiazdy porannej” najnowszej powieści K.O. Knausgarda postanowiłem, że muszę wrócić do jego opus magnum, czyli cyklu „Moja walka”
Kilka lat temu przeczytałem dwa pierwsze tomy, ale najwidoczniej to nie był odpowiedni czas na tę lekturę. Coś mnie w niej uwierało, wręcz gniotło i przytłaczało. Czułem, że wchodząc w życie autora, a przede wszystkim życie jego bliskich, przekraczam jakąś granicę, naruszam sferę zarezerwowaną dla prywatności i intymności. Zwłaszcza to ta naruszona intymność najbardziej mi wtedy przeszkadzała. Miałem wrażenie, że jestem na przyjęciu na które mnie nikt nie zapraszał.
Teraz, po latach, nabrałem do tego zdecydowanie większego dystansu, potraktowałem tę autobiografię jako literaturę. Literaturę na bardzo wysokim poziomie, choć moralnie wciąż budzącą kontrowersje.
Literacko dostajemy kawał świetnej prozy, nie tylko opis prywatnego życia autora, ale też dużo odniesień do literatury z różnych okresów, do malarstwa, sztuki i przede wszystkim muzyki.
Mnóstwo ciekawych przemyśleń, filozoficznych rozważań i fascynujących rozmów na różne tematy.
W tym tomie najważniejszy wydaje się być chłód, jaki autor czuje po śmierci ojca, a sprzątanie domu symbolizuje porządkowanie swojego życia po traumie jaką było jego dzieciństwo Cały ten cykl to właśnie rozliczenie z demonami przeszłości i walka o to, aby stać się wielkim pisarzem.
Coś osiągnąć, coś udowodnić...

Po przeczytaniu „Gwiazdy porannej” najnowszej powieści K.O. Knausgarda postanowiłem, że muszę wrócić do jego opus magnum, czyli cyklu „Moja walka”
Kilka lat temu przeczytałem dwa pierwsze tomy, ale najwidoczniej to nie był odpowiedni czas na tę lekturę. Coś mnie w niej uwierało, wręcz gniotło i przytłaczało. Czułem, że wchodząc w życie autora, a przede wszystkim życie...