Tę książkę czyta się tak jak ogląda Melancholię von Triera. Mozolnie ale nie sposób się oderwać. I nie da się stwierdzić o czym ta cała historia opowiada bo opowiada o tak wielu sprawach że nie wiadomo którą sobie wybrać. Właśnie melancholia chyba najtrafniej określa nastrój panujący w tej powieści. Jestem wydrenowana z energii po jej przeczytaniu. To za co te 10 gwiazdek? Tak naprawdę to nie wiem, świat wykreowany mógł być bardziej, kosmici mogli być bardziej, wszystko w tej książce jest jak sen. Czasem bez sensu, jak na przykład to jak funkcjonuje baza ludzi na obcej planecie. W trakcie czytania natrafiłam na tyle bzdur i nieprzemyślanych rozwiązań że nie byłam w stanie uwierzyć w realność tej całej planety. To wygląda jak sen z gatunku tych w których chcemy gdzieś dojść lub przed czymś uciec ale mamy uczucie brodzenia po pas w miodzie. Pytania które nasuwają się niejako automatycznie pozostają bez odpowiedzi. Nie ma żadnego punktu zaczepienia, nie ma przemian ani katharsis. Jest uczucie że coś się strasznie w tym wszystkim nie zgadza ale nie da się jednoznacznie zdefiniować co. I może dlatego właśnie wiem że ta powieść już ze mną zostanie zagnieżdżona, nomen omen, pod skórą i będzie wyciągać ze mnie odpowiedzi jeszcze bardzo długo. Faber mówi że to jego ostatnia powieść.
-Amen - odpowiadam mu.

Tę książkę czyta się tak jak ogląda Melancholię von Triera. Mozolnie ale nie sposób się oderwać. I nie da się stwierdzić o czym ta cała historia opowiada bo opowiada o tak wielu sprawach że nie wiadomo którą sobie wybrać. Właśnie melancholia chyba najtrafniej określa nastrój panujący w tej powieści. Jestem wydrenowana z energii po jej przeczytaniu. To za co te 10 gwiazdek?...

niezły pomysł, ale o sto stron za długa

niezły pomysł, ale o sto stron za długa

Rzecz wielka, przemyślana i dopracowana pod każdym względem, zatem nic, tylko czytać i marzyć o więcej.

Rzecz wielka, przemyślana i dopracowana pod każdym względem, zatem nic, tylko czytać i marzyć o więcej.

Bardziej książka związana z kondycją ducha i wiary, niż obcego świata. Miałem trochę inne oczekiwania. Technika Jezusa wydaje się być bardziej potrzebna człowiekowi.

Bardziej książka związana z kondycją ducha i wiary, niż obcego świata. Miałem trochę inne oczekiwania. Technika Jezusa wydaje się być bardziej potrzebna człowiekowi.

Trudno mi tę książkę ocenić. Wymowa Księgi jest smutna, panuje w niej dość przygnębiający, depresyjny nastrój, choć nie dzieje się tu nic dramatycznego. Dramatyczne są tylko listy z Ziemi - znów trafiłam książkę o apokaliptycznym wydźwięku. Samotność kolonizatorów na Oazie jest jednak obezwładniająca, podobnie, jak duszna, tropikalna atmosfera. Główni bohaterowie nie wzbudzają specjalnej sympatii, co ma swoje uzasadnienie. Nawet Peter wydał mi się dosyć nijaki – idealnie taki, jaki powinien być uczestnik misji, choć czas miałam poczucie, że pod tymi jego pokładami niezmąconego spokoju coś jeszcze drzemie. Z uwagi na powyższe, i na dość wolną akcję w pewnym momencie trochę się zmuszałam do dalszego czytania. Co ciekawe, najwyraźniej Księga jest dziełem o szerokim spectrum do interpretacji, o czym świadczą recenzje. Ja odczytałam ją jako podjęcie kwestii zachowania człowieczeństwa (w tym wiary, zdolność do której przecież też jest jakąś ludzką cechą) w niesprzyjających temu warunkach. Dylemat, przed jakim stają członkowie misji kosmicznych (i nie tylko) ostatecznie jakże często kończy się tak, jak w Interstellar: niezależnie od wszystkiego marzymy tylko o tym, by wrócić do domu…

Trudno mi tę książkę ocenić. Wymowa Księgi jest smutna, panuje w niej dość przygnębiający, depresyjny nastrój, choć nie dzieje się tu nic dramatycznego. Dramatyczne są tylko listy z Ziemi - znów trafiłam książkę o apokaliptycznym wydźwięku. Samotność kolonizatorów na Oazie jest jednak obezwładniająca, podobnie, jak duszna, tropikalna atmosfera. Główni bohaterowie nie...

"Bliźnięta Fahrenheit" mnie zmiotły z powierzchni jak wichura. "Szkarłatny płatek..." rozczarował okrutnie. Na szczęście ta opowieść spowodowała, że niemal biliśmy się z żoną o to kto czyta i kiedy. Pyszna powieść, zupełnie nieprzewidywalna. Nie jest to ani książka o kosmosie, ani o religii. raczej o człowieku uwikłanym w sidła własnych słabości, marzeń. Zmusza wyobraźnię do pracy, mimo iż plastyczne opisy innej niż nasza rzeczywistości są dziennikarsko dokładne. Do dziś mój pies słyszy jak mówię o nim "miłośnik pana pierwszy" kto przeczyta ten zrozumie dlaczego ;) Polecam, choć głownie tym którzy wyobraźni używają częściej niż średnia krajowa.

"Bliźnięta Fahrenheit" mnie zmiotły z powierzchni jak wichura. "Szkarłatny płatek..." rozczarował okrutnie. Na szczęście ta opowieść spowodowała, że niemal biliśmy się z żoną o to kto czyta i kiedy. Pyszna powieść, zupełnie nieprzewidywalna. Nie jest to ani książka o kosmosie, ani o religii. raczej o człowieku uwikłanym w sidła własnych słabości, marzeń. Zmusza wyobraźnię...

Zmęczona, dosłownie.

Zmęczona, dosłownie.

fantastyczna, nieoczywista, niesamowita

fantastyczna, nieoczywista, niesamowita

Fabuła słaba, ciągnie się bardzo, zwalnia, nic ciekawego. Przyspiesza jak jesteśmy w ucis albo na ziemi. Może o to chodziło? Żeby pokazać spokój (nudę?) u Oazjan. Żeby zapytać, czy o to nam chodzi w życiu? Czy jesteśmy w stanie poświęcić to, co znamy, aby przeżyć? Autor lepiej zaznaczył psychologię. Fakt niezrozumienia przez drugą osobę na odległość, wiele nieporozumień, gdy mamy przed sobą nie człowieka, ale litery. Jak ważna jest bliskość w związku. Czy się zgadzam? W tym momencie chyba tak. Nie wyobrażam sobie, żeby mój partner mógł do mnie tylko pisać. To jest zadanie dla przyjaciela. Na pewno pokazany został egoizm. Coś co jest wadą każdego. Chcielibyśmy pisać i opowiadać tylko o sobie. Czyjeś przygody nigdy nie będą tak dobre, jak nasze. Co do wiary (bo ten temat został mocno poruszony). Więcej zasiał niepewności niż umocnił. Przesłanie książki - albo na całość, albo w ogóle. Inaczej się te zasady po prostu nie kleją. Rzeczywiście Bóg może wydać się bezduszny. Róbcie to, co dla was zaplanowałem. A co z wolną wolą? Ograniczona tylko do Jego woli? W książce bardziej wróżenie z fusów: otwieranie Biblii na chybił trafił, głosy w głowie, pójdę i zobaczę jak będzie. Nie moja filozofia. Wierzenie jest trudne, jest nielogiczne. Lepiej się niezaglebiac i wierzyć, czy zagłębić i wątpić? Nie do przeczytania jeszcze raz.

Fabuła słaba, ciągnie się bardzo, zwalnia, nic ciekawego. Przyspiesza jak jesteśmy w ucis albo na ziemi. Może o to chodziło? Żeby pokazać spokój (nudę?) u Oazjan. Żeby zapytać, czy o to nam chodzi w życiu? Czy jesteśmy w stanie poświęcić to, co znamy, aby przeżyć? Autor lepiej zaznaczył psychologię. Fakt niezrozumienia przez drugą osobę na odległość, wiele nieporozumień,...

Po przeczytaniu "Szkarłatnego płatka..." sięgnęłam po kolejną książkę Fabera nie wiedząc o niej dosłownie niczego. Spodziewałam się czegoś podobnego - choćby w zbliżonym gatunku. Okazało się jednak, że czekała mnie lektura jednej z najbardziej zaskakujących i najdziwniejszych książek, które przeczytałam. NIe da się powiedzieć czegokolwiek, żeby nie zepsuć takiego wrażenia innym, powiedzmy więc tylko, że książka wydaje się dążyć do odpowiedzi na jakieś pytania, a tymczasem odpowiada na zupełnie inne. Na pewno nie wszystkim się spodoba. Dla mnie cudaczna, ale bardzo ciekawa.

Po przeczytaniu "Szkarłatnego płatka..." sięgnęłam po kolejną książkę Fabera nie wiedząc o niej dosłownie niczego. Spodziewałam się czegoś podobnego - choćby w zbliżonym gatunku. Okazało się jednak, że czekała mnie lektura jednej z najbardziej zaskakujących i najdziwniejszych książek, które przeczytałam. NIe da się powiedzieć czegokolwiek, żeby nie zepsuć takiego wrażenia...