Moja walka. Księga 1

Zachęcony świetną powieścią "Półbrat" postanowiłem kontynuować spotkanie z norweską literaturą. Postanowiłem sięgnąć po pierwszą część autobiograficznej Sagi i nie do końca wiedziałem czego się mogę spodziewać. Okazało się, że autor dysponuje iście wspaniałym piórem i potrafi wciągnąć czytelnika bez reszty do swojego świata. Dość szybko następuje odnośnik do "W poszukiwaniu straconego czasu" Proust`a i nie sposób odejść od porównań, bo sposób narracji i łączenia retrospekcji ze współczesnością były podobne jak u francuskiego pisarza. Tylko mnie osobiście te realia norweskie wciągnęły i zainteresowały dużo bardziej. Wszystko kręciło się wokół ojca głównego bohatera i jego niezwykle trudnej relacji z nim. Ale nie tylko, ważne role odgrywali również brat i babcia. Pierwsza część to wspominanie czasów liceum, pierwsze zauroczenia, próby muzyczne, pierwsze przygody z alkoholem. Pisarz niezwykle sprawnie operuje chronologią. Całość skupia się na jego przeżyciach wewnętrznych, czytelnik poznaje nie tylko myśli, ale też to, co gra w duszy tego człowieka. Niezwykle dobre operowanie słowem, staranność opisów, ale bez przynudzania. Już nie mogę się doczekać kolejnej części.

Zachęcony świetną powieścią "Półbrat" postanowiłem kontynuować spotkanie z norweską literaturą. Postanowiłem sięgnąć po pierwszą część autobiograficznej Sagi i nie do końca wiedziałem czego się mogę spodziewać. Okazało się, że autor dysponuje iście wspaniałym piórem i potrafi wciągnąć czytelnika bez reszty do swojego świata. Dość szybko następuje odnośnik do "W...

Długo się zabierałam do tej serii, ale wiedziałam, że muszą ją przeczytać. Pierwszy tom mnie wchłonął - nie mogłam się oderwać. Mam nadzieję, że kolejne zrobią ze mną to samo. ;)

Długo się zabierałam do tej serii, ale wiedziałam, że muszą ją przeczytać. Pierwszy tom mnie wchłonął - nie mogłam się oderwać. Mam nadzieję, że kolejne zrobią ze mną to samo. ;)

No cóż, wciąż czekam na Nobla dla Knausgaarda ;-)

No cóż, wciąż czekam na Nobla dla Knausgaarda ;-)

Po przeczytaniu „Gwiazdy porannej” najnowszej powieści K.O. Knausgarda postanowiłem, że muszę wrócić do jego opus magnum, czyli cyklu „Moja walka”
Kilka lat temu przeczytałem dwa pierwsze tomy, ale najwidoczniej to nie był odpowiedni czas na tę lekturę. Coś mnie w niej uwierało, wręcz gniotło i przytłaczało. Czułem, że wchodząc w życie autora, a przede wszystkim życie jego bliskich, przekraczam jakąś granicę, naruszam sferę zarezerwowaną dla prywatności i intymności. Zwłaszcza to ta naruszona intymność najbardziej mi wtedy przeszkadzała. Miałem wrażenie, że jestem na przyjęciu na które mnie nikt nie zapraszał.
Teraz, po latach, nabrałem do tego zdecydowanie większego dystansu, potraktowałem tę autobiografię jako literaturę. Literaturę na bardzo wysokim poziomie, choć moralnie wciąż budzącą kontrowersje.
Literacko dostajemy kawał świetnej prozy, nie tylko opis prywatnego życia autora, ale też dużo odniesień do literatury z różnych okresów, do malarstwa, sztuki i przede wszystkim muzyki.
Mnóstwo ciekawych przemyśleń, filozoficznych rozważań i fascynujących rozmów na różne tematy.
W tym tomie najważniejszy wydaje się być chłód, jaki autor czuje po śmierci ojca, a sprzątanie domu symbolizuje porządkowanie swojego życia po traumie jaką było jego dzieciństwo Cały ten cykl to właśnie rozliczenie z demonami przeszłości i walka o to, aby stać się wielkim pisarzem.
Coś osiągnąć, coś udowodnić...

Po przeczytaniu „Gwiazdy porannej” najnowszej powieści K.O. Knausgarda postanowiłem, że muszę wrócić do jego opus magnum, czyli cyklu „Moja walka”
Kilka lat temu przeczytałem dwa pierwsze tomy, ale najwidoczniej to nie był odpowiedni czas na tę lekturę. Coś mnie w niej uwierało, wręcz gniotło i przytłaczało. Czułem, że wchodząc w życie autora, a przede wszystkim życie...

Ta seria zmieniła moje życie. Zderzenie z bezkompromisową szczerością, z poczuciem nieadekwatności, z tym co w autorze/bohaterze wstydliwe, zdarcie kurtyny oddzielającej prywatne od publicznego było dla mnie wyzwalające.

Ta seria zmieniła moje życie. Zderzenie z bezkompromisową szczerością, z poczuciem nieadekwatności, z tym co w autorze/bohaterze wstydliwe, zdarcie kurtyny oddzielającej prywatne od publicznego było dla mnie wyzwalające.

Druga część zdecydowanie lepsza niż pierwsza. Warto przebrnąć przez te pierwszą, nastoletnią, bo potem jest już dużo lepiej. Nie zmienia to faktu, że samego bohatera trudno polubić, i chociaż pierwszy tom uważam za bardzo dobry, to po więcej sięgać nie będę.
Z porównaniami do Prousta to chyba się komuś pomyliło. Albo nigdy Prousta nie czytał...

Druga część zdecydowanie lepsza niż pierwsza. Warto przebrnąć przez te pierwszą, nastoletnią, bo potem jest już dużo lepiej. Nie zmienia to faktu, że samego bohatera trudno polubić, i chociaż pierwszy tom uważam za bardzo dobry, to po więcej sięgać nie będę.
Z porównaniami do Prousta to chyba się komuś pomyliło. Albo nigdy Prousta nie czytał...

Ja od zawsze wiedziałam, że to jest książka dla mnie. Od momentu gdy gdzieś kiedyś o niej przeczytałam, siedziała mi w głowie i po prostu byłam pewna, że będę chciała jakiś czas pożyć życiem Karla Ove. Po prostu płynąć sobie pomalutku ze wspomnieniami, z myślami, wynurzeniami o wszystkim, o dzieciństwie, o samotności, bólu, niesmaku, żalu.
To nie jest jakieś arcydzieło literatury, byłabym bardzo powściągliwa, jeżeli chodzi o przyrównywanie go do Prousta. Nope. Aż tak nie zasłużył. A jednak wracam do domu i od razu biorę się do lektury, każdą wolną chwilę poświęcam na czytanie o czyszczeniu osranej kanapy i o robieniu kawy w upalcowanym dzbanku. Samo życie.

Ja od zawsze wiedziałam, że to jest książka dla mnie. Od momentu gdy gdzieś kiedyś o niej przeczytałam, siedziała mi w głowie i po prostu byłam pewna, że będę chciała jakiś czas pożyć życiem Karla Ove. Po prostu płynąć sobie pomalutku ze wspomnieniami, z myślami, wynurzeniami o wszystkim, o dzieciństwie, o samotności, bólu, niesmaku, żalu.
To nie jest jakieś arcydzieło...

Czyja to walka? Pisarza z życiem czy czytelnika z tekstem? Czy to jest dla takich, którzy lubią zaglądać sąsiadom w niezasłonięte firankami okna, czy dla takich, co na siłę chcą znaleźć wielkość w małości? Banalne małe życie podniesione zostało do rangi Absolutu.
Myślałam, że odnajdę coś wspólnego z człowiekiem z mojego pokolenia, jednak nie czuję łączności z tym chłopcem. Nie odbieram głębi jego uczuć a właściwie żadnych uczuć. Zazdroszczę mu trochę dorastania w bogatej Skandynawii, w której był czas i warunki na pielęgnowanie zainteresowań i na głębokie przeżywanie i analizowanie relacji rodzinnych i towarzyskich bez troski o niedobory w socjalistycznej gospodarce i gdzie młodzież mogła sobie być nieszczęśliwa z innych powodów niż brak forsy na porządne dżinsy.
Nie żal mi go choć współczuję złych relacji z ojcem. Ale tu znów banał. Rodziców często się nienawidzi, ma się do nich żal, złość, pretensje. Lecz gdy ich brakuje – i tak płaczemy, choćby byli najgorsi. Może bardziej za zmarnowanym bezpowrotnie czasem i nad sobą a nie z tęsknotą za zmarłymi? Podziwiam, że można zapełnić tyle stron własnym życiem, w którym – umówmy się – nic specjalnego się nie działo! Jak bardzo trzeba być wczepionym w siebie i własne ego żeby tak ekshibicjonistycznie i szczegółowo analizować każde najdrobniejsze wspomnienie, przytaczać przyziemne, nic nie wnoszące dialogi o kupieniu masła albo puszki piwa? Czemu on się tak rozmazuje nad sobą i stawia tę swoją walkę z życiem niemal na równi z walką z Głodem, Wojną, Gwałtem, Biedą?
Nie nauczyłam się z tej prozy niczego nowego ani odkrywczego o ludziach, życiu, uczuciach, dorastaniu, społeczeństwie. Nic. A jednak tylu czytelników zachłystnęło się tą głębią, która owija się sama wokół siebie. Pod tym względem faktycznie ta książka jest fenomenem! Pewnie nie odmówię sobie zajrzenia do kolejnych tomów, chociaż czuję, że nadal nie opuści mnie poczucie chłodu, obcości, poirytowania i braku zrozumienia.

Czyja to walka? Pisarza z życiem czy czytelnika z tekstem? Czy to jest dla takich, którzy lubią zaglądać sąsiadom w niezasłonięte firankami okna, czy dla takich, co na siłę chcą znaleźć wielkość w małości? Banalne małe życie podniesione zostało do rangi Absolutu.
Myślałam, że odnajdę coś wspólnego z człowiekiem z mojego pokolenia, jednak nie czuję łączności z tym chłopcem....

Podchodziłam do pierwszego tomu dwa razy. Za pierwszym razem bardzo szybko porzuciłam książkę. Po kilku latach sięgnęłam po nią po raz kolejny - i przepadłam. Opis dojrzewania, stawania się, a także szczegółowe wyciąganie ze zwykłych dni, codziennych chwil, czegoś ponadczasowego i wielkiego, podany w bardzo plastycznie przedstawionej norweskiej scenerii. Nawet przeciętny, pozornie schematyczny do bólu dzień, może być dziełem sztuki, jeśli spojrzysz na niego z odpowiedniej perspektywy.

Podchodziłam do pierwszego tomu dwa razy. Za pierwszym razem bardzo szybko porzuciłam książkę. Po kilku latach sięgnęłam po nią po raz kolejny - i przepadłam. Opis dojrzewania, stawania się, a także szczegółowe wyciąganie ze zwykłych dni, codziennych chwil, czegoś ponadczasowego i wielkiego, podany w bardzo plastycznie przedstawionej norweskiej scenerii. Nawet przeciętny,...

Niestety porzuciłam w 1/3.

Niestety porzuciłam w 1/3.