Pamiętam, że szczególnie panny w ogólniaku się tą książką mocno fascynowały. Miałem wtedy inne zajęcia i czasu nie było na te sprawy.
W każdym razie tylko i wyłącznie sięgnąłem po "Buszującego w zbożu", bo sobie przypomniałem o tych dziewojach co tak przeżywały ten tytuł. Się gadało, się pisało, że to coś kultowego. Hmmm...
Z wiekiem człowiek staje się mniej wrażliwy. Mam prawie 42 lata i może faktycznie "Buszjącego..." powinienem był przeczytać jak miałem te 17, 18 lat? Takie mam odczucia po przeczytaniu.
USA, Nowy Jork, A. D. 1946, 1947 może. Zbliżające się Święta Bożego Narodzenia. Główny bohater, 16 latek zostaje usunięty ze szkoły i szwenda się po "Wielkim Jabłku". Rozmyślania, wspomnienia z niedawnej szkoły. Holden (główny bohater) to taki typ, że generalnie wszystko go irytuje, a najbardziej gardzi snobizmem (co sobie akurat bardzo cenię). Sam nie wie czego chce, sam nie wie jak pewne sprawy ma wyjaśniać.
Co charakterystyczne to spory tu nacisk na młodziutką siostrę Holdena. Wyraźnie podkreślane jak bardzo ją kocha, ale co to wnosi do książki jako całość?
"Buszujący w zbożu" spłynął przeze mnie i nic właściwie nie zostawił. Jedyny melancholijny dla mnie wątek to rozmyślania młodziuchnego bohatera by wyruszyć na zachodnie wybrzeże, wszystko zostawić, dom rodzinny (bogata rodzina) i zacząć od nowa. Czy tak się stało? Ktoś chętny to może sobie to przeczytać, bo szybko się czyta, ale jak dla mnie to nie tyle strata czasu co po prostu książka jakby o niczym.

Pamiętam, że szczególnie panny w ogólniaku się tą książką mocno fascynowały. Miałem wtedy inne zajęcia i czasu nie było na te sprawy.
W każdym razie tylko i wyłącznie sięgnąłem po "Buszującego w zbożu", bo sobie przypomniałem o tych dziewojach co tak przeżywały ten tytuł. Się gadało, się pisało, że to coś kultowego. Hmmm...
Z wiekiem człowiek staje się mniej wrażliwy. Mam...