Za twórczość Józefa Hena nigdy wcześniej się nie brałam. Jakoś podskórnie czułam, że to nie dla mnie, że może to jednak zbyt wysokie progi albo że po prostu stylistyka, która zupełnie do mnie nie przemówi. Tylko, że tym razem dałam się jednak skusić, bo rzecz dotyczyła Tadeusza Boya-Żeleńskiego, którego twórczość bardzo lubię, zatem poszłam za ciosem i stwierdziłam: „Raz kozie śmierć. Najwyżej polegnę”. Tylko że okazało, się że z każdą kolejną stroną biografii Hena o Boyu-Żeleńskim coraz bardziej się zatracałam i przepadłam z kretesem na kilka ładnych godzin nie mogąc oderwać się od lektury.
Poznajcie zatem książkę „Błazen-wielki mąż. Opowieść o Tadeuszu Boyu-Żeleńskim” Józefa Hena, gdyż to właśnie jej dotyczyć będzie ta recenzja. Zacznę od tego, że jest to wyjątkowa biografia, gdyż dotyczy równie wyjątkowej osoby. To dzięki niej wchodzimy w świat Tadeusza Boya-Żeleńskiego poznając go przez pryzmat kolejnych lat jego życia, przez jego działalność kabaretową i publicystyczną, aż do chwili jego tragicznej śmierci. Przy czym Józef Hen prowadzi swój rozważania w tak interesujący sposób, że czytając tę biografię ma się bardziej wrażenie, że zagłębiamy się w powieść niż w rekonstrukcję czyichś dziejów. Hen mistrzowsko balansuje między różnymi gatunkami, tworząc wręcz portret literacki Boya -Żeleńskiego który nie tylko ukazuje jego postać, ale również zawiera szereg refleksji osobistych Autora oraz głęboką analizę postaci, co sprawia wrażenia, że Hen jest wręcz osobiście zaangażowany w kreowaną przez siebie historię.
Dzięki narracji Hena poznajemy Boya-Żeleńskiego jako wybitnego polskiego publicystę, satyryka, eseistę oraz tłumacza, który wzbogacił polską literaturę i kulturę swoim oryginalnym stylem i humorem, który mimo upływu lat wciąż brzmi aktualnie. Książka Józefa Hena staje się mostem między przeszłością a teraźniejszością, prezentując głos Boya-Żeleńskiego jako inspirujące źródło mądrości dotyczącej edukacji, przemian obyczajowych, historii bez upiększeń, tolerancji i wolności jednostki.
Hen, jako wybitny publicysta, powieściopisarz i dramaturg, świetnie operuje różnymi formami literackimi, co sprawia, że biografia staje się jednocześnie eseistycznym dziełem. Jest jednocześnie wspomnieniem, rozprawą, nowelą i romansowym opowiadaniem. Autor wplata w swoją narrację panoramiczne spojrzenie na epokę, wzbogacając swe wywody tekstami źródłowymi, popełnionymi przez Boya-Żeleńskiego, co oddaje koloryt ówczesnych lat, a i jednocześnie idealnie oddaje istotne szczegóły z życia bohatera biografii. To podejście pozwala czytelnikowi zgłębić zarówno ogólną atmosferę epoki, jak i intymne zakamarki duszy Boya-Żeleńskiego.
Co więcej, Józef Hen nie unika trudnych tematów, wnikliwie analizując psychikę i motywy rozmaitych decyzji podejmowanych przez Tadeusza Boya-Żeleńskiego, na różnych etapach jego życia. Z jednej strony ukazuje go jako tytułowego błazna, satyryka, który z humorem poddawał krytyce otaczającą go rzeczywistość, a z drugiej jako człowieka o głębokich przemyśleniach, walczącego o idee, które uważał za wartościowe i godne obrony.
Ostatnim, ale nie mniej istotnym elementem tej biografii, jest romans. Hen ukazuje zarówno fascynacje, jak i trudności w życiu miłosnym Boya-Żeleńskiego, tworząc pełen emocji wątek, który dodaje głębi postaci i czyni go jeszcze bardziej ludzkim.
Największym atutem biografii jest prawdziwość tonu, z jaką Hen opowiada o życiu Boya-Żeleńskiego. Czytelnik nie tylko poznaje postać publiczną i artystyczną, ale również prywatną, ze wszystkimi jej sprzecznościami, pasjami i tajemnicami.
„Błazen-wielki mąż” to nie tylko biografia, ale prawdziwe arcydzieło literackie. Józef Hen stworzył portret nie tylko wybitnej postaci, ale również odzwierciedlił epokę, w której Boy-Żeleński żył. To lektura, która porusza, inspiruje do refleksji nad wartościami i przemyśleń, a jednocześnie stanowi wielki hołd dla Tadeusza Boya-Żeleńskiego, jednego z najbardziej fascynujących polskich intelektualistów.

Za twórczość Józefa Hena nigdy wcześniej się nie brałam. Jakoś podskórnie czułam, że to nie dla mnie, że może to jednak zbyt wysokie progi albo że po prostu stylistyka, która zupełnie do mnie nie przemówi. Tylko, że tym razem dałam się jednak skusić, bo rzecz dotyczyła Tadeusza Boya-Żeleńskiego, którego twórczość bardzo lubię, zatem poszłam za ciosem i stwierdziłam: „Raz...