Autorka, dzięki mrówczej i trudnej pracy, odsłania historię "szpitala" dla dzieci w Lublińcu - ośrodka nazistowskich badań nad rasą i eutanazją.
Przejmujące wspomnienia świadków.

Autorka, dzięki mrówczej i trudnej pracy, odsłania historię "szpitala" dla dzieci w Lublińcu - ośrodka nazistowskich badań nad rasą i eutanazją.
Przejmujące wspomnienia świadków.

Książka, którą warto przeczytać. Mimo że czyta się trudno. Mimo że boli.

Książka, którą warto przeczytać. Mimo że czyta się trudno. Mimo że boli.

Świetnie napisany reportaż. Wartki, potwornie wciągający, pełen wrażliwości wobec opisywanych osób i ich historii.

Temat totalnie wbił mnie w fotel (a nie należę do osób szczególnie wrażliwych).

Książka ważna, bardzo wartościowa i zdecydowanie warta przeczytania. Ogromnie gratuluję Autorce profesjonalnie wykonanej pracy i świetnej publikacji.

Świetnie napisany reportaż. Wartki, potwornie wciągający, pełen wrażliwości wobec opisywanych osób i ich historii.

Temat totalnie wbił mnie w fotel (a nie należę do osób szczególnie wrażliwych).

Książka ważna, bardzo wartościowa i zdecydowanie warta przeczytania. Ogromnie gratuluję Autorce profesjonalnie wykonanej pracy i świetnej publikacji.

Jeden z reportaży, gdzie nie mogłam wyjść z podziwu, jak tyle lat później udało się autorce dojśc do świadectw ludzi, których tragedia "eutanazji" dotknęła. Jakiś czas temu słuchałam wywiadu z autorką na kanale YT Imponderabilia, ale wtedy uznałam, że temat będzie dla mnie za ciężki. Ewidentnie taki był, ale po urlopie najwyraźniej miałam więcej tolerancji na piekło w czystej postaci. Bo opisy nie są stworzone z nadzieją na szok i gigantyczne emocje. Czasem nawet wydaja się za chłodne. Ale przez to dramat wybrzmiewa tak mocno.

Jeden z reportaży, gdzie nie mogłam wyjść z podziwu, jak tyle lat później udało się autorce dojśc do świadectw ludzi, których tragedia "eutanazji" dotknęła. Jakiś czas temu słuchałam wywiadu z autorką na kanale YT Imponderabilia, ale wtedy uznałam, że temat będzie dla mnie za ciężki. Ewidentnie taki był, ale po urlopie najwyraźniej miałam więcej tolerancji na piekło w...

Jak na to, że autorka miała nie mieć świadków zbrodni, książka jest potężnym emocjonalnym uderzeniem. Porażające.

Podziwiam dociekliwość reportażystki i jej upór.

Jak na to, że autorka miała nie mieć świadków zbrodni, książka jest potężnym emocjonalnym uderzeniem. Porażające.

Podziwiam dociekliwość reportażystki i jej upór.

Mam problem z tą książką z powodu nastawienia autorki do miejscowości, której dotyczy reportaż. Pochodzę z Lublińca, gdzie temat zbrodni nazistowskiej jest bardzo żywy, dlatego zdecydowałem się na przeczytanie tej pracy. Autorka dobrze wyczerpała temat, reportaż czyta się szybko i sprawnie, ale ostatnie rozdziały z wizytą w Lublińcu są... przykre.
Pani Błażejewska przyjeżdża do miasta jako miejsca kaźni i jest wyraźnie poirytowana, że tu dalej toczy się życie, miasto ma czelność mieć serduszko w logotypie reklamowym (sic!),oburza się nawet na to, że lokalna grupa miłośników historii nazywa się "Uroczy Lubliniec".
To powielanie narracji o Oświęcimiu - zabierania jego mieszkańcom normalności i podmiotowości, co jest bardzo przykre i bardzo nie na miejscu, tym bardziej, że Pani Błażejewska na kartach książki wiele razy odznacza się empatią do opisywanych w książce bohaterów. W wywiadzie dla OKO.press autorka odżegnuje się od "grania traumą" w swojej książce, tymczasem ten krótki pobyt w Lublińcu jest napisany na granie na emocjach i mocno niespójny z resztą książki, gdzie zarówno mieszkańcy Gostynina, jak i Śremu nie zostają poddani przez autorkę takiemu osądowi.
Przykro się to czyta i zostawia to duży niesmak po przeczytaniu dobrej książki.

Mam problem z tą książką z powodu nastawienia autorki do miejscowości, której dotyczy reportaż. Pochodzę z Lublińca, gdzie temat zbrodni nazistowskiej jest bardzo żywy, dlatego zdecydowałem się na przeczytanie tej pracy. Autorka dobrze wyczerpała temat, reportaż czyta się szybko i sprawnie, ale ostatnie rozdziały z wizytą w Lublińcu są... przykre.
Pani Błażejewska...

Przeczytałam tą książkę z kilku powodów:
1) interesuja mnie zagadnienia związane z II wojna światową,
2) mieszkam blisko Gostynina ( jedno z miejsc opisanych przez Autorkę),
3) jestem mamą ciężko niepełnosprawnego dziecka.

Miałam wiedzę na temat eksterminacji chorych i niepełnosprawnych w ideologii nazistów. Nazywana przez nich : "łaskawa śmierć", "miłosierne uśmiercanie"
Ale ta książka mną wstrząsnęła . Otworzyła mi szerzej oczy na ta haniebna część historii.
Autorka podjęła bardzo zmarginalizowany temat.
Włożyła ogromny trud w zgromadzeniu materiałów.
Książka ta wywołała u mnie wiele emocji.
Najwięcej chyba złości: wiele lat po zakończeniu wojny sądy niemieckie broniły swoich lekarzy, usprawiedliwiały ich udział w mordowaniu niewinnych, bezbronnych dzieci i dorosłych.
Wielu z tych lekarzy dożyło bardzo sędziwego wieku , żyjąc w komfortowych warunkach, często praktykując i ciesząc się powszechnym uznaniem.

Przeczytałam tą książkę z kilku powodów:
1) interesuja mnie zagadnienia związane z II wojna światową,
2) mieszkam blisko Gostynina ( jedno z miejsc opisanych przez Autorkę),
3) jestem mamą ciężko niepełnosprawnego dziecka.

Miałam wiedzę na temat eksterminacji chorych i niepełnosprawnych w ideologii nazistów. Nazywana przez nich : "łaskawa śmierć", "miłosierne...

Zaglada chorych psychicznie, ktora dziala sie w czasie II wojny swiateowej jest tematem trudnym i poruszajacym. Szczegolnie czesc dotyczaca dzieci ze szpitala w Lubincu. Na ten temat czytalam juz ksiazke "Wybrancy" Steve Sem-Sandberg. I musze przyznac, ze "Wybrancy" poruszyli bardzo wazny aspekt, ktorego troche zabraklo w "Bezdusznych", czyli tego, jak obsulga szpitala postrzegala swoje czyny w kontekscie moralnosci. Kalina Blazejowska rowniez pisze o procesach, czy karze dla lekarzy. Jednak od wydarzen minelo juz wiele lat i winni nie zyja. Nie moga juz nam powiedziec, co nimi kierowalo i jak mogli patrzec sobie w lustrze w oczy.

Zaglada chorych psychicznie, ktora dziala sie w czasie II wojny swiateowej jest tematem trudnym i poruszajacym. Szczegolnie czesc dotyczaca dzieci ze szpitala w Lubincu. Na ten temat czytalam juz ksiazke "Wybrancy" Steve Sem-Sandberg. I musze przyznac, ze "Wybrancy" poruszyli bardzo wazny aspekt, ktorego troche zabraklo w "Bezdusznych", czyli tego, jak obsulga szpitala...

O czasach wojny wiele już zostało powiedziane i napisane. Ofiary dzielą się swoim bólem, cierpieniem, doświadczeniem i przeżytymi momentami. Robią to czasem w sposób niechętny, skrywając obrazy głęboko w sercu, tak by nigdy nie ujrzały światła dziennego. Odcinają grubą kreską, to co było. Z każdym rokiem rana coraz bardziej zabliźnia się, powodując w miarę normalne życie. Niestety, nie każdemu była dana wolność i cieszenie się początkiem nowej, lepszej ery.

" Bezduszni" to reportaż, na który bardzo czekałam i który bardzo chciałam przeczytać. Wiedziałam, że jest to lektura, na którą potrzebuje czasu i odpowiedniej przestrzeni. Potrzeba przeczytania musiała dojrzeć, wykiełkować, aż w końcu przyszedł czas, by zmierzyć się nie tyle, ile z lekturą, ale przede wszystkim z historiami w niej zawartymi.

Muszę przyznać, że autorka wykonała ogrom reporterskiej pracy. Choć wszyscy mówili, że się nie uda, ona cały czas przystawała, że temat jest ważny i ofiarom należy się przywrócenie pamięci. Odkryła nieznane dokumenty, ustaliła wstrząsające szczegóły procedur medycznych, tym samym przywracając istnienie tej nieopisanej wcześniej zagłady. Na przykładzie trzech miejsc: dziecięcego szpitala w Lublińcu, placówki medycznej w Gostyninie i domu opieki w Śremie opisała wszystkie grupy ofiar, które według nazistowskiej myśli, były nic nie warte, życie, które nie było tego życia warte.

Każde zdanie, każdy akapit wywołuje ogrom wewnętrznego cierpienia. To taka pozycja, która rozrywa serce i pozostawia je pełne pytań, łez i poczucia bezradności. Historie zawarte w książce na długo zapadają w pamięć, wywołując poruszenie. Szczególnie ostatnia zamieszczona rozmowa sprawiła, że zrozumiałam, co to znaczy bycie niepotrzebnym i jak bardzo możemy trzymać sekrety nie tyle, ile w głowie, ale przede wszystkim na duszy.

"Bezduszni" to pozycja wybitna, którą każdy powinien przeczytać. Rozdziera serce, wywołuje sporo refleksji i przywraca pamięć tym, którzy byli pacjentami ośrodków medycznych. To nie jest historia o przywracaniu godności, bo godności oni nigdy nie tracili. Godność utracili oprawcy, których nigdy nie dosięgła ręka sprawiedliwości.

O czasach wojny wiele już zostało powiedziane i napisane. Ofiary dzielą się swoim bólem, cierpieniem, doświadczeniem i przeżytymi momentami. Robią to czasem w sposób niechętny, skrywając obrazy głęboko w sercu, tak by nigdy nie ujrzały światła dziennego. Odcinają grubą kreską, to co było. Z każdym rokiem rana coraz bardziej zabliźnia się, powodując w miarę normalne życie....

Bardzo ciekawy i poruszający reportaż o nieco spychanym na margines wątku, dotyczącym planowanej eksterminacji chorych psychicznie. A właściwie - pacjentów szpitali psychiatrycznych. Bo, jak się okaże, wśród jednostek, które lekarze i pielęgniarki uznali za zbyteczne dla społeczeństwa, znaleźli się zarówno ludzie z różnego stopnia upośledzeniami psychicznymi, jak też z niepełnosprawnościami, ale także - dzieci, które moczyły się w nocy. Były to wystarczające powody, aby tych ludzi z zimną krwią zamordować. A przy okazji - uskuteczniać machinę śmierci.

Bo będzie to też opowieść o tym, jak ewoluowały pomysły na techniczną stronę wykonania zadania "eutanazji", jak eufemistycznie określał tę zbrodnię zaangażowany w nią personel. Najpierw samochody ciężarowe, w których zagazowywano chorych, potem komory gazowe w placówkach szpitalnych, a wreszcie - zastrzyki z trucizn, którymi szprycowano dzieci po różnego rodzaju inwazyjnych badaniach i medycznych eksperymentach.

Autorka opisuje trzy znajdujące się na terenie okupowanej Polski placówki, w których dokonywano planowej eksterminacji pacjentów. Ale można domyślać się, że takie wydarzenia miały miejsce we wszystkich tego typu placówkach w czasie wojny. Co gorsza, lekarze i pielęgniarki, którzy brali w tym zbrodniczym procederze czynny udział, w większości przypadków nie ponieśli żadnych konsekwencji. Co więcej, w powojennych Niemczech uznawani byli za autorytety w swojej dziedzinie i spokojnie kontynuowali pracę w podobnych jednostkach...

Zdecydowanie warta poznania opowieść. Reportaż przywracający pamięć ofiarom tej zapomnianej zagłady.

Bardzo ciekawy i poruszający reportaż o nieco spychanym na margines wątku, dotyczącym planowanej eksterminacji chorych psychicznie. A właściwie - pacjentów szpitali psychiatrycznych. Bo, jak się okaże, wśród jednostek, które lekarze i pielęgniarki uznali za zbyteczne dla społeczeństwa, znaleźli się zarówno ludzie z różnego stopnia upośledzeniami psychicznymi, jak też z...